Το 1936 το Ελληνικό Κράτος (δηλαδή ο Ιωάννης Μεταξάς), αρνήθηκε να εξυπηρετήσει δάνειο που είχε συνάψει με την Βελγική Τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.
Η κυβέρνηση του Βελγίου έσπευσε να συνδράμει την Βελγική Τράπεζα και .....
προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου που είχε ιδρυθεί από την Κοινωνία των Εθνών (πρόδρομό του ΟΗΕ).
Στην προσφυγή της η Βελγική Κυβέρνηση κατηγορούσε την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Το Ελληνικό Κράτος (η κυβέρνηση Ιωάννη Μεταξά), απάντησε με υπόμνημα στο οποίο ανέφερε: ....
«Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο»
(Yearbook of the International Law Commission, 1980, τομ. ΙΙ, μέρος Α., σελ. 25, 26)
Η δίκη έγινε το 1938 και ο νομικός εκπρόσωπος του Ελληνικού Κράτους (της κυβέρνησης Ιωάννη Μεταξά), κατέθεσε νέο υπόμνημα στο οποίο ανέφερε:
«Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος, και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της.
Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του, κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας.
Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους».
Με βάση αυτά τα επιχειρήματα, το Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών δικαίωσε την Ελλάδα.
Το σπουδαιότερο όμως είναι το εξής:
Σε αυτό το νομικό δεδομένο (Νομικά Επιχειρήματα, Δικαστική Απόφαση), στηρίχθηκε το 2003 ο Πρόεδρος της Αργεντινής Νέστωρ Κίρσνερ, για να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του Δημόσιου Χρέους της Αργεντινής και να σώσει την χώρα του από τα νύχια του ΔΝΤ.
πηγη
3 σχόλια:
ΤΙ ΝΑ ΣΥΓΚΡΙΝΟΥΜΕ ΡΕ ΠΑΙΔΕΣ ΤΩΡΑ?
ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΛΙΚΑ ΤΗΣ ΔΕΣΠΙΝΟΙΣ ΔΡΟΥΤΣΑ?.....
Ναι μεν στην απόφαση αυτή στηρίχτηκαν οχι μόνο ηΑργεντινή αλλά και άλλες χώρες .Ενα πρόβλημα με τον Μεταξά είναι ότι είχε καλές σχέσεις με Άγγλους και Γάλλους τους οποίους πλήρωσε όλα τα δάνεια που είχαμε αδειάζοντας όχι μόνο τα ταμεία του κράτους αλλά και τα αποθεματικά του ΙΚΑ που μόλις πριν 2-3 χρόνια ειχε ιδρυθεί και είχε αρκετά χρήματα. Δυστυχώς δεν είναι πάντα όπως νομίζουμε.
Υ.Γ. ΟιΆγγλοι και οι Γάλλοι όταν οι Παπανδρέου Μητσοτάκης το 1964 έκαναν την ρύθμιση των χρεών απο το 1881 ήρθαν πάλι και πηραν ομόλογα για το χρέος που πληρώθηκαν.
@9:50
Ναι σωστό αυτό. Αλλα μην ξεχνάμε πως η μονη πιθανή Σύμμαχοι ήταν η Άγγλοι και η Γάλλοι κατά τον Άξονα. Ο Μεταξάς το ήξερε αυτό από την Αρχή.
Δημοσίευση σχολίου