η Ελλάδα δε μπορούσε να διαφύγει της διεθνούς μέγκενης που σφίγγει όλο και περισσότερο τα μεσαία και λαϊκά στρώματα.
Δάνεια που αυξάνουν αντί να λύνουν το πρόβλημα του εθνικού χρέους, ευρωπαϊκό ομόλογο που όλο αναβάλλεται η έκδοσή του, πολιτική ένωση της Ευρώπης που όλο προβλέπεται σε ένα ακαθόριστο μέλλον κάνουν τα γεγονότα να μοιάζουν παράλογα, ασύνδετα, μη εξηγήσιμα. Γιατί ενώ τα μέτρα που έχουν ληφθεί και είναι φανερό πως επιτείνουν αντί να λύσουν το πρόβλημα δεν αποσύρονται αλλά αντίθετα ενισχύονται με νέα πιο παράλογα μέτρα; Παράλογα με την έννοια ότι επιδεινώνουν κάθε μετρήσιμο δείκτη (χρέος, ιδιωτικό και δημόσιο, έλλειμμα, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και της συνοχής, μείωση της κατανάλωσης, εκτόξευση της ανεργίας, διάλυση του παραγωγικού ιστού).
Η απάντηση είναι ότι αυτά τα μέτρα τελικά δεν είναι ούτε παράλογα, ούτε ασύνδετα και πολύ περισσότερο καθόλου ανορθολογικά. Ο ορθολογισμός έγκειται στη μείωση της αξίας των παραγωγικών μονάδων, στην καταστροφή της κεφαλαιακής αξίας της παραγωγής, στην μείωση του εργατικού κόστους, μέχρι της εξαθλίωσης του εργαζόμενου λαού. Γιατί αυτή είναι η λογική του καπιταλισμού της καταστροφής. Ανίκανος, ή καλύτερα γιατί δεν έχει τη θέληση για παραγωγικές επενδύσεις από την αρχή, θέλει παραγωγικές μονάδες σε τιμή ευκαιρίας, με εξαθλιωμένο εργατικό δυναμικό προκειμένου να αυξήσει την απόδοση της εμπορίας χρήματος. Κύριος στόχος δεν είναι η αύξηση της παραγωγής αλλά η μεγιστοποίηση των κερδών από την εμπορία του χρήματος. Να γιατί Γερμανοί δεν επενδύουν σε καινούργιες μονάδες στην Ελλάδα (δεν τις δημιουργούν από την αρχή) αλλά διψούν για έτοιμες παραγωγικές μονάδες, απαξιωμένες κεφαλαιακά αλλά εύρωστες παραγωγικά (Δ.Ε.Η., Ο.Τ.Ε., Ε.Υ.Δ.Α.Π., Ε.Υ.Α.Θ., Λιμένες Πειραιώς και Θεσσαλονίκης, Τουριστικές Επιχειρήσεις, ελληνικά παραρτήματα τραπεζών στο εξωτερικό κ.λ.π.).
Όσον αφορά στην Ελλάδα ένα είναι το ερώτημα. Γιατί δεν πτώχευσαν την Ελλάδα από την αρχή όπως ξέρει πολύ καλά να κάνει ο καπιταλισμός της καταστροφής; Γιατί αφήνουν την Ελλάδα ένα χρονικό περιθώριο προτού την εξαφανίσουν οριστικά από τον παραγωγικό χάρτη της Ευρώπης; Γιατί δεν εφάρμοσαν από το Μάιο του 2010 τις άμεσες πρακτικές σοκ όπως έκαναν αλλού αλλά την αφήνουν σε αγωνία δύο ετών προτού σκοτώσουν εντελώς το ημιθανές κουφάρι της; Υπενθυμίζουμε ότι η τεχνική του σοκ εφαρμόστηκε με μεγάλη επιτυχία στη Λατινική Αμερική (στη Χιλή του Πινοσέτ, στη Βραζιλία, στην Παραγουάη, στον Ισημερινό, στην Νοτιοανατολική Ασία). Πολύ περισσότερο δε που μία πατριδοκάπηλη, δήθεν σοσιαλιστική, κυβέρνηση πέτυχε από την αρχή το στόχο της με το να σπείρει τον φόβο και τον πανικό (όπως οι επιταγές της θεωρίας του σοκ απαιτούν), διασπώντας αποτελεσματικά το μέτωπο των εργαζομένων και μουδιάζοντας το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού από την αρχή της δημιουργηθείσας «κρίσης»; Γιατί αυτή η κυβέρνηση διακινδυνεύει τη φυλάκιση των μελών της σε μία ενδεχόμενη πολιτική αλλαγή αφού έχει παραβιάζει κατάφωρα θεμελιώδη άρθρα του ελληνικού Συντάγματος όπως την παράγραφο 2 και 3 του άρθρου 28 και ρισκάροντας την εφαρμογή της ακροτελεύτιας διάταξης του Συντάγματος (άρθρο 120) από τον λαό όταν αυτός συνειδητοποιήσει το παιχνίδι που παίχτηκε εις βάρος του; Γιατί νιώθουν τόσο σίγουροι; Είναι αφελείς ή κάτι ξέρουν παραπάνω σχετικά με την ατιμωρησία τους;
Οι λόγοι για τους οποίους δεν κατέρρευσε η Ελλάδα άμεσα αλλά προτιμήθηκε αυτό να γίνει σε βάθος χρόνου δύο ή και τριών ετών είναι οι ακόλουθοι:
Ένα. Η Ελλάδα ανήκει στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μία άμεση εφαρμογή των μέτρων πλήρους κατάρρευσης θα είχε ως αποτέλεσμα να διαφανεί άμεσα η αντίφαση ανάμεσα στις τυπικές αρχές ανθρωπισμού, κοινωνικής δικαιοσύνης, ειρήνης και της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών, που θεμελιώθηκαν στην Ευρώπη από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Δύο. Αν, στη Νομισματική Ένωση του € και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα συνιστά αμελητέο μέγεθος και κατά συνέπεια η άμεση και τυπική κατάρρευση δε θα δημιουργούσε, τεχνοκρατικά, σημαντικά προβλήματα ωστόσο από στρατηγική άποψη είναι πολύτιμη. Διατηρώντας την ημιθανή κατάστασή της οι μεγάλοι Ευρωπαίοι σύμμαχοί της τη χρησιμοποιούν ως φόβητρο και ως απειλή προκειμένου ο καπιταλισμός της καταστροφής να συναντήσει μικρότερες αντιστάσεις στην υπόλοιπη Ευρώπη όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου να εφαρμοστεί.
Τρία. Η Ελλάδα, παρά τις όποιες ιδιομορφίες της δεν παύει να αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του κλαμπ των ανεπτυγμένων χωρών του κόσμου. Ο Ελληνικός Λαός είχε κατακτήσει ένα σημαντικό επίπεδο ευημερίας και μία άμεση ανατροπή αυτής της κατάστασης θα διακινδύνευε το ενδεχόμενο της εξέγερσης.
Τέσσερα. Μία ενδεχόμενη άμεση, συνολική και καθολική εξέγερση στην Ελλάδα θα συμπαρέσυρε σε ανάλογη κατάσταση και άλλες χώρες της Ευρώπης και κυρίως του Ευρωπαϊκού Νότου. Η δε «τυφλή» εξέγερση στην Μ. Βρετανία δε θα έδειχνε «παράλογη» όπως παρουσιάζεται τώρα από τα Μ.Μ.Ε. γιατί θα συνδεόταν άμεσα με τις ευρωπαϊκές και διεθνείς πρακτικές της «φτωχοποίησης». Θα υπήρχε ο κίνδυνος της νεκρανάστασης των ιδεών της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής αλληλεγγύης, θεμελιωδών ιδεών της ευρωπαϊκής κουλτούρας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πέντε. Γιατί πρέπει να βρεθεί χρόνος προκειμένου να καταστεί πλήρως πιστευτή η θεωρία του «μαύρου προβάτου» της Ευρώπης. Μία βίαιη και άμεση εφαρμογή των τεχνικών του σοκ, και με την ενδεχόμενη εξέγερση που αυτή θα προκαλούσε θα δημιουργούσε τον κίνδυνο να συνειδητοποιηθεί ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα δεν είναι παρά η μελλοντική, κοινή, μοίρα των λαών της Ευρώπης, αντί αυτών που προβάλλονται τώρα (τεμπέληδες, αντιπαραγωγικοί, ανώριμοι και όλος αυτός ο αφόρητος και ανιστόρητος ψυχολογισμός).
Έξι. Το Μάιο του 2010, η Ελλάδα, περιήλθε οριστικά σε κατάστασηπροτεκτοράτου. Η Ελληνική Κυβέρνηση συνθηκολόγησε και παρέδωσε την εξουσία που το Σύνταγμα της Ελλάδας προβλέπει για αυτήν σε θολούς ευρωπαϊκούς θεσμούς και διευθυντήριαπροτεκτοράτα του γερμανικού εθνικισμού και των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών συμφερόντων.
Επτά. Αυτή η προσωρινή και ημιθανής κατάσταση βολεύει και το ντόπιο παρασιτικό κεφάλαιο που υπήρξε πάντοτε κρατικοδίαιτο, διεφθαρμένο, συνηθισμένο σε συναλλαγές με τον ελληνικό πολιτικό και κομματικό διεφθαρμένο παρασιτισμό. Θα πρέπει πρώτα να δουλέψει καλά το παραμύθι της συλλογικής συνυπευθυνότητας προκειμένου αυτό το κρατικοδίαιτο και παρασιτικό κεφάλαιο να αυτονομηθεί πλήρως και να προβάλλει ως εκσυγχρονιστική δύναμη. Εξάλλου έχει στην κατοχή του τη μεγάλη μάζα των Μέσων Μαζικής Προπαγάνδας ή δήθεν Ενημέρωσης. Η καταλήστευση του εθνικού πλούτου που επιχειρείται από τα διεθνή χρηματοπιστωτικά κεφάλαια θα τους δώσει τη δυνατότητα να λυμαίνονται από τούδε και στο εξής ότι περισσέψει από τη μεγάλη ληστεία που επιχειρείται (δρόμοι, δάση, τουριστικά θέρετρα, ασφυκτική πολεοδόμηση υπό την εποπτεία των δικών τους τεχνικών εταιριών).
Δεν κουραζόμαστε να το τονίζουμε η Ελλάδα λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών της ιστορικής της συγκρότησης ποτέ δεν απέκτησε αστική τάξη με παραγωγικό και επενδυτικό προσανατολισμό. Το κενό καλύφθηκε από τον κοινωνικό και δημόσιο πλούτο. Το πρόβλημα της στρεβλής της ανάπτυξης γιγαντώθηκε από τη στιγμή που οι κοινωνικές κατηγορίες (κυρίως πολιτικό και κομματικό προσωπικό) που καθορίζουν τις μεγάλες παραγωγικές επενδύσεις και τη δημόσια κατανάλωση στη χώρα μας έπαψαν να επιτελούν τον ιστορικό τους στόχο και στράφηκαν προς πρακτικές προσωπικού πλουτισμού.
Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει και όχι να στρέφεται η μία κοινωνική κατηγορία ενάντια στην άλλη. Εξάλλου και αν ακόμη κάποιος δεν προσβλέπει σε έναν βαθύ σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας θα πρέπει να γνωρίζει ότι δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι και η εργατική τάξη που θα βυθιστεί στην ανέχεια αλλά και αυτή ακόμη η μεσοαστική ελληνική τάξη (του επιχειρηματικού πνεύματος, της αυτοαπασχόλησης, των επιστημόνων κ.λ.π.). Δεν είναι τυχαίοι που οι θεσμικοί φορείς τους αντιδρούν σε αυτού του είδους τις πολιτικές που εφαρμόζονται.
Είναι γεγονός ότι η Δημόσια Διοίκηση στην Ελλάδα εξακολουθεί να παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα και οι Δημόσιες Επιχειρήσεις ίσως λιγότερα αλλά και αυτές τείνουν να καταστούν προβληματικές. Οι λύσεις ωστόσο βρίσκονται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτήν που επιβάλλονται. Η λύση βρίσκεται στην επαναδιατύπωση και επαναθεμελίωση της έννοιας του Δημόσιου και Κοινωνικού Αγαθού και όχι στην πυροδότηση του κοινωνικού δαρβινισμού και την πυροδότηση της διαμάχης όλων εναντίον όλων. Σ’ αυτήν την περίπτωση όλοι θα βγούμε χαμένοι.
Για αυτό λοιπόν οφείλουμε να προβούμε στα ακόλουθα:
Ένα. Να υπερασπιστούμε το Σύνταγμα της Ελλάδας και να απαιτήσουμε την εφαρμογή του τιμωρώντας, και δικαστικά, αυτούς που το έχουν παραβιάσει ως προς τις θεμελιώδεις διατάξεις του.
Δύο. Να αποτρέψουμε την παραπέρα εφαρμογή των λεγόμενων μνημονίων και ιδιαίτερα την πώληση της δημόσιας υπηρεσίας σε εξευτελιστικές τιμές.
Τρία. Να αποτραπεί η πώληση παραγωγικών και τραπεζικών μονάδων στο εξωτερικό.
Τέσσερα. Να ενισχυθεί η ρευστότητα στο εσωτερικό.
Πέντε. Να αναδιοργανωθεί ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα και όχι να αποσυντεθεί.
Έξι. Να φύγει αυτή η επικίνδυνη κυβέρνηση και τιμωρηθούν παραδειγματικά όσα από τα μέλη της παραβίασαν θεμελιώδη άρθρα του Συντάγματος.
Επτά. Να συμβάλλουμε στην ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού προς την κατεύθυνση της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής συμμετοχής.
Οκτώ. Να παλέψουμε για οργανωμένες νησίδες ανάπτυξης στο εσωτερικό της χώρας.
Εννέα. Να επιδιώξουμε διεθνείς συμμαχίες τόσο στο εσωτερικό της Νομισματικής Ένωσης όσο και έξω απ’ αυτήν.
Δέκα. Να αντιπαλέψουμε τον γερμανικό εθνικισμό.
Ένδεκα. Να ενισχύσουμε την παράδοση της δημόσιας επιχειρηματικότητας και της έξυπνης, δημιουργικής και προσαρμοστικής ελληνικής επιχείρησης.
Δώδεκα. Να αποτρέψουμε την τάση της δημιουργίας πανίσχυρων καρτέλ και τραστ σε οποιαδήποτε πεδίο παραγωγής και παροχής υπηρεσιών.
Δεκατρία. Να ενισχύσουμε την επιστημονική καταξίωση των πανεπιστημίων μας αντί να μετατρέψουμε τον πανεπιστημιακό χώρο σε χώρο φθηνής επιχειρηματικότητας διεθνών παρασιτικών κεφαλαίων και να τη διασυνδέσουμε με την εθνική παραγωγικότητα.
Δεκατέσσερα. Να δημιουργήσουμε ισχυρό κρατικό τραπεζικό πυλώνα και να ανακτηθεί ο Δημόσιος Έλεγχος της Τραπέζας της Ελλάδας με την παράλληλη παραδειγματική τιμωρία των όποιων στελεχών της τελευταίας έπαιξαν περίεργα χρηματοπιστωτικά παιχνίδια (περίπτωση του Τ+10 κ.λ.π.).
Δεκαπέντε. Να αποτρέψουμε μία Ευρωπαϊκή, Οικονομική Διακυβέρνηση εις βάρος των συμφερόντων των λαών της Ευρώπης.
Τα πιο σημαντικά από τα παραπάνω (όπως η αποτροπή του ξεπουλήματος του εθνικού πλούτου, η αποτροπή της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους, αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, πολιτική και δικαστική τιμωρία όσων συνέβαλλαν τα μέγιστα σε αυτήν την κρίση) δεν έχουμε παρά μόνο δύο μήνες για να τα αποτρέψουμε.
Ας κινητοποιηθούμε. Οι «αγανακτισμένοι» δεν είναι παρά μόνο η αρχή. Είναι επείγον να ξεπηδήσουν νέα σχήματα και να ανανεωθούν οι πολιτικές ελίτ αυτού του τόπου σε συνεργασία με τις προοδευτικές και λαϊκές δυνάμεις. Αυτή η λύση είναι ο πραγματικός μονόδρομος. Κάθε άλλη επίκληση του μονόδρομου περί «αναγκαίων» λαϊκοκτόνων μέτρων δεν αποτελεί παρά άλλοθι ξεπουλήματος. Το δεν ήξερα πλέον δε συνιστά δικαιολογία. Αντίθετα αποτελεί θανάσιμη απειλή. Όπως επίσης και οι απίστευτες, υποτίθεται, προοδευτικές προσεγγίσεις που συνιστούν το φρούτο να σαπίσει και άλλο προκειμένου δήθεν να υπήρξε μία σημαντική επανάσταση στο μέλλον. Πρέπει να απαλλαγούμε από τις κάθε λογής «δεξιές» ή «αριστερές» συντηρητικές προσεγγίσεις τώρα. Το κοινωνικό κίνημα είναι η μόνη λύση. Μόνο αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μία νέα πολιτική και κοινωνική οργάνωση.
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου