Το δεύτερο είναι γραμμένο με μεγαλύτερα στοιχεία στο πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη, για μην υπάρχουν παρερμηνείες: ο κύριος εχθρός, αυτός στον οποίο στρέφονται τα κύρια πυρά της...
νέας προεκλογικής καμπάνιας,, σε αντίθεση με την προηγούμενη, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι τα μνημονιακά κόμματα, δεν είναι η κεντρο-ακροδεξιά συσπείρωση μαζί με το ΠΑΣΟΚ ή ίσως και τη ΔΗΜΑΡ, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Το ΚΚΕ κάνει λόγο για ένα υπό διαμόρφωση νέο καθεστωτικό δικομματισμό όπου, χωρίς να το λέει καθαρά, υπονοεί πως ο δεύτερος πόλος του είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Με τον original δικομματισμό, τα πυρά του Περισσού μετά το '89 και μέχρι πρόσφατα δεν έπεφταν ίσα αλλά περισσότερο ενάντια στο ΠΑΣΟΚ. Με το νέο... δικομματισμό τώρα τα πυρά πέφτουν πιο πολύ ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ ή, για την ακρίβεια, κατά 80% στον ΣΥΡΙΖΑ!
Στο μεταξύ έχει χαθεί κάθε μέτρο... Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έχει κανένα όριο στις επιθέσεις της ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο που δεν έχει ακόμη διατυπώσει είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κρυφός υπηρέτης των σχεδίων της τρόικας, του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Μέρκελ. Επιτέθηκε ακόμη και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποκαλώντας την «13η συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ» επειδή τόλμησε να... χαρεί για το εκλογικό αποτέλεσμα!
Όλη αυτή η δίχως όρια και αρχές υστερία αποκαλύπτει έναν πανικό και την απόφαση του Περισσού να τα παίξει όλα για όλα σε μια ζαριά.
Πρώτον, ας υποθέσουμε για μια στιγμή πως πολλά από όσα ισχυρίζεται το ΚΚΕ για το ΣΥΡΙΖΑ είναι περίπου έτσι. Ένα από αυτά που έχει διατυπώσει σε διάφορες περιστάσεις, ομιλίες και άρθρα, άρα μάλλον το πιστεύει, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ισορροπήσει «μεταξύ των λαϊκών συμφερόντων και των αντιλαϊκών επιταγών του κεφαλαίου», της ΕυρωπαϊκήςΈνωσης, των μονοπωλίων κ.λπ.
Αν αυτό ισχύει, η σφοδρότητα της επίθεσης στον ΣΥΡΙΖΑ, πολλά άλλα από όσα του καταλογίζει, η όλη στάση απέναντι του είναι ακατανόητη και αναντίστοιχη. Με ένα κόμμα που ισορροπεί μεταξύ λαού και κεφαλαίου προσπαθείς να εκμεταλλευτείς την ύπαρξη του για να προωθήσεις τη δική σου πολιτική. Δεν το κάνεις υπ' αριθμόν 1 εχθρό σου.
Όταν το ΠΑΣΟΚ έλεγε προεκλογικά το 2009 το διαβόητο «λεφτά υπάρχουν», έλεγε συνειδητά ψέματα για να εφαρμόσει τα ακριβώς αντίθετα. Δεν ήταν μια δύναμη που ισορροπούσε μεταξύ λαού και κεφαλαίου, αλλά μια δύναμη ξεκάθαρα υπέρ του κεφαλαίου που ήθελε απλώς να ξεγελάσει το λαό.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ που -ας υποθέσουμε ότι πράγματι- είναι αυτή η «ενδιάμεση» κατά ΚΚΕ δύναμη, υπόσχεται να καταργήσει τους αντιλαϊκούς όρους του Μνημονίου δεν κοροϊδεύει το λαό. Ακόμη κι αν, όπως με περισσή σιγουριά διαβεβαιώνει η Παπαρήγα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει τίποτα από όσα υπόσχεται αν έρθει στην κυβέρνηση, δεν είναι γιατί κοροϊδεύει. Είναι γιατί «ισορροπώντας», όπως ισχυρίζεται το ΚΚΕ, επιδιώκει στη χειρότερη περίπτωση πράγματι να ξαλαφρώσει το λαό από το βάρος του Μνημονίου χωρίς όμως να συγκρουστεί με το κεφάλαιο και την Ε.Ε.
Με ποια λογική το ΚΚΕ επιτίθεται με τόση σφοδρότητα σε αυτόν τον «ισορροπιστή» ΣΥΡΙΖΑ του 17% (και ίσως κυβέρνηση αύριο), όταν συγκριτικά σχεδόν χάιδευε αντίστοιχα πριν από τις εκλογές του 2009 το ΠΑΣΟΚ που θα γινόταν σίγουρα κυβέρνηση ή τη Ν.Δ. πριν από τις εκλογές της 6ης Μάη; Αν το ΚΚΕ ήθελε, πραγματικά, να αλλάξει συσχετισμούς υπέρ του λαού, θα κράταγε σε κάθε περίπτωση μια διαφορετική στάση απέναντι σε έναν ΣΥΡΙΖΑ που ισορροπεί «μεταξύ των λαϊκών συμφερόντων και των αντιλαϊκών επιταγών του κεφαλαίου»...
Πολλές αντιφάσεις
Δεύτερον, το ΚΚΕ, έχοντας χάσει κάθε μέτρο φάσκει και αντιφάσκει. Από τη μια ισχυρίζεται, μέσα από διάφορα άρθρα και τοποθετήσεις, ότι υπάρχει τάχα προβολή του ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο αστικής αναδιαμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού και από την άλλη η ίδια η Παπαρήγα αναγκάζεται να παραδεχτεί πως ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και αστική τάξη επιτίθενται λυσσασμένα στον ΣΥΡΙΖΑ με το αστείο και υποτιμητικό για τη νοημοσύνη των Αριστερών επιχείρημα πως «η αστική τάξη δεν θέλει ιμιτασιόν κόμματα».
Από τη μια ισχυρίζεται πως μια κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να φέρει τίποτα θετικό για το λαό και από την άλλη ζητάει ψήφο για ένα ισχυρό και μέσα στη Βουλή ΚΚΕ με το επιχείρημα πως ακόμη κι έναν νόμο να καταφέρουν γα περάσουν θα είναι κέρδος για το λαό. Θα καταφέρει να περάσει ένα νόμο το αντιπολιτευόμενο του κάτι τοις εκατό ΚΚΕ και δεν θα το κατάφερνε κι αυτό και πολύ περισσότερα μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ή και το ΚΚΕ εντός κυβέρνησης μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ...
Γιατί να ψηφίσετε ΚΚΕ; Γιατί, σύμφωνα με την Παπαρήγα, ακόμη και στην περίπτωση μια κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, μια αντιπολίτευση του ΚΚΕ θα είναι πολύ καλύτερη από μια αντιπολίτευση της Ν.Δ. η του ΠΑΣΟΚ. Τι να πεις...
Ενώ η Παπαρήγα πασχίζει να πείσει πως «δεν είναι ένας ανταγωνισμός οικογενειακός, είναι ουσιαστική αντίθεση», η σφοδρότητα που επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ σε σύγκριση με τα «χάδια» απέναντι στη Ν. Δ. και το ΠΑΣΟΚ του... κεφαλαίου, αποδείχνει το ακριβώς αντίθετο και δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς παρά επειδή πρόκειται ακριβώς για «οικογενειακό ανταγωνισμό».
Η Παπαρήγα σε απογείωση από την πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται κάθε νοήμων άνθρωπος προειδοποιεί πως «μπορεί να σοκάρω μερικούς, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα», για να υποστηρίξει ότι «δεν έγινε κυβέρνηση, γιατί... ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να ισοπεδώσει ΚΚΕ και λοιπά κόμματα, να έχει από τα αριστερά του ελεύθερα χέρια».
Ισχύει το ακριβώς αντίθετο: το ΚΚΕ κρατά την απαράδεκτη αυτή εμφυλιοπολεμική στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί το μόνο που ενδιαφέρει τον Περισσό, στην παρούσα φάση, είναι να κάνει ζημιά στον ΣΥΡΙΖΑ και τίποτα άλλο. Στο μεταξύ έχει χαθεί κάθε μέτρο. Και μαζί τα τελευταία ψήγματα εμπιστοσύνης προς τη ηγεσία του ΚΚΕ ότι θέλει να αληθινά να ανατρέψει τους πολιτικούς συσχετισμούς -έστω με τους δικούς του όρους, να αλλάξει κάτι στη χώρα.
Στρατηγικό αδιέξοδο
Το ΚΚΕ της Παπαρήγα οικοδόμησε μια στρατηγική συντήρησης ενός κόμματος διαμαρτυρίας (και όχι ανατροπής όπως επαίρεται) στα αριστερά της ελληνικής πολιτικής σκηνής, στρατηγική που εν ολίγοις στηριζόταν στο εξής σχήμα. Ενίσχυση ενός σκληρού «ταξικιστικού», αντικεφαλαιοκρατικού προφίλ (αλλά με υποστολή των αντι-ιμπεριαλιστικών αιχμών) και κόψιμο κάθε όσμωσης με την υπόλοιπη Αριστερά. Συστηματική επίθεση σε κάθε πολιτική πρωτοβουλία και μαζική κίνηση που αναταράζει τα νερά και απειλεί να ξαναμοιράσει την τράπουλα της Αριστεράς, επίθεση στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης ιδεολογικής καθαρότητας, ενός χωρίς προηγούμενο σεχταρισμού.
Η στρατηγική αυτή στηριζόταν στην υπόθεση πως καμιά άλλη δύναμη της Αριστεράς δεν θα τροποποιούσε τα δεδομένα, πως ο ΣΥΝ και κατ' επέκταση ο ΣΥΡΙΖΑ θα καθορίζονταν και θα περιορίζονταν εσαεί πολιτικά κατά κύριο λόγο από το ευρωπαϊστικό προσανατολισμό του ΣΥΝ.
Μια πρώτη φορά με τον ΣΥΡΙΖΑ του άρθρου 16 και μια δεύτερη φορά και πολύ περισσότερο με τον ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα, η υπόθεση αυτή αστοχεί.
Αντί το ΚΚΕ να συνειδητοποιήσει το αδιέξοδο της «ταξικής» στρατηγικής του που εκτός των άλλων είναι και ψευδεπίγραφη, αντί να αναπροσαρμόσει τη στρατηγική του, απλώς εντείνει στο έπακρο το σεχταρισμό, την «ταξικιστική» μικροπολιτική και τον ενδοαριστερό μονόπλευρο εμφύλιο πόλεμο, ποντάροντας όλα τα λεφτά στη νέα υπόθεση πως ο ΣΥΡΙΖΑ, τελικά, δεν θα τα καταφέρει και άρα έτσι θα επιβεβαιωθεί τάχα και θα ανανήψει το ΚΚΕ.
Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό και έχει γεννήσει ελπίδες στο λαό, ακόμη και σε ψηφοφόρους του ΚΚΕ, που το τελευταίο ποτέ δεν κατάφερε να γεννήσει τα τελευταία 20 χρόνια.
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου