Οι Μ.Κ.Ο. παίρνουν και εδώ το πάνω χέρι και μάλιστα επ’ αμοιβή
Το νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για τη χορήγηση ασύλου είναι πραγματικός δυναμίτης στα θεμέλια της δημόσιας ασφάλειας. Ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα όπως είναι η χορήγηση ασύλου, που συνιστά αναμφισβήτητα μορφή άσκησης δημόσιας εξουσίας εκχωρείται σε ιδιώτες και μάλιστα σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, οι οποίες θα πληρώνονται για να βοηθούν τους υπαλλήλους στην....
υποδοχή των παράνομων μεταναστών, στη διάκρισή τους σε αιτούντες άσυλο και λοιπούς λαθρομετανάστες, στην παραλαβή των αιτήσεών τους, ακόμη και στη διενέργεια συνεντεύξεων και στην προετοιμασία των θετικών ή απορριπτικών αποφάσεων! Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει κανένας έλεγχος για το ποιος κρύβεται πίσω από τις ΜΚΟ, για το πόσο αξιόπιστες είναι να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους και για το ποιες είναι οι πηγές χρηματοδότησής τους. Και με την επισήμανση ότι τα μέλη τους δεν είναι αναγκαίο να είναι καν Έλληνες πολίτες.
Η πολιτική ασύλου του ΠΑΣΟΚ παραμένει η πολιτική του «μπάτε σκύλοι αλέστε».
Πράγματι η επιτάχυνση της διεκπεραίωσης των αιτήσεων ασύλου ήταν και παραμένει ζητούμενο. Η λύση όμως δεν είναι να βγάλουμε στην άκρη την ΕΛ.ΑΣ., την εγγύηση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, και να τα παραδώσουμε όλα στις Μ.Κ.Ο. και σε διάφορες Επιτροπές για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, οι οποίες, άλλωστε, πρωτοστάτησαν και στην ψήφιση του νέου Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας με τις μαζικές ελληνοποιήσεις μεταναστών. Φαίνεται πώς το επόμενο βήμα όλων αυτών των κύκλων είναι να «τακτοποιήσουν» και το ζήτημα των αιτούντων άσυλο. Πώς; Με το να αποκτήσουν πρόσβαση σε στοιχεία και προσωπικά δεδομένα τα οποία ως σήμερα – ευλόγως – χειρίζονταν συγκεκριμένες μόνο υπηρεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας. Και, φυσικά, να ανοίξουν ανεξέλεγκτα τις πύλες της χώρας προς τους απανταχού λαθρομετανάστες, οι οποίοι, εφοδιαζόμενοι με ένα δελτίο δικαιούχου ασύλου ή άλλης διεθνούς προστασίας, θα μπορούν να αλωνίζουν, να εργάζονται ή να παρασιτούν, ενδεχομένως να υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα ή απλώς να προσπαθούν να περάσουν στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Μαζικές προσλήψεις με πρόσχημα το πρόβλημα του ασύλου
Έχοντας αδρανοποιήσει τις αρμόδιες υπηρεσίες της ΕΛ.ΑΣ. για την παράνομη μετανάστευση, η Κυβέρνηση προχωρεί στη δημιουργία δύο νέων Διευθύνσεων: Της Υπηρεσίας Ασύλου και της Υπηρεσίας Πρώτης Υποδοχής. Για τις νέες αυτές δομές συστήνει κάτι λιγότερο από 300 οργανικές θέσεις, οι περισσότερες από τις οποίες είναι θέσεις ειδικού επιστημονικού προσωπικού, που, ως γνωστόν, προσλαμβάνεται με διαδικασίες εκτός ΑΣΕΠ. Και όλα αυτά βέβαια κατά παράβαση του Μνημονίου, το οποίο ούτε νέες προσλήψεις επιτρέπει ούτε ευνοϊκές μετατάξεις ημετέρων σε θέσεις με παχυλά επιδόματα.
Για τις ίδιες υπηρεσίες, προβλέπεται επίσης η πρόσληψη συμβασιούχων, χωρίς κανένα όριο, προφανώς για να βοηθούν τις ΜΚΟ στο δυσχερές έργο τους…
Δεδομένου ότι δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα το κείμενο του νομοσχεδίου ή έστω οι λεπτομέρειές του, επικρατεί μια σύγχυση, η οποία νομίζω είναι μια σκόπιμη επιλογή από την κυβέρνηση για ένα διάστημα (βλ. παρόμοιες περιπτώσεις φορτηγατζήδες, φαρμακοποιοί, δικηγόροι) ώστε την ώρα που υποφέρουν οι πολίτες, να μπορεί ο Παπανδρέου να αξιολογεί τις αντιδράσεις και το αναμενόμενο πολιτικό κόστος του.
Σήμερα το σύστημα λειτουργούσε ως εξής: α) σε πρώτο βαθμό οι αστυνομικοί τους ρωτούσαν αν θέλουν πολιτικό άσυλο, ή δεν τους ρωτούσαν και καθόλου, και τους εφοδίαζαν με χαρτιά για να σουλατσάρουν ανενόχλητοι στο Μεταξουργείο ή στον Άγιο Παντελεήμονα, μέχρι να εξεταστεί η αίτησή τους. Στη συνέχεια οι αίτησή τους απορριπτόταν από τους ίδιους τους αστυνομικούς. Οι δουλέμποροι τους οδηγούσαν στα ημιϋπόγεια της περιοχής της πλατείας Βάθης όπου τους κλείδωναν μέχρις ότου πληρωθούν από τους συγγενείς τους για όλη την αμοιβή τους για τη μεταφορά από το Αφγανιστάν (ημιϋπόγεια της περιοχής Πλατείας Βάθης τα οποία δεν γνωρίζει φαίνεται η Αστυνομία, οπότε μάλλον θα έχω κάνει λάθος, ανακαλώ και ζητώ συγγνώμη).
β) Όσοι πληρώναν εκεί που έπρεπε – και όχι σε λάθος πρόσωπα – μάθαιναν ότι είχαν δικαίωμα να εφεσιβάλουν την απόφαση απόρριψης της αίτησης χορήγησης ασύλου, σε δευτεροβάθμια επιτροπή στην οποία μετείχαν ο Νομικός Σύμβουλος του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, μερικοί αστυνομικοί, μερικοί κρατικοί υπάλληλοι, εκπρόσωποι Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας Προσφύγων στην Ελλάδα. Όλοι αυτοί εξέταζαν όσους είχαν προσφύγει κατά των απορριπτικών αποφάσεων χορήγησης ασύλου. Οι εμφανιζόμενοι, όταν δεν είχαν εξοφλήσει καλά τους δικηγόρους τους, έπαιρναν από τους τελευταίους την οδηγία να πούν “Ζητώ πολιτικό άσυλο για οικονομικούς λόγους”, οπότε η γνωμοδότηση της Επιτροπής ήταν αρνητική και οι ενδιαφερόμενοι οδηγούνταν πάλι στις φυλακές τους (ημιϋπόγεια της περιοχής Πλατείας Βάθης τα οποία δεν γνωρίζει φαίνεται η Αστυνομία, οπότε μάλλον θα έχω κάνει λάθος, ανακαλώ και ζητώ συγγνώμη).
γ) Σε κάθε περίπτωση, η απόφαση αυτών των επιτροπών ήταν καθαρά γνωμοδοτική και η τελική απόφαση λαμβανόταν πάντοτε από τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη.
Οι δηλώσεις σχετικά με την τροποποίηση του θεσμικού πλαισίου για τη διαδικασία χορήγησης πολιτικού ασύλου δεν αναφέρουν ότι αλλάζει ο γνωμοδοτικός χαρακτήρας αυτών των οργάνων και ότι οι άσχετοι, που θα εκπροσωπούν τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις θα χορηγούν πολιτικό άσυλο που είναι δικαιοδοσία της κυβέρνησης και δημιουργεί ευθύνη Κράτους και όχι ΜΚΟ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα μείνουμε απαθείς και ότι δεν θα πρέπει να τονίζουμε τις επιφυλάξεις μας και την σταθερή θέλησή μας να απαιτήσουμε μια βαθειά τομή στην (ανύπαρκτη) πολιτική της μετανάστευσης.
Oι ιδεολογικές διαφωνίες της Μαρκησίας Νταλ Άρα
Tου Στεφανου Kασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
H υφυπουργός Εργασίας, αρμοδία για θέματα μεταναστών Μαρκησία Αννα νταλ Αρα (διότι το απλό «Νταλάρα» νομίζω ότι της πέφτει πολύ λίγο…), δήλωσε, σχετικώς με την πρόθεση της κυβέρνησης να ανεγείρει τείχος για την αποτροπή της λαθρομετανάστευσης σε συγκεκριμένο σημείο των ελληνοτουρκικών συνόρων στον Εβρο, τα εξής περισπούδαστα: «Ιδεολογικά δεν συμφωνώ με τα τείχη, αλλά ως μέτρο πίεσης προς την Τουρκία το δέχομαι». Σοβαρά;
Η Μαρκησία πρέπει να καταλάβει δύο τινά:
Πρώτον, ότι το ζήτημα δεν είναι ιδεολογικό, αλλά πραγματικό και, συνεπώς, απαιτεί πρακτικές λύσεις. Με άλλα λόγια, το ζήτημα αφορά το πώς η Ελλάδα θα υπερασπιστεί τα σύνορά της από την εισβολή (αν δεν σας αρέσει, την λέτε και εισδοχή…) των λαθρομεταναστών. Επομένως, οι ιδεολογικοί προβληματισμοί της δεν ενδιαφέρουν κανέναν, πλην της ιδίας και του στενού κύκλου της. (Στην Εκάλη)..
Δεύτερον, κάποιος πρέπει να της υπενθυμίσει ότι η κυβερνητική αρμοδιότητά της αφορά τη διαχείριση του μεταναστευτικού από την πλευρά των συμφερόντων των Ελλήνων πολιτών και όχι των μεταναστών. Διότι, είτε της αρέσει είτε όχι, εκλέγεται από τους έχοντες πολιτικά δικαιώματα, όχι από τους παρανόμως διαβιούντες στη χώρα.
Η διαφωνία με το τείχος στον Εβρο, για ιδεολογικούς λόγους, είναι μια στάση χαρακτηριστική του ημεδαπού radical chic, το οποίο γεννήθηκε στη Μεταπολίτευση από τη συνεύρεση ευζωίας και αριστερής ιδεολογίας. Οι εκφραστές αυτών των αντιλήψεων έχουν την τάση να προβάλλουν τις επιθυμίες τους για τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι έναντι της πραγματικότητας. Ισως νομίζουν ότι έτσι συμβάλλουν στην προσέγγιση του ιδεατού με το πραγματικό, αν και μου φαίνεται πιθανότερο ότι απλώς ικανοποιούν τον ναρκισσισμό τους. Κατ’ ανάλογο τρόπο, αντιδρούν στη μείωση των δαπανών του δημοσίου τομέα και στην περιστολή του κράτους προνοίας, αγνοώντας πλήρως τις αλλαγές που συντελούνται σε διεθνή κλίμακα και επιβάλλουν στην Ευρώπη την προσαρμογή με τα νέα δεδομένα.
Διερωτώμαι ειλικρινώς πώς θα φαινόταν στη Μαρκησία των Δημοσίων Σχέσεων αν αύριο ξυπνούσε στο σπίτι της (κάπου στα βόρεια προάστια, δεν αμφιβάλω…) για να ανακαλύψει ότι στο χωλ έχουν κατασκηνώσει διάφοροι φουκαράδες από το Πακιστάν. Ο σύζυγός της –τροβαδούρος εγνωσμένης κοινωνικής ευαισθησίας, σε βαθμό επαγγελματισμού– φαντάζομαι ότι θα τους προσκαλούσε στο σαλόνι και ίσως έκανε για χάρη τους και μια συναυλία στην Κύπρο, προκειμένου να απαλλαγεί από αυτούς. Η ίδια τι θα έκανε; Θα διέταζε το υπηρετικό προσωπικό να επιληφθεί του θέματος; http://kostasxan.blogspot.com/2011/01/blog-post_4781.html
Tου Στεφανου Kασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
H υφυπουργός Εργασίας, αρμοδία για θέματα μεταναστών Μαρκησία Αννα νταλ Αρα (διότι το απλό «Νταλάρα» νομίζω ότι της πέφτει πολύ λίγο…), δήλωσε, σχετικώς με την πρόθεση της κυβέρνησης να ανεγείρει τείχος για την αποτροπή της λαθρομετανάστευσης σε συγκεκριμένο σημείο των ελληνοτουρκικών συνόρων στον Εβρο, τα εξής περισπούδαστα: «Ιδεολογικά δεν συμφωνώ με τα τείχη, αλλά ως μέτρο πίεσης προς την Τουρκία το δέχομαι». Σοβαρά;
Η Μαρκησία πρέπει να καταλάβει δύο τινά:
Πρώτον, ότι το ζήτημα δεν είναι ιδεολογικό, αλλά πραγματικό και, συνεπώς, απαιτεί πρακτικές λύσεις. Με άλλα λόγια, το ζήτημα αφορά το πώς η Ελλάδα θα υπερασπιστεί τα σύνορά της από την εισβολή (αν δεν σας αρέσει, την λέτε και εισδοχή…) των λαθρομεταναστών. Επομένως, οι ιδεολογικοί προβληματισμοί της δεν ενδιαφέρουν κανέναν, πλην της ιδίας και του στενού κύκλου της. (Στην Εκάλη)..
Δεύτερον, κάποιος πρέπει να της υπενθυμίσει ότι η κυβερνητική αρμοδιότητά της αφορά τη διαχείριση του μεταναστευτικού από την πλευρά των συμφερόντων των Ελλήνων πολιτών και όχι των μεταναστών. Διότι, είτε της αρέσει είτε όχι, εκλέγεται από τους έχοντες πολιτικά δικαιώματα, όχι από τους παρανόμως διαβιούντες στη χώρα.
Η διαφωνία με το τείχος στον Εβρο, για ιδεολογικούς λόγους, είναι μια στάση χαρακτηριστική του ημεδαπού radical chic, το οποίο γεννήθηκε στη Μεταπολίτευση από τη συνεύρεση ευζωίας και αριστερής ιδεολογίας. Οι εκφραστές αυτών των αντιλήψεων έχουν την τάση να προβάλλουν τις επιθυμίες τους για τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι έναντι της πραγματικότητας. Ισως νομίζουν ότι έτσι συμβάλλουν στην προσέγγιση του ιδεατού με το πραγματικό, αν και μου φαίνεται πιθανότερο ότι απλώς ικανοποιούν τον ναρκισσισμό τους. Κατ’ ανάλογο τρόπο, αντιδρούν στη μείωση των δαπανών του δημοσίου τομέα και στην περιστολή του κράτους προνοίας, αγνοώντας πλήρως τις αλλαγές που συντελούνται σε διεθνή κλίμακα και επιβάλλουν στην Ευρώπη την προσαρμογή με τα νέα δεδομένα.
Διερωτώμαι ειλικρινώς πώς θα φαινόταν στη Μαρκησία των Δημοσίων Σχέσεων αν αύριο ξυπνούσε στο σπίτι της (κάπου στα βόρεια προάστια, δεν αμφιβάλω…) για να ανακαλύψει ότι στο χωλ έχουν κατασκηνώσει διάφοροι φουκαράδες από το Πακιστάν. Ο σύζυγός της –τροβαδούρος εγνωσμένης κοινωνικής ευαισθησίας, σε βαθμό επαγγελματισμού– φαντάζομαι ότι θα τους προσκαλούσε στο σαλόνι και ίσως έκανε για χάρη τους και μια συναυλία στην Κύπρο, προκειμένου να απαλλαγεί από αυτούς. Η ίδια τι θα έκανε; Θα διέταζε το υπηρετικό προσωπικό να επιληφθεί του θέματος;