Ο αποστάτης που έγινε πρωθυπουργός

Τα γεγονότα που έμειναν στην Ιστορία ως Αποστασία ή Ιουλιανά, έβλαψαν ανεπανόρθωτα τη χώρα και την κράτησαν δέσμια της καθυστέρησης, της οπισθοδρό­μησης, του παλαιοκομματισμού, με συνέπεια ο λαός να καταβάλει ένα βαρύτατο τίμημα, του οποίου οι δύσοσμες συνέπειες επιβαρύνουν ακόμα το κλίμα του σύγχρονου πο­λιτικού μας συστήματος.

Έχοντας στενούς δεσμούς με την Ιστορία αυτού του τόπου, το «Π» δεν ξεχνά ποτέ την επέτειο της με­γάλης Αποστασίας, μιας συνειδητής πολιτικής πράξης, η οποία δεν ήταν αποτέλεσμα λαθών ή πολιτικών συ­γκυριών, αλλά μεθοδευμένη υπονό­μευση της νομιμότητας, της οποίας τα αποτελέσματα είχαν τραγική κα­τάληξη για τον τόπο και στιγμάτισαν ανεξίτηλα τη σύγχρονη Ιστορία.
Το δίχως άλλο η θλιβερή Αποστα­σία της 15ης Ιουλίου 1965 αποτε­λεί αποφράδα ημέρα της σύγχρο­νης Ιστορίας του τόπου. Παράλληλα, κατά τραγικό τρόπο μας θυμίζει, στους χαλεπούς καιρούς που περνά η χώρα κι ο λαός, την κατάδηλη αήθη λειτουργία του σαθρού πολιτικού μας συστήματος, που για λόγους κομματικούς – προσωπικούς θυσιά­ζει κατά τον πλέον ανατριχιαστικό τρόπο τα συμφέροντα της χώρας, ζημιώνοντάς την κατά ανυπολόγι­στο τρόπο.
Πολιτική θρασύτητα
Τότε, στις 15 Ιουλίου 1965, μέσα από μια σειρά χαμερπών και άθλι­ων διαβουλεύσεων, όπου εξαγο­ράστηκαν πολιτικές συνειδήσεις σε μια στημένη και πρωτοφανούς θρα­σύτητας πολιτική συναλλαγή μετα­ξύ του παλατιού και μιας δράκας αποστατών, με προεξάρχοντα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ανετρά­πη η νόμιμη κυβέρνηση του Γεωρ­γίου Παπανδρέου, μια κυβέρνηση εκλεγμένη με το σαρωτικό ποσοστό του 52,72%, γεγονός που ζημίωσε ανεπανόρθωτα την πολιτική ζωή της χώρας, συνεργώντας στην απα­ξίωση της πολιτικής και των πολι­τικών και ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για τα τανκς της 21ης Απρι­λίου 1967. Ο τραγικός επίλογος αυ­τής της άθλιας πολιτικής προδοσίας γράφτηκε με την κατοχή της Κύ­πρου το 1974 από τους Τούρκους. Ο νεαρός τότε και περιορισμένης ευφυΐας κάτοχος του θρόνου Κων­σταντίνος, με την αδιαλλαξία του – βασικό χαρακτηριστικό των βλακών και ανίκανων ηγετίσκων – ήρθε σε ρήξη με τον αρχηγό της Ενώσεως Κέντρου παραβιάζοντας κατάφωρα τις αρχές του Συντάγματος. Τα γε­γονότα του καλοκαιριού του 1965 έμειναν χαραγμένα στη συνείδη­ση των νεότερων γενεών ως η πιο άθλια συνωμοσία κατά του δημο­κρατικού πολιτεύματος της χώρας. Ο βασικός ενορχηστρωτής της Απο­στασίας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αναδείχτηκε σύμβολο της πιο απο­τρόπαιης προσωποποίησης του πο­λιτικού μας συστήματος.
Στιγματισμένος και υπόλογος
Ως τις 17 Σεπτεμβρίου του 1965, ο Μητσοτάκης και η παρέα του «καθά­ρισαν» με την υπόθεση Αποστασία, αλλά όχι και με την Ιστορία, η οποία τους στιγμάτισε άγρια. Έκτοτε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παρά τις επίμονες και επίπονες προσπάθειές του, είναι στιγματισμένος στη συνεί­δηση του ελληνικού λαού και θα πα­ραμείνει ιστορικά υπόλογος για το πολιτικό έγκλημα, στο οποίο πρωτα­γωνίστησε, σε βάρος της πατρίδας του. Παρά το απύθμενο θράσος του να μιλά έκτοτε για συνταγματική νο­μιμότητα και να αρέσκεται να υπερασπίζεται τους θεσμούς παριστά­νοντας τον Κιγκινάτο, καλύτερα θα ήταν, έστω και την ύστατη γι’ αυτόν στιγμή, να ζητήσει συγγνώμη από την πατρίδα, την οποία τόσο έβλαψε η πολιτική του παρουσία. Μετά την «επιτυχία» Μητσοτάκη στα γεγονό­τα της Αποστασίας, οι Αμερικανοί αγαλλιούν. Όταν η κυβέρνηση Στεφανόπουλου παίρνει, τελικά, ψήφο εμπιστοσύνης από τη Bουλή, στις 24 Σεπτεμβρίου 1965, ο νέος Αμερικα­νός πρεσβευτής στην Αθήνα Φίλιπ Tάλμποτ δεν κρύβει την ικανοποίη­σή του για την επιτυχία «αυτής της τραγικής για την Ελλάδα επιχείρη­σης βασιλικού κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος». «Aκόμη κι αν οι Παπανδρέου επι­στρέψουν στην εξουσία κατά τη δι­άρκεια του 1966, η κυβέρνηση της οποίας θα ηγούνται τότε, θα φανεί ίσως λιγότερο ενοχλητική για την Ελλάδα και τις δικές μας σχέσεις με την Ελλάδα, από όσο αν εκτοξεύο­νταν στην εξουσία υπό τις σημερινές φορτισμένες συνθήκες», αναφέρει σε τηλεγράφημά του ο Τάλμποτ, με ημερομηνία 19 Οκτωβρίου 1965. Η Δεξιά χρόνια αργότερα θα επι­βραβεύσει τον Κωνσταντίνο Μητσο­τάκη με την ακατανόητη συνδρομή της Αριστεράς, η οποία για πρώτη και μοναδική φορά ενώθηκε προ­κειμένου να εκπληρώσει ο μέγας αποστάτης Κωνσταντίνος Μητσοτά­κης το όνειρο της ζωής του: να γίνει με οποιονδήποτε τρόπο και τίμημα πρωθυπουργός της Ελλάδας. Ωστόσο η Ιστορία, αποδεσμευμέ­νη από ταπεινές μικροκομματικές σκοπιμότητες, δεν είχε πει ακό­μα την τελευταία της λέξη και τον γκρέμισε από το πρωθυπουργικό αξίωμα με πανομοιότυπο τρόπο. Το πώς, το γνωρίζει ο σημερινός πρόεδρος της Ν.Δ., της πατριωτι­κής αυτής παράταξης, που πάντα στην ιστορία της προτάσσει το πα­τριωτικό συμφέρον υπεράνω του κομματικού. Αυτό το πολιτικό σύ­στημα και ο τρόπος που λειτούργη­σε ως και τις μέρες μας είναι υπεύ­θυνο κατά κύριο και αποκλειστικό λόγο για τη σημερινή αδιέξοδη κα­τάσταση της χώρας.
Πηγη