Σκοπός της δημοκρατίας είναι να φτιάξει θεσμούς που εκφράζουν την λαϊκή βούληση και λειτουργούν ως αντίβαρα στις συνταγματικές εκτροπές της ηγεσίας. Με δομή που να μπορεί να προστατεύει τον πολίτη από τους εξουσιαστές και με χαρακτήρα παιδαγωγικό που θα παιδεύει τους ηγέτες για το κοινό καλό και όχι για την ισόβια καρέκλα προς αποθέωση της διαφέντευσης των κοινών. Επιβάλλεται και πρέπει να έχει ο κάθε θεσμός μία σχέση ανάγκης με τα πρόσωπα που τον διαχειρίζονται, μία.... σχέση ανάλογη με την πρόοδο της δημοκρατίας αλληλοεπιδρώμενη με το πρόσωπο που ανεβαίνει στα αξιώματα.
Τα πρόσωπα είναι οι διαχειριστές των θεσμών όχι οι ίδιοι οι θεσμοί, και φυσικά η δημοκρατία δεν μπορεί να διαστραφεί σε λαϊκό σπορ, όπου λέμε μπάσκετ και εννοούμε τον Γκάλη και τον Γιαννάκη ή ποδόσφαιρο και εννοούμε τον Χατζηπαναγή και τον Δομάζο. Κάτι τέτοιο θα ήταν εγκληματικό για την ίδια την δημοκρατία, διότι τα πρόσωπα που την εκφράζουν είναι διαχειριστές, νομοθετούν με βάση το σύνταγμα της χώρας και δεν θεσμοθετούν με βάση την δική τους αντίληψη για την δημοκρατία, και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο δεν κρίνονται για την προσωπική τους εξέλιξη αλλά για την εξέλιξη των θεσμών, η αποτυχία τους ή η επιτυχία τους κρίνεται από την λιτότητα των δικών τους κινήσεων εμπλουτίζοντας τους θεσμούς και την διαφάνεια τους. Σε οποιαδήποτε χώρα η δημοκρατία έγινε συνώνυμη με τα πρόσωπα που άρχουν, το αποτέλεσμα ήταν το λειτούργημα του βουλευτή να καταντήσει συνώνυμο της διαφθοράς και του κλέφτη. Ως εκ τούτου, η ηγεσία στην δημοκρατία θεωρείται άξια και ικανή, όταν μπορεί και νομοθετεί με την μικρότερη απόκλιση από το γράμμα των θεσμών που ορίζει το σύνταγμα, και εκ των πραγμάτων ορίσει ως στόχο της να εφαρμόσει τους θεσμούς στην πράξη, να τους στηρίξει και να τους εδραιώσει, με βάση την δική της αφάνεια να φανερώσει τα άξια των θεσμών και της διαχείρισης.
Με βάση τα παραπάνω, το συμπέρασμα είναι το εξής: οι θεσμοί είναι ανώτεροι από τα πρόσωπα που τους διαχειρίζονται κι επειδή οι πολιτικοί στην Ελλάδα το ξέρουν πολύ καλά αυτό, πρώτα αλλάζουν το σύνταγμα και δίνουν άσυλο στους υπουργούς, και μετά στήνουν τον χορό της κλεφτουριάς, της μίζας και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος. Προηγείται η αλλαγή του συντάγματος για την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας από τα κόμματα και μετά η απαξίωση του και η μεταποίηση του σε υποχείριο των κομμάτων. Πρώτα καταργείται η ιδέα για το Συνταγματικό Δικαστήριο και εν συνεχεία ακολουθεί η κατάλυση του συντάγματος. Πρώτα αλλάζουν τον εκλογικό νόμο πριμοδοτώντας τα δύο μεγάλα κόμματα και μετά έρχεται στην Ελλάδα το άθλιο φαινόμενο του δικομματισμού και της οικογενειοκρατίας. Και τώρα με μεγάλη απαξίωση έρχονται οι «εθνοσωτήρες» να μας πείσουν ότι οι θεσμοί λειτουργούν καλά στην Ελλάδα κι ότι τα πρόσωπα πρέπει να αλλάξουν ριζικά. Σοβαρά μιλάνε; Μα με τέτοιους θεσμούς όποιο πρόσωπο και να διοικήσει θα καεί, οποίος βουλευτής και να πάρει εξουσία χωρίς τον φόβο ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί ενώπιων της δικαιοσύνης, λίγο πολύ θα μπει στον πειρασμό να λερώσει τα χέρια του από την αρπαγή όσων δεν του ανήκουν. Και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο έχουν το θράσος να λένε ψέματα προεκλογικά και μετά τις εκλογές να ρωτάνε με απέραντη πονηρία που θα την ζήλευε κι ο ίδιος ο διάβολος: «μα γιατί κάνετε θέμα τις προεκλογικές δεσμεύσεις; Καμία κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν εφάρμοσε το προεκλογικό της πρόγραμμα». Λοιπόν, όπως τα νησιά Φίτζι ή οι Μπαχάμες είναι ο παράδεισος του επιχειρηματία λόγω της χαμηλής φορολογίας, έτσι και η Ελλάδα κατάντησε ο παράδεισος του κλέφτη και του μιζαδόρου, λόγω του βουλευτικού ασύλου.Το γλέντι της μίζας είναι ο καρπός από την βουλευτική ασυλία, και πρώτα θα πρέπει να πληρώσουν αυτοί που ψήφισαν αυτόν τον κατάπτυστο νόμο, και μετά αυτοί που μας χρεοκόπησαν και υπέγραψαν το μνημόνιο. Προηγείται η χρεοκοπία της πατρίδας μας από το γλεντοκόπι της κλεφτουριάς που «διοργανώνει» η ασυλία που έχουν οι βουλευτές για τον εαυτό τους, και μετά η υπογραφή του μνημονίου και η υποθήκευση της χώρας στους ξένους δανειστές. Αν γίνει αυτό κατανοητό στον λαό, τότε σημαίνει ότι ο λαός έχει βρει έναν τρόπο σκέψης με το οποίο βλέπει πίσω από την κουρτίνα της διαπλοκής και είναι έτοιμος να ζητήσει την δημιουργία θεσμών που θα εγγυώνται την ομαλή και ειρηνική διαβίωση τους στην Ελλάδα. Πρώτα θα πρέπει να ψηφίσει ο λαός για τον πρόεδρο της δημοκρατίας και μετά να ζητήσει την διαγραφεί του χρέους, διότι δεν γίνεται ο φόβος τους χρέους να υποσκελίζει από την μνήμη των Ελλήνων, ότι κάποτε στην Ελλάδα έγινε δημοψήφισμα και οι Έλληνες επέλεξαν πρόεδρο της δημοκρατίας αντί για βασιλιά, ώσπου ήρθαν οι κομματάρχες και ακύρωσαν με συνοπτικές διαδικασίες το δημοψήφισμα, διαστρέφοντας τον όρο του πολιτεύματος από Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία σε Πρωθυπουργική Μοναρχία. Και αυτό είναι φανερό από όλους τους σκεπτόμενος πολίτες της χώρας, διότι ούτε ο βασιλιάς συγκέντρωνε τόσες εξουσίες στα χέρια του κατέχοντας την απόλυτη διακυβέρνηση της χώρας. Θα μας πούνε όμως: ο πρωθυπουργός είναι εκλεγμένος από τον λαό, τι σχέση έχει την μοναρχία; Και θα απαντήσουμε: ο πρωθυπουργός είναι εκλεγμένος από τον λαό με βάση την σοσιαλιστική του πολιτική που διατυμπάνιζε προεκλογικά και με βάση τις υποσχέσεις του! Τι σχέση έχει αυτός πρωθυπουργός με αυτόν που ψήφισε ο λαός; Ο πρωθυπουργός άλλαξε σε μία νύχτα, και όπως η χούντα πήρε στα χέρια της την διακυβέρνηση του κράτους με τα όπλα και τα τανκς, έτσι κι ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός την πήρε με ψέματα, με αλχημείες και απάτες, αντί για τανκ χρησιμοποίησε την απελπισία που είχε έρθει ο λαός και έταξε «λαγούς με πετραχήλια», αντί για όπλα χρησιμοποίησε συκοφαντίες και ύβρεις. Έτσι πήρε την εξουσία στα χέρια του, εντελώς αντιδημοκρατικά, και έτσι την συντηρεί, όπως η χούντα, με οπλισμένους αστυνόμους έξω από την βουλή και με πελώριους φράχτες να την περιστοιχίζουν.
Και χωρίς να είμαι τίποτα, προτείνω σε όλους του Έλληνες, να απαιτήσουν την άρση της βουλευτικής ασυλίας, για το καλό του λαού αλλά και των βουλευτών. Με κύριο επιχείρημα ότι ο κι ο βουλευτής είναι άνθρωπος και θα πρέπει να έχει τον φόβο της τιμωρίας ο οποίος θα τον προστατεύει από το να ενδώσει στον πειρασμό της κλοπής και να καταστρέψει την ζωή του, προτείνω σε όλους τους έλληνες να απαιτήσουν την άρση της βουλευτικής ασυλίας. Διότι όπως μια κοινωνία η οποία επιβραβεύει τον καταναλωτισμό βγάζει πολίτες χρηματοκυνηγούς και υλιστές, έτσι και ένα σύνταγμα το οποίο δεν τιμωρεί την κλοπή, βγάζει υπουργούς απατεώνες και κλέφτες. Ακριβώς όπως προστατεύουμε τα παιδιά μας από την αμορφωσιά κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για τις οδυνηρές συνέπειες που έχει στην ζωή τους η αποχή από το σχολείο, έτσι οφείλουμε να προστατεύσουμε και αυτούς που καθορίζουν το μέλλον των παιδιών μας, οριοθετώντας την ελευθερία τους με θεσμικό τρόπο και προλαμβάνοντας την μεταποίηση της σε ατέρμονη ασυδοσία. Αν θέλουμε, λοιπόν, να έχουμε δημοκρατία, εδώ και τώρα πρέπει να επιβληθεί ένας τέτοιος θεσμικός τρόπος, ο οποίος θα λειτουργεί σαν σωτήριος φραγμός κάθε φορά που ο βουλευτής θα μπαίνει στον πειρασμό να κλέψει, και κατά συνέπεια να καταστρέψει την αξιοπρέπεια του και τον βίο του στα κοινά. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα του εξασφαλίζει και την αυτοτέλεια του απέναντι σε όποιον θελήσει να τον εκβιάσει και να τον κάνει υποχείριο του με τον φόβο την δημόσιας διαπόμπευσης στα κανάλια και στον τύπο. Θεσμικά η ελευθερία του λαού αλλά και των προσώπων που ηγούνται στα κοινά, πρέπει να προφυλάσσεται άμεσα, διότι οι θεσμοί είναι ανεπαρκής όταν δεν προβλέπουν μία εναλλακτική διέξοδο σε περίπτωση που καταστρατηγείται η ελευθερία του λαού και της ηγεσίας. Ακριβώς όπως γίνεται τώρα με το χρέος και την οικονομική υποτέλεια των νοικοκυριών. Άρα, το πρόσωπο που θα διαχειριστεί τους θεσμούς, που θα κινηθεί για να επιδιώξει την οικονομική αυτοτέλεια των Ελλήνων, όταν οι ίδιοι οι θεσμοί εγγυώνται στους δυνάστες την οικονομική υποτέλεια της χώρας; Όταν το μνημόνιο είναι αντισυνταγματικό αλλά ο Άρειος Πάγος δεν έχει ούτε μία επίσημη καταγγελία, έστω για να δηλώσει παρόν κι αυτός δίπλα στην αγωνία του απλού πολίτη, τότε άμεσα θα πρέπει να θεσμοθετήσει η πολιτεία, με σκοπό την άμεση τιμωρία του προσώπου που υπογράφει δανειακές συμβάσεις ενάντια στα συμφέροντα του λαού. Δημοκρατία που δεν ελέγχει θεσμικά την αντιπροσωπεία του λαού που υπογράφει εξ ονόματος όλης της Ελλάδας διεθνής συνθήκες με τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που παρουσίασε στους πολίτες , δεν είναι δημοκρατία, είναι άρρωστη ολιγαρχία που έχει το ακαταλόγιστο λόγω της προστασίας που της παρέχει το σύστημα.
Και δυστυχώς η Ελλάδα πάμπολλες φορές έχει βρεθεί ενώπιων οδυνηρών διλλημάτων. Απροστάτευτη από τους θεσμούς έχει στηθεί στα πέντε μέτρα αδυνατώντας να τινάξει από πάνω της την κρεμάλα της διπολικής ολιγαρχίας. «Ή Καραμανλής ή Τανκς», «ή εκσυγχρονισμός ή παρακμή», «ή μνημόνιο ή πτώχευση». Που είναι ο θεσμός να δώσει την τρίτη λύση; Που είναι η δημοκρατία να ανοίξει την μέση οδό; Πουθενά! Διότι στην Ελλάδα οι κομματάρχες τα αδιέξοδα στην δημοκρατία τα αντιμετώπιζαν με διλλήματα. Με διπολικές πρακτικές ενσωμάτωναν πάνω τους το σύνολο των πολιτικών λύσεων και καταστρατηγούσαν το δικαίωμα του πολίτη. Φτάνει πια! Χορτάσαμε από την δημοκρατία των διλλημάτων και του δικομματισμού. Δεν αντέχει ο Έλληνας άλλη δημοκρατία διπολικού καταναγκασμού, ούτε αντέχει να βλέπει τους θεσμούς σιδηροδέσμιους των δίπτυχων λύσεων των κόμματων. «Ή μνημόνιο ή πτώχευση», φωνάζει η εξουσία και ο Έλληνας πολίτης αδυνατεί να βρει καταφύγιο στους θεσμούς και να υψώσει το ανάστημα του κραυγάζοντας το αυτονόητο: ούτε το ένα ούτε τ’ άλλο! Διότι το πρώτο απλά επιβραδύνει το δεύτερο, και το δεύτερο κάνει το πρώτο να φαντάζει ως η μόνη λύση. Ούτε το ένα ούτε τ’ άλλο! Αλλά τι; Για αρχή ένας τρίτος δρόμος θεσμικά που θα καλύπτει νομικά τους πολίτες από εκβιαστικά διαλύματα και θα παραπέμπει στην δικαιοσύνη όσους διατρέφουν την δημοκρατία σε διπολική ολιγαρχία, και εν συνεχεία θα κατοχυρώνει την ανάγκη να προφυλαχτεί το βιοτικό επίπεδο των πολιτών από όποιον το υποβαθμίζει διά του χρέους και των δανειακών συμβάσεων. Και με βάση το νέο θεσμικό πλαίσιο να θέσουμε ένα άλλου είδους δίλλημα: «ή αποζημίωση για τα θύματα της κατοχής ή διαγραφή του χρέους». Διότι γι’ αυτό υπάρχουν οι θεσμοί, για να αντικαθιστούν τα πονηρά διλλήματα με έναν τρίτο δρόμο, αμείλικτο προς τον εκβιαστή και φιλικό προς τον πολίτη. Όχι βίαιο και αυταρχικό όπως κάνει η πολιτική ηγεσία. Οι θεσμοί υπάρχουν για να εγγυώνται τις ομαλές μεταβάσεις από τις εκτροπές στον ίσιο δρόμο, και όχι βίαια να ξεθεμελιώνουν τα εργασιακά κεκτημένα του λαού εις το όνομα κάποιας δογματικής ηθικής που αντιμάχεται όσα κερδήθηκαν με αίμα και αγώνες. Και πάνω απ’ όλα, εγγυώνται την ελευθέρια του πολίτη, και όχι την ενσωμάτωση της σε έναν δογματικό σκελετό με ραχοκοκαλιά τον ωμό εκβιασμό και τα δίπολα των ακραίων λύσεων.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου