Γράφει ο violistis k
Όταν, πολλά χρόνια πριν, μας έλεγαν να αντιδράσουμε και να μην προσχωρήσουμε στον Αμερικάνικο τρόπο ζωής, μας μιλούσαν να μην ενδώσουμε στις σειρήνες της καπιταλιστικής συγκρότησης της Ελληνικής κοινωνίας με τα πολιτιστικά στοιχεία πάνω στα οποία βασίζονται πλήθος θεωριών οικονομικής ανάπτυξης, εκεί που κατά κύριο λόγο η ελευθερία του ατόμου ορίζεται ως...
ελευθερία του κεφαλαίου πάνω στα άτομα και τις κοινωνίες τους. Ο Δυτικός πολιτισμός μέχρι σήμερα δεν έχει τι άλλο να αντιδιαστείλει για να υποστηρίξει την αναγκαιότητα της ύπαρξής του από ουρανοξύστες, πολέμους, τοκογλυφία, ναρκωτικά, βία, περιθωριοποίηση, γκέτο, άστεγους, αλκοολικούς, εμπορευματοποίηση του ανθρώπου και των αναγκών του, εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα και κράτη υπόδουλα των οικονομικών συμφερόντων. Ο Δυτικός πολιτισμός, για να αποδείξει την ύπαρξή του όχι απλώς αναγκαία για την εξέλιξη της ανθρωπότητας αλλά και επιβεβλημένη της χάρης του θεού σοφία, επιδίδεται σε ηχηρές ανοησίες, όπως η αντικατάσταση της φυσικής αναπαραγωγής όλων των ειδών διατροφής και από αγαθά σε γενετικά τροποποιημένα προϊόντα, όπως η ανατροπή της οντολογικής αιτιότητας της φύσης με την ανάπτυξη πυρηνικών προγραμμάτων ή παραγωγή ιών που προσβάλλουν την ανθρώπινη ύπαρξη και την τελειότητα της φύσης χρησιμοποιώντας την ίδια την τελειότητα της φύσης και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη ως διαρκές πειραματόζωο, όπως η συνεχή παραγωγή αναγκών που τάχατες υπηρετούν τον άνθρωπο και τον διευκολύνουν αλλά και τον ισορροπούν σπρώχνοντας τον στη τελειότητα κλπ. Όλα αυτά, που καθιστούν «ανταγωνιστικό» τον Δυτικό πολιτισμό και για τα οποία ξοδεύονται τεράστιοι όγκοι εργασίας, παραγωγής αγαθών ή προϊόντων, παραγωγή εκατομμυρίων νεκρών ή ανάπηρων ανθρώπων, δημιουργία στρατιών ανέργων, άστεγων, περιθωριοποιημένων, ευτελιζόμενα από την ίδια την φύση τους, υπηρετούν και δικαιολογούνται ως αναγκαίες επιπτώσεις προς χάριν την εξέλιξης και της προόδου, για την θρέψη και ικανοποίηση μιας υπέρτατης ανάγκης που γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο και που στην ιστορική του εξέλιξη δεν σταμάτησε η αναζήτηση και η προσπάθεια ανακάλυψης. Είναι ό,τι Τον δημιούργησε και ό,τι Τον υποσκελίζει σε ατελή δημιουργία, αφού είναι καταδικασμένος να διανύσει και το τέλος της ύπαρξής του, μα καταστεί δηλαδή σε κατάσταση μη ύπαρξης. Παρήγαγε πολλές θεωρίες συμφιλίωσης με την μη ύπαρξή του, από την δυνατότητα να επισκέπτεται την χώρα των νεκρών μέχρι την ανάσταση του και από εκεί μέχρι την διαιώνισή του ως βλαστοποιημένος οργανισμός ταυτόσημος και παράλληλος της σημερινής του ύπαρξης. Στο ενδιάμεσο βίο της προσπάθεια αυτής, αντικατέστησε με πλήθος υποκατάστατων της Βεβαιότητα της μη ύπαρξής του, όπως η δύναμη, η εξουσία, το χρήμα, η υποταγή, η έρευνα και η κατάκτηση του διαστήματος μέχρι την ανακάλυψη της γεννήτορας πηγής του. Σε αυτή την βεβαιότητα από την ύπαρξη στην μη ύπαρξη, ο Δυτικός πολιτισμός, επένδυσε στην επίδειξη δύναμης με υπερμεγέθη κατασκευές και στην επίδειξη εξουσίας με πλήθος εξελιγμένων όπλων μαζικής καταστροφής,χρησιμοποιώντας ευτελή μέσα και εργαλεία, όπως το χρήμα και η υποταγή των ανθρώπων και των κοινωνιών τους σε υποχείρια και αναλώσιμα υποκατάστατα της ύπαρξής τους. Εξώθησε τους ανθρώπους στην αναζήτηση δύναμης και εξουσίας ως υποκατάστατα της ευτυχίας του, τις οποίες πρέπει όχι μόνο να τις κατέχουν αλλά και αν τις επιδεικνύουν ως αναφορά ανωτερότητας και προσομοίωσης με την Βεβαιότητα. Δηλαδή ως ομότιμο του δημιουργού τους. Έτσι οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους δεν καθορίσθηκαν ως ανθρώπινες σχέσεις αλλά σχέσεις δύναμης, εξουσίας και υποταγής. Από την ζωώδη βαρβαρότητα του Εγω, ο Δυτικός Πολιτισμός εξελίχθηκες στην «πολιτισμένη» βαρβαρότητα του Είναι. Ήταν τόσο μεγάλη η επιρροή του, μιας και αναβίωνε τα πρωτοβαρβαρικά ένστικτα, που ο πολιτισμός της αποβαρβάριοποίησης του ταυτίστηκε με την διαιώνιση της βαρβαρότητας τους πάνω στην ύπαρξη του κατ’ αρχάς και πάνω στους ανθρώπους στην συνέχεια του. Από την ζωώδη βαρβαρότητα του Εγώ και την εξέλιξή του στην βαρβαρότητα του Είναι, επήλθε η βαρβαρότητα του «κατισχύει» με την υπεροχή του κατέχοντος να το ορίζει επικαλούμενος την δύναμη και την εξουσία του. Έτσι λοιπόν η παραγωγή αγαθών που υπηρετούσαν την ανάγκη επιβίωσης του ανθρώπου μεταβλήθηκαν σε εμπόρευμα και ιδιοκτησία που καθιστούσε τον άνθρωπο υπόδουλο και υποχείριο των αναγκών και του ιδιοκτήτη τους . Είναι αυτό που γνωρίζουμε όλοι ως «Καπιταλισμός». Επειδή οι ανάγκες είναι συνυφασμένες με τον άνθρωπο και ο άνθρωπος συνυφασμένος για την ύπαρξή του σε ζωή με τις ανάγκες του, η παρεμβολή ανάμεσα στον άνθρωπο και στις ανάγκες του ως Τρίτη διάσταση τον ίδιο τον άνθρωπο, μα τούτη την φορά ως δύναμη και εξουσία πάνω στην δύναμη των αναγκών, υποβάλλει τον άνθρωπο σε υποκατάστατο αυτής της δύναμης. Έτσι ο άνθρωπος γνωρίζοντας πως επιδρά η δύναμη και η εξουσία, μεταχειρίζεται τις ανάγκες ως εργαλείο δύναμης και εξουσίας πάνω στον άνθρωπο και πάνω στην φύση του. Ένα παράδειγμα: Η δύναμη της οικονομίας μιας κοινωνίας ( κοινωνία είναι ο άνθρωπος και ότι τον περιβάλλει) προβάλλεται ως δύναμη ισχύος και εξουσίας που αναλόγως της συγκρότησης της αυτή εκδηλώνεται με διάφορες μορφές, είτε σε κράτος της κοινωνίας, δηλαδή ως προστασία, διατήρηση και εξέλιξη της, είτε σε κράτος ενός ατόμου ή ενός υποσυνόλου της κοινωνίας, δηλαδή σε δύναμη υποταγής της κοινωνίας στην εξουσία του ατόμου ή του υποσυνόλου. Το μέγεθος μιας κοινωνίας σε σχέση με το μέγεθος της φύσης που την περιβάλλει, ορίζει και το μέγεθος και τον όγκο των υλικών αγαθών που καλούνται να υπηρετήσουν την κοινωνία. Όσο λοιπόν αυξάνεται το μέγεθος της κοινωνίας τόσο αυξάνεται και ο απαιτούμενος όγκος αγαθών για την συντήρηση και εξέλιξή της. Επειδή όμως η φύση που περιβάλλει την κοινωνία είναι αδύνατο να της καλύψει τον όγκο των αγαθών που χρειάζεται, από νωρίς ο άνθρωπος κατανόησε πως έπρεπε να ενισχύσει αυτή την παραγωγή αγαθών της φύσης με κάποιο μέσο. Την εργασία. Όσο η εργασία τροφοδοτούσε με δύναμη την κοινωνία τόσο η κοινωνία αυξανόταν και ως δυναμική παραγωγής αγαθών και ως δυναμική προστασίας του ανθρώπου. Ταυτόχρονα όμως εκδηλώνονταν και τάσεις ιδιοποίησης και της εργασίας αλλά και των δυναμικών της κοινωνίας. Αποτελέσματα αυτών των τάσεων ήταν, και είναι, τα Κράτη ως εργαλεία ιδιοποίησης, οι κατακτητικοί πόλεμοι και η δουλεία. Σύγχρονες μορφές δουλείας αποτελούν η εξαρτημένη εργασία, η ανεργία, η εξαθλίωση, ο εκτοπισμός, η μετανάστευση, η έκπτωση, ο αναλφαβητισμός, η εξάρτηση κλπ. Στις σύγχρονες μορφές δουλείας συγκαταλέγονται τα οικονομικά μοντέλα και τα πολιτικά συστήματα που υπηρετούν και εξελίσσουν όλες τις μορφές ιδιοποίησης της δύναμης της κοινωνίας και της εργασίας. Τα σύγχρονα οικονομικά μοντέλα και τα αντίστοιχά τους σύγχρονα πολιτικά συστήματα αναπαράγουν και εξελίσσουν συνεχώς υποκατάστατα σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και των κοινωνιών τους. Ένα από αυτά είναι η μετανάστευση. Εδώ λοιπόν ερχόμαστε σε ‘ένα απτό παράδειγμα, πολιτικού συστήματος και οικονομικού μοντέλου που προπαγανδίζεται από την κατισχύουσα πολιτική κατάσταση στην χώρα μας. Ακούμε τον Καραντζαφέρη και το κόμμα του, να απαιτεί δραστικά μέτρα εναντίον των μεταναστών. Ο κύριος αυτός, εραστής της ιδιοποίησης της δύναμης της κοινωνίας, μας λέει καθαρά ότι, να μαζευτούν πάλι στις χώρες τους οι μετανάστες και αφού η φύση και η εργασία τους δεν μπορούν να τους θρέψουν ας πεθάνουν στις χώρες τους. Γιατί λοιπόν πρέπει να μένουν στην χώρα μας, η οποία δεν μπορεί να θρέψει τους δικούς μας, για να πεθάνουμε όλοι μαζί εξ’ αιτίας τους; Ο κ. αυτός, γνωρίζει πως η συμμετοχή της Ελλάδας και η συμφωνίες της στην διαχείριση των μεταναστών ως δύναμη βίαιης ανατροπής των εργασιακών οικονομικών σχέσεων αλλά και υποχώρηση μπρος των οικονομικών ανταγωνιστικών εργαλείων της πιο δυνατής χώρας πάνω στην πιο αδύναμη, είναι κατά κύριο λόγο ή ένας από τους κύριους λόγους μαζί με την πολιτική των εκτοπίσεων από την παραγωγή αγαθών και εμπορευμάτων με παράλληλη στήριξη-υποταγή στα οικονομικά κίνητρα ανάπτυξης των ισχυρών οικονομιών. Παρ’ όλο που αυτό το γνωρίζει εντούτοις το “ επικαλείται” για να διατηρήσει την εκλογική του επαφή με τους ψηφοφόρους του και επιπλέον να ενισχύσει τις παραπλανητικές προσλαμβάνουσες πάνω στο θυμικό του ανθρώπου οι οποίες του δημιουργούν ένα φάσμα διάθλασης της πραγματικότητας και μια άρνηση σκέψης και παραγωγής λόγου. Το κακό είναι όχι που τα λέει και τα προπαγανδίζει, αλλά που οι Έλληνες και οι Ελληνίδες τον ψηφίζουν προσπαθώντας να του δώσουν μεγαλύτερη δύναμη να υλοποιήσει τα βάρβαρα ζωώδη κόμπλεξ που τον καθορίζουν. Και δεν είναι μόνο ο Καραντζαφέρης, αλλά και ο Παπουτσής και το κόμμα του, ο Δένδιας και το κόμμα του, η Μπακογιάννη και άλλοι πολλοί, όπως οι Χρυσαβγήτες του Μιχαλολιάκου. Όλοι τους είναι εραστές και ερωμένες της κατάχρησης και του σφετερισμού της δύναμης της κοινωνίας αλλά και υπερασπιστές αυτής της μορφής συγκρότησης της κοινωνίας ως υποκατάστατο του καπιταλισμού ως οικονομικό αρχιερατικό μοντέλο- κοινωνία. Το ίδιο ακριβώς είναι και η ανεργία. Ένα μέσο και εργαλείο σφετερισμού και χειραγώγησης της κοινωνίας και της δύναμής της, που χρησιμοποιείται για να τροφοζωεί το πολιτικό σύστημα, να εξαναγκάζει σε υποταγή την κοινωνία, σε εκμετάλλευση του ατόμου και ιδιοποίηση της εργασίας του, που τους διασφαλίζουν εκείνα τα ισοδύναμα που τους καθιστούν αναγκαίους στην διατήρηση και εξέλιξη του ίδιου αρχιερατικού οικονομικού μοντέλου, του Καπιταλισμού. Αλλά δεν φτάνουν από μόνες τους η ανεργία και η μετανάστευση για να ενισχύσουν τον σφετερισμό και την χειραγώγηση της κοινωνίας. Χρησιμοποιούνται επιπλέον εργαλεία όπως η διαφήμιση, ο τύπος και τα όργανα ενημέρωσης, η κατασκευή πληροφοριών και γεγονότων, η άσκηση ψυχολογικού εξαναγκασμού στην παθητικότητα, στην βία, στην απομόνωση, στην άρνηση, στην αποδοχή, στην ηττοπάθεια ως συνειδησιακή κατάσταση ενοχών ή συνέργιας. Ας προσέξουμε πως η αλματώδη αύξηση της ανεργίας είχε μια μακροσκελή ουρά απαγορεύσεων και αφαίμαξης οικονομιών. Υπήρξε μια σταδιακή, ανάλογα της έντασης και της διαδοχικότητας των οικονομικών μέτρων, παραγωγή αντικινήτρων στην ψυχολογική άμυνα που το άτομο είχε καλλιεργήσει, ακόμα και σαν υποκατάστατα της έλλειψης αντίδρασης. Υπήρξε η σταδιακή απαγόρευση του τσιγάρου με το πρόσχημα της υγείας αλλά και του κόστους αντιμετώπισης προβλημάτων υγείας λόγω καπνίσματος, όταν η χώρα εξακολουθεί να επιβαρύνει αρνητικά και επικίνδυνα το περιβάλλον με τα γνωστά οικονομικά αποτελέσματα των προστίμων στην ΔΕΗ. Πρόστιμα που μπαίνουν ως χαράτσι τόσο με την αύξηση της τιμής της κιλοβατώρας όσο και με ποσοστό 3% για της ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τις οποίες το κράτος ήδη έχει εκχωρήσει στα γερμανικά εκμεταλλευτικά κεφάλαια. Με άλλα λόγια από την μια επικαλούμενοι την υγεία των μη καπνιστών απαγορεύουν το τσιγάρο, από την άλλη επιβαρύνουν την μόλυνση του περιβάλλοντος και ταυτόχρονα κερδοσκοπούν πάνω στα πρόστιμα που επιβάλλονται στην χώρα μας, εκταμιεύοντας τεράστια ποσά από την μια για αν διατηρούν παλαιές τεχνολογίες σε λειτουργία και από την άλλη να χρηματοδοτούν τις πουλημένες σε ιδιώτες και ξένα κεφάλαια ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, φορολογώντας τα θύματα με τον πιο επαχθή και ξεδιάντροπο τρόπο. Δηλαδή τον λαό. Και το κάνουν με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται πλήρως αντιληπτή η απάτη ώστε να επιφέρουν συναισθήματα οργής και μίσους που ταυτόχρονα καθιστούν ανίκανο τον λαό να σκεφτεί και να πάρει αποφάσεις. Είμαστε γνώστες των γεγονότων που ακολούθησαν την οργανωμένη εκδήλωση οργής του κόσμου και τις λεηλασίες των ένστολων αφιονισμένων που έφτασαν την μια περίοδο να καούν ζωντανοί συνάδελφοι εργαζόμενοι στην τράπεζα της Marfin και την δεύτερη περίοδο να πεθάνει ένας συνδικαλιστής. Ενώ τις κινητοποιήσεις δεν τις επεξεργάστηκε ο νους και η ανάγκη παραγωγής λόγου, εντούτοις τις τροφοδότησε το θυμικό, δηλαδή ο ακατέργαστος νους των αισθητικών προσλαμβανουσών, οι οποίες στο τέλος επέφεραν το εξασφαλισμένο αποτέλεσμα. Πρώτον, με τις κινητοποιήσεις τίποτε δεν αλλάζει και δεύτερο, αφού ό,τι εκείνοι αποφασίσουν να γίνει θα γίνει, ας κοιτάξουμε σε αυτήν την πορεία προς την Ιθάκη είτε να περάσουμε καλά είτε να συνηθίσουμε στο μοιραίο. Έτσι η ηττοπάθεια και η τρομοκράτηση βρήκαν στο όνομα της ανεργίας, της μετανάστευσης, της βίας και της ατελέσφορης κατάληξης των κινητοποιήσεων τον χαμένο θησαυρό. Το ερώτημα που μπαίνει σε μας είναι αν θα εξακολουθήσουμε να τους πριμοδοτούμε στον σφετερισμό της ύπαρξης μας και της δύναμης της εργασίας μας ή θα τους εκτοπίσουμε μαζί με το πολιτικό τους σύστημα και το αρχιερατικό οικονομικό τους μοντέλο;
agistri
filologos10
Όταν, πολλά χρόνια πριν, μας έλεγαν να αντιδράσουμε και να μην προσχωρήσουμε στον Αμερικάνικο τρόπο ζωής, μας μιλούσαν να μην ενδώσουμε στις σειρήνες της καπιταλιστικής συγκρότησης της Ελληνικής κοινωνίας με τα πολιτιστικά στοιχεία πάνω στα οποία βασίζονται πλήθος θεωριών οικονομικής ανάπτυξης, εκεί που κατά κύριο λόγο η ελευθερία του ατόμου ορίζεται ως...
ελευθερία του κεφαλαίου πάνω στα άτομα και τις κοινωνίες τους. Ο Δυτικός πολιτισμός μέχρι σήμερα δεν έχει τι άλλο να αντιδιαστείλει για να υποστηρίξει την αναγκαιότητα της ύπαρξής του από ουρανοξύστες, πολέμους, τοκογλυφία, ναρκωτικά, βία, περιθωριοποίηση, γκέτο, άστεγους, αλκοολικούς, εμπορευματοποίηση του ανθρώπου και των αναγκών του, εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα και κράτη υπόδουλα των οικονομικών συμφερόντων. Ο Δυτικός πολιτισμός, για να αποδείξει την ύπαρξή του όχι απλώς αναγκαία για την εξέλιξη της ανθρωπότητας αλλά και επιβεβλημένη της χάρης του θεού σοφία, επιδίδεται σε ηχηρές ανοησίες, όπως η αντικατάσταση της φυσικής αναπαραγωγής όλων των ειδών διατροφής και από αγαθά σε γενετικά τροποποιημένα προϊόντα, όπως η ανατροπή της οντολογικής αιτιότητας της φύσης με την ανάπτυξη πυρηνικών προγραμμάτων ή παραγωγή ιών που προσβάλλουν την ανθρώπινη ύπαρξη και την τελειότητα της φύσης χρησιμοποιώντας την ίδια την τελειότητα της φύσης και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη ως διαρκές πειραματόζωο, όπως η συνεχή παραγωγή αναγκών που τάχατες υπηρετούν τον άνθρωπο και τον διευκολύνουν αλλά και τον ισορροπούν σπρώχνοντας τον στη τελειότητα κλπ. Όλα αυτά, που καθιστούν «ανταγωνιστικό» τον Δυτικό πολιτισμό και για τα οποία ξοδεύονται τεράστιοι όγκοι εργασίας, παραγωγής αγαθών ή προϊόντων, παραγωγή εκατομμυρίων νεκρών ή ανάπηρων ανθρώπων, δημιουργία στρατιών ανέργων, άστεγων, περιθωριοποιημένων, ευτελιζόμενα από την ίδια την φύση τους, υπηρετούν και δικαιολογούνται ως αναγκαίες επιπτώσεις προς χάριν την εξέλιξης και της προόδου, για την θρέψη και ικανοποίηση μιας υπέρτατης ανάγκης που γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο και που στην ιστορική του εξέλιξη δεν σταμάτησε η αναζήτηση και η προσπάθεια ανακάλυψης. Είναι ό,τι Τον δημιούργησε και ό,τι Τον υποσκελίζει σε ατελή δημιουργία, αφού είναι καταδικασμένος να διανύσει και το τέλος της ύπαρξής του, μα καταστεί δηλαδή σε κατάσταση μη ύπαρξης. Παρήγαγε πολλές θεωρίες συμφιλίωσης με την μη ύπαρξή του, από την δυνατότητα να επισκέπτεται την χώρα των νεκρών μέχρι την ανάσταση του και από εκεί μέχρι την διαιώνισή του ως βλαστοποιημένος οργανισμός ταυτόσημος και παράλληλος της σημερινής του ύπαρξης. Στο ενδιάμεσο βίο της προσπάθεια αυτής, αντικατέστησε με πλήθος υποκατάστατων της Βεβαιότητα της μη ύπαρξής του, όπως η δύναμη, η εξουσία, το χρήμα, η υποταγή, η έρευνα και η κατάκτηση του διαστήματος μέχρι την ανακάλυψη της γεννήτορας πηγής του. Σε αυτή την βεβαιότητα από την ύπαρξη στην μη ύπαρξη, ο Δυτικός πολιτισμός, επένδυσε στην επίδειξη δύναμης με υπερμεγέθη κατασκευές και στην επίδειξη εξουσίας με πλήθος εξελιγμένων όπλων μαζικής καταστροφής,χρησιμοποιώντας ευτελή μέσα και εργαλεία, όπως το χρήμα και η υποταγή των ανθρώπων και των κοινωνιών τους σε υποχείρια και αναλώσιμα υποκατάστατα της ύπαρξής τους. Εξώθησε τους ανθρώπους στην αναζήτηση δύναμης και εξουσίας ως υποκατάστατα της ευτυχίας του, τις οποίες πρέπει όχι μόνο να τις κατέχουν αλλά και αν τις επιδεικνύουν ως αναφορά ανωτερότητας και προσομοίωσης με την Βεβαιότητα. Δηλαδή ως ομότιμο του δημιουργού τους. Έτσι οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους δεν καθορίσθηκαν ως ανθρώπινες σχέσεις αλλά σχέσεις δύναμης, εξουσίας και υποταγής. Από την ζωώδη βαρβαρότητα του Εγω, ο Δυτικός Πολιτισμός εξελίχθηκες στην «πολιτισμένη» βαρβαρότητα του Είναι. Ήταν τόσο μεγάλη η επιρροή του, μιας και αναβίωνε τα πρωτοβαρβαρικά ένστικτα, που ο πολιτισμός της αποβαρβάριοποίησης του ταυτίστηκε με την διαιώνιση της βαρβαρότητας τους πάνω στην ύπαρξη του κατ’ αρχάς και πάνω στους ανθρώπους στην συνέχεια του. Από την ζωώδη βαρβαρότητα του Εγώ και την εξέλιξή του στην βαρβαρότητα του Είναι, επήλθε η βαρβαρότητα του «κατισχύει» με την υπεροχή του κατέχοντος να το ορίζει επικαλούμενος την δύναμη και την εξουσία του. Έτσι λοιπόν η παραγωγή αγαθών που υπηρετούσαν την ανάγκη επιβίωσης του ανθρώπου μεταβλήθηκαν σε εμπόρευμα και ιδιοκτησία που καθιστούσε τον άνθρωπο υπόδουλο και υποχείριο των αναγκών και του ιδιοκτήτη τους . Είναι αυτό που γνωρίζουμε όλοι ως «Καπιταλισμός». Επειδή οι ανάγκες είναι συνυφασμένες με τον άνθρωπο και ο άνθρωπος συνυφασμένος για την ύπαρξή του σε ζωή με τις ανάγκες του, η παρεμβολή ανάμεσα στον άνθρωπο και στις ανάγκες του ως Τρίτη διάσταση τον ίδιο τον άνθρωπο, μα τούτη την φορά ως δύναμη και εξουσία πάνω στην δύναμη των αναγκών, υποβάλλει τον άνθρωπο σε υποκατάστατο αυτής της δύναμης. Έτσι ο άνθρωπος γνωρίζοντας πως επιδρά η δύναμη και η εξουσία, μεταχειρίζεται τις ανάγκες ως εργαλείο δύναμης και εξουσίας πάνω στον άνθρωπο και πάνω στην φύση του. Ένα παράδειγμα: Η δύναμη της οικονομίας μιας κοινωνίας ( κοινωνία είναι ο άνθρωπος και ότι τον περιβάλλει) προβάλλεται ως δύναμη ισχύος και εξουσίας που αναλόγως της συγκρότησης της αυτή εκδηλώνεται με διάφορες μορφές, είτε σε κράτος της κοινωνίας, δηλαδή ως προστασία, διατήρηση και εξέλιξη της, είτε σε κράτος ενός ατόμου ή ενός υποσυνόλου της κοινωνίας, δηλαδή σε δύναμη υποταγής της κοινωνίας στην εξουσία του ατόμου ή του υποσυνόλου. Το μέγεθος μιας κοινωνίας σε σχέση με το μέγεθος της φύσης που την περιβάλλει, ορίζει και το μέγεθος και τον όγκο των υλικών αγαθών που καλούνται να υπηρετήσουν την κοινωνία. Όσο λοιπόν αυξάνεται το μέγεθος της κοινωνίας τόσο αυξάνεται και ο απαιτούμενος όγκος αγαθών για την συντήρηση και εξέλιξή της. Επειδή όμως η φύση που περιβάλλει την κοινωνία είναι αδύνατο να της καλύψει τον όγκο των αγαθών που χρειάζεται, από νωρίς ο άνθρωπος κατανόησε πως έπρεπε να ενισχύσει αυτή την παραγωγή αγαθών της φύσης με κάποιο μέσο. Την εργασία. Όσο η εργασία τροφοδοτούσε με δύναμη την κοινωνία τόσο η κοινωνία αυξανόταν και ως δυναμική παραγωγής αγαθών και ως δυναμική προστασίας του ανθρώπου. Ταυτόχρονα όμως εκδηλώνονταν και τάσεις ιδιοποίησης και της εργασίας αλλά και των δυναμικών της κοινωνίας. Αποτελέσματα αυτών των τάσεων ήταν, και είναι, τα Κράτη ως εργαλεία ιδιοποίησης, οι κατακτητικοί πόλεμοι και η δουλεία. Σύγχρονες μορφές δουλείας αποτελούν η εξαρτημένη εργασία, η ανεργία, η εξαθλίωση, ο εκτοπισμός, η μετανάστευση, η έκπτωση, ο αναλφαβητισμός, η εξάρτηση κλπ. Στις σύγχρονες μορφές δουλείας συγκαταλέγονται τα οικονομικά μοντέλα και τα πολιτικά συστήματα που υπηρετούν και εξελίσσουν όλες τις μορφές ιδιοποίησης της δύναμης της κοινωνίας και της εργασίας. Τα σύγχρονα οικονομικά μοντέλα και τα αντίστοιχά τους σύγχρονα πολιτικά συστήματα αναπαράγουν και εξελίσσουν συνεχώς υποκατάστατα σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και των κοινωνιών τους. Ένα από αυτά είναι η μετανάστευση. Εδώ λοιπόν ερχόμαστε σε ‘ένα απτό παράδειγμα, πολιτικού συστήματος και οικονομικού μοντέλου που προπαγανδίζεται από την κατισχύουσα πολιτική κατάσταση στην χώρα μας. Ακούμε τον Καραντζαφέρη και το κόμμα του, να απαιτεί δραστικά μέτρα εναντίον των μεταναστών. Ο κύριος αυτός, εραστής της ιδιοποίησης της δύναμης της κοινωνίας, μας λέει καθαρά ότι, να μαζευτούν πάλι στις χώρες τους οι μετανάστες και αφού η φύση και η εργασία τους δεν μπορούν να τους θρέψουν ας πεθάνουν στις χώρες τους. Γιατί λοιπόν πρέπει να μένουν στην χώρα μας, η οποία δεν μπορεί να θρέψει τους δικούς μας, για να πεθάνουμε όλοι μαζί εξ’ αιτίας τους; Ο κ. αυτός, γνωρίζει πως η συμμετοχή της Ελλάδας και η συμφωνίες της στην διαχείριση των μεταναστών ως δύναμη βίαιης ανατροπής των εργασιακών οικονομικών σχέσεων αλλά και υποχώρηση μπρος των οικονομικών ανταγωνιστικών εργαλείων της πιο δυνατής χώρας πάνω στην πιο αδύναμη, είναι κατά κύριο λόγο ή ένας από τους κύριους λόγους μαζί με την πολιτική των εκτοπίσεων από την παραγωγή αγαθών και εμπορευμάτων με παράλληλη στήριξη-υποταγή στα οικονομικά κίνητρα ανάπτυξης των ισχυρών οικονομιών. Παρ’ όλο που αυτό το γνωρίζει εντούτοις το “ επικαλείται” για να διατηρήσει την εκλογική του επαφή με τους ψηφοφόρους του και επιπλέον να ενισχύσει τις παραπλανητικές προσλαμβάνουσες πάνω στο θυμικό του ανθρώπου οι οποίες του δημιουργούν ένα φάσμα διάθλασης της πραγματικότητας και μια άρνηση σκέψης και παραγωγής λόγου. Το κακό είναι όχι που τα λέει και τα προπαγανδίζει, αλλά που οι Έλληνες και οι Ελληνίδες τον ψηφίζουν προσπαθώντας να του δώσουν μεγαλύτερη δύναμη να υλοποιήσει τα βάρβαρα ζωώδη κόμπλεξ που τον καθορίζουν. Και δεν είναι μόνο ο Καραντζαφέρης, αλλά και ο Παπουτσής και το κόμμα του, ο Δένδιας και το κόμμα του, η Μπακογιάννη και άλλοι πολλοί, όπως οι Χρυσαβγήτες του Μιχαλολιάκου. Όλοι τους είναι εραστές και ερωμένες της κατάχρησης και του σφετερισμού της δύναμης της κοινωνίας αλλά και υπερασπιστές αυτής της μορφής συγκρότησης της κοινωνίας ως υποκατάστατο του καπιταλισμού ως οικονομικό αρχιερατικό μοντέλο- κοινωνία. Το ίδιο ακριβώς είναι και η ανεργία. Ένα μέσο και εργαλείο σφετερισμού και χειραγώγησης της κοινωνίας και της δύναμής της, που χρησιμοποιείται για να τροφοζωεί το πολιτικό σύστημα, να εξαναγκάζει σε υποταγή την κοινωνία, σε εκμετάλλευση του ατόμου και ιδιοποίηση της εργασίας του, που τους διασφαλίζουν εκείνα τα ισοδύναμα που τους καθιστούν αναγκαίους στην διατήρηση και εξέλιξη του ίδιου αρχιερατικού οικονομικού μοντέλου, του Καπιταλισμού. Αλλά δεν φτάνουν από μόνες τους η ανεργία και η μετανάστευση για να ενισχύσουν τον σφετερισμό και την χειραγώγηση της κοινωνίας. Χρησιμοποιούνται επιπλέον εργαλεία όπως η διαφήμιση, ο τύπος και τα όργανα ενημέρωσης, η κατασκευή πληροφοριών και γεγονότων, η άσκηση ψυχολογικού εξαναγκασμού στην παθητικότητα, στην βία, στην απομόνωση, στην άρνηση, στην αποδοχή, στην ηττοπάθεια ως συνειδησιακή κατάσταση ενοχών ή συνέργιας. Ας προσέξουμε πως η αλματώδη αύξηση της ανεργίας είχε μια μακροσκελή ουρά απαγορεύσεων και αφαίμαξης οικονομιών. Υπήρξε μια σταδιακή, ανάλογα της έντασης και της διαδοχικότητας των οικονομικών μέτρων, παραγωγή αντικινήτρων στην ψυχολογική άμυνα που το άτομο είχε καλλιεργήσει, ακόμα και σαν υποκατάστατα της έλλειψης αντίδρασης. Υπήρξε η σταδιακή απαγόρευση του τσιγάρου με το πρόσχημα της υγείας αλλά και του κόστους αντιμετώπισης προβλημάτων υγείας λόγω καπνίσματος, όταν η χώρα εξακολουθεί να επιβαρύνει αρνητικά και επικίνδυνα το περιβάλλον με τα γνωστά οικονομικά αποτελέσματα των προστίμων στην ΔΕΗ. Πρόστιμα που μπαίνουν ως χαράτσι τόσο με την αύξηση της τιμής της κιλοβατώρας όσο και με ποσοστό 3% για της ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τις οποίες το κράτος ήδη έχει εκχωρήσει στα γερμανικά εκμεταλλευτικά κεφάλαια. Με άλλα λόγια από την μια επικαλούμενοι την υγεία των μη καπνιστών απαγορεύουν το τσιγάρο, από την άλλη επιβαρύνουν την μόλυνση του περιβάλλοντος και ταυτόχρονα κερδοσκοπούν πάνω στα πρόστιμα που επιβάλλονται στην χώρα μας, εκταμιεύοντας τεράστια ποσά από την μια για αν διατηρούν παλαιές τεχνολογίες σε λειτουργία και από την άλλη να χρηματοδοτούν τις πουλημένες σε ιδιώτες και ξένα κεφάλαια ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, φορολογώντας τα θύματα με τον πιο επαχθή και ξεδιάντροπο τρόπο. Δηλαδή τον λαό. Και το κάνουν με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται πλήρως αντιληπτή η απάτη ώστε να επιφέρουν συναισθήματα οργής και μίσους που ταυτόχρονα καθιστούν ανίκανο τον λαό να σκεφτεί και να πάρει αποφάσεις. Είμαστε γνώστες των γεγονότων που ακολούθησαν την οργανωμένη εκδήλωση οργής του κόσμου και τις λεηλασίες των ένστολων αφιονισμένων που έφτασαν την μια περίοδο να καούν ζωντανοί συνάδελφοι εργαζόμενοι στην τράπεζα της Marfin και την δεύτερη περίοδο να πεθάνει ένας συνδικαλιστής. Ενώ τις κινητοποιήσεις δεν τις επεξεργάστηκε ο νους και η ανάγκη παραγωγής λόγου, εντούτοις τις τροφοδότησε το θυμικό, δηλαδή ο ακατέργαστος νους των αισθητικών προσλαμβανουσών, οι οποίες στο τέλος επέφεραν το εξασφαλισμένο αποτέλεσμα. Πρώτον, με τις κινητοποιήσεις τίποτε δεν αλλάζει και δεύτερο, αφού ό,τι εκείνοι αποφασίσουν να γίνει θα γίνει, ας κοιτάξουμε σε αυτήν την πορεία προς την Ιθάκη είτε να περάσουμε καλά είτε να συνηθίσουμε στο μοιραίο. Έτσι η ηττοπάθεια και η τρομοκράτηση βρήκαν στο όνομα της ανεργίας, της μετανάστευσης, της βίας και της ατελέσφορης κατάληξης των κινητοποιήσεων τον χαμένο θησαυρό. Το ερώτημα που μπαίνει σε μας είναι αν θα εξακολουθήσουμε να τους πριμοδοτούμε στον σφετερισμό της ύπαρξης μας και της δύναμης της εργασίας μας ή θα τους εκτοπίσουμε μαζί με το πολιτικό τους σύστημα και το αρχιερατικό οικονομικό τους μοντέλο;
agistri
filologos10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου