Γιατί υπονομεύθηκε ο Αγώνας;
Ο Αγώνας παρέμεινε ημιτελής και δεν ευοδώθηκε ο στόχος της Ένωσης διότι η πολιτική ηγεσία Λευκωσίας και Αθηνών, πίσω από τι πλάτες των αγωνιστών και του λαού, επεξεργαζόταν άλλα σχέδια.
Η πολιτική ηγεσία αποτελείτο από ένα ετερόκλητο σχήμα οικονομικών παραγόντων, που είχαν οικονομική και πολιτική εξάρτηση από το Λονδίνο, όπως μεγαλοδικηγόροι, γιατροί και επιχειρηματίες. Αυτό το σχήμα, που αποτέλεσε την άρχουσα τάξη και ..την οποία η Αγγλική πολιτική μεθοδευμένα προσεταιρίστηκε, συνεπικουρούμενη από το ..ΑΚΕΛ, το οποίο ως κόμμα πρακτόρευε τα συμφέροντα της Σοβιετικής Ένωσης στην Κύπρο, είχε κάθε λόγο να εναντιώνεται στην Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Επιπλέον, την πολιτική της Ενώσεως υπονόμευσαν και άλλα μικροσυμφέροντα, προϊόντα μικρόψυχης μωροφιλοδοξίας, τα οποία προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων υπαγόρευσαν την άσκηση μικροπολιτικής.
Η αλλαγή πλεύσης από την Ένωση στην ανεξαρτησία απεφασίσθη ήδη από το 1956, στις Σεϋχέλλες, από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο μετά από μυστική διαβούλευση μετά του εντολοδόχου των Εγγλέζων και τότε Γενικού Εισαγγελέα Κρίτωνα Τορναρίτη. Η απόφαση του Μακαρίου για στροφή από την Ένωση στην Ανεξαρτησία ανακοινώθηκε τον Οκτώβριο 1958 στην Μπάρμπαρα Κάσολ και αυτή του η απόφαση χαιρετίσθηκε με ιδιαίτερη ικανοποίηση από το εγκληματικό δίδυμο Καραμανλή – Αβέρωφ, οι οποίοι είχαν ήδη, προσυπογράψει από το 1956 το γνωστό μνημόνιο Καραμανλή – Πιπινέλη, βάσει του οποίου εδεσμεύοντο να μην ενοχλήσουν τα Αγγλικά συμφέροντα στο Νησί. Το πνεύμα της ανεξαρτησιακής λογικής και οι φορείς του, μοιραία, συνεκρούσθησαν με τους αγωνιστές που είχαν στόχο την Ένωση και μόνο την Ένωση.
Θα έπρεπε ένας εμπνευσμένος ηγέτης να είχε προβλέψει τη σύγκρουση και να την είχε προλάβει. Ο Μακάριος όχι μόνο δεν την πρόλαβε αλλά την υποδαύλισε με αποτέλεσμα να οδηγήσει το λαό στον εθνικό διχασμό και στον εμφύλιο πόλεμο. Τις εν λόγω εξελίξεις πριμοδότησαν εντέχνως η Αγγλία και Τουρκία αφού ήδη, δια των συμφωνιών εγκαθίδρυσης, έθεσαν τις νομικές προϋποθέσεις για εισβολή. Με τις κατάλληλες μεθοδεύσεις επέτυχαν την απογύμνωση της Κύπρου από την Ελληνική Μεραρχία, στη συνέχεια στη διάλυση της Εθνικής Φρουράς και στην εξασφάλιση της μη επέμβασης της Ελλάδας κατά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Η επίσημη Ελλάδα, καθ’ ον χρόνο η Κύπρος εβιάζετο, πανηγύριζε την επιστροφή της δήθεν Δημοκρατίας και δια του στόματος του κουφού εθνοπροδότη αναφωνούσε ότι εκείτο μακριά για να παρέμβη!
Οι συνέπειες της μη ευόδωσης του Αγώνα
Η μη ευόδωση του Αγώνα της Ένωσης και η παραμονή της Κύπρου ως ανεξάρτητης, την άφησε ανοχύρωτη και ακάλυπτη απέναντι στην Τουρκική βουλιμία.
Η Κύπρος ως ενεργειακός κόμβος τότε και με τη δεδομένη γεωπολιτική της θέση, καθίστατο πρόκληση για τις μεγάλες δυνάμεις και την Τουρκία. Αποτελεί νόμο απαράβατο της γεωπολιτικής ότι η ισχυρή ενδοχώρα συμπιέζει τα ασθενή παράλια. Η μικρή και ανεξάρτητη και κατ’ επέκταση ανοχύρωτη Κύπρος, αποτελεί στην ουσία προέκταση των ακτών της ισχυρής Τουρκίας, όπως την προσδιορίζει εξ’ άλλου ο ίδιος ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Συνεπώς καθίστατο επιτακτική ανάγκη η επίτευξη του σκοπού της Ένωσης, ανάγκη η οποία εξακολουθεί μέχρι σήμερα να παραμένει επιτακτική.
Αποτελεί αξιοσημείωτο γεγονός ότι καμία Ελληνική κυβέρνηση (με εξαίρεση τη κυβερνήση του Γεωργίου Παπανδρέου) δεν μπόρεσε να αντιληφθεί και να αξιοποιήσει τη γεωπολιτική θέση της Κύπρου. Η αδυναμία των Ελληνικών κυβερνήσεων να αντιληφθούν το αυτονόητο οφείλεται στην εθελοδουλία τους, η οποία απέβλεψε να υπηρετήσει ξένα συμφέροντα και όχι το Έθνος.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου λοιπόν, που συνέλαβε τη γεωπολιτική σημασία της Κύπρου για την Ελλάδα, υιοθέτησε ενωτική πολιτική και εν τοις πράγμασι το επέτυχε. Με την αποστολή της Ελληνικής Μεραρχίας στην Κύπρο το 1964 η Ένωση επετεύχθη. Το μόνο που απέμεινε ήταν η τυπική ανακήρυξη της, η οποία ωστόσο προσέκρουσε στην άρνηση Μακαρίου, ο οποίος διέβλεπε ότι η Ένωση δεν θα επροσέφερε σ’ αυτόν την αίγλη και την προβολή που του προσέφερε το Κυπριακό κρατίδιο, του οποίου ως ηγέτης είχε τη ψευδαίσθηση ότι διαδραμάτιζε ρόλο στη διεθνή σκακιέρα δίπλα από τους τριτοκοσμικούς ηγέτες Νεχρού, Χαϊλέ Σελασιέ, Νάσερ και Τίτο.
Κατ’ εκείνη την περίοδο μάλιστα το ΝΑΤΟ ήταν έτοιμο να αποδεχθεί την ντε φάκτο Ένωση και ήδη είχε αποδεχθεί την κάθοδο της Μεραρχίας στο Νησί. Υπεβλήθη στο μεταξύ το σχέδιο Ατσεσον αρ. 3, το οποίο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Το ΝΑΤΟ απέβλεπε με τον τρόπο αυτό να χρησιμοποιήσει το γεωπολιτικό πλεονέκτημα της Κύπρου, η οποία ως κόμβος ενεργειακός καθίστατο μείζονος σημασίας για τα δυτικά συμφέροντα.
Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ συνεχίζεται
Εμείς οι Έλληνες εθνικιστές, βλαστάρια της νότιας εσχατιάς του Ελληνισμού, πιστοί τοις κείνων ρήμασι, συνεχίζουμε τον Αγώνα. Ένας αγώνας ο οποίος επιβάλλεται να συνεχίσει διότι:
-
Δικαιώνεται έτσι το αίμα των νεκρών μας
-
Δικαιώνεται η Ιστορία
-
Εξασφαλίζεται γεωστρατηγικά η Κύπρος, η οποία θα πάψει να είναι η αμελητέα απομονωμένη κουκίδα της Μεσογείου και η εν δυνάμει προέκταση των τουρκικών ακτών. Η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα προεκτείνει τα Ελληνικά σύνορα στη νοτιοανατολική πλευρά της Μεσογείου και μεταφέρει την Ελλάδα στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας. Αναβαθμίζεται έτσι γεωστρατηγικά τόσο η Κύπρος όσο και η Ελλάδα. Όπως παραστατικά το θέτει ο ίδιος ο Νταβούτογλου, η Ελλάδα θα αγκαλιάζει μαλακά την Κύπρο στις δυτικές ακτές της και με την ανατολική της πλευρά θα απειλεί να καρφώσει σαν ξίφος το μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας.
Ο εθνικός πόθος της Ένωσης λοιπόν δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με στομαχική διάθεση, μια προσέγγιση η οποία δυστυχώς πέρασε στις τάξεις του λαού. Σε όλους αυτούς του κοιλιόδουλους, οι οποίοι θεωρούν ότι η οικονομικοί δείκτες της Κυπριακής Δημοκρατίας ευημερούν καλύτερα από τους αντίστοιχους της Ελλάδας, θα πρέπει να αντιτάξουμε ότι μόνο η Ένωση εξασφαλίζει την βιολογική τους επιβίωση, η οποία επαπειλείται. Στους δε δικούς μας, τους ρομαντικούς, δεν χρειάζεται να παραθέσουμε επιχειρήματα διότι η έγνοια αυτών είναι η πολιτιστική και εθνική επιβίωση του Ελληνισμού της Κύπρου. Γι’ αυτούς η δικαίωση των εθνικών αγώνων και η ηθική δικαίωση των πόθων τους είναι το μείζον. Για όλους τους λοιπούς τεχνοκράτες παραθέτουμε το επιχείρημα της Ένωσης ως αδήριτης γεωπολιτικής αναγκαιότητας, η οποία θα αναβαθμίσει γεωστρατηγικά το Νησί και τον Ελληνισμό ευρύτερα.
Η Ένωση θα αναδείξει τη μικρή Ελλάδα σε Μεγάλη, και μια μεγάλη Ελλάδα θα μπορεί να διεκδικήσει θέση στο γεωπολιτικό γίγνεσθαι, νοουμένου όμως ότι οι εξωνημένοι πολιτικοί της αντικατασταθούν από ηγέτες ικανούς και εμπνευσμένους, ταγμένους στην εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος και το αντεθνικό αντιλαϊκό σημερινό Ελληνικό κρατίδιο, θα μετατραπεί σε Κράτος Εθνικό, του οποίου η έγνοια θα είναι η εξυπηρέτηση του λαού και η ιστορική συνέχεια της πορείας του Έθνους.
Λεμεσός, 19 Ιανουαρίου 2011
Παναγιώτης Κλεοβούλου
Δικηγόρος
Στέλεχος Κινήματος Ελληνικής Αντίστασης
Γραφείο Ιδεολογίας και Μελετών
http://antistasi.org/?p=14105
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου