Τα «ανθρωπάκια» του νεοδωσιλογισμού!

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους γέμει περιπτώσεων –και αποτελούν την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού αυτού του τόπου–, κατά τις οποίες το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου, υπήχθη στις σκοπιμότητες εξυπηρέτησης αλλοτρίων και εξωγενών καταστάσεων. Όχι εκ μέρους του λαού , αλλά της καθεστηκυίας τάξης, της άλλως...
πως ονομαζόμενης ελίτ. Ο αγώνας της ανεξαρτησίας επιστέφθηκε με την επικυριαρχία της ξενοκρατίας υπό τη μορφή της δυναστείας των Βίτσελμπαχ και στη συνέχεια εκείνης, και της μακροβιότερης, των Γλύξμπουργκ, εγγυητών της ξένης κηδεμονίας, τις οποίες ο απλός λαός, πλήρωσε με «δάκρυα και αίμα». Τον «αιώνα των επαναστάσεων», τον 20ό, και σε μία διαδρομή 153 χρόνων από την εθνική αποκατάσταση, ανατάσεων και καταπτώσεων, επιτέλους, ο ελληνικός λαός, πίστεψε ότι τοποθέτησε στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» την ξένη κηδεμονία. Αλλά, ήδη η ξενοκρατία είχε φροντίσει να υποκαταστήσει τις εστεμμένες δυναστείες ή κατά τον Γεώργιο Βλάχο, τον περιώνυμο ΓΑΒ, τους «εστεμμένους φελλούς», με τις διαβόητες «Φαμίλιες» της κοινοβουλευτικής κληρονομικής μοναρχίας. Είκοσι τρεις πρωθυπουργοί του νεοελληνικού κράτους, υπήρξαν γόνοι ή κλώνοι, των «πολιτικών φαμιλιών», ενώ πέριξ αυτών αναπτύχθηκε ο εσμός των 343 οικογενειών, που διαγουμίζουν αυτό τον τόπο. Οι τελευταίοι, όπως και οι πρώτοι, πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων «επένδυσαν» στον ξένο παράγοντα και δεν εφείσθησαν ακόμη και εμφυλίων πολέμων προκειμένου να τον εξυπηρετήσουν, αλλά και να διαφυλάξουν τα ιδιοτελή συμφέροντά τους. Κορύφωση, το φαινόμενο του δωσιλογισμού, που παρουσιάσθηκε κατά τη διάρκεια της Κατοχής (1941 – 1944). Οι Κούισλιγκς (Γ. Τσολάκογλου, Κ. Λογοθετόπουλος και Ιωάννης Ράλλης) πρόβαλαν το επιχείρημα ότι «συνεργάζονται με τον κατακτητή για το συμφέρον του ελληνικού λαού και την προστασία του κοινωνικού καθεστώτος»! Η ξένη κηδεμονία φρόντισε να εκκαθαρίσει αιματηρώς την αμφισβήτησή της από τις λαϊκές δυνάμεις και ο διαβόητος «Φάδερ» Δημήτριος Μπάλφουρ από το παρεκκλήσιο του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός», διόριζε και έπαυε κατά το δοκούν, ελληνικές κυβερνήσεις! Στο «θεάρεστο» αυτό έργο τον αντικατέστησαν από το 1947 ο αμερικανός πρεσβευτής και ο επικεφαλής της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής, σε όλη τη μετεμφυλιακή περίοδο με επίστεψη το επταετές τυραννικό καθεστώς των συνταγματαρχών (1967-1974). Είναι η δεύτερη φάση του «ελληνικού δωσιλογισμού», με μικρές διαλαμπές (Κυβέρνηση Πλαστήρα 1951-1952) και η ύστερη περίοδος του Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου, όταν, όμως, η δειλή προσπάθειά του να απεγκλωβισθεί από την ξένη κηδεμονία πνίγεται στη κακοποιό δράση του παρακράτους, την άνδρωση του οποίου ανέχθηκε και βεβαίως καταλήγει αυτοεξόριστος στο Παρίσι. Το διάλειμμα, Νοέμβριος 1963-Ιούλιος 1965, διακυβέρνησης της χώρας από τον πολιτικό σχηματισμό της «Ένωσης Κέντρου», αποτελεί μία «αστραπή μέσα στη νύχτα» της ξένης κηδεμονίας, ενώ εντός των κόλπων του πολυκέφαλου αυτού πολιτικού σχηματισμού, παραμονεύει ο «εχθρός εντός των τειχών». Αποφράσσει τη δημοκρατική ανάσα με τη γνωστή αποστασία σε συνεργασία ξένης κηδεμονίας Ανακτόρων και στρατοκρατικού παρακράτους του ΙΔΕΑ. Η μεταπολίτευση, χωρίς ριζική αναδιάρθρωση θεσμών και κατοχύρωση των δημοκρατικών διαδικασιών στους κομματικούς σχηματισμούς, διευκολύνει μεσσιανικές πολιτικές καταστάσεις, αναδεικνύει τις «φαμίλιες» σε θεσμούς (!), εκπορνεύει το αντιδικτατορικό νεωτεριστικό πνεύμα και άγει στην «Ελλάδα της ήσσονος προσπάθειας». Το κομματικό διαβατήριο υπερισχύει της αξιοκρατίας και οι αγωγοί (παιδεία, οικονομία, επιστημονική έρευνα, ατομική αξιοπρέπεια) αλώνονται από τους τιποτόφρονες! Η ξένη κηδεμονία επωφελείται αυτής της καταστάσεως και με τρόπο μεθοδικό και υπογείως με την υπόσκαψη του εθνικού κράτους και στο θολό κλίμα της «παγκοσμιοποίησης», προωθεί τη νέα φάση του δωσιλογισμού ή νεοδωσιλογισμού. Ο πατριωτισμός κατασυκοφαντείται, οι πολιτιστικές αξίες αυτού του τόπου περιγελώνται, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εμπλέκονται στα δίχτυα του τυχοδιωκτικού μεταπρατικού κεφαλαίου των κρατικών προμηθευτών και των «εθνικών εργολάβων», η παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της απεθνοποιείται, η πολύφερνος νυν υπουργός Παιδείας προτείνει να αντικατασταθεί η ελληνική γλώσσα από την Αγγλική(!) και η άμιλλα στον εκπαιδευτικό χώρο, αντικαθίσταται απ’ εκείνη της «ήσσονος προσπάθειας», τα εκπαιδευτικά αξιώματα (καθηγητές ΑΕΙ κλπ.) διακανονίζονται , παρ’ αξία, στους κομματικούς προθαλάμους. Η κοινωνική πυραμίδα αξιών, το κοινωνικό φίλτρο, μέσω του οποίου δοκιμάζονται η ικανότητα, η αξιοπρέπεια, η εκτίμηση από το περιβάλλον, και η αναγωγή των αξίων στις υπέρτατες βαθμίδες της Πολιτείας, αντιστρέφεται. Αντί των ικανών επιπλέουν οι επιτήδειοι, οι κομματικώς αρεστοί. Στους βασικούς πυλώνες της κοινωνίας προωθούνται όσοι έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους στην ξένη κηδεμονία, είναι οι νεοδωσίλογοι, οι οποίοι αναδεικνύονται σε διαπρύσιους κήρυκες της εκποίησης του εθνικού πλούτου στο ξένο κεφάλαιο και οι αμείλικτοι εχθροί του κράτους κοινωνικής πρόνοιας. Η κληρονομική κοινοβουλευτική μοναρχία, «χωρίς αισχύνη χωρίς αιδώ», κατά τον οραματιστή ποιητή, ανάγει σε «πατριωτισμό» την αποβιομηχάνιση της χώρας, εκποιεί τους άξονες δημιουργίας του εθνικού πλούτου και κύπτει τον αυχένα στην ξένη κηδεμονία. Είναι τ’ «Ανθρωπάκια» του νεοδωσιλογισμού, που απεικονίζει τόσο εναργώς στα έργα του ο προφήτης καλλιτέχνης Γιάννης Γαϊτης. Ο «εχθρός λαός» πνίγεται στα καρκινογόνα αέρια μίας αστυνομίας πού από προστάτης του πολίτη , μεταπλάθεται και χρησιμοποιείται, ως πραιτωριανών της εξουσίας, ενώ από τα άνω διαζώματα του κοινοβουλίου ένιοι «πατέρες της πατρίδας» χειροκροτούν το αιματοβαμμένο θέαμα της πλατείας Συντάγματος. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από τα έργα και τις ημέρες του νεοδωσιλογισμού; Οι νοσηροί εγκέφαλοί τους φθάνουν μέχρι του σημείου στο λυκαυγές του 21ου αιώνα να προτείνουν την επαναφορά του καθεστώτος των ιδιωτών ενοικιαστών φόρων, που μας παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές περιόδους του 15ου και 16ου αιώνα , την περίοδο της Οθωμανοκρατίας και των Κοτζαμπάσηδων! Στις δύστηνες αυτές στιγμές για τους νεοέλληνες, αποτελούν παραμυθία οι λόγοι του «ανωνύμου Έλληνος της ελληνικής νομαρχίας»: Έ! Πόσον γλυκύ πράγμα είναι να ομιλή τινάς την αλήθειαν! Γλυκύτερον όμως καταπολλά είναι να εκφέρη εις φως αληθείας επωφελείς…». Θανάσης Αντωνόπουλος
Πηγη