Τι θέλουν επιτέλους; Χούντα ή εμφύλιο;

Του Σταύρου Χριστακόπουλου Χθες η κυβέρνηση της Ελλάδας, πιστή θεραπαινίδα του αδιαπραγμάτευτου δόγματος των τοκογλύφων και της τρόικας «Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο Γιώργος μας»*, ανακοίνωσε νέα δολοφονικά μέτρα για τη χώρα, την οικονομία και τον ελληνικό λαό, τα οποία, κατά παραδοχή...
του υπουργού Οικονομικών, είναι μέρος μόνον όσων θα ανακοινωθούν το επόμενο διάστημα. Όμως τα μέτρα δεν τους αρκούν. Είναι μόνο η μία όψη της λεηλασίας. Συνεχώς τις τελευταίες μέρες τόσο η κυβέρνηση όσο και ξένοι θεσμικοί και εξωθεσμικοί παράγοντες, μέσω αναλύσεων, απόψεων, «προτάσεων», «πλάνων» και ελάχιστα συγκαλυμμένων απειλών, εγείρουν σοβαρά ζητήματα αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας, πέραν των ήδη δεδομένων απωλειών για την Ελλάδα. Αλλά και αμφισβήτησης της ίδιας της δημοκρατίας. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Χθες η κυβέρνηση κρύφτηκε από την ανακοίνωση των νέων δραματικών μέτρων. Ούτε ο Βενιζέλος ταύτισε τη φυσική του παρουσία με αυτά ούτε ο «καμικάζι» Μόσιαλος. Για τον πρωθυπουργό, ούτε λόγος να γίνεται. Μπορεί να ακύρωσε το ταξίδι στις ΗΠΑ για να αναλάβει σημαντικές πρωτοβουλίες, αλλά, από τη ΔΕΘ και μετά, παραμένει εξαφανισμένος. Σαν να μην κυβερνά. Ή σαν να έχει επιλέξει μια επώδυνη «διαπραγμάτευση» από το παρασκήνιο. Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν ασκεί τον ρόλο για τον οποίο εξελέγη… Αντ’ αυτού βλέπουμε καθημερινά τον Βενιζέλο. Χθες όχι στην ανακοίνωση των μέτρων, αλλά στη Βουλή, όπου, ύστερα από την… πρόσκληση – απειλή του να μην εκφέρει κανείς διαφορετική άποψη για να μην βάζει σε κίνδυνο την πατρίδα, μας απέδειξε ότι οι φράσεις του εκείνες δεν ήταν τυχαίες. Προχωρώντας σε μια ακόμη έμμεση απειλή… εκτροπής, αμφισβήτησε ότι υπάρχει δημοκρατική διέξοδος από το «δράμα της χώρας»: «Δεν μπορεί να βρεθεί λύση ούτε δημοκρατικά ούτε μέσα από τις εκλογές, που να είναι αξιόπιστη». Με απλά λόγια η δημοκρατία υπολείπεται σε σημασία της «αξιοπιστίας» του ιδίου, του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής τους. Κι αυτό μάλιστα το ισχυρίζεται παρότι ο ίδιος παραδέχθηκε πως, παρά την εξελισσόμενη και κλιμακούμενη κοινωνική σφαγή, τον «πόνο», το «αίμα» και τα «δάκρυα» που προεξοφλεί για τους «πολίτες, εργαζόμενους και άνεργους», «υπάρχει ο κίνδυνος όλα αυτά να μην αποδώσουν και η χώρα να χάσει τα μεταπολεμικά της επιτεύγματα». Συνεπώς κατ’ ουσίαν μας προετοιμάζει γι’ αυτό που όλοι, από λίγο έως πολύ, νωρίτερα ή πιο πρόσφατα, έχουμε προεξοφλήσει: την επερχόμενη πτώχευση. Με ακόμη πιο απλά λόγια ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παπανδρέου, με βοναπαρτική αντίληψη και φρασεολογία σκοτεινών εποχών, απαξιώνει τις ίδιες τις εκλογές και τη δημοκρατία ως αδιέξοδες πιστώνοντας μόνο την κυβέρνησή του με «αξιοπιστία». Μια «αξιολόγηση» που παραπέμπει ευθέως στον φασισμό και τη θεοκρατία. Το «Πίστευε και μη ερεύνα» και το παπικό «αλάθητο» σε συσκευασία Ευάγγελου Βενιζέλου – του συνταγματολόγου. Βεβαίως ο Βενιζέλος δεν είναι Παπανδρέου. Γλωσσικές αστοχίες δεν νοούνται στην περίπτωσή του – και μάλιστα κατά συρροήν. Κάτι λοιπόν θέλει να μας διαμηνύσει ο αντιπρόεδρος, ο οποίος πιστεύει ότι η έκφραση διαφορετικών απόψεων «δεν μπορεί να συνεχιστεί». Και αυτό που θέλει εμμέσως να μας πει δεν μοιάζει καλό ούτε για τη χώρα ούτε για τη δημοκρατία της. Έστω αυτή τη δυσλειτουργική, την προβληματική και τρύπια, αλλά την πληρέστερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ από συστάσεως του ελληνικού κράτους… «Οδηγήστε την Ελλάδα σε στάση πληρωμών» Το χθεσινό «χτύπημα» του Βενιζέλου όμως δεν ήταν το μοναδικό που πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά. Ένα δεύτερο ήλθε από την Εσπερία και ειδικότερα από το editorial της χθεσινής έκδοσης των Financial Times – δηλαδή από την κεντρική γνώμη της παγκοσμίου επιρροής εφημερίδας και όχι από την άποψη κάποιου συνεργάτη ή αρθρογράφου της. Με το κείμενο αυτό η εφημερίδα καλεί την τρόικα να αναβάλει την εκταμίευση της τρίτης δόσης έως τον Δεκέμβριο, ώστε να προκληθεί εσωτερική στάση πληρωμών στην Ελλάδα. Γιατί όμως; Σύμφωνα με την εφημερίδα, «παρουσιάστηκε μία ευκαιρία να αποσυνδέσουμε τα δεινά της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Πρέπει να την αρπάξουμε». Με απλά λόγια, μην λογαριάζετε τη μοίρα της Ελλάδας ως συνδεδεμένη με την τύχη της ευρωζώνης. Πρέπει να τη δείτε ως μοναδική περίπτωση – άλλωστε, με σημερινό δημοσίευμά της, η εφημερίδα κρίνει ότι η Ισπανία είναι πολύ σοβαρότερη απειλή για το ευρώ από την Ελλάδα. Επανεπιβεβαιώνει έτσι αυτό που εδώ και μήνες γράφουμε: ότι η Ελλάδα από πολύ νωρίς, παρά τις κυβερνητικές αρλούμπες και τα συνεχή ψέματα, αντιμετωπίζεται ως μια «ιδιαίτερη» περίπτωση, κάτι που μπορεί οποιοσδήποτε να ανιχνεύσει εύκολα σε πάρα πολλές επίσημες δηλώσεις ακόμη και υψηλών Ευρωπαίων αξιωματούχων. Τι όμως θα προκαλούσε η μη καταβολή της δόσης του δανείου, κατά την άποψη της εφημερίδας; Σύμφωνα με τους Financial Times, «το θύμα από τα άδεια ταμεία του ελληνικού κράτους δεν θα είναι η αγορά ομολόγων, αλλά ο δημόσιος τομέας της Ελλάδας και όσοι λαμβάνουν επιδόματα. Και γι’ αυτούς ο μόνος υπόλογος είναι η κυβέρνησή τους». Άρα μπορεί η τρόικα, εκ του ασφαλούς, χωρίς να κινδυνεύουν ούτε το ευρώ ούτε οι τράπεζες, να βγάλει την Ελλάδα από την πρίζα για ένα τρίμηνο. Ο στόχος της πρόκλησης εσωτερικής στάσης πληρωμών από την τρόικα θα πρέπει να είναι οι Έλληνες «να τα βάλουν με τους πολιτικούς, που ακόμα και σήμερα δεν τολμούν να αναμετρηθούν με τους προνομιούχους» και να «αναγκάσουν τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας να αντιμετωπίσει την αλήθεια». Ποια αλήθεια; Ότι δεν πρέπει να καθυστερήσει ούτε ώρα, ούτε λεπτό στη διάλυση του Δημοσίου, στο ξεπούλημά του, στην εξαφάνιση των εισοδημάτων και των εργασιακών δικαιωμάτων των Ελλήνων. Και ότι πρέπει – ο πολιτικός κόσμος – να συναινέσει στις επιλογές των δανειστών. Πρόκληση διχασμού! Είναι όμως η πολιτική προσαρμογή ο μόνος στόχος; Όχι βέβαια! Άλλωστε, όπως «επεξηγεί» και στοχοθετεί η εφημερίδα: «Οι Έλληνες είναι χωρισμένοι σε αυτούς που ευνοήθηκαν από τη δυσλειτουργία του κράτους – τα καλά προστατευμένα και καλά αμειβόμενα κλειστά επαγγέλματα, τους δημοσίους υπαλλήλους, κλάδους που ελέγχονται από καταχρηστικά συνδικάτα – και στην πλειονότητα εκείνων που δεν συμμετέχουν σε αυτό το σύστημα, οι οποίοι πρέπει να χρηματοδοτούν αυτά τα προνόμια και τώρα σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της αργοπορημένης λιτότητας». Ως εκ τούτου η Ελλάδα πρέπει να εξωθηθεί, ακόμη και με εξωτερική παρέμβαση, στην «τελική αναμέτρηση»: «Η Ελλάδα μπορεί να σωθεί μόνο από έναν ηγέτη που αναγνωρίζει αυτήν τη μάχη και παίρνει τη θέση όσων δεν βρίσκονται εντός συστήματος. Εάν το ελληνικό κράτος δεν μπορέσει να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, τότε η Ελλάδα ίσως να εξωθηθεί σε αυτήν την τελική αναμέτρηση. Όταν οι πολιτικοί δεν έχουν το κουράγιο, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους παρακινήσουμε». Εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο σαφή: 1. Η εφημερίδα που απηχεί τις διαθέσεις των «αγορών» μοιράζει τη χώρα στα δύο: με μια απολύτως διχαστική φρασεολογία – πλήρως υιοθετημένη εξ αρχής και από την κυβέρνηση της Ελλάδας – μοιράζει τους Έλληνες σε δύο στρατόπεδα. Τους επωφελούμενους από την ύπαρξη του Δημοσίου και αυτούς που πληρώνουν για να το συντηρούν. Δεν πρόκειται όμως για τον συνήθη «φιλελεύθερο» διαχωρισμό που κατά κανόνα αποσκοπεί στη μεταφορά βασικών κοινωνικών λειτουργιών από το κράτος στην «ιδιωτική πρωτοβουλία» μέσω της μετατροπής τους σε εμπόρευμα και της απάλειψης των κοινωνικών κριτηρίων στην παροχή στοιχειωδών κοινωνικών υπηρεσιών. Αυτά είναι τα… αυτονόητα για τους πιστούς της «αγοράς». 2. Το ένα βήμα παραπάνω που κάνουν οι Financial Times είναι ότι δεν μιλούν μόνο για τους υπαλλήλους του κράτους, αλλά και για κάθε τομέα της οικονομίας ο οποίος θεωρείται με κάποιον τρόπο «προστατευμένος». Επειδή όμως οι πραγματικά προστατευμένοι τομείς της οικονομίας, εκτός από λίγοι, είναι και οικονομικά ασήμαντοι, η εφημερίδα αποσκοπεί στην απορρύθμιση των πολύ περισσότερων «ρυθμιζόμενων». Άλλωστε οι έννοιες «αγορά» και «ρύθμιση» στις μέρες μας είναι εντελώς… ασύμβατες. 3. Επιπλέον οι F.T. δηλώνουν με αυτόν τον τρόπο ότι επιθυμούν βαθύτατα την περιθωριοποίηση του συνδικαλισμού, τον οποίο χαρακτηρίζουν επί τούτου «καταχρηστικό». Αυτό είναι το πρώτο σημείο στο οποίο τους πιάνουμε εντελώς αδιάβαστους. Αν είχαν κάνει το στοιχειώδες ρεπορτάζ, βασική υποχρέωση ενός δημοσιογράφου, θα αντιλαμβάνονταν ότι η κατάσταση του συνδικαλισμού στην Ελλάδα είναι, ίσως, η χειρότερη στην ευρωζώνη. Και μάλλον προσιδιάζει σε τριτοκοσμικές χώρες. ● Συνδικαλιστές πολυδιασπασμένοι και άρα αδύναμοι λόγω της οργανικής εξάρτησής τους από κόμματα. ● Συνδικαλιστές που κάθονται σαν κότες να βλέπουν εξ αποστάσεως τη διάλυση χώρας και κοινωνίας. ● Συνδικαλιστές που σχεδόν ποτέ δεν απέτρεψαν μια καταστροφική εξέλιξη για τον κλάδο τους αφότου έπεσε το σχετικό αντάλλαγμα προς τις ηγεσίες. ● Συνδικαλιστές που ξεπούλησαν τις νεότερες γενιές για να πάρουν οι ίδιοι παχυλά εφάπαξ, πρόωρες συντάξεις και γενναίες αποζημιώσεις στις εθελουσίες. ● Συνδικαλιστές που αντιδρούν με ανακλαστικά Ραν Ταν Πλαν στα χθεσινά μέτρα της κυβέρνησης. ● Συνδικαλιστές που τραβάνε τους εργαζομένους σε απεργίες για ίδιον όφελος. ● Συνδικαλιστές που χτίζουν με αυτή την ιδιότητά τους πλούσιες κομματικές, βουλευτικές και υπουργικές καριέρες. Εδώ η Βίβλος των αγορών λαθεύει τραγικά. Ίσως να εκλαμβάνει τους λίγους αξιοπρεπείς ήρωες του ελληνικού συνδικαλισμού ως τον κανόνα… Σκηνικό εμφύλιας σύγκρουσης Όμως οι F.T. δεν μένουν στην περιγραφή των δύο φανταστικών και εν πολλοίς αναντίστοιχων με την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα «στρατοπέδων». Αυτή η σχηματική περιγραφή έχει ένα βαθύτατα πολιτικό «διά ταύτα»: Οι άνθρωποι περιγράφουν ρητώς όχι την ελληνική κοινωνία, αλλά ένα πεδίο «τελικής αναμέτρησης». Σε αυτή την τελική αναμέτρηση θα λάβουν μέρος αυτά τα δύο αυθαιρέτως οριζόμενα κοινωνικά «στρατόπεδα». Ο στρατηγός της «υγιούς» πλευράς πρέπει να είναι η ελληνική κυβέρνηση και οι πολιτικοί στο σύνολό τους εν πλήρει και αγαστή συμπνοία. Όμως όλοι αυτοί κρίνονται… απρόθυμοι και μάλλον ανίκανοι να επιτελέσουν το καθήκον που τους θέτουν οι δανειστές και επικυρίαρχοι της χώρας. Συνεπώς, αυτόματα, καθίστανται και αναρμόδιοι! Άρα θα πρέπει η Ελλάδα «να σωθεί μόνο από έναν ηγέτη που αναγνωρίζει αυτήν τη μάχη και παίρνει τη θέση όσων δεν βρίσκονται εντός συστήματος». Τι είδους ηγέτη; Μήπως κάποιον που βρίσκεται εκτός του «αδύναμου», «ανίκανου» και «απρόθυμου» πολιτικού συστήματος; Προφανώς… Επειδή μάλιστα φαίνεται πως οι αγορές εκτιμούν ήδη ότι «οι πολιτικοί δεν έχουν το κουράγιο», τότε «το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους παρακινήσουμε». Πώς, αλήθεια, «παρακινείς» και δίνεις «κουράγιο» σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις; Προφανώς με τρόπους ελάχιστα πολιτικούς, καθόλου δημοκρατικούς και ασκώντας τον μέγιστο εκβιασμό. Ως εκ τούτου το προβαλλόμενο από την εφημερίδα μέσο πίεσης είναι η υποκίνηση κοινωνικών διαιρέσεων και η επί τη βάσει αυτών «τελική σύγκρουση», ακόμη κι αν αυτό απαιτεί πολιτική ηγεσία πέραν του πολιτικού συστήματος. Με άλλα λόγια κυβέρνηση δωσιλόγων, κουίσλινγκ και γκαουλάιτερ, οι οποίοι θα αναλάβουν τη διεξαγωγή του εμφυλίου. Με τανκς ή με κονσερβοκούτια; Όλο αυτό το σκηνικό «τελικής αναμέτρησης» εδράζεται στη βάσιμη ανησυχία ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας στα δύο κόμματα εξουσίας – αλλά και σε ένα λίγο χαμηλότερο επίπεδο – πάσχει σοβαρά στην ικανότητα διεκπεραίωσης τριών βασικών σταδίων: ● Της προετοιμασίας για την επερχόμενη πτώχευση. ● Της διαχείρισης της ίδιας της πτώχευσης. ● Της διαμόρφωσης και διατήρησης του ελέγχου μετά την πτώχευση. Η απειλή ενός λαϊκού ξεσπάσματος είναι πάντα στα υπόψιν. Προφανώς σε αυτή τη φάση το πρόβλημα δεν είναι αν οι υπουργοί της κυβέρνησης θα πειθαρχήσουν. Άλλωστε οι περισσότεροι ήδη προσφέρουν ξεκάθαρα δείγματα πλήρους προθυμίας και υποταγής στις επιθυμίες των τοκογλύφων. Και η Ν.Δ. προτιμά, αντί εναλλακτικής πολιτικής, να καλεί τον κόσμο να προσεύχεται και να ακούει Καζαντζίδη. Απλώς το χρονικό περιθώριο στενεύει και το οικόπεδο πρέπει να παραδοθεί απολύτως έτοιμο προς χρήση. Χωρίς βάρη, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς αντιστάσεις. Προς τούτο μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάθε μέσον. Άλλωστε τα παλικάρια ήρθαν να εισπράξουν και να λεηλατήσουν. Ούτε ιεραπόστολοι ούτε μεταρρυθμιστές είναι για να «φτιάξουν» την οικονομία των μπατίρηδων ή να αναδομήσουν το κράτος και να ισορροπήσουν τους λογαριασμούς του. Το μόνο που δεν μας έχουν ανακοινώσει ακόμη είναι αν εμείς οι αδικημένοι του ιδιωτικού τομέα θα βρούμε εγκαίρως όπλα για την «τελική αναμέτρηση» με τα καθάρματα του Δημοσίου ή θα πρέπει να τη βγάλουμε με κονσερβοκούτια. Πώς θα εξοντώσουμε τις γυναίκες (ή τους άντρες) μας, τους γιους, τις κόρες, τους θείους, τις θείες, τα ξαδέρφια, τα ανίψια, τους κουμπάρους και τους γείτονες δημοσίους υπαλλήλους; Είναι ντροπή να μας αφήνουν εκτεθειμένους την πιο κρίσιμη ώρα. Και κάτι άλλο που με ανησυχεί βαθύτατα: Τα τανκς, όταν έρθει η ευλογημένη ώρα να καταλάβουμε την εξουσία για να στείλουμε τους πλεονάζοντες εργαζόμενους στα ξερονήσια, θα έχουνε πετρέλαιο ή θα πληρώνουμε καμιά εκατοστή ευρώ ο καθένας για να τα γεμίσουμε, όπως τα σκάμε τώρα στα νηπιαγωγεία της Διαμαντοπούλου για φωτοτυπικό χαρτί και λοιπά αναλώσιμα; Όχι τίποτε άλλο, αλλά μετά την εξίσωση των φόρων δεν θα έχουμε την εναλλακτική να γεμίζουμε τα ρεζερβουάρ με πετρέλαιο θέρμανσης… ΥΓ. 1: Η καταπληκτική ατάκα «Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο Γιώργος μας» ανήκει στον πάντα άπαιχτο Τζίμη Πανούση. ΥΓ. 2: Το πλήρες κείμενο των Financial Times μπορείτε να το βρείτε μεταφρασμένο στην οικονομική ιστοσελίδα Euro2day υπό τον τίτλο «Default στους προνομιούχους ζητούν οι “FT”»… ΥΓ. 3: Η Λούκα Κατσέλη ζήτησε να αποτιμήσει κάποιος το δημοσιονομικό όφελος από τις μαζικές απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Υπάρχει κάποιος αρμόδιος να της απαντήσει με τεκμηριωμένα στοιχεία; Μπααα… Ε.Μ.ΠΡΟ.Σ. για Ανάπτυξη
Πηγη