Το άγνωστο ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά

Το άγνωστο ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά

Η ιστορική πια προσωπικότητα του Ιωάννη Μεταξά είναι περισσότερη γνωστή για το περίφημο ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Η μίζερη νεοελληνική νοοτροπία που θυμίζει τη χειρότερη περίοδο των Σαβιέτ (Σοβιέτ - ρωσ. cове́т ) προσπαθεί να το αμφισβητήσει και αυτό ισχυριζόμενη πως το ΟΧΙ το είπε ο λαός. Όσο βεβαίως είπε όχι ο ελληνικός λαός στην κρίση των Ιμίων το 1996, άλλο τόσο το είπε και το 1940 αλλά και σήμερα στο ΔΝΤ.

Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Και τι σχέση θα μπορούσε να έχει ο Μεταξάς, ο λαός, το όχι και το ΔΝΤ; Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή και συγκεκριμένα από το 1936.
Η τότε κυβέρνηση με επικεφαλής το Μεταξά βλέποντας την οικονομική κατάσταση αλλά και συνεκτιμώντας τις διεθνείς εξελίξεις, τακτοποιεί τις οικονομικές τις εκκρεμότητες προς την Αγγλία αλλά ταυτοχρόνως προβαίνει σε μια πρωτόγνωρη κίνηση για τα τότε παγκόσμια δεδομένα. Αρνείται την αποπληρωμή του δανείου που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα "Societe Commerciale de Belgique". Όπως ήταν αναμενόμενο η κυβέρνηση του Βελγίου καταφεύγει στο Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου της τότε Κοινωνίας Των Εθνών. Η Ελλάς ισχυρίζεται πως λόγω ειδικών συνθηκών αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις χωρίς ταυτοχρόνως να διαταραχθεί η κοινωνική ομαλότητα στο εσωτερικό της χώρας. Και βεβαίως μεταξύ της εύρυθμης λειτουργίας της πολιτείας και των υποχρεώσεων της απέναντι στους τραπεζίτες, επιλέγει το πρώτο. Το Δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα και το σκεπτικό της απόφασης θα το δούμε παρακάτω.
Στο σημείο αυτό όμως γεννιούνται κάποια ερωτήματα. Ο Μεταξάς ήταν Φασίστας, πραξικοπηματίας και δικτάτορας. Δεν διορίστηκε από τον ελληνικό λαό αλλά από τον τότε Βασιλέα.
Ένας Φασίστας ηγέτης που δεν εκφράζει, θεωρητικά τουλάχιστον, τη λαϊκή βούληση πώς βρήκε τη δύναμη να πει ΟΧΙ στους τραπεζίτες;
Πώς είναι δυνατόν οι σημερινοί Δημοκράτες πολιτικοί που έχουν εκλεγεί από το λαό και συνεπώς τον εκφράζουν αλλά έχουν και τη στήριξη του να μη μπορούν να πουν το ίδιο ΟΧΙ;
Πώς είναι δυνατόν μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από δύο Αριστερά κόμματα να παραχωρεί Εθνική Κυριαρχία; Να υπενθυμίσουμε πως την παραχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας την είχε αρνηθεί ακόμα και η κυβέρνηση Τσολάκογλου και μάλιστα αυτή την άρνηση την χρησιμοποίησε στην υπερασπιστική της γραμμή όταν δικαζόταν για δωσιλογισμό.
Αν ο Τσολάκογλου καταδικάστηκε για δωσιλογισμό και Εθνική Αναξιότητα, ενώ αρνήθηκε να παραδώσει Εθνική Κυριαρχία, ποια θα πρέπει να είναι η τύχη των σημερινών πολιτικών σε μια ανάλογη δίκη; Να σημειώσουμε βεβαίως πως ο Τσολάκογλου ήταν και πρωθυπουργός μια χώρας υπό κατοχή και ηττημένη σε πόλεμο ενώ οι ταγοί του σήμερα βρίσκονται σε ένα ανεξάρτητο κράτος και σε περίοδο ειρήνης...
Η διάκριση των εξουσιών είναι απλώς ένα θεωρητικό σχήμα άνευ σημασίας;
Μήπως τελικά η Δημοκρατία έχει αδιέξοδα; Εκτός αν βεβαίως δημοκρατική διέξοδος θεωρείται η υποδούλωση μιας χώρας σε Τραπεζίτες...

Ας σημειωθεί πως η τότε απόφαση του Δικαστηρίου της Κοινωνίας των Εθνών δημιούργησε νομολογία. Τη νομολογία αυτή χρησιμοποίησε σήμερα η Αργεντινή για τη διαγραφή των χρεών της και όχι η Ελλάδα παρόλο που συντρέχουν και άλλοι λόγοι για την άρνηση πληρωμών. Πέρα απο τις ειδικές συνθήκες (Παγκόσμια Κρίση) το χρέος είναι πιθανότατα τοκογλυφικό και προιόν απάτης αφού οι ίδιοι οι πολιτικοί μας αλλά και σύσσωμος ο τύπος αναφέρεται σε μίζες.
Ας δούμε και την τότε απόφαση και το σκεπτικό του Δικαστηρίου:

19. The Societe Commerciale de Belgique case {ibid.,
paras. 28-31) had been brought before the Permanent
Court of International Justice. By the terms of two
arbitral awards, Greece had been required to pay a
sum of money to the Belgian company in repayment of
a debt contracted with the company. The Greek
Government had not contested the existence of its
obligations, but had argued that it had been under an
"imperative necessity" to "suspend compliance with
the awards having the force of res judicata" (ibid.,
para. 29), maintaining that a State had a duty not to
execute an international obligation if public order and
social tranquillity might be disturbed by carrying out
the award or if the normal functioning of public
services might be jeopardized thereby. The entire
discussion had then centred on whether or not such an
"imperative necessity" had in fact existed. In the end,
the two parties themselves and the Court had
recognized the principle that, in international law, a
duly established state of necessity constituted a
circumstance precluding the wrongfulness of State
conduct not in conformity with an international
financial obligation.

Πηγές-Βιβλιογραφία
YEARBOOK OF THE INTERNATIONAL LAW COMMISSION, 1980 (σελ. 158, παρ. 19)
πηγη