ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΔΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ! ΑΥΡΙΟ ΟΛΟΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΓΛΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ...

37 χρόνια μετά τη εν ψυχρώ δολοφονία του Πανίκου Δημητρίου από τον σκλαβωμένο Άγιο Μέμνωνα Αμμοχώστου, από το βρετανικό τεθωρακισμένο έξω από τις αγγλικές κατοχικές βάσεις Ακρωτηρίου, ουδείς έχει πληρώσει και ουδείς έχει... τιμωρηθεί.

Το αίμα κάθε Έλληνα κυπρίου είναι και ακριβό και σημαντικό για τη διαιώνιση της ελληνικότητας αυτού του του νησιού.

Οι δολοφόνοι του Πανίκου Δημητρίου παραμένουν ασύλληπτοι και ατιμώρητοι. Επειδή οι δολοφονίες αθώων άοπλων από τακτικό στρατό σε διατεταγμένη υπηρεσία, θεωρούνται από το διεθνές δίκαιο ως εγκλήματα που δεν παραγράφονται, κηρύττουμε από σήμερα τους αγνώστους/γνωστούς φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας Πανίκου Δημητρίου ως καταζητούμενους προς σύλληψη και προσαγωγή τους στο δικαστήριο. Εάν η επίσημη κυπριακή πολιτεία αρνηθεί να προχωρήσει επίσημα σε καταγγελία εναντίον των βρετανών δολοφονών τότε ο λαός έχει την υποχρέωση να προχωρήσει σε αυτόβουλες ενέργειες εντοπισμού και σύλληψης των δολοφονών.

Όλοι μαζικά έξω από τις βρετανικές κατοχικές βάσεις Ακρωτηρίου τη Τετάρτη 18 Ιανουαρίου και ώρα 4.30μ.μ.

ΟΜΑΔΑ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ – ΑΦΥΠΝΙΣΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ (Ο.Ε.Α.Α.Π.)

Ο Πανίκος Δημητρίου γεννήθηκε στην Αμμόχωστο στις 10 Φεβρουαρίου 1957. Οι γονείς του Γιώργος και Κωσταντία Δημητρίου κατοικούσαν, πριν από την τουρκική εισβολή και κατοχή, στον τον Άγιο Μέμνωνα Αμμοχώστου. Ο Πανίκος ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας και είχε άλλα 4 αδέλφια. Το σπίτι που πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του και τα πρώτα μαθητικά του χρόνια ήταν στην οδό Εσπερίδων 193 στον Άγιο Μέμνονα. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο της ενορίας του με άριστα και μετά φοίτησε για 5 χρόνια στο Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Αμμοχώστου. Το όνειρό του να σπουδάσει αρχιτέκτονας.
Τα όνειρά του όμως σταμάτησαν με την Τουρκική εισβολή. Όπως όλοι οι άλλοι συμπολίτες Αμμοχωστιανοί έτσι και ο Πανίκος με την οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγαπημένο του Άγιο Μέμνονα και την αγαπημένη του Αμμόχωστο και να εγκατασταθεί στην πόλη της Λεμεσού μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά του. Στη Λεμεσό φοίτησε στην έκτη τάξη στο Λανίτειο Γυμνάσιο Λεμεσού μέχρι της 17/1/1975, ημέρα του Θανάτου του. Τη μέρα αυτή μαζί με άλλους μαθητές της Λεμεσού πήγε στις Βάσεις Ακρωτηρίου για να διαμαρτυρηθεί για την απόφαση των Άγγλων να μεταφέρουν Τουρκοκύπριους που κατοικούσαν στις ελεύθερες περιοχές και να τους μεταφέρουν στις κατεχόμενες από τα τουρκικά στρατεύματα περιοχές για να κατοικήσουν στα σπίτια των προσφύγων.

Στην διαδήλωση των μαθητών της Λεμεσού ένα άρμα των Άγγλων τον παρέσυρε θανάσιμα στερώντας του για πάντα τη ζωή και όλα τα νεανικά του όνειρα καθώς και τον πόθο για επιστροφή στον αγαπημένο του Άγιο Μέμνονα και Αμμόχωστο, τον τόπο που γεννήθηκε και τόσο πολύ αγάπησε.