Αλλά όταν έλθει ο πόλεμος, ο οποίος φέρνει στους ανθρώπους την καθημερινή στέρηση, γίνεται δάσκαλος της βίας κι ερεθίζει τα πνεύματα του πλήθους, σύμφωνα με τις καταστάσεις που δημιουργεί.
Τα κόμματα δεν σχηματίστηκαν για να επιδιώξουν κοινή ωφέλεια με νόμιμα μέσα, αλλά, αντίθετα, για να ικανοποιήσουν την πλεονεξία τους παρανομώντας.
Και η μεταξύ τους αλληλεγγύη βασιζόταν περισσότερο στην συνενοχή τους, παρά στους όρκους τους στους θεούς.
Οι αρχηγοί των κομμάτων, στις διάφορες πολιτείες, πρόβαλλαν ωραία συνθήματα - ισότητα των Πολιτών από την μια μεριά, σωφροσύνη της αριστοκρατικής διοίκησης από την άλλη.
Προσποιούνταν έτσι ότι υπηρετούν την Πολιτεία, ενώ στην πραγματικότητα ήθελαν να ικανοποιήσουν προσωπικά συμφέροντα”. (Θουκιδίδης)
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, έχουμε την άποψη ότι οι κυβερνώντες τόσο την Ευρώπη, όσο και τη Γερμανία ή την Ελλάδα (δεν εννοούμε φυσικά τους σκιώδεις, αυτούς δηλαδή που πραγματικά κινούν τα νήματα, όπως το Καρτέλ και το Xρηματοπιστωτικό Kλάδο), μάλλον δεν έχουν καταλάβει που οδηγούν τον πλανήτη με τα τεράστια, παιδαριώδη σφάλματα τους – ειδικά τα «στελέχη» της Κομισιόν τα οποία, όπως και όλοι οι υπόλοιποι «ηγέτες», δεν φαίνεται να είναι πολύ υψηλού διανοητικού επιπέδου, ως όφειλαν.
Περαιτέρω, όσο καλή θέληση και αν έχουμε, δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως είναι δυνατόν οι κυβερνήσεις, οι οποίες βέβαια δεν σκέφτονται τη «θέση» τους και δεν είναι ενδοτικές, να μην συνειδητοποιούν ότι οι χρεοκοπίες, όπως και αν τις αποκαλούμε, ποτέ δεν προαναγγέλλονται – αφού οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στις επιδρομές τραπεζών, στην εκρηκτική αύξηση των επισφαλειών, στη χρεοκοπία τους, στη μη πληρωμή υποχρεώσεων του ενός στον άλλο, στην πτώχευση επιχειρήσεων, στην κατάρρευση των εσόδων του δημοσίου, σε καταστροφικές κοινωνικές εκρήξεις, στην αναρχία και, τελικά, στην ολοκληρωτική «αποσταθεροποίηση» ενός κράτους.
Ευτυχώς για όλους μας, οι Έλληνες (μέχρι στιγμής) συμπεριφέρθηκαν εξαιρετικά ώριμα και δεν οδηγήθηκαν σε τέτοιου είδους ακραίες συμπεριφορές - όπως για παράδειγμα οι Ιρλανδοί, οι οποίοι απέσυραν καταθέσεις ίσες σχεδόν με το ΑΕΠ της χώρας τους (130 δις €). Φυσικά σε αυτό βοήθησε και το κοινό νόμισμα, αφού ακόμη και σε περίπτωση χρεοκοπίας δεν υπάρχει φόβος υποτιμήσεων ή άλλων τέτοιου είδους «συναλλαγματικών» παρενεργειών.
Ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι, εάν τυχόν μεσολαβούσε μία φυγή κεφαλαίων από την Ελλάδα προς τρίτες χώρες, σαν αποτέλεσμα του λανθασμένου χειρισμού της κρίσης (από την Κομισιόν, την Τρόικα και την Γερμανία), η καταστροφή που θα ακολουθούσε θα επιβάρυνε κυρίως την ίδια τη Γερμανία (άρθρο μας) – επειδή, μέσω της Bundesbank, είναι ο κύριος χρηματοδότης της ΕΚΤ (κάτι που γνωρίζουν σίγουρα τόσο το ΔΝΤ, όσο και οι Η.Π.Α. – επίσης, η ΤτΕ και η Ελληνική κυβέρνηση).
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, εμείς δεν βλέπουμε γιατί θα έπρεπε μία Ελλάδα «των μηδενικών προοπτικών» να πληρώσει τους δανειστές της, υπεξαιρώντας την περιουσία των Πολιτών της – γεγονός που θα την οδηγούσε σε έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος θα προξενούσε απίστευτες ζημίες στην κοινωνική συνοχή της. Ο Πίνακας Ι (προβλέψεις 2011 και 2012, εάν συνεχίσει το υφεσιακό πρόγραμμα του ΔΝΤ) είναι αντιπροσωπευτικός:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Βασικά μεγέθη του προϋπολογισμού της κυβέρνησης, χωρίς παρεμβάσεις (σε δις €) – προβλέψεις δικές μας
Μεγέθη
*2011
**2011
**2012
Έσοδα
55.501
50.600
49.450
Πρωτογενείς δαπάνες
65.387
66.000
64.500
Τόκοι
16.002
17.000
21.000
Σύνολο δαπανών
81.389
83.000
85.500
Έλλειμμα Γ.Κ.
-23.552
-32.400
-36.050
Έλλειμμα / ΑΕΠ
-10,40%
-14,73%
-16,77%
ΑΕΠ***
225.400
220.000
215.000
Χρέος ΓΚ
364.105
372.900
409.000
Χρέος / ΑΕΠ
160,6%
169,5%
190,2%
* Μεσοπρόθεσμο κυβέρνησης χωρίς παρεμβάσεις
**Παραδοχές: Ύφεση 4,5% το 2011 και 2% το 2012, έσοδα στο 23% του ΑΕΠ, πρωτογενείς δαπάνες στο 30% του ΑΕΠ, τόκοι που υπολογίσθηκαν από την κυβέρνηση (ευχόμενοι προφανώς να κάνουμε λάθος στις προβλέψεις μας)
*** ΑΕΠ 2009: 235.017 ΑΕΠ 2010: 230.173 - Χρέος 2010: 340.500
Σημείωση: Η όποια προσπάθεια μείωσης των δαπανών του κράτους (απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, μείωση των μισθών, περιορισμός των συντάξεων κλπ.), θα οδηγηθεί στην πληρωμή των νέων τόκων.
Πηγή: Μεσοπρόθεσμο από 10.06.2011
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Στα πλαίσια αυτά, με δεδομένο ότι δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως μία χώρα, η οποία θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα, όπως αυτό που πρόσφατα ψηφίσθηκε, καταλήγοντας το 2012 σε δημόσιο χρέος ίσο με το 190% του ΑΕΠ της, θα μπορέσει ποτέ να ξεφύγει από την παγίδα του χρέους (πόσο μάλλον πουλώντας περιουσιακά στοιχεία σε μία εποχή πλήρους απαξίωσης τους), προσπαθήσαμε να αναλύσουμε τις σημερινές επιλογές της Ελλάδας, αναφέροντας τα εξής στο άρθρο μας «Μεταλλαγμένες Απειλές»:
ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ Η ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ;
Όσον αφορά τη στάση πληρωμών, σημαίνει ότι η χώρα που υποχρεώνεται να την επιλέξει, σταματάει να πληρώνει τοκοχρεολύσια, έρχεται σε επαφή με τους πιστωτές της, έτσι ώστε να συμφωνηθεί ένας σταδιακός, εφικτός τρόπος πληρωμής μέρους των χρεών της και ισοσκελίζει παράλληλα τα έσοδα, με τα έξοδα της στον προϋπολογισμό – αφού παύει πια να έχει πρόσβαση στο διεθνή δανεισμό (κάτι που φυσικά ήδη συμβαίνει στην Ελλάδα).
Από την άλλη πλευρά, ο ιδιωτικός τομέας της (τράπεζες, επιχειρήσεις κλπ.) αναζητάει τις δικές του λύσεις, επειδή γίνεται πλέον πολύ δύσκολος τόσο ο δανεισμός του, όσο και η διατήρηση ελλειμμάτων στο εξωτερικό ισοζύγιο – ένα καθόλου ευχάριστο, εάν όχι ανατριχιαστικό «σενάριο», αλλά όχι συνώνυμο με τη συντέλεια του κόσμου.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια η χώρα εδώ δεν υποχρεώνεται στην εκποίηση των επιχειρήσεων της ή στο ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων της (εάν δεν διακρίνεται από μία «ενδοτική» κυβέρνηση), διατηρώντας έτσι τις μελλοντικές προοπτικές της. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα κράτος-ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης, το οποίο δεν κινδυνεύει με τεράστιες υποτιμήσεις του νομίσματος του, με ανεξέλεγκτες επιδρομές τραπεζών (Bank run), με μαζική έξοδο κεφαλαίων κοκ.
Περαιτέρω, εάν αντί για τη στάση πληρωμών αποφασισθεί η, «εκβιαζόμενη» από τη Γερμανία, «επιλεκτική χρεοκοπία» (μία αρκετά ευφάνταστη λέξη, με στόχο την «ωραιοποίηση» της πτώχευσης), η αναβολή δηλαδή των πληρωμών (ή κάποιων από αυτών) για ένα χρονικό διάστημα, όπου η Ελλάδα, με τη βοήθεια του μηχανισμού στήριξης (EFSF), θα προσπαθήσει να εξαγοράσει μέρος των ομολόγων της σε χαμηλότερη τιμή, το αποτέλεσμα θα είναι η χρόνια παραμονή της χώρας μας στον «ορό» της Γερμανίας – επομένως, η μετάλλαξη της σε φτωχό προτεκτοράτο, σε δορυφόρο καλύτερα της μερκαντιλίστριας καγκελαρίου.
Παράλληλα, η Ελλάδα θα υποχρεωθεί αφενός μεν στην παροχή ενυπόθηκων εγγυήσεων στο μηχανισμό στήριξης, αφετέρου στην πώληση δημοσίων επιχειρήσεων και ακίνητης περιουσίας - πολύ πιθανόν σε εξευτελιστικές τιμές υποτέλειας και χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον της.
Απλούστερα, με την «επιλεκτική χρεοκοπία» θα πληρώσουμε το δημόσιο χρέος στο μεγαλύτερο μέρος του (εάν έχουμε τύχη και δεν το εξοφλήσουμε στο σύνολο του), θα συνεχίσουμε να επιβαρυνόμαστε με τοκογλυφικούς τόκους, θα χάσουμε ολοκληρωτικά την εθνική μας κυριαρχία, δεν θα βγούμε ποτέ στις αγορές, θα κυβερνιόμαστε «δημοσιονομικά» από ξένες δυνάμεις, θα εκποιήσουμε όλα μας τα περιουσιακά στοιχεία, θα λεηλατηθεί η ιδιωτική περιουσία, θα πεινάσουν οι Έλληνες και, στο τέλος, θα χρεοκοπήσουμε εξαθλιωμένοι – σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα.
Ολοκληρώνοντας, όταν κλείνουν όλες οι επιχειρήσεις, η ανεργία εκτοξεύεται στα ύψη, η ύφεση «μαίνεται», οι μισθοί μειώνονται και οι αξίες των βασικών περιουσιακών στοιχείων εκμηδενίζονται (μετοχές, ακίνητα κλπ.), τι νόημα έχει η εξόφληση των δανειστών για τους Πολίτες;
Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Όσον αφορά τώρα τη Γερμανία, από την οποία περιμένουμε τη λύση, κάτι που μάλλον πρέπει να ξεχάσουμε εντελώς (όπως ίσως και το Ευρώ), εάν η Ιταλία ακολουθήσει το δικό μας δρόμο (αρκεί να αναφέρουμε ότι, το συνολικό χρέος της Ιταλίας υπερβαίνει τα 1,9 τρις €), είχαμε αναφέρει τα παρακάτω (άρθρο μας):
“Οι Γερμανοί χαρακτηρίζονται σαν Ευρωναζί – όχι σαν μία καλοπροαίρετη ηγετική δύναμη της Ευρώπης. Πως τα καταφέραμε αλήθεια;”, αναρωτιέται ο επιφανής Γερμανός οικονομολόγος H.Muller, διευθυντής οικονομικού περιοδικού.
“Η Γερμανία βρέθηκε το 2009 και το 2010 στην ιστορική θέση, να εξελιχθεί σε μία μορφή ευρωπαϊκής ηγεμονικής δύναμης – αφού ήταν η μοναδική μεγάλη χώρα της Ευρωζώνης, η οποία διέθετε μία ανταγωνιστική οικονομική δομή, καθώς επίσης ένα σχετικά χαμηλό δημόσιο χρέος. Η Γερμανία μπορούσε να συμπεριφερθεί σαν μία καλοπροαίρετη ηγετική δύναμη – έπρεπε να το κάνει, όπως οι Η.Π.Α. μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η καγκελάριος όφειλε να οδηγήσει την ΕΕ σε ένα κοινό μέλλον – να είχε την ικανότητα να το κάνει.
Αντίθετα όμως, επικράτησε δυστυχώς η εθνικιστική μικροπολιτική, βασισμένη στις εκλογικές αναμετρήσεις - στις οποίες «πουλούσε» η ρητορική δημαγωγία, ο λαϊκισμός δηλαδή, με κύριο χαρακτηριστικό τη σκληρή στάση απέναντι στις ελλειμματικές χώρες του Νότου. Στο προσκήνιο δεν βρίσκεται πλέον το κοινό μέλλον της Ευρώπης, αλλά η μονόπλευρη εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων – ή, καλύτερα, αυτό που θεωρεί η κυβέρνηση ότι είναι προς το συμφέρον μας.
Το γεγονός ότι επιμένει η γερμανική κυβέρνηση στη συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών της Ελλάδας, σε ενδεχόμενη «διάσωση» της, είναι μία καθαρά «συμβολική» πολιτική. Η διαγραφή χρεών (haircut) δεν θα βοηθούσε καθόλου την Ελλάδα. Αντίθετα από όσα λέει η καγκελάριος η Ελλάδα, σε μία τέτοια περίπτωση, θα παρέμενε εκτός αγορών για πάρα πολλά χρόνια – ενώ θα έχανε κάθε δυνατότητα να δανεισθεί μόνη της στο μέλλον. Παράλληλα, για να μπορέσει να μειώσει το χρέος της, θα έπρεπε να έχει πρωτογενές πλεόνασμα πάνω από τους τόκους που πληρώνει. Ακόμη καλύτερα, πάνω από 8%, κάτι που δεν έχει καταφέρει ποτέ καμία χώρα - με εξαίρεση τη Νορβηγία, λόγω των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της.
Εκτός αυτού, το Βερολίνο ρισκάρει τον κίνδυνο να βρεθεί η ΕΚΤ σε πολύ δύσκολη οικονομική θέση (ίσως θα έπρεπε εδώ να σκεφθούμε την αμυδρή πιθανότητα να χρεοκοπήσει σκόπιμα η Γερμανία την ΕΚΤ, προωθώντας στη θέση της τη δική της Bundesbank). Η κερδοσκοπία αναζωπυρώνεται, οπότε η κρίση βαθαίνει απειλητικά. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση επιμένει στη διαγραφή χρεών: δήθεν για λόγους «αρχής» αλλά, στην πραγματικότητα, επειδή πολλοί στο κυβερνών κόμμα θεωρούν ότι, πρέπει να δείξουν στις αγορές, στους Έλληνες επίσης, ποιος έχει την εξουσία – ποιος είναι το αφεντικό της Ευρώπης και της Ελλάδας.
Η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν να ζούμε ακόμη στην εποχή του 90 – σαν να υπάρχουν επιλογές στο σημερινό «συναλλαγματικό κλαμπ» και σαν να μην ήταν τα χρηματοπιστωτικά συστήματα τόσο στενά μεταξύ τους συνδεδεμένα, με κίνδυνο να καταρρεύσουν όλα μαζί. Όχι, δεν υπήρχε από την αρχή καμία εναλλακτική επιλογή, η οποία να μην απαιτούσε τη μεταφορά πόρων από τις πλεονασματικές, προς τις ελλειμματικές χώρες της Ευρωζώνης – τη δημοσιονομική και πολιτική τους ένωση. Όμως, αυτό δεν ταιριάζει με το λαϊκό αίσθημα – δεν πουλάει και δεν φέρνει ψήφους, όπως η παραδειγματική τιμωρία των Ελλήνων.
Έτσι λοιπόν μας έρχεται σήμερα ο λογαριασμός. Η Γερμανία ευρίσκεται σε μία απίστευτα δυσχερή θέση, έχοντας διαθέσει πάρα πολλά χρήματα, χωρίς να καταφέρει τίποτα. Θεωρούμαστε πια σαν Ευρωναζί και όχι σαν μία καλοπροαίρετη ηγετική δύναμη. Το ότι συνέβη κάτι τέτοιο, δεν είναι η καλύτερη απόδειξη μίας επιτυχημένης πολιτικής.
Αντί να δείξουμε λοιπόν ακλόνητη αλληλεγγύη, καταλήξαμε να δοκιμάζουν οι αγορές την αντοχή του Ευρώ, στοιχηματίζοντας στη διάλυση της Ευρωζώνης – κάτι που γίνεται μέρα με την ημέρα όλο και πιο πιθανό. Εάν το ευρώ καταρρεύσει, η Γερμανία θα έχει την αποκλειστική ευθύνη – αφού θα ήταν η χώρα που θα μπορούσε να το σώσει, αλλά δεν το έκανε από ιδιοτελή, μικροπολιτικά συμφέροντα. Φυσικά, η ζημία της Γερμανίας και όχι μόνο από ένα τέτοιο ενδεχόμενο, δεν ζυγίζεται καν με χρήματα".
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Κλείνοντας, έχουμε ήδη γράψει (άρθρο μας) ότι, “Σύσσωμοι όλοι οι Έλληνες απαιτούν από την κυβέρνηση να πάψει πια να «επαιτεί» και να δανείζεται, επιτρέποντας τη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής τους περιουσίας - υποθηκεύοντας παράλληλα την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους. Προφανώς δε να ζητήσει την πληρωμή των γερμανικών αποζημιώσεων (άρθρο μας), να ασχοληθεί με τις τεράστιες δυσλειτουργίες του κρατικού μηχανισμού στο εσωτερικό και να διαπραγματευθεί βιώσιμα τα προβλήματα μας στο εξωτερικό – ιδίως το θέμα των τοκογλυφικών επιτοκίων, τα οποία μας απειλούν με πλήρη καταστροφή.
Το ίδιο απαιτούν και από την αντιπολίτευση, διαπιστώνοντας με αποστροφή ότι, «εκλιπαρεί» την καγκελάριο της Γερμανίας για ένα νέο σχέδιο διάσωσης της χώρας τους, χωρίς καν να τους ρωτήσει εάν είναι πρόθυμοι να υποκύψουν στον εχθρό της Ευρώπης. Μία αντιπολίτευση που δεν εκφράζεται κατανοητά, αλλά με υπεκφυγές και με ασάφειες, όσον αφορά τα εγκληματικά μέτρα που καθημερινά σχεδόν ψηφίζονται, ερήμην των Πολιτών – ειδικά σε σχέση με το ΔΝΤ, με την Τρόικα, με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, με τον ανεφάρμοστο «εφαρμοστικό» νόμο, με τη δανειακή σύμβαση και με τόσα άλλα (με φωτεινή εξαίρεση το «όχι» στο μεσοπρόθεσμο έγκλημα, παρά τις εξωτερικές πιέσεις)”.
Στα πλαίσια αυτά επιθυμούμε να συμπληρώσουμε πως, όταν «υποκλίνεται» κανείς, συνήθως χάνει ακόμη και τα ενδεχόμενα πλεονεκτήματα του. Η πρόσφατη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, ήταν ακριβώς αυτό που επιβεβαίωσε το μεγάλο κίνδυνο χρεοκοπίας μας στους δανειστές μας. Απλούστερα συμπέραναν ότι, εάν κάποιος είναι τόσο ανόητος, ώστε να νομίζει ότι έτσι θα σωθεί, τότε θα χρεοκοπήσει σίγουρα.
Συμπλήρωμα: Σε σχέση με την πιστωτική αξιολόγηση, παραθέτουμε τις διάφορες κατατάξεις (πηγή: bankersalmanac.com – S&P), έτσι ώστε να είναι πλήρης η ενημέρωση μας
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου