Από Γιώργου Ζώη
Ένα κείμενο που θα το διαβάσουμε όλοι μας πολλές φορές.
του Γιώργου Ζώη
από το ένθετο "κοντεϊνέρ" σελ. 42, που δημοσιεύεται στη σημερινή έκδοση τηςΕλευθεροτυπίας.
από το ένθετο "κοντεϊνέρ" σελ. 42, που δημοσιεύεται στη σημερινή έκδοση τηςΕλευθεροτυπίας.
Κερατέα Will Not Be Televised
"Από τις 31 Δεκεμβρίου του 2010 όλοι οι τιμωρημένοι με πειθαρχικές ποινές ένστολοι των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας απαλλάσονται από τις μέχρι τότε επιβληθείσες ποινές τους"
Ανακοίνωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας
Η βία των ενστόλων, ψυχολογική και σωματική, από τα ακριτικά στρατόπεδα μέχρι την πλατεία Συντάγματος, από τις παρελάσεις μέχρι τις πορείες, από τα στρατιωτικά γραφεία μέχρι τα αστυνομικά κελιά, έλαβε χάρη. Το τελευταίο φύλο συκής της δημοκρατίας έπεσε, φανερώνοντας τα πραγματικά της γεννετήσια όργανα: τα όργανα της τάξης της.
Κερατέα Will Not Be Televised. Ένας στρατός κατοχής εναλάσεται με βάρδιες από την Αθήνα. Εκπροσωπεί την κατασκευάστρια εταιρεία που διεκδικεί το πιο επικερδές σύγχρονο προϊόν: τα σκουπίδια. Στην Κερατέα γράφεται η σύγχρονη ιστορία. Κάτοικοι στα όπλα. Αντιασφυξιογόνες μάσκες στις τσάντες με τα ψώνια, πέτρες σε γυμνά χέρια, μολότοφ χωρίς κουκούλες. Το χάσμα των γενεών γεφυρώνεται στα οδοφράγματα. Η σύγκρουση ως μορφή αντίστασης.
Η αυτόματη καταδίκη της σύγκρουσης είναι το ίδιο ανόητη με την αρμονική θεωρία της συνύπαρξης των τάξεων. Προέρχεται από τα φοβισμένα αντανακλαστικά συνταξιούχων διανοούμενων, εισοδηματιών καλλιτεχνών, ξελιγομένων αρθρογράφων και ρυτιδιασμένων παρουσιαστών που αγωνιούν να εξασφαλίσουν μικρότερα κουρέματα παχυλών μισθών και επιχορηγήσεων. Η πένα τους μούλιασε, τα χείλη τους μάτωσαν, οι φωνές τους βράχνιασαν. Απλά ζητιανεύουν δημόσια, ατομική αστυνομική προστασία.
Η βασική ιστορική αντίθεση είναι εδώ ξανά: φτωχοί εναντίον πλουσίων. Το τέλος της Ιστορίας τελείωσε. Η ουρά της πορείας έγινε η πορεία. Οι δεκάδες γνωστοί άγνωστοι έγιναν χιλιάδες άγνωστοι γνωστοί. Τα πιτσιρίκια χουλιγκάνια έγιναν εξαγριωμένοι παππούδες. Τις μολότοφ δεν τις πετάνε εξωγήινοι. Είναι μαθητές, μεταπτυχιακοί, άνεργοι, εργαζόμενοι, δάσκαλοι, μετανάστες και Έλληνες.
Ας σταματήσουμε να είμαστε ηδονοβλεψίες συγκρούσεων και απαθείς θεατές στα παραπάνω στενά. Οι συγκρούσεις δεν είναι συναυλίες για να τραβάμε με τα κινητά μας, δεν είναι live σινεμά για να παρακολουθούμε με ασφάλεια, δεν είναι θέατρο του δρόμου για να χειροκροτούμε τους ηθοποιούς.
Η Κερατέα μας μαθαίνει τον συνεχή χωροχρόνο. Η προσυγκέντρωση ξεικινά από τα δωμάτιά μας, τα σπίτια μας, τις γειτονιές μας. Το τέλος της πορείας πρέπει να είναι η αρχή μιας άλλης. Το άνοιγμα μιας λεωφόρου πρεπει να σηματοδοτεί το κλείσιμο ενός στενού. Καμία επιστροφή στα προάστια, καμία ανασκόπηση για καφέ, καμία θέαση της παρουσίασης των τηλεοπτικών ειδήσεων. Οι πραγματικές ειδήσεις παρακολουθούνται ταυτόχρονα από αυτούς που τις δημιουργούν.
Δεν έχει νόημα η αναμονή και πραγματοποίηση μιας πορείας ανά δύο μήνες ώστε να ικανοποιούμε το εξεγερτικό μας απωθημένο. Ξεσπάμε σπάζοντας και μετά σπάμε ξεσπασμένοι. Γινόμαστε η βαλβίδα που αφαιρεί την πίεση, ξεφυσάμε την οργή μας, σβήνουμε το μάτι που καίει από κάτω μας. Είναι σαν το κάλεσμα της πορείας να γίνεται από το ίδιο το κράτος. Η χρονική συνέχεια στην Κερατέα κάνει την διαφορά. Κάθε μέρα και νύχτα ο δρόμος κατοικείται. Μια πορεία χωρίς πορεία.
Η δημοκρατία αυτοκτόνησε. Το πριν τελείωσε και το μετά ξεκίνησε. Το μόνο που μένει είναι το τώρα. Και θα αντιστεκόμαστε, ακόμη και με βία, χωρίς καμία ενοχή. Νικήσατε ιδεολογικά χτίζοντας την οικονομική βάση. Τώρα που καταρέετε οικονομικά, γκρεμίζεστε ιδεολογικά. Παίζετε το τελευταίο σας χαρτί: δεν έχετε όνειρα να πουλήσετε και προσφέρετε υπηρεσίες για την αποφυγή του εφιάλτη. Είναι το τελευταίο σας επενδυτικό προϊόν που ρίξατε στην ιδεολογική αγορά. Μας καλείτε να σας εμπιστευθούμε για να διώξετε τον εφιάλτη μακριά. Σας πιστεύουμε. Έχετε μεταφέρει τα χρήματά σας, έχετε κλειδώσει τις επαύλεις σας, έχετε βγάλει τα εισιτήρια διαφυγής. Αλλά ο πλούτος δεν είστε εσείς, είμαστε εμείς.
Μια μικρή μετατόπιση λίγων δεκάδων μέτρων είναι αρκετή. Από το δρόμο στα κτήρια λήψης αποφάσεων. Η κατάληψη είναι πάντα θέμα κάλυψης κυβικών μέτρων από έναν απόλυτα προσδιοριζόμενο αριθμό ανθρωπίνων σωμάτων. Και εάν ο όγκος καλυφθεί, τότε μόνο το ολοκλήρωμα στο χρόνο θα δείξει αν το εγχείρημα πραγματικά θα πετύχει.
Η σύγκρουση δεν είναι ούτε λύση, ούτε αυτοσκοπός, ούτε η αιτία. Η σύγκρουση είναι το μέτρο έκφρασης. Σε όσους ρωτάνε και τι θα γίνει; απαντάμε γίνεται. Σε όσους ρωτάνε και τι έγινε, απαντάμε γίνεται. Σε όσους ρωτάνε και τι γίνεται; απαντάμε ιστορία. Γιατί η ιστορία δε μετριέται με μέρες αλλά με αιώνες. Γιατί όσα γίνονται τώρα δεν παρά σημεία στην αναπάντεχη εξέλιξή της. Και μόλις αντιληφθούμε ότι γίνεται ιστορία, το επόμενο βήμα είναι να αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχει ιστορία αλλά ιστορικοί. Και είσαι τυχερός αν γίνεις ιστορικός του παρόντος.
Η διεκδίκηση των χώρων λήψης αποφάσεων δεν είναι η κατάληξη, είναι η αφετηρία. Η σύγκρουση δεν θα είναι η τελευταία λέξη, θα είναι η πρώτη. Με την προσδοκία η πρώτη να είναι και η τελευταία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου