Μετά τους πολιτικούς;

Ωραία. Τώρα, που οι πολιτικοί φυγαδεύονται με καΐκια για να γλιτώσουν από το οργισμένο πλήθος ή αναζητούν νυχτιάτικα μονοπάτια του Εθνικού Κήπου για να βγουν από το Κοινοβούλιο, μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε και για κάποιους άλλους;


Ο πρώτος στόχος επετεύχθη, οι πολιτικοί απαξιώθηκαν και μάλιστα από εκείνους που δεν είχαν μια αντιθεσμική τοποθέτηση απέναντι στο σύστημα, οπότε θα μιλούσαμε για συνέπεια. Αλλά από εκείνους που τους αναβάπτιζαν συνεχώς (τελευταία φορά, ενάμιση χρόνο πριν).

Δεύτερος στόχος δεν υπάρχει;
Ο πνευματικός κόσμος;
Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης;
Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές;
Οι περιφερόμενοι από εξουσία σε εξουσία άνθρωποι; Αμέτοχοι όλοι;

Οι πανεπιστημιακοί; Αθώοι του αίματος; Καμιά ευθύνη για την παρακμασμένη Παιδεία; Σύμφωνοι, τα κονδύλια για την Παιδεία χαμηλά· το ίδιο χαμηλά ήταν και τα κονδύλια της Ε.Ε. για έρευνα που πήγαιναν σε άλλες κατευθύνσεις; Ο νεποτισμός στις καθηγητικές θέσεις, οι συναλλαγές με κομματικές νεολαίες;

Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές; Τους αδικούμε αν θυμίσουμε τις συναλλαγές με την εξουσία ή τη νοοτροπία του βολεμένου εργατοπατέρα;
Τα ΜΜΕ; Περισσότερη εξουσία και από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις έχουν.

Αυτά -τα ηλεκτρονικά ιδιαίτερα- διαμόρφωναν την πολιτική ατζέντα και δυστυχώς και τις συνειδήσεις. Καμιά συμμετοχή στην καταστροφή;

Οσο για τους περιφερόμενους, δεν χρειάζονται πολλά. Φίλος του ΚΚΕ, φίλος του Ανδρέα, υπουργός του Μητσοτάκη, με συμπάθειες στον Καραμανλή. Κι όμως, ο Μίκης θεωρείται σύμβολο; Μήπως δεν πάμε καλά συλλογικά;

H φωτοσύνθεση είναι από το "Γρέκι"
Πηγη