Πόλεμος, Μίσος και Επιείκεια.

Πριν από λίγες μέρες, επάνω σε μια συζήτηση για τα τεκταινόμενα με ένα φίλο, καλοπροαίρετο με αποδεδειγμένα ευγενικά αισθήματα, έμεινα κυριολεκτικά έκπληκτη. Κάποια στιγμή ο καλός αυτός άνθρωπος μου εξομολογήθηκε ότι βλέποντας στην οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή του τη θλιβερή και δυσοίωνη φιγούρα της πρωθυπουργικής μαριονέτας,....
εμφανίζεται αυτόματα μπροστά του, σαν όραμα, το κομμένο κεφάλι του ανδρείκελου να κοσμεί έναν αιματοβαμμένο πάσαλο, λίγο μετά το κατρακύλισμά του στο έδαφος, ύστερα από το βίαιο αποχωρισμό από το σώμα του, που σπαρταρούσε όπως το σώμα του κόκορα που είχε σφάξει μπροστά στα μάτια του η γιαγιά του, όταν ήταν παιδί.

Ο εφιάλτης του αποκεφαλισμένου σώματος του κόκορα που σπαρταράει στοιχειώνει συχνά τα όνειρά του αγαθού και φιλεύσπλαχνου φίλου μου κάνοντάς τον να ξυπνάει κάθιδρος, με μια αίσθηση απόγνωσης και ανείπωτης λύπης. Η έκπληξή του όμως είναι μεγάλη όταν διαπιστώνει ότι η αποκρουστικά βίαιη εικόνα του αποκεφαλισμένου ανδρείκελου δεν του δημιουργεί την ίδια φρίκη, αλλά ένα αίσθημα ανακούφισης και μια έξαρση άγριας χαράς, που εμφανίζεται όταν εκδηλώνεται νομοτελειακά η αληθινή δικαιοσύνη.

O φίλος μου θύμισε την πρωταγωνίστρια της ταινίας Dogville, τη Grace, που είχε αισθήματα αγάπης και επιείκειας για όλους τους ανθρώπους, ακόμα και όταν η συμπεριφορά τους ήταν άδικη και ολέθρια. Τη Grace, που πίστευε πως τα λάθη κάποιων ανθρώπων διαπράττονται κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και πως στην παγίδα τους μπορεί να πέσει ο οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος, κάνοντας ακριβώς εκείνα που επικρίνει στους άλλους. Ο γκάγκστερ πατέρας της, που γνώριζε πολύ καλά τα ανθρώπινα όρια, υποστήριζε ότι η Grace διέπραξε ύβρη πιστεύοντας κάτι τέτοιο, γιατί ενώ είχε υψηλά κριτήρια για τον εαυτό της και τις πράξεις της, δεν τα αποδεχόταν ως γνώμονα και για τους άλλους.

Συμπεριφέρθηκε δηλαδή σαν να ήταν Θεός, ενώ δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος δημιουργημένος με τα ίδια ακριβώς υλικά και έχοντας τις ίδιες με τους άλλους ανάγκες επιβίωσης, σε υλικό, ψυχικό και πνευματικό επίπεδο. Αυτή η συνειδητοποίηση, σε συνδυασμό με την απόπειρα ολοκληρωτικής εξόντωσής της από τους ασυνείδητους και οδηγούμενους από το κακό κατοίκους του Dogville, την ώθησε να δράσει τελικά με καταλυτικό τρόπο, χωρίς έλεος, απέναντι στη θηριώδη εκδήλωση του κακού, θερίζοντας όλους τους κατοίκους που θα της έτρωγαν τις σάρκες, εκτός από το σκύλο τον Moses, τον μοναδικό που είχε λόγο να είναι επιθετικός απέναντί της.

Θυμάμαι ότι μετά το τέλος αυτής της ταινίας είχα μείνει άναυδη και διχασμένη. Από τη μια αισθανόμουν ένα υπέροχο κύμα αγαλλίασης, γιατί η δικαιοσύνη, αδυσώπητη και απόλυτη, δημιουργεί καταλυτικά και πρωτόγνωρα συναισθήματα. Από την άλλη το υποσυνείδητό μου αντιδρούσε, γιατί είναι εμποτισμένο από τη χριστιανική παιδεία και τα ανθρωπιστικά μηνύματα, που έχει δεχτεί μια ζωή ολόκληρη. Είμαι κι εγώ συναισθηματικά μπερδεμένη, σαν τη Grace και τον καλό μου φίλο.

Νιώθω μεγάλη ηδονή όταν βλέπω να αποκαθίσταται η δικαιοσύνη ( περισσότερο στη λογοτεχνία ή στον κινηματογράφο και εξαιρετικά σπάνια στην πραγματική ζωή), ενώ ταυτόχρονα αισθάνομαι τύψεις, γιατί αυτό που νιώθω έρχεται σε αντίθεση με τον ανθρωπισμό στον οποίο θέλω να πιστεύω.

Εδώ όμως κρύβεται και η παγίδα, που μας κάνει παθητικούς δέκτες όλων των κακών από τους αδίστακτους απανθρωποποιημένους, που έχουν πάρει τις ζωές μας στα αρπακτικά χέρια τους. Μας εξοντώνουν συστηματικά και ανελέητα, μας παίρνουν τους πόρους που είναι απαραίτητοι για να επιβιώσουμε, μας κλέβουν την ψυχή, απορροφώντας την μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες, τα κτηνώδη θεάματα, τη διαφημιστική προπαγάνδα και τα κάθε λογής «επικοινωνιακά» τεχνάσματα, μας ακυρώνουν κάθε νοητική λειτουργία μέσα από μια στρεβλωμένη παιδεία και άλλες ακόμα πιο φρικιαστικές μεθόδους. Καθημερινά επιδίδονται σε ασκήσεις ολοκληρωτικής εξόντωσής μας, μας οδηγούν τους περισσότερους στον αφανισμό και όσους πρόκειται να απομείνουν στον πλήρη εξανδραποδισμό.

Η κατάσταση είναι οριακή και οι προσωπικές αποφάσεις μας είναι πλέον αποφάσεις ζωής ή θανάτου. Ο εχθρός έχει πολλά πρόσωπα, ως επί το πλείστον καμουφλαρισμένα. Αφθονούν γύρω μας οι «πατριώτες που θα έδιναν ακόμα και τη ζωή τους για την Ελλάδα», οι «ανθρωπιστές» που δεν είναι παρά οι πληρωμένοι από τις ΜΚΥΟ εκτελεστές αποφάσεων της παγκόσμιας ελίτ, τα ασπόνδυλα κομματικά ανδράποδα, που σκοτώνουν ακόμα και τη μάνα, τους συγγενείς και του απογόνους τους για μια θέση στον κομματικό ήλιο, όπως και διάφοροι άλλοι παρόμοιοι.

Ποια ανθρωπιστικά αισθήματα μπορείς να έχεις απέναντι σ’ αυτούς τους «ανθρώπους»; Να τους συγχωρέσεις και να στρέψεις προς το μέρος τους και το άλλο μάγουλο; Να τους αφήσεις να σε εξοντώσουν για να μη χαλάσεις τη γαλήνη της ψυχής σου; Να τους παραχωρήσεις τις σάρκες σου και αργοπεθαίνοντας να τους βλέπεις με χριστιανικό βλέμμα κατανόησης να απολαμβάνουν το κανιβαλίστικο τσιμπούσι τους; Να αφεθείς στις όποιες ανθρωποβόρες αποφάσεις τους ψιθυρίζοντας: «..άφεσ’ αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»;

Η απάντηση, που λύτρωσε εμένα και τον αφελή φίλο μου, μας δόθηκε όταν, σαν αποτέλεσμα μιας παράξενης συγχρονικότητας, όταν ξεφύλλιζα τυχαία και ασυναίσθητα, λόγω αμηχανίας, ένα βιβλίο που ήταν στοιβαγμένο και ξεχασμένο μέσα στην ακαταστασία, μαζί με άλλα, δίπλα στο ράφι της βιβλιοθήκης. Ήταν το σημαντικότερο ιερό βιβλίο του ειρηνικού Ινδουισμού, η Μπαγκαβάτ Γκίτα, μέρος του έπους Μαχαμπαράτα. Ενώ ο Ινδουισμός καταδικάζει όλες τις πράξεις που μπορεί να προκαλέσουν την απώλεια της ζωής, παράλληλα αναγνωρίζει το δικαίωμα του πολεμιστή, που έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας δίκαια καθήκοντα.

Στο έπος της Μαχαμπαράτα ο θεός Κρίσνα, οδηγεί τον πολεμιστή Αρτζούνα στη μάχη και τον βοηθάει οδηγώντας το άρμα του. Ο Αρτζούνα βλέποντας μεταξύ των αντιπάλων του φίλους, συγγενείς και δασκάλους διστάζει να πολεμήσει και θέλει να αποσυρθεί από τη μάχη, για να μην αναγκαστεί να τους σκοτώσει. Ο Κρίσνα τον αποτρέπει λέγοντάς του ότι οφείλει να είναι πιστός στο ρόλο του πολεμιστή και να ενεργήσει εκπληρώνοντας το καθήκον του αποστασιοποιημένος, χωρίς να αισθάνεται μίσος για κανέναν.

Ο κάθε Έλληνας, που δεν έχει άνομα κομματικά ή άλλα διαπλεκόμενα συμφέροντα, σήμερα δεν θα μπορούσε να ανέβει στο ύψος ενός μυθικού πολεμιστή, ενός αρχετυπικού ινδουιστικού συμβόλου, αλλά ούτε και θα μπορούσε να επηρεαστεί αληθινά από τις ειρηνικές επαναστατικές προτροπές ενός Γκάντι, για ειρηνική παθητική επανάσταση. Αυτό (το πονηρό) που ακούγεται και διαδίδεται τις τελευταίες μέρες στις πλατείες.

Το πλήθος, που οι διεθνείς δεξαμενές σκέψεις προσπαθούν να του εμφυτεύσουν τις «ανθρωπιστικές» ιδέες, που θα το οδηγήσουν στην ηττοπάθεια, έχει αρχίσει να διαφεύγει από τον έλεγχοό τους, γιατί το αίσθημα της επιβίωσης είναι πολύ δυνατότερο από οποιοδήποτε επικοινωνιακό τέχνασμα. Όταν το κάθε ζωντανό πλάσμα νιώσει ότι απειλείται ολοκληρωτικά, νομοτελειακά θα αντιδράσει για να σωθεί. Και θα χρησιμοποιήσει τα όπλα με τα οποία έχει προικιστεί το είδος του.

Το ανθρώπινο ον, ως το πολυπλοκότερο και πιο πολυσύνθετο είδος σ’ αυτόν τον πλανήτη, μηχανεύεται πολλούς τρόπους όταν βρεθεί μπροστά στον κίνδυνο αφανισμού του. Αν το συναίσθημα είναι η κινητήρια δύναμη, που θα ωθήσει το απειλούμενο ανθρώπινο ον στην άμυνά του και στην επίθεση εναντίον της εχθρικής δύναμης, που αν επικρατήσει θα το διαγράψει από το βιβλίο της ζωής, τότε το ισχυρότερο συναισθηματικό καύσιμο για να δράσει και να υπερισχύσει είναι, δυστυχώς, το μίσος.

Οι περισσότεροι άνθρωποι στις πλατείες αισθάνονται, έστω και σε λανθάνουσα μορφή, απειλή για την ύπαρξή τους. Με ψύχραιμη παρατήρηση διαπιστώνει κανείς ότι «κάτι» βρίσκεται στα σπάργανα και δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί. Αυτό φυσικά το γνωρίζει πολύ καλά η παγκόσμια ελίτ, αλλά παίζει το παιχνίδι της μέσα από τις πιθανότητες, που θεωρεί ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό είναι υπέρ της.

Είναι όμως έτσι; Ο εγγύς χρόνος και το παγκόσμιο ανθρώπινο ασυνείδητο θα το δείξουν.. Το στοιχείο που δίνει μια κάποια αισιοδοξία είναι το γεγονός ότι οι «άνθρωποι» της νέας παγκόσμιας τάξης δεν έχουν την ικανότητα να μετρήσουν σωστά τον αστάθμητο ψυχοπνευματικό παράγοντα της ανθρωπότητας, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχουν ψυχοπνευματική ζωή. Δεν είναι δυνατόν υπηρετώντας έναν τέτοιο αφέντη να μην σου έχει απορροφήσει οποιοδήποτε ανθρώπινο στοιχείο, που μπορεί να ενεργοποιήσει και να αποκρυσταλλώσει το «καθ’ εικόνα και ομοίωση». Και δεν είναι επίσης δυνατόν η απανθρωποποιημένη λογική να κατανοήσει πως το αρνητικό συναίσθημα του μίσους προς τον άσπονδο εχθρό του ανθρώπου και σε ότι και όποιον το αντιπροσωπεύει, μπορεί να μεταστοιχειωθεί από έναν περίεργο ψυχοπνευματικό μηχανισμό σε ηρωισμό και δύναμη, που για μια ακόμα φορά θα σώσει το ανθρώπινο ον από τον αφανισμό.
Πηγη