Ο «αρραβώνας» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ

Του Μενέλαου Γκίβαλου
Αποτελεί κοινοτοπία η διαπίστωση ότι η χώρα εδώ και μήνες δεν κυβερνάται. Ο κ. Γ. Παπανδρέου αφού -ατύπως- υπέβαλε την παραίτησή του στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης εδώ και καιρό, και αφού ανέθεσε στον τελευταίο ανασχηματισμό τη «συγκυβέρνηση» στον κ. Ευάγγ. Βενιζέλο, συνειδητοποιεί ότι ο «κύκλος κλείνει».


Η απομόνωση και η καθολική κοινωνική αντίδραση και αποδοκιμασία της κυβέρνησης, την οποία τώρα «εισπράττει» καθ’ ολοκληρίαν ο ίδιος, οδήγησε τον Γ. Παπανδρέου στην πρωτοφανή επιλογή να σκέφτεται να ματαιώσει την κεντρική ομιλία προς τους παραγωγικούς φορείς στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης, προκειμένου να αποφύγει τις δυσμενείς αντιδράσεις.

Όταν ένας πρωθυπουργός φτάνει σ’ ένα τέτοιο σημείο αυτοπαραίτησης, τότε δεν χρειάζεται καμιά σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης για να αντιληφθούμε το βάθος της πολιτικής ιδεολογικής και ηθικής κατάρρευσης του συστήματος που μας κυβερνά.

Τη μια μέρα «σωθήκαμε» με το Μεσοπρόθεσμο και τις «ιστορικές» αποφάσεις της 21ης Ιουλίου και από την επομένη βουλιάζουμε ενώ οι εκτιμήσεις των, επιτελούντων τον ρόλο του δημίου, οίκων αξιολόγησης μας προαναγγέλλουν ότι η επίσημη χρεοκοπία της χώρας είναι πιθανόν να συντελεστεί εντός του 2011.

Το «δίδυμο της συμφοράς» το οποίο συγκροτούν οι κ. Βενιζέλος και Παπανδρέου μάς οδηγεί κατευθείαν στον γκρεμό.

Το τραγικό λάθος του Ευάγγ. Βενιζέλου που παρείχε εγγυήσεις στη Φινλανδία, τίναξε στον αέρα τις όποιες θετικές πλευρές του «πακέτου ενίσχυσης», αφού άνοιξε την όρεξη όχι μόνο στα κράτη-δανειστές, αλλά και στους ιδιώτες.

Εν τω μεταξύ το «σπιράλ θανάτου» της πολιτικής των Μνημονίων οδηγεί στον πλήρη εκτροχιασμό των οικονομικών μεγεθών.

Η παραγωγική βάση της χώρας διαλύεται. Η ύφεση προβλέπεται να υπερβεί το 5%, ενώ για να αντιληφθούμε το συνολικό μέγεθος της κατάρρευσης θα πρέπει στο ποσοστό αυτό να προσθέσουμε το ποσοστό του 2010. Δηλαδή συνολικά πάνω από το 10% του παραγωγικού δυναμικού της έχει απολέσει η χώρα. Ως απόρροια του γεγονότος αυτού, η ανεργία καλπάζει με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου προς το 20%.

Όσο για το περίφημο ποσοστό του ελλείμματος, από το οποίο ξεκίνησε η όλη προπαγανδιστική εκστρατεία του Γ. Παπανδρέου προκειμένου να μας αλυσοδέσει στο ΔΝΤ και στα Μνημόνια, αυτό υπολογίζεται να κυμανθεί στα περυσινά επίπεδα. Ενώ βέβαια η «μαύρη τρύπα» από την αδυναμία και ανικανότητα της κυβέρνησης να χτυπήσει τη φοροδιαφυγή των «συστημικών» φοροκλεπτών απαιτεί συνεχώς νέες θυσίες από τα γνωστά «σφάγια».

Στην πραγματικότητα η συζήτηση για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και για την εφαρμογή των μέτρων του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος έχει πλέον χάσει τη σημασία της. Η οικονομική και κοινωνική βάση πάνω στην οποία αποφασίστηκαν τα μέτρα αυτά αποδυναμώνεται και διαλύεται μήνα με τον μήνα.

Πώς άραγε θα ιδιωτικοποιηθούν οι δημόσιες επιχειρήσεις όταν η μετοχική τους αξία ευτελίζεται και όταν η αξία του ελληνικού χρηματιστηρίου, με τις σημερινές τιμές, βρίσκεται κάτω των 40 δισ. ευρώ, όταν δηλαδή γυρίσαμε στην πράξη στο 1995 όπου η χώρα κατατασσόταν ακόμα στις «αναδυόμενες αγορές»;

Η οικονομική κρίση βρίσκεται εδώ και καιρό εκτός πολιτικού ελέγχου. Ο κ. Γ. Παπανδρέου και η ηγετική του ομάδα ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ έχοντας απολέσει πλήρως τον πολιτικό έλεγχο της διακυβέρνησης. Τον ακριβή όμως χρόνο προκήρυξης των εκλογών θα τον καθορίσει η ανάδυση «εναλλακτικής λύσης», ικανής να διασφαλίσει μια στοιχειώδη κοινωνική νομιμοποίηση και ανοχή… έστω και για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Αυτό είναι σήμερα το βασικό πρόβλημα των συστημικών-μνημονιακών συμφερόντων.

Ίσως, μάλιστα, προς αυτήν την κατεύθυνση να διαφαίνεται «φως στο τούνελ»: Η πράξη του Α. Σαμαρά να ψηφίσει επί της αρχής τον νόμο για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ και να παράσχει πολιτική «χείρα βοηθείας» προς την παραπαίουσα και πλήρως απομονωμένη κυβέρνηση, μπορεί να σημαίνει μια «κίνηση για το μέλλον», μια γέφυρα που μπορεί να οδηγήσει μετά τις προσεχείς εκλογές στη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό τον Α. Σαμαρά. Το σοβαρό ενδεχόμενο της μη ύπαρξης αυτοδυναμίας ενισχύει σοβαρά αυτήν την προοπτική, ενώ στον «συνεταιρισμό» αυτό θα διεκδικήσει θέση και ο Γ. Καρατζαφέρης και ίσως και η κ. Μπακογιάννη.

Τέτοιου είδους εξελίξεις προϋποθέτουν αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Ευάγγ. Βενιζέλος δεν έχει καμιά διάθεση να υπογράψει ο ίδιος ως υπουργός Οικονομικών την επίσημη χρεοκοπία της χώρας. Οι εκλογές στο επόμενο διάστημα θα αποτελούσαν γι’ αυτόν μια «βολική» λύση, που θα του επέτρεπε να διεκδικήσει με αξιώσεις την ηγεσία στο ΠΑΣΟΚ και να συμμετάσχει στη συνέχεια σε μια κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ, διεκδικώντας κυρίαρχο πόστο.

Μια παρόμοια εξέλιξη θα ολοκληρώσει την ελληνική τραγωδία. Η ανακύκλωση και συγκόλληση των μνημονιακών «πολιτικών απορριμμάτων» θα σημάνει το οριστικό επίσημο τέλος του σημερινού πολιτικού συστήματος. Εκτός εάν ο ίδιος ο λαός αποφασίσει να πάρει τις τύχες του στα χέρια του.