Το έγκλημα των βουλευτών

Απόσπασμα από το βιβλίο του Παναγιώτη Τραϊανού “ΔΕΞΙΑ… ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ”, εκδόσεις ΩΓΥΓΙΑ 2008.

Ο πολιτικός δεν μπορεί να είναι βουλευτής, γιατί απλούστατα δεν αντιπροσωπεύει τον λαό. Δεν αντιπροσωπεύει την κοινωνική του τάξη. Ο πολιτικός από τη φύση του υπερβαίνει τα όρια της τάξης του στο όνομα της
άποψής του. Ο πολιτικός αντιπροσωπεύει τον εαυτό του, την πολιτική του "παρέα", την πολιτική του άποψη ή τον πολιτικό αρχηγό του. Εκπροσωπεί μέρος του λαού, ο οποίος υιοθετεί την άποψη την οποία ο ίδιος εκφράζει. Ο πολιτικός έχει σχέση με τον λαό όμοια με τη σχέση του δικηγόρου με τον πελάτη του. Δεν ταυτίζονται. Δεν τον αντιπροσωπεύει, παρά τον εκπρο­σωπεί ως φορέας και ικανότερος εκφραστής της κοινής άποψης.
Αυτά όλα είναι στοιχεία τα οποία απαγορεύεται να έχει ο βουλευτής, εφόσον το δικό του καθήκον είναι ν' αντιπροσωπεύει την κοινωνία. Να αντιπροσωπεύει τα γενικά συμφέροντά της και όχι τις ειδικές απόψεις της. Ο βουλευτής ταυτίζεται με τον λαό. Αν λοιπόν ο πολιτικός είναι ο "δικηγόρος" ο βουλευτής είναι ο αντι­πρό­σωπος της "οικογένειας", ο οποίος παρίσταται στο "δικα­στήριο". Συνεργάζεται με τον "δικηγόρο" του, αλλά δεν ταυτίζεται. Τα κέρδη και οι ζημιές από το δικαστήριο τον αφορούν άμεσα, τη στιγμή που τον "δικηγόρο" τον αφορά μόνον η δόξα της "παράστασης" και βέβαια ο μισθός του.

Γι' αυτόν τον λόγο ο βουλευτής, ως αντιπρόσωπος του λαού, είναι πληρεξούσιός του. Η ψήφος του έχει νομοθετική ισχύ. Αντίθετα ο πολιτικός δεν είναι πληρεξούσιος. Ο πολιτικός καταθέ­τει νομοθετική πρόταση, την οποία μετατρέπει σε νόμο ο πληρε­ξού­σιος βουλευτής με την ψήφο του. Ο εκπρόσωπος μερίδας πολιτών κάνει την εισήγησή του και αυτή κρίνεται από τον αντιπρόσωπο του συνόλου του λαού.
Γι' αυτόν τον λόγο απαιτούνται διαφορετικά προσόντα μεταξύ βουλευτών και πολιτικών. Βουλευτής μπορεί να γίνει ο οποιοσ­δήποτε, μόνο και μόνο γι' αυτό που είναι και τίποτε άλλο. Τριακόσια αντιπροσωπευτικά "δείγματα" του λαού. Αυτοί οι απλοί πολίτες είναι που στελεχώνουν το βουλευτικό σώμα των αντιπροσώπων του λαού. Το στελεχώνουν στο ποσοστό το οποίο αντιστοιχεί στην κάθε ταξική ιδιότητα που υπάρχει μέσα στην κοινωνία.
Σε μια αμιγώς αγροτική κοινωνία το σύνολο των βουλευτών θα πρέπει να είναι τυχαίοι αγρότες. Σε μια πλήρως ανεπτυγμένη κοινωνία, οι βουλευτές πρέπει να είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα των κοινωνικών δυνάμεων που αναπτύσσονται μέσα σ' αυτήν και στο ποσοστό που αυτές αναπτύσσονται.
Αυτοί όλοι λειτουργούν όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα, γιατί απλούστατα το μόνο που απαιτεί ο ρόλος τους είναι αυτο­γνωσία και τίποτε άλλο. Ο βουλευτής μπορεί να είναι "φλύαρος" με την ψήφο του ακόμα κι αν είναι μουγκός. Οι πολιτικοί δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Η πολιτική απαιτεί προσόντα, τα οποία μπορεί να μην τα έχει ο μέσος πολίτης. Απαιτεί γνώσεις, μέσω των οποίων θα γεννηθούν προτάσεις.
Ο μέσος πολίτης μπορεί να γίνει άριστος βουλευτής, όπως γίνεται άριστος ένορκος δικαστής, αλλά δεν μπορεί να γίνει πολι­τικός ή δικηγόρος. Αυτές οι ιδιότητες απαιτούν εκπαίδευση και άρα ειδικά προσόντα, τα οποία ξεφεύγουν από τις δυνατότητες του απλού πολίτη. Αυτά τα ειδικά προσόντα τα έχουν οι ισχυροί της κοινωνίας, οι οποίοι έχουν και τα μέσα να τα αποκτήσουν.
Γι' αυτόν τον λόγο μέσα στο χρόνο μερικά πράγματα δεν αλλάζουν σχεδόν ποτέ. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι πολι­τικοί είναι μορφωμένοι αστοί. Οι επίσης μορφωμένοι κεφαλαιο­κράτες έχουν άλλα πράγματα να "τρέξουν" και συνήθως δεν ασχολούνται με τα "κοινά". Όταν λοιπόν κατορθώνουν οι ιδιο­κτήτες των δύο μεγάλων κομμάτων και βάζουν τους πολιτικούς μέσα στη Βουλή, δημιουργούν συνθήκες "ανωμαλίας", γιατί βάζουν αποκλειστικά αστούς μέσα στη Βουλή, η οποία θα έπρεπε ν' αντιπροσωπεύει το σύνολο των κοινωνικών τάξεων.
Όμως, αυτό είναι επικίνδυνο, γιατί, όταν η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία βρίσκονται υπό τον έλεγχο μιας συγκε­κριμένης κοινωνικής τάξης, είναι πιθανόν αυτή η τάξη να "ρίξει" όλες τις άλλες. Όταν μάλιστα αυτή η κοινωνική τάξη είναι η αστική τάξη, το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, γιατί αυτή η τάξη έχει ιδιόρρυθμα συμφέροντα. Αυτή η τάξη, εξυπηρετώντας τα συμφέροντά της μπορεί να φτάσει στο σημείο να δημιουργήσει τεράστια προβλήματα. Προβλήματα εθνικά, κοινωνικά και ταξικά.
Αυτό συμβαίνει, γιατί ως κοινωνική τάξη έχει χαρακτηριστικά που την κάνουν "ευάλωτη". Είναι τάξη εργαζομένων, των οποίων τα συμφέροντα μπορεί και να μην συνδέονται με την παραγωγή και ως εκ τούτου να έχει όφελος από δραστηριότητες που θίγουν όλους τους υπόλοιπους. Πάνω στην αγωνία της να ευνοηθεί, μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες πλειοδοτικές, τις οποίες να μπορούν να τις "καλύψουν" κάποια πονηρά αφεντικά. Αφεντικά, που μπορεί να είναι κομματάρχες, οι οποίοι με τη σειρά τους και για τους ίδιους λόγους να υποτάσσονται σε άλλα αφεντικά, που μπορεί να είναι οι ιμπεριαλιστές.
Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, ας σκεφτεί το εξής: Μέσα σε μία Βουλή, όπου αντιπροσωπεύεται το κοινωνικό μωσαϊκό, οι αστοί είναι μειοψηφία. Η συντριπτική πλειοψηφία ανήκει στους αγρότες, τους βιομηχάνους και τους εργάτες. Αυτή λοιπόν η πλειοψηφία απέναντι σε ό,τι την απειλεί συνθέτει ένα πανίσχυρο μπλοκ, το οποίο σταματά την οποιαδήποτε επιλογή της κυβέρ­νησης που δεν το συμφέρει. Την οποιαδήποτε επιλογή δεν συμφέρει τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής και άρα τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού.
Μια κυβέρνηση, είτε εξαιτίας της ανικανότητας είτε εξαιτίας "έξωθεν" πιέσεως, μπορεί να επιχειρήσει να εξυπηρετήσει "ξένα" συμφέροντα. Μια κυβέρνηση συντίθεται από ανθρώπους και οι άνθρωποι είναι "ευάλωτοι" κι επιρρεπείς στα "λάθη". Αυτό το φαινόμενο όμως, όταν το Σύνταγμα λειτουργεί πραγματικά, δεν μπορεί να γίνει επικίνδυνο για τον λαό, γιατί θα σταματήσει στη Βουλή.
Τα συμφέροντα των ισχυρών του ιμπεριαλισμού μπορεί να "περνάνε" από μια κυβέρνηση, αλλά όχι από τη Βουλή. Γιατί; Γιατί τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών είναι πάντα συγκρουόμενα με τα συμφέροντα του λαού και άρα μπλοκάρονται στο όργανο που αντιπροσωπεύει τον λαό. Τι βολεύει για παράδειγμα τους ιμπερια­λιστές στον τομέα της οικονομίας; Να καταλάβουν την αγορά του κάθε κράτους. Να την "ανοίξουν" και να τη μονοπωλούν.
Αν όμως συμβεί αυτό, καταστρέφεται ο λαός. Οι τοπικοί αγρό­τες και οι βιομήχανοι όχι μόνον δεν μπορούν ν' αναπτυχθούν, αλλά δεν μπορούν ούτε καν να επιβιώσουν. Δεν μπορούν να διαθέσουν τα προϊόντα τους στην αγορά και μαζί μ' αυτούς καταστρέφονται κι εκείνοι οι οποίοι παράγουν τα προϊόντα αυτά και είναι οι εργάτες. Άρα όλους αυτούς δεν τους συμφέρει ν' "ανοίξει" η αγορά.
Αν μια κυβέρνηση, που στελεχώνεται από αστούς πολιτικούς, θελήσει ν' "ανοίξει" την αγορά, δεν θα το καταφέρει, γιατί δεν θα "περάσει" το νομοσχέδιό της από τη Βουλή των αντιπροσώπων του λαού. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η Βουλή στελεχώνεται αποκλει­στικά από πολιτικούς και άρα από αστούς; Θα "ανοίξει" η αγορά. Γιατί; Γιατί συμφέρει την κοινωνική τους τάξη. Γιατί οι πολυεθνικές μπορεί μεν να καταστρέφουν την εθνική παραγωγή, αλλά προσφέρουν χρυσοφόρες θέσεις σε αστούς.
Τα τοπικά εργοστάσια μπορεί να κλείσουν και να κατα­στρα­φούν οι βιομήχανοι και οι χιλιάδες εργάτες, αλλά οι αντιπρο­σωπείες των πολυεθνικών θ' αρχίσουν τις προσλήψεις αστών. Θα δημιουργήσουν χρυσοφόρες θέσεις για τους λίγους εκλεκτούς και μορφωμένους αστούς. Δεκάδες Έλληνες βιομήχανοι αναψυ­κτικών και χιλιάδες Έλληνες εργάτες καταστράφηκαν, για να δώσει η Coca-Cola Hellas τους ελάχιστους μισθούς των εκατομ­μυρίων στους Έλληνες αστούς που προσέλαβε ως στελέχη της.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πόσο επικίνδυνο είναι να "καπελωθεί" η Βουλή από τους αστούς. Αντιλαμβάνεται πόσο επικίνδυνο είναι να στελεχώνεται το όργανο των αντιπροσώπων του λαού από αντιπροσώπους μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης. Αντιλαμβάνεται πόσο επικίνδυνο είναι να βρίσκονται μόνον "εκπρόσωποι" μερίδων των λαού και όχι αντιπρόσωποι του συνό­λου του. Είναι επικίνδυνο, γιατί μπορεί να "στήνεται" η "δίκη" των συμφερόντων που λαμβάνει χώρα στη Βουλή. Όταν "δικαστές" και "συνήγοροι" —λόγω ταξικής "συγγένειας"— έχουν κοινά συμφέ­ροντα και αυτός τον οποίο αφορά η δίκη είναι "ξένος" και απών, είναι πιθανόν να αδικηθεί και να μην το καταλάβει.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα και είναι "βραχυκυκλωμένα" τα πάντα. Η Βουλή είναι έννοια πολύ ευρύτερη των 300 βουλευτών. Η Βουλή είναι ένα τεράστιο "δικαστήριο", όπου μέσα σ' αυτό διευθετούνται τα συμφέροντα του λαού. Τα συνολικά εθνικά του συμφέροντα και τα επιμέρους ταξικά του συμφέροντα. Ένα τεράστιο "δικαστήριο", όπου κρίνεται η πολιτική της εκτελεστικής εξουσίας. Της εξουσίας που κυβερνά την πατρίδα μας. Είναι βασικό λοιπόν να παρίσταται μέσα σ' αυτό ο άμεσα ενδιαφερό­μενος, που είναι ο λαός. Αυτός ακριβώς είναι ο προβλεπόμενος από το Σύνταγμα ρόλος της Βουλής. Η Βουλή είναι ένα "δικαστήριο", το οποίο διαθέτει το δικό του "προεδρείο" και μοιάζει με τα μεικτά ορκωτά δικαστήρια.
Ένα "δικαστήριο" μέσα στο οποίο κρίνεται το κυβερνητικό έργο και άρα η κυβέρνηση. Διαθέτει ένα "προεδρείο", το οποίο συντο­νίζει τη διαδικασία και υπάρχουν εκπρόσωποι των "διαδίκων", οι οποίοι μάχονται μεταξύ τους για να εξασφαλίσουν την ψήφο των "ενόρκων", που αντιπροσωπεύουν τον άμεσα ενδιαφερόμενο και είναι ο λαός. Οι διάδικοι είναι οι πολιτικοί, που ανήκουν σε διαφορετικά κόμματα. Οι υπουργοί ασκούν τις νόμιμες εξουσίες τους μόνον στα υπουργεία τους. Μέσα στη Βουλή είναι ελεγχόμενοι. Είναι οι "συνήγοροι" της κυβέρνησης που κρίνεται, ενώ η αντιπολίτευση είναι η "πολιτική αγωγή". Οι βουλευτές απαγορεύεται να συμμετέχουν σε κοινές ομάδες μ' αυτούς. Οι βουλευτές είναι οι ένορκοι κληρωτοί "δικαστές" σ' αυτήν την περίπτωση.
Όταν οι "συνήγοροι" των πολιτικών απόψεων παριστάνουν τους πληρεξούσιους αντιπροσώπους του λαού, υπάρχει πρόβλημα. Όταν μέσα στη Βουλή μπαίνουν σαν αντιπρόσωποι του λαού οι αντιπρόσωποι των δικηγορικών "γραφείων", τα οποία είναι τα κόμματα, υπάρχει πρόβλημα. Πόσο μεγάλο πρόβλημα; Όσο μεγάλο πρόβλημα είναι να παριστάνει μέσα στο δικαστήριο ο εισαγγελέας τον ένορκο. Όσο μεγάλο πρόβλημα είναι να παρι­στάνει μέσα στο δικαστήριο ο συνήγορος του κατηγορουμένου τον ένορκο.
Γιατί υπάρχει πρόβλημα; Διότι δεν αποδίδεται δικαιοσύνη. Διότι, όταν τα δικηγορικά "γραφεία" βάζουν δικούς τους υπαλλήλους να παριστάνουν τους ενόρκους, εξασφαλίζουν μόνιμα τις αποφάσεις που τους συμφέρουν. Εξασφαλίζοντας την πλειο­ψηφία των "ενόρκων", εξασφαλίζουν μια μονιμότητα, η οποία απειλεί τη δημοκρατία. Για μια τετραετία θα υπάρχουν μόνιμα "αθώοι" —ό,τι και να κάνουν— και μόνιμα "ένοχοι" —ότι και να κάνουν επίσης—.
Αν καταλάβει κάποιος τους ρόλους αυτών που στελεχώνουν τις εξουσίες, εύκολα θ' αντιληφθεί ότι όσα συμβαίνουν σήμερα είναι παράνομα και παράλογα. Οι βουλευτές δεν θα έπρεπε να απευθύ­νονται στον λαό και να ζητούν την ψήφο του. Οι βουλευτές είναι ο λαός. Οι πολιτικοί είναι αυτοί οι οποίοι απευθύνονται στον λαό, εφόσον πρέπει να ψηφιστεί η άποψή τους από τον λαό.
Σε κανονικές συνθήκες οι βουλευτές θα έπρεπε ν' απαγο­ρεύεται δια νόμου να συναναστρέφονται με τους πολιτικούς. Με τους ίδιους νόμους και για τους ίδιους λόγους που απαγορεύεται η συναναστροφή των ενόρκων δικαστών με τους συνηγόρους των διαδίκων. Θα έπρεπε βουλευτές και πολιτικοί για συμβολικούς λόγους να μπαίνουν μέσα στη Βουλή από διαφορετικές εισόδους.
Σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε η επιλογή των βουλευτών να γίνεται με άλλες διαδικασίες. Με στοιχεία από ασφαλιστικά ταμεία και επιμελητήρια θα έπρεπε το σύστημα να "κληρώνει" τους βουλευτές. Με κάποια βασικά προσόντα μορφωτικού επιπέδου κάποιοι συμπολίτες μας θα έπρεπε να κληρώνονταν, για να μας αντιπροσωπεύσουν για τέσσερα χρόνια στη Βουλή. Με από­ζημίωση τον εργατικό μισθό που θα έχαναν σ' αυτά τα χρόνια, θα μπορούσαν να παρακολουθούν τις συνεδριάσεις της Βουλής. Να τις παρακολουθούν μόνιμα και να τιμωρούνται για τις "απουσίες" τους. Ακριβώς, όπως κληρώνονται και πληρώνονται οι ένορκοι, για να συμμετάσχουν στα μεικτά ορκωτά δικαστήρια.
Αυτό όμως δεν συνέφερε την ΔΕΞΙΑ η οποία ήθελε να μονοπωλεί την εξουσία. Γι' αυτόν τον λόγο συνεργάστηκε με τους αστούς. Γι' αυτόν τον λόγο τους ευνόησε στον υπέρτατο βαθμό. Οι αστοί ήθελαν να ευνοηθούν από τη ΔΕΞΙΑ και να μοιράζονται μεταξύ τους προνόμια και κρατικές θέσεις. Γι' αυτόν τον λόγο συμμάχησαν μαζί της. Δεν ήθελε η ΔΕΞΙΑ τον αντιπρόσωπο του λαού στη Βουλή, για να μην ελέγχεται. Μαζί της όμως δεν ήθελαν και οι αστοί, οι οποίοι είχαν γίνει ΔΕΞΙΟΙ στο σύνολό τους.
Όλοι αυτοί ήθελαν μέσα στην αίθουσα του κοινωνικού "δικα­στηρίου" να βρίσκονται μόνον οι εκπρόσωποι των διαδίκων, ώστε να τα "στήνουν" όλα με βάση τα δικά τους συμφέροντα. Ήθελαν να δημιουργήσουν τριακόσιες νέες χρυσοφόρες θέσεις εργασίας. Ήθελαν τις θέσεις αυτές να τις κάνουν "περιουσία" των κομμάτων. Των ΔΕΞΙΩΝ κομμάτων. Η ΔΕΞΙΑ με τη δύναμη αυτών των θέσεων ήθελε ν' αποκτήσει παράνομα τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού, για να εξασφαλίσει επαγγελματίες ΔΕΞΙΟΥΣ με δέλεαρ το λαχταριστό "κόκαλο" μιας θεσούλας στο δημόσιο.
Ενώ λοιπόν είναι φυσιολογικό φαινόμενο —και ως εκ τούτου αδιάφορο για τον νόμο να το αποτρέψει ως εξέλιξη— ο πολιτικός κόσμος να στελεχώνεται αποκλειστικά από αστούς, είναι παρά­νομο να στελεχώνεται η Βουλή αποκλειστικά από τέτοιους. Είναι άκρως επικίνδυνο το κοινωνικό "φίλτρο" της Βουλής να είναι αστικό.
Με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, που και το ίδιο "παράγει" "σοφούς" αστούς, οι οποίοι θα οδηγήσουν τους εργάτες στον "παράδεισο" του προλεταριάτου, ήταν εύκολη η είσοδος των αστών πολιτικών μέσα στη Βουλή των αντιπροσώπων και άρα το "βραχυ­κύκλωμα" του Συντάγματος. Ένα "βραχυκύκλωμα", που συνέφερε τους ΔΕΞΙΟΥΣ "αρχιερείς" της μεταπολίτευσης και δεν έθιγε τους ΚΚΕδες, οι οποίοι απολάμβαναν προνόμια και βέβαια υψηλά έσοδα. Δεν είναι και λίγο πράγμα από τη Γυάρο να γίνεις κατ’ ευθείαν υψηλόμισθος του δημοσίου.
Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί οι Αμερικανοί επένδυαν συστη­μα­τικά στους αστούς της Ευρώπης; Γιατί συνέφερε τον ιμπερια­λισμό των καπιταλιστών ο "σοσιαλισμός" των παρισινών Μάηδων; Γιατί επένδυσαν στην "αντίσταση" κατά της Χούντας της ΔΕΞΙΑΣ στην Ελλάδα; Γιατί τους ήταν άχρηστος ο βασιλιάς; Τα συμφέροντα των αστών τούς επέτρεπαν να απειλούν τα εθνικά συμφέροντα των ευρωπαϊκών κρατών. Το ίδιο ακριβώς έκαναν και στην Ελλάδα. Μέσω των αστών κατόρθωσαν και "βραχυκύκλωσαν" τη δημο­κρατία. Μέσω των αστών πραγματοποίησαν "βουβό" πραξικόπημα.
Γι' αυτόν τον λόγο κατηγορούμε τους διάσημους και μόνιμους ΔΕΞΙΟΥΣ κομματάρχες. Τους κατηγορούμε για συνταγματικό πραξικόπημα. Δημιούργησαν συνθήκες "διαπλοκής" μεταξύ των δύο εξουσιών, που εκφράζουν τη λαϊκή βούληση. Μετέτρεψαν τις ιδιωτικές κομματικές τους επιχειρήσεις σε θεσμικά όργανα της πολιτείας. Παρέδωσαν ολόκληρη την κοινωνία στους συνενόχους τους ΔΕΞΙΟΥΣ αστούς. Με αυτούς τους αστούς συνεργάστηκαν οι ΔΕΞΙΟΙ κομματάρχες και μονοπωλεί η ΔΕΞΙΑ την εξουσία. Αυτό είναι πραξικόπημα.
Η νίκη στις εκλογές τους δίνει ανεξέλεγκτη εξουσία. Η σύμπραξη των κυρίαρχων ΔΕΞΙΩΝ κομμάτων δημιουργεί μονο­πώλια εξουσίας. Αυτό επιτρέπει στους κομματάρχες να κληρο­δοτούν τα κόμματά τους και άρα μέρη του ελληνικού κράτους στους φυσικούς απογόνους τους. Αυτό επιτρέπει στη ΔΕΞΙΑ να ελέγχει τα πάντα μέσα στο χρόνο. Από τη μοναρχία της μιας "γαλαζοαίματης" οικογένειας της ΔΕΞΙΑΣ πήγαμε στην ολιγαρχία των τριών κυρίαρχων οικογενειών της ΔΕΞΙΑΣ. Από τους Γλίξμπουργκ πήγαμε στους Καραμανλήδες, τους Παπανδρέου και τους Μητσοτάκηδες.
Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί η ΔΕΞΙΑ μέσω των αστών προσπά­θησε και κατάφερε ν' αναβαθμίσει τα ποιοτικά χαρακτη­ριστικά της; Κατάλαβε γιατί επένδυσε τόσο πολύ στο Πολυτεχνείο; Κατάλαβε γιατί έστησε μια ολόκληρη "βιομηχανία" παραγωγής "αντιστασιακών"; Χωρίς τους μορφωμένους αστούς δεν θα άντεχε την κοινωνική πίεση. Με κρατικούς μισθούς κατόρθωσε και έλεγξε τα πάντα.
Ένα τεράστιο θέατρο του παραλόγου. Οι ΔΕΞΙΟΙ, που παρί­στα­ναν τους σοσιαλιστές, έβριζαν τους ΔΕΞΙΟΥΣ και έκλεβαν ψήφους αριστερών. Οι ΔΕΞΙΟΙ, που παρέμεναν στη Δεξιά, έβριζαν τους σοσιαλιστές, κατηγορώντας τους για κρυπτοκομμουνιστές και επί­σης έκλεβαν ψήφους αριστερών. Ένας ολόκληρος λαός παγιδευ­μένος στα "γρανάζια" της ΔΕΞΙΑΣ. Όλοι εναντίον όλων και η ΔΕΞΙΑ πανευτυχής.
Το ίδιο ευτυχές ήταν και το Κολέγιο Αθηνών. Η "μήτρα" του ΔΕΞΙΟΥ παρακράτους. Οι δουλειές πήγαιναν περίφημα. Δεν χρειαζόταν ούτε καν να κρύβουν τις δραστηριότητές τους. Παρή­γαγαν με άνεση τους κορυφαίους των ΔΕΞΙΩΝ. Τους δεξιούς και τους αριστερούς ηγέτες και στελέχη. Όλοι συμμαθητές στα ίδια θρανία. Όλοι με τις ίδιες υποτροφίες στα ίδια Χάρβαρντ. Τα παιδιά της ΔΕΞΙΑΣ δεν είχαν λόγο ν' ανησυχούν για το μέλλον τους.




ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Πηγη