ΕΦΤΑΣΕ Η ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΙΓΜΗ: Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ ποιόν δρόμο θα επιλέξει;

anti-ntp:Κρατάμε το κείμενο μόνο για την ανάλυση της κατάστασης,και τα σχέδια των επικυρίαρχων.Έιναι πολύ καλή ανάλυση,αλλά για την λύση Σαμαρά,φυσικά και δεν την πιστεύουμε.

Το σπιράλ αγωνίας και καταστροφής της χώρας συνεχίζεται. Και θα συνεχιστεί ακόμη για μεγάλο διάστημα και όσο χρειαστεί για να επιτευχθούν οι στρατηγικοί στόχοι που βρίσκονται πίσω από τη δράση του. Ο μηχανισμός είναι απλός: Έλλειμμα – μέτρα για το έλλειμμα που...
φέρνουν ύφεση – η ύφεση αναπαράγει το έλλειμμα – νέα μέτρα που συντηρούν ή και επιδεινώνουν την ύφεση – το έλλειμμα εξ αιτίας της ύφεσης συνεχίζει να αντιστέκεται – νέα μέτρα κλπ. Πιστεύει κανείς ότι οι οικονομολόγοι του ΔΝΤ και της Ε.Ε. αγνοούν αυτό που ένας απλός τελειόφοιτος οικονομικής σχολής ξέρει πολύ καλά: ότι δηλ. αυτή η οικονομική πολιτική βρίσκει ισορροπία (αν βρει) σε πολύ χαμηλά επίπεδα; Σε επίπεδα δηλ. εξαθλίωσης της κοινωνίας; Θα ήταν αφελές να πιστευτεί κάτι τέτοιο – ότι δηλ. αυτοί οι οικονομολόγοι έχουν τέτοια θεμελιώδη άγνοια. Επομένως; Το κλειδί είναι οι περίφημες «διαρθρωτικές» αλλαγές. Μέσω αυτής της χρονοβόρας διαδικασίας (που περιγράφτηκε πιο πάνω) προς όλο και χαμηλότερα οικονομικά επίπεδα, δίνεται η δυνατότητα – και μέσω της συνεχούς απειλής για διακοπή του δανεισμού της χώρας, ένας εκβιασμός που βέβαια γιο να αποδώσει χρειάζεται τη συνεργασία της ντόπιας πολιτικής ελίτ – να επιβάλλονται «διαρθρωτικές» αλλαγές. Εδώ πρέπει να ειπωθεί το εξής: Η Ελλάδα ασφαλώς έχει ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών. Όμως πρέπει να κάνει εκείνες τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές και με τον τρόπο που την συμφέρει. Τις διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει να τις διαχειριστεί η χώρα και όχι να της επιβληθούν τέτοιες που συμφέρουν άλλες δυνάμεις. Γιατί, ακριβώς, μέσω της διαδικασίας οικονομικής καταστροφής, ο στρατηγικός στόχος είναι να επιβληθούν στη χώρα οι διαρθρωτικές αλλαγές που συμφέρουν όχι τη χώρα, αλλά ξένες δυνάμεις. Ποιες είναι αυτές οι ξένες δυνάμεις; Είναι αφενός μεν το ΔΝΤ που θέλει να εξυπηρετήσει και να επιβάλλει την στρατηγική του: Τα πάντα για την ιδιωτική επιχείρηση. Αυτή η στρατηγική ζητά να εκθεμελιώσει τα όποια δικαιώματα των εργαζομένων και ακόμη περισσότερο και θεμελιωδέστερο, να τους κάνει ανίκανους να αντιστέκονται. Ταυτόχρονα βέβαια επιζητά τη μεγαλύτερη δυνατή συρρίκνωση του κράτους, ούτως ώστε να δοθεί ο μεγαλύτερος δυνατός χώρος στην ιδιωτική επιχείρηση. Είναι αφετέρου η μεγάλη επιχείρηση καθαρής Γερμανικής ηγεμονίας που έχει αρχίσει και εξελίσσεται με όλο και λιγότερες αναστολές. Ο στόχος είναι σαφής: Η Γερμανική ηγεμόνευση στην Ευρώπη. Μετά την μεγάλη ήττα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία ανακτά τη γνωστή ηγεμονική και επιθετική της στάση προσανατολισμένη σε ένα Τέταρτο Ράιχ που θα απλώνεται από τη Μεσόγειο μέχρι τη Ρωσία και από την απομονωμένη και ασθμαίνουσα αδύναμη Βρετανία μέχρι και την Ελλάδα. Και σε υστερότερο στάδιο έχουν οι Γερμανικοί θεοί… Και όπως ακριβώς ο Χίτλερ προόριζε τις διάφορες χώρες που κατελάμβανε σαν απλώς συμπληρωματικές της Γερμανίας μέσα στο θριαμβικό Γ Ράιχ του, αποβιομηχανοποιημένες, καταναλώτριες της βιομηχανίας της Γερμανίας και ειδικευμένες σε γεωργικές παραγωγές (που θα τροφοδοτούσαν τη Γερμανία), με πολίτες που (με βάση τα επίσημα ντοκουμέντα του καθεστώτος) δεν χρειαζόταν να έχουν παρά γνώσεις μόνο του Δημοτικού, ενώ η υψηλή γνώση θα παρεχόταν μόνο στη Γερμανία, έτσι και τώρα: Η Γερμανία του Δ Ράιχ επιθυμεί με εκείνη στην αναμφισβήτητη ηγεμονία, να δημιουργηθούν στην Ευρώπη κατεχόμενες ζώνες όπου η οικονομία θα είναι με διάφορους τρόπους εκμεταλλεύσιμη από τον επικυρίαρχο (δηλ. αυτή), με μια σημαντική επισήμανση εδώ: Το πιο αξιόλογο εργατικό δυναμικό της κατεχόμενης χώρας θα πάρει το δρόμο της ξενιτιάς ∙ και που θα πάει το κορυφαίο αυτό δυναμικό της κατεχόμενης χώρας; Ασφαλώς προς την ηγεμονεύουσα χώρα, προκειμένου να ευνοηθεί τα μέγιστα από την κατάσταση ηγεμονίας. Έτσι η Γερμανία θα λύσει αυτό που οι στρατηγικές γερμανικές μελέτες παρουσιάζουν σαν ένα σημαντικό στρατηγικό ελάττωμα της σύγχρονης Γερμανίας: το έλλειμμα σε υψηλής ποιότητας εργατικό δυναμικό με ειδικευμένες και υψηλές γνώσεις. Αυτό το πρόβλημα θα λυθεί επομένως σε βάρος των κατεχομένων χωρών που θα είναι καταδικασμένες έτσι για πάντα στην υποταγή και επομένως σταδιακά μέσω αυτής της υποταγής προβλέπεται να χάσουν και την οποιαδήποτε εθνική ταυτότητα. Και δεν μπορούμε να ξέρουμε από τώρα, όσον αφορά την ελληνική περίπτωση, αν θα μπορέσουν να υπάρξουν εκείνες οι άμυνες που υπήρξαν επί τουρκοκρατίας και τελικά οδήγησαν στην ελληνική επανάσταση και στην νεώτερη Ελλάδα. Γιατί τώρα υπάρχει μια μόνη ενιαία θρησκεία και ιδεολογία που έχει ομογενοποιήσει τα πάντα και διαλύει κάθε αντίσταση: η θρησκεία της επιχείρησης. Από του Πάπες αυτής της θρησκείας, είναι όπως εξηγήσαμε το ΔΝΤ. Απέναντι σ’ αυτή τη κατάσταση της Νέας Κατοχής, τι πρέπει να κάνουν οι δυνάμεις που αυτοαποκαλούνται φιλολαϊκές και πατριωτικές; Θα εξετάσουμε καταρχήν τη περίπτωση της Ν.Δ., η οποία θέλει να θεωρείται κατεξοχήν πατριωτική δύναμη. Η Ν.Δ. μπορεί να σταματήσει την πορεία της χώρας προς την καταστροφή. Μπορεί να το κάνει με έναν απλό, αλλά θεμελιώδη ως προς την πολιτική σημασία και τις πολιτικές αξίες τρόπο: Η Ν.Δ. οφείλει να διακηρύξει ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει απολέσει κάθε νομιμοποίηση και δεν εκφράζει τον ελληνικό λαό. Πράγματι, αυτό είναι η θεμελιώδης και ταυτόχρονα κορυφαία αλήθεια: Η συγκεκριμένη ελληνική κυβέρνηση εκλέχθηκε με συγκεκριμένο πρόγραμμα και στη πράξη εφαρμόζει το εντελώς αντίθετο παραβιάζοντας το θεμελιακό πρώτο άρθρο του Συντάγματος και κάθε έννοια περί δημοκρατίας. Γιατί αλλοίμονο αν μια κυβέρνηση που εκλέγεται μπορεί να κάνει ότι θέλει, χωρίς να περιορίζεται από τους όρους της εκλογής της. Θεωρητικά θα μπορούσε επειδή εξελέγη, για παράδειγμα, για να βελτιώσει την νοσοκομειακή περίθαλψη, να αρχίσει να εξοντώνει τον πληθυσμό, ούτως ώστε αυτός να μην χρειάζεται πλέον περίθαλψη. Χοντρά – χοντρά, βέβαια, κάτι τέτοιο κάνει η παρούσα κυβέρνηση. Οφείλει λοιπόν η Ν.Δ. να καταγγείλει την κυβέρνηση σαν κυβέρνηση απολεσθείσας νομιμοποίησης, όπου βέβαια οι πράξεις της είναι μη νόμιμες και δεν δεσμεύουν τη χώρα. Οφείλει επίσης η Ν.Δ. να διακηρύξει ότι τα μέλη αυτής της κυβέρνησης θα λογοδοτήσουν για τις κυβερνητικές πράξεις τους, τις στερούμενες νομιμότητας, στο βαθμό που αυτές έχουν βλάψει τη χώρα. Η παραπάνω στρατηγική καταγγελία είναι η μόνη καθαρή λύση. Είναι ταυτόχρονα η κορυφαία δημοκρατική και πατριωτική στάση ευθύνης. Δεν χωράει εδώ κανένας κομματικός ή πολιτικάντικος υπολογισμός του τύπου «αν μας συμφέρει» κομματικά και εκλογικά. Γιατί οι κορυφαίες πράξεις δημοκρατικής και πατριωτικής ευθύνης έχουν το δικό τους αυθύπαρκτο κριτήριο που από τίποτα άλλο δεν ελέγχεται παρά μόνο από την τιμή της ίδιας της Δημοκρατίας και του ίδιου του έθνους και γι’ αυτό στέκονται πάντα υψηλά στη συνείδηση των λαών. Θα υπάρξει η εξής αντίρρηση: Μια τέτοια ριζική καταγγελία θα συναντήσει τη σφοδρή αντίρρηση των ξένων επικυρίαρχων, γιατί τους χαλάει τη σούπα της υποταγής που έχουν σερβίρει στον ελληνικό λαό και την ελληνική κοινωνία. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά πάντα στην ιστορία των λαών φτάνει η στιγμή για το μεγάλο ΟΧΙ. Ο ελληνικός λαός στην ιστορία του έχει πει επανειλημμένα αυτό το ΟΧΙ και η ανάγκη επιβίωσης του το καθιστά πάλι αναγκαίο τώρα. Με ευθύνη συνολικά της πολιτικής ελίτ, αυτός ο λαός αφέθηκε να κατασυκοφαντηθεί διεθνώς με αποτέλεσμα να απολέσει πολύτιμες δυνάμεις στους διεθνείς συσχετισμούς ισχύος. Που ήταν αλήθεια η Ν.Δ. και ο κ. Σαμαράς όταν η Μέρκελ έσταζε τόσες φορές δηλητήριο για την χώρα μας; Γιατί δεν βγήκαν ανοικτά να την καταγγείλουν και αυτήν και τα γκαιμπελίστικα γερμανικά έντυπα; Δεν καταλαβαίνουν τους βαθύτερους γερμανικούς στρατηγικούς στόχους και σκοπούς; Μα αν δεν τους αντιλαμβάνονται, τότε ασφαλώς είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν τη χώρα. Αν όμως τους αντιλαμβάνονται και ταυτόχρονα είναι πραγματικοί πατριώτες έχει έρθει η στιγμή να αντιμετωπισθούν οι Γερμανοί στη μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν: τη γλώσσα της δύναμης. Οι πατριωτικές ελληνικές δυνάμεις πρέπει να προχωρήσουν σε καταγγελία της Γερμανικής ηγεμονικής πολιτικής με όρους Τέταρτου Ράιχ. Αυτό είναι το αδύνατο σημείο και ο διαρκής φόβος της Γερμανικής πολιτικής ελίτ – ότι δηλαδή, υπάρχει ο κίνδυνος η Γερμανία να απομονωθεί από όλους για άλλη μια φορά και να τους βρει όλους εναντίον της σε δεύτερο στάδιο. Αυτός ο φόβος μπορεί να αποδειχθεί πολύ ικανό όπλο σε ικανά πατριωτικά χέρια. Και με τις κατάλληλες κινήσεις μπορούν να δημιουργηθούν και ισχυρές διεθνείς συμμαχίες. Βέβαια είναι σαφές ότι τέτοιες μεγάλες πολιτικές κινήσεις δεν αφορούν απλούς κομματικούς ηγέτες του καθεστώτος της κομματοκρατίας, αλλά ηγέτες πραγματικά εθνικού διαμετρήματος. Ο κ. Σαμαράς άραγε τι θεωρεί τον εαυτό του; Άλλο βέβαια το όχι στα Σκόπια και άλλο το ΟΧΙ στην Γερμανία. Η τελική μάχη επιβίωσης της χώρας και του έθνους έχει αρχίσει. Όπως ο κάθε έλληνας, έτσι και ο κ. Σαμαράς πρέπει να αποφασίσει: Θα μπει στην ουρά των δοσίλογων, ή θα εμπνεύσει έναν νέο δημοκρατικό, κοινωνικό και εθνικό ξεσηκωμό; Και θέλουμε να πούμε το εξής τελευταίο: Αν οι άλλοι μας φαίνονται λύκοι ή γίγαντες, είναι γιατί εμείς είμαστε υπερβολικά πρόβατα ή γιατί περπατάμε στα γόνατα…* * SOS. Υπάρχουν πολλά όπλα που μπορεί να χρησιμοποιήσει η χώρα. Απλώς η καθεστωτική πολιτική ελίτ δεν θέλει να τα χρησιμοποιήσει και αποκρύβει την ύπαρξη τους. Δεν είναι ο σκοπός του παρόντος κειμένου να ασχοληθεί με το θέμα αυτό. Εδώ λέμε απλώς το εξής: Λίγοι ξέρουν ότι η Τράπεζα της Ελλάδας έχει το δικαίωμα δημιουργίας εικονικού λογιστικού χρήματος (σε ευρώ) μέσω του μηχανισμού ELA. Η Ιρλανδικά Τράπεζα έχει εκδώσει ήδη μέσω ELA πάνω από 50 δισ. ευρώ για να καλύψει τις τρύπες στις τράπεζες της. Θεωρητικά, για να λειτουργήσει ο ELA, χρειάζεται η συμφωνία της ΕΚΤ. Καταλαβαίνει όμως κανείς ότι μια χώρα που εκβιάζεται μπορεί να εκβιάσει και με την δημιουργία άφθονου χρήματος, απειλώντας τα πάντα με μπάχαλο…
Πηγη