Επάγγελμα… απασχολήσιμος

Από το Μαρικάκι

Στα τέλη Μαϊου και συγκεκριμένα στις 25 του μήνα, χιλιάδες κόσμου νοικοκυραίοι, νέοι, απολίτικοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, αποστρατευμένοι από χρόνια και λόγω απογοήτευσης αριστεροί, περίεργοι κ.λπ., οι λεγόμενοι Αγανακτισμένοι της Ελλάδας,
«παρακινημένοι» από ένα παρεξηγημένο σύνθημα των Ισπανών βγήκαν στις πλατείες νιώθωντας ότι δεν πάει άλλο με την κατάσταση.

Τον ίδιο μήνα και σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε χθες στη δημοσιότητα η Στατιστική Υπηρεσία 36.260 άτομα είχνα προστεθεί στα επίσημα κιτάπια της ανεργίας. Ούτε χίλιοι, ούτε δυο, ούτε δέκα χιλιάδες. Τριάντα έξι χιλιάδες. Αυτοί ήρθαν να προστεθούν στη στρατιά ανέργων που δημιουργήθηκε μέσα σ’ ενα χρόνο, καθώς από τον περσινό Μάιο οι (επισήμως καταγεγραμμένοι) άνεργοι αυξήθηκαν 220.534(αύξηση 36,6%)! Στο 16, 6% λοιπόν η ανεργία το Μάιο σχεδόν μια μονάδα πάνω από τον Απρίλιο (15,8%) και ποιος ξέρει πόσες μονάδες κάτω από τον προσεχή Σεπτέμβριο, Οκτώβριο, Νοέμβριο, κ.ο.κ. καθως οι προβλέψεις για το επόμενο διάστημα, με τη λήξη της τουριστικής περιόδου και την υλοποίηση των μέτρων του μεσοπρόθεσμου είναι ασ’ τα να πάνε.

Κι ενώ οι άνεργοι ανέρχονται επισήμως σε 822.719 άτομα, υπολογίζεται ότι ανεπίσημα η ανεργία ξεπερνάει το 1 εκατομμύριο άτομα. Ο μη οικονομικά ενεργός πληθυσμός ξεπερνά τον οικονομικά ενεργό κατά 251.846 άτομα (4.383.374 μη οικονομικά ενεργοί έναντι 4.131.528 απασχολούμενων). Στους νέους και τις γυναίκες γίνεται «σφαγή» (40,1% και 20% αντίστοιχα) ενώ τα πράγματα ζορίζουν και στην πιο παραγωγική ηλικιακή κατηγορία των 34- 44 ετών (14,4%).

Με αυτά τα δεδομένα που βέβαια έχουν τάση αυξητική, το εργασιακό τοπίο το οποίο ήδη έχει απογυμνωθεί από δικαιώματα, μέτρα προστασίας και κατακτήσεις, γίνεται κόλαση. Τα πλήθη των ανέργων μεγαλώνουν με την εξαθλίωση, την ανασφάλεια και την απόγνωση να επεκτείνεται σε όλο μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού (καθώς δεν έχει μόνο ο πρωθυπουργός οικογένεια αλλά και οι άνεργοι) όπου μοιραία συγκροτούν μια μάζα χειραγωγήσιμη η οποία ταυτόχρονα αποτελεί μέσο πίεσης για την περαιτέρω υποβάθμιση των διατηρούμενων θέσεων εργασίας. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η ελαστική εργασία και η «απασχολησιμότητα» σύντομα θα γίνουν κανόνας για σημαντικό τμήμα της κοινωνίας.

Κι εδώ πάμε σε ένα εργασιακό καθεστώς που διαλύει επαγγέλματα και γίνεται το ίδιο επάγγελμα: αοασχολήσιμος. Γιατί ο άνεργος στην ουσία δεν έχει επάγγελμα, ειδικά σε τέτοιες συνθήκες μαζικής ανεργίας. Πρέπει να ζήσει τον εαυτό του και την οικογενειά του. Ως εκ τούτου θα κάνει ό,τι χρειαστεί και για όσο χρειαστεί. Πολλοί πιθανότατα θα χρειαστεί να απομακρυνθούν για λίγο, για πολύ ή για πάντα από αυτό που έκαναν πριν βγουν στην ανεργία, αυτό που ήξεραν κι αγαπούσαν, αυτό που σπούδασαν.

Την ίδια ώρα οι «επαγγελματίες», οι εργαζόμενοι που θα εξακολουθούν να εργάζονται σε «κανονικές» δουλειές (αν κι εφόσον θα υφίστανται τέτοιες στο εξής) που ανήκουν σε συγκεκριμένους επαγγελματικούς κλάδους θα υπόκεινται όλο και περισσότερο στο έλεος των εργοδοτών και τις βάρβαρες απαιτήσεις τους και θα παραμένουν στις θέσεις του με κριτήριο το πόσο αντέχουν, το πόση δουλειά βγάζουν με τον ίδιο ή ακόμα και μειωμένο μισθό. Αν προβάλει αντιστάσεις και απαιτήσεις γιατί δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του σωστά, σαν επαγγελματίας, ο δείκτης θα είναι εκεί για να του δέιξει την πόρτα έξω από την οποία ένας άνεργος περιμένει ή ακόμα κι ένας νέος, κάτοχος τριετούς πτυχίου (χωρίς εργασιακή πείρα κι απαιτήσεις) κολεγίου ή και πανεπιστημίου (πλέον).

Με άλλα λόγια η κυβέρνηση διαλύοντας τον παραγωγικό ιστό της χώρας, μετατρέπει την πλειονοτήτα του εργασιακού δυναμικού της – υπό το σκεπτικό της μείωσης του κόστους και όχι μόνο – σε μια τάξη «πληβείων», οι οποίοι όμως θα διατηρούν την ανάμνηση της μεσοστρωματικής τους κατάστασης, θα ξέρουν ότι δεν είναι γεννημένοι για δούλοι. Μήπως έτσι δημιουργεί και τη μαγιά για εκρήξεις απείρως ισχυρότερες αυτής του Λονδίνου, με δεδομένο πια και το αποκαλυπτικό της πραγματικότητας διεθνές περιβάλλον;
Πηγη