και κάνει τους ανθρώπους του κράτους
να χορεύουν όπως οι μαριονέτες σε έναν σπάγγο.
W.Sombart
Γράφει ο Αμετανόητος...
H Δυτική Ευρώπη είναι η μάνα του συστήματος που λέγεται «καπιταλισμός».
Στις μέρες μας το έχουν βαφτίσει «οικονομία της αγοράς».
Από τις αρχές του 1500 μέχρι το 1883 δεν είχει γίνει ποτέ και από κανέναν μία κοινωνική ρύθμιση εκ μέρους του κράτους.
Ο καπιταλισμός ήταν αμείλικτος.Εκμεταλλεύτηκε ακόμα και μικρά παιδάκια.
Στην Αγγλία του 1834 τα παιδιά κάτων των 13ετών αντιπροσώπευαν το 13% των απασχολούμενων στην βιομηχανία βάμβακος.
Το 1850 έπεσε στο 5%.Το 1874 ανέβηκε ξανά στο 14%…!
Aυτό,ως γνωστόν, συμβαίνει ακόμα και σήμερα,αλλά σε άλλες ηπείρους.
Ο Ενγκελς μελετώντας εκείνη την κατάσταση στην Αγγλία, έγραφε το 1840.
«από νομική και πρακτική άποψη ο εργάτης είναι σκλάβος της κατέχουσας τάξης της μπουρζουαζίας:σε σημείο να πωλείται σαν εμπόρευμα και η τιμή του να ανεβαίνει και να πέφτει όπως ακριβώς η τιμή ενός εμπορεύματος.[...] αντίθετα η μπουρζουαζία απολαμβάνει περισσότερη άνεση στο πλαίσιο αυτού του συστήματος από όση στην περίπτωση της αρχαίας δουλείας.Μπορεί να απολύσει αυτούς τους άνθρώπους όποτε επιθυμεί χωρίς να χάσει το κεφάλιο που έχει επενδύσει και επιπλέον επιτυγχάνει εργασία σε καλύτερη τιμή».
Ενας βιομήχανος από την Γαλλία, ο Μιραμέλ, την ίδια εποχή έγραφε με απόλυτη φυσικότητα:
« η μοίρα των εργατών δεν είναι κακή.Η δουλειά τους δεν είναι υπερβολική,αφού δεν ξεπερνά τις δεκατρείς ώρες [...] αυτός που είναι για λύπηση είναι ο βιομήχανος που τα κέρδη του είναι ισχνά».
Οι εργατικοί αγώνες κατά τη διάρκεια όλου του 19ου αιώνα ήταν ενέργειες αντρών και γυναικών του οποίους η εξαθλίωση και η πείνα τους έφερε σε τραγική κατάσταση.Δεν υπάρχει αυτό που λέμε σήμερα, «σοσιαλιστική σκέψη».
Μπλανκί, Προυντόν, Μπακούνιν, Ενγκελς, Μαρξ, Σαιν-Σιμόν, Φουριέ, Οουεν και πολλοί άλλοι σχεδόν άγνωστοι αγωνιστές όπως η Φλώρα Τριστάν, πρωτοστάτησαν ώστε οι εργάτες να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.
Ο Μαρξ με το ιστορικό «Κεφάλαιο» αποτέλεσε σταθμό στην Ιστορία και την βαθειά ερμηνεία του καπιταλισμού.
Βέβαια οι σοσιαλιστικές ιδέες δεν αποτελούσαν απόλυτο μονοπώλιο των «σοσιαλιστών».Ο μεγάλος Αγγλος,κλασσικός, φιλελεύθερος,οικονομολόγος και φιλόσοφος, Τζων Στιούαρτ Μιλλ για παράδειγμα,ήταν και αυτός πολύ μπροστά από την εποχή του,άλλωστε,θεωρείται και από τους πρώτους φεμινιστές.
Ολη η Ευρώπη,Αγγλία,Γαλλία,Γερμανία,κτλ βρίσκεται σε περίοδο αγώνων και επαναστάσεων.
Το 1869 οι Μπέμπελ και Λίμπκνεχτ ιδρύουν το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό κόμμα στην Γερμανία.
Είχαν προηγηθεί αιματηρές μάχες και επαναστάσεις, όπως ο ξεσηκωμός των υφαντών της Σιλεσίας το 1844.
Η «Μεγάλη Υφεση» που ξεκινά με την «κρίση» του 1876 ,συνεχίστηκε μέχρι το 1895, εκτυλίσσεται σε όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ και σηματοδοτεί την εποχή του Δεύτερου Βιομηχανικού Καπιταλισμού και την εποχή του Ιμπεριαλισμού.
Εως τότε είχαμε τα κλασσικά ατομικά δικαιώματα της ζωής,της περιουσίας,της αξιοπρέπειας κτλ. αλλά ποτέ δεν είχαν κατορθώσει οι κοινωνίες να αποκτήσουν έστω ένα κοινωνικό δικαίωμα.
Το 1883 όπως είπαμε στην αρχή, ο καγκελάριος Μπίσμαρκ στην Γερμανία καθιερώνει την υποχρεωτική ασφάλιση για την Υγεία.
Ηταν η αρχή.Ηταν ίσως το πρώτο «Κοινωνικό δικαίωμα».
Ηρθε το «μεγάλο κραχ» και ο Α΄ΠΠ, ήρθε και ο Β΄ΠΠ και ακολούθησαν οι γνωστές Κεϋνσιανές Αναδιανεμητικές Οικονομικές πολιτικές.Το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό κράτος μεγαλούργησε.Τα καλύτερα χρόνια του Αμερικάνικου και του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού,από όλες τις απόψεις, γράφτηκαν στα χρόνια ανάμεσα από το 1945 εως το 1975 περίπου.
Ο Βρεττανός καθηγητής R.Titmuss, του LSE, στη δεκαετία του 1950,μετά από μία ενδελεχή μελέτη και ανάλυση των μοντέλων κοινωνικής προστασίας δημιούργησε τρείς κατηγορίες κράτους με κριτήριο την κρατική παρέμβαση.Επιγραμματικά τους αναφέρω.
1.Το υπολειμματικό μοντέλο.(residual welfare)
To κράτος πρόνοιας περιορίζεται σε ένα ελάχιστο «δίκτυ ασφαλείας» όταν οι μηχανισμοί της «οικονομίας της αγοράς» αποτυγχαίνουν να καλύψουν ένα ελάχιστο επίπεδo επίπεδο διαβίωσης.
2.Το θεσμικό αναδιανεμητικό μοντέλο.(industrial-redistributive)
Η κοινωνική πολιτική είναι καθολική και ανεξάρτητη από τους μηχανισμούς της αγοράς.
3.Το βιομηχανικό μοντέλο επιδόσεων. (industrial-achievement performance)
Οι κοινωνικές ανάγκες καλύπτονται με βάση την παραγωγικότητα και τις επιδόσεις στην εργασία.
Αντίστοιχη περίπου ταξινόμηση έκανε, με το μνημειώδες έργο του, “The three Worlds of Welfare Capitalism” το 1990, ο Esping-Andersen.Τρείς οι «κόσμοι» του.Επιγραμματικά τους αναφέρω και εδώ.
http://www.ibf.uu.se/PERSON/jim/abstract/three.pdf
http://www.esping-andersen.com/
1.Φιλελεύθερο-Αγγλοσαξωνικό (liberal)
Αντιστοιχεί στο υπολειμματικό μοντέλο του Titmuss.Αυστηρός έλεγχος των «ληπτών» των παροχών και προνοιακές υπηρεσίες και δευτερευόντως χρηματικές παροχές.ΗΠΑ,Καναδάς και Ην.Βασίλειο εντάσσονται στην κατηγορία αυτή.
2.Συντηρητικό-Κορπορατιστικό (conservative-corporatist)
Δεν επικεντρώνεται στην αποδοτικότητα της αγοράς και στην εμπορευματοποίηση όπως το φιλελεύθερο πρότυπο.Αποσκοπεί στη διατήρηση των διαφορών στo κοινωνικό “status”.Γαλλία,Ιταλία,Αυστρία,Γερμανία εντάσσονται στην κατηγορία αυτή.
3.Σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο.(social-democratic)
Το κράτος εγγυάται την πλήρη απασχόληση.Αποεμπορευματοποίηση των βασικών αναγκών και αγαθών.Εγγύηση ενός minimum «ανθρώπινου» επιπέδου διαβίωσης.
Προληπτική στήριξη της οικογένειας.Σε αυτό το μοντέλο εντάσσονται όλα τα Σκανδιναβικά κράτη.
Πέραν αυτών των τριών κατηγοριών Κοινωνικού κράτους, υπάρχουν με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους και: α) το οικογενειοκεντρικό,κομφουκιανό πρότυπο της Ιαπωνίας, β) το πρότυπο των νέων βιομηχανικών μοντέλων της Ασίας γ) το Νοτιευρωπαϊκό πρότυπο.
Το Νοτιοευρωπαϊκό μοντέλο ακολουθεί το μοντέλο Μπίσμαρκ της κοινωνικής ασφάλισης και η χρηματοδότησή του βασίζεται κυρίως στις εισφορές των εργαζομένων και των εργοδοτών.
Αποκλίνει ουσιαστικώς από το Κεντρικοευρωπαϊκό και σε αποτελεσματικότητα αλλά και στο εύρος της κοινωνικής προστασίας.Θωρείται το πιό «φτωχό».
Βέβαια ιδιαίτεροι και δύσκολοι (χούντες-φασισμός) κοινωνικοπολιτικοί λόγοι έπαιξαν ρόλο στα παραδείγματα της Πορτογαλίας της Ισπανίας της Ιταλίας και της Ελλάδας.
Η αντικατάσταση της Κεϋνσιανής συναίνεσης της «αγοράς» με την «κοινωνία» από τις νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες, που εκτυλίχτηκε στην Ευρωπαϊκή ήπειρο,περίπου από το 1980 και μετά,επέτυχε: α) τον παραμερισμό του κρατικού στόχου για εξασφάλιση πλήρους και πραγματικούς απασχόλησης, β) την υποβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών και γ) τον περιορισμό των αναδιανεμητικής φιλοσοφίας του παραγόμενου πλούτου.Παρατηρείται επίσης και σαφής υποχώρηση των Κοινωνικών Δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.
Η Ιδρυτική Συνθήκη της Ρώμης για την Ευρωπαϊκή κοινότητα το 1957 αναφερόταν ελάχιστα στην κοινωνική διάσταση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Υπήρχε αρχικά η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών και ο Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης ψηφίστηκε το 1961.
Στις αρχές του 1990,πριν υπογραφεί ο νέος «Κοινωνικός χάρτης»στην Ευρώπη υπήρξε πάλι εντονότατος προβληματισμός για το «Κοινωνικό κράτος».
Στην Νεοφιλελεύθερη εποχή επιχειρούνται βαθύτατες αναδιαρθρώσεις.
«Δομικές μεταρρυθμίσεις» τις ονομάζουν.Μεταβάλλονται όλες οι εργασιακές σχέσεις προς το χειρότερο,και βέβαια αυτή η αλλαγή επιδρά πάνω στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης.
Στη Θεσμική οργάνωση της κοινωνικής προστασίας, παρατηρούνται αυξήσεις των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης,συρρίκνωσης του ύψους των συντάξεων,μετατόπισης της επιβάρρυνσης των εισφορών από τους εργοδότες στους εργαζόμενους και καθολική αύξηση της έμμεσης φορολογίας.
Στη πρακτική τους βάση, όλες αυτές οι Πολιτικές καταλήγουν στο μοντέλο του «flexcurity» της ευέλικτης, εποχικής και μή σταθερής εργασίας.
Με αυτή τη Νεοφιλελεύθερη πολιτική το Κράτος πρόνοιας καλείται να αντιμετωπίσει νέους κοινωνικούς κινδύνους που δεν υπήρχαν τα παλαιότερα χρόνια,όπως η μακροχρόνια ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός.
Οι μεγαλύτεροι φόβοι στα κράτη της Ε.Ε. είναι ότι τα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον τα κεφάλαια και οι επενδύσεις από το «Υπερδιεθνές Κεφάλαιο» προσανατολίζονται σε χώρες με το ελάχιστο εργατικό κόστος και τις «πειθήνιες» πολιτικές της εργασίας στους χώρους των εργοστασίων.Τα κράτη της Δ.Ευρώπης χάνουν συνεχώς θέσεις εργασίας.
Το 1989 καταρτίστηκε ο «Κοινοτικός Χάρτης των θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων» που αναφέρεται στα βασικά δικαιώματα των μισθωτών και εργαζομένων.Ο χάρτης δεν είχε δεσμευτικό χαρακτήρα και η πιό συστηματική διατύπωση του ήταν η Λευκή Βίβλος του 1994 για την κοινωνική πολιτική με τίτλο: «Ευρωπαϊκή Κοινωνική Πολιτική-ο δρόμος μπροστά για την Ενωση».
Η Λευκή βίβλος περιείχε πολιτικές για:
1.Θέσεις εργασίας,δεξιότητες και συνθήκες.
2.Κινητικότητα εργατικού δυναμικού.
3.Ισότητα ευκαιριών.
4.Κοινωνική προστασία και κοινωνική ένταξη.
5.Δημόσια Υγεία.
Το 1999 υπογράφηκε ο Νέος Κοινωνικός Χάρτης στην Ευρώπη.
Οι κύριες πολιτικές και δράσεις αυτού του χάρτη ήταν οι εξής:
1.Απασχόληση
2.Κοινωνική προστασία
3.Υγεία.
4.Φτώχεια και κοινωνικός αποκλεισμός.
5.Κοινωνικές υπηρεσίες
6.Ατομα με ειδικές ανάγκες
7.Παιδιά και νέοι
8.Οικογένεια.
9.Μητέρα και παιδί.
10.Εργαζόμενη γυναίκα.
11.Μετανάστες.
Η μετέπειτα κοινωνική ατζέντα της Ε.Ε. για το διάστημα 2000-2005 περιελάμβανε:
1.Περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας.
2.Προετοιμασία και διαχείριση της αλλαγής και προσαρμογή στο νέο περιβάλλον
εργασίας.
3.Αξιοποίηση των ευκαιριών για μία οικονομία στηριζόμενη στη γνώση.
4.Προώθηση της κινητικότητας.
5.Εκσυγχρονισμός και βελτίωση της κοινωνικής προστασίας.
6.Προώθηση της κοινωνικής ένταξης.
7.Προώθηση της ισότητας των φύλλων.
8.Ενίσχυση των βασικών δικαιωμάτων και καταπολέμηση των διακρίσεων
9.Προώθηση της ποιότητας στις βιομηχανικές σχέσεις.
10.Προετοιμασία για την διεύρυνση.
11.Προώθηση της διεθνούς συνεργασίας.
Οι στόχοι που έβαλε όλη την προηγούμενη δεκαετία η Ε.Ε. απέτυχαν παταγωδώς.Το 2010 ήταν το «Eυρωπαϊκό Έτος για την καταπολέμηση της φτώχιας και του κοινωνικού αποκλεισμού».Δύο χρόνια μετά, σύμφωνα με την Eurostat, οι άνεργοι στην Ε.Ε. τον Μάη του 2012 έφτασαν τους 24.667.000 πολίτες, ενώ στην Ευρωζώνη τους 17.405.000.
Η μέση ανεργία στην ΕΕ των 27 έφτασε το 10,3% και στην Ευρωζώνη παρέμεινε στο 11%, φτάνοντας σε νέα υψηλά, από τότε που δημιουργήθηκε το κοινό νόμισμα της ΕΕ.
«Σήμερα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση 80 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στο όριο της φτώχειας – μεταξύ των οποίων 20 εκατ. παιδιά και το 8% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Αυτός είναι ο λόγος που η Ευρωπαϊκή Πλατφόρμα κατά της Φτώχειας και του Κοινωνικού Αποκλεισμού αναλαμβάνει δράσεις για την επίτευξη του ευρωπαϊκού στόχου της μείωσης της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού κατά τουλάχιστον 20 εκατομμύρια μέχρι το 2020.Η πλατφόρμα αυτή δημιουργήθηκε το 2010 και αποτελεί μέρος της στρατηγικής “Eυρώπη 2020″ για μια έξυπνη, διατηρήσιμη και χωρίς αποκλεισμούς οικονομική ανάπτυξη.» αναφέρει η ιστοσελίδα.
http://ec.europa.eu/social/main.jsp?catId=961&langId=el
Τα παχειά λόγια και οι ψεύτικες υποσχέσεις λοιπόν, συνεχίζονται.Στην συνθήκη της Λισαβόνας το 2007 στο άρθρο 6, δεν μνημονεύεται μεταξύ των Βασικών Αρχών της Ε.Ε. η «κοινωνική αρχή».
Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.Οι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού που κυριαρχεί εδώ και τρείς δεκαετίες στην Ευρώπη,ονειρεύονται ένα Κράτος το οποίο δεν θα έχει καθόλου σχεδόν κοινωνική μέριμνα.Ακούγεται ίσως «σατανικό».Ομως δυστυχώς είναι έτσι.Οραματίζονται ότι η ελεύθερη ιδιωτική πρωτοβουλία, θα αντικαταστήσει την υποχρέωση του κράτους για την παροχή στους πολίτες τους βασικών αγαθών όπως για παράδειγμα η παιδεία και η υγεία.
Η δήλωση Ντράγκι στις 21/03/2012 προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι.
http://www.tanea.gr/oikonomia/article/?aid=4704920
«Το έχω πει πολύ πριν απ’ αυτόν. Η Γερμανία είναι ένα υπόδειγμα. Το παλιό ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο έχει πράγματι πεθάνει, επειδή υπερβολικά συχνά δεν μπορούσε να μην δημιουργεί χρέη. Οι Γερμανοί το επανεφηύραν, χωρίς να δημιουργούν υπέρμετρα χρέη».
Ομως δεν είναι καθόλου έτσι.Η Γερμανία δεν είναι υπόδειγμα.Και χρέη μάζεψαν (μπορούν όμως να τα χρηματοδοτούν σχεδόν άτοκα…) και ουσιαστικά η Γερμανία δεν επαναφηύρε τίποτα.Απλά, κράτησε σταθερούς τους μισθούς των εργαζομένων, για πάνω από δέκα χρόνια,υιοθέτησε μία πολύ σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία,την Αgenda 2010, και μείωσε τις κοινωνικές παροχές,τους μισθούς και τις συντάξεις σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη πρακτική και ιδεολογία.
http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=327167
Οι γερμανοί εργαζόμενοι ήταν αυτοί που θυσίασαν ένα πολύ σημαντικό μέρος της ευημερίας και του πλούτου τους, για να μπορούν οι γερμανοί τραπεζίτες και οι μεγάλοι βιομήχανοι που συγκεντρώνουν το μεγάλο και υπερδιεθνές κεφάλαιο να αισθάνονται ακόμα πιό ωραία, αφού εμφανίζουν περισσότερα κέρδη στους ισολογισμούς τους.
Αυτοί είναι που πλήρωσαν πάλι την περιβόητη «ανταγωνιστικότητα» της Γερμανικής οικονομίας, αφού περιόρισαν σημαντικά το Κοινωνικό τους κράτος.
Η «Νέα Δεξιά» ή «Νεοφεουδαρχία» που προωθείται σε όλη την Ε.Ε. είναι πλέον αδίστακτη.Χτυπάει όλα σχεδόν τα Ευρωπαϊκά Κράτη με την ίδια τακτική.Εις όφελος της σταθερότητας των τιμών και του Ευρώ, τσακίζει το κοινωνικό κράτος και ανεβάζει κατακόρυφα την ανεργία.
«Κεφάλαιο» εναντίον «Εργασίας» και «Οικονομία της αγοράς» εναντίον «Κοινωνικού κράτους».
Στην Ελλάδα η Αρχή του Κοινωνικού Κράτους αναφέρεται στο Σύνταγμά μας στο Αρθρο 25.Τα κοινωνικά δικαιώματα καλύπτουν σχεδόν όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής και αναφέρονται ρητώς μέσα στο Σύνταγμα μας.
Δικαίωμα δωρεάν εκπαίδευσης,προστασία του γάμου και της οικογένειας,προστασία ατόμων με ειδικές ανάγκες,δικαίωμα στη στέγαση πολιτών,δικαίωμα στην εργασία,κοινωνική ασφάλιση εργαζομένων κτλ.
Κοινωνικό κράτος όμως στην Ελλάδα, ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ.Η μοναδική καθολική παροχή του Κράτους εξαντλήθηκε σε ένα σύστημα Παιδείας και ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας.Και αυτά με σημαντικότατα περιθώρια δράσης του ιδιωτικού τομέα, που αμέσως απεκόμισε μεγάλο μέρος της πίτας, δηλαδή της συνολικής ετήσιας εθνικής δαπάνης.
Το νοτιοευρωπαϊκό μοντέλο πρόνοιας στην Ελλάδα ήταν σχεδόν το πιό φτωχό και από τα τέσσερα Μεσογειακά κράτη.(Πορτογαλία,Ισπανία,Ιταλία,Ελλάδα).Και σχεδόν ανύπαρκτο σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτης της Κεντροδυτικής Ευρώπης.
Παρ όλα αυτά με τα δύο Μνημόνια που υπογράφτηκαν από φιλελεύθερες και νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, ρίχτηκε και η οριστική ταφόπλακα στο Ελληνικό Κοινωνικό κράτος.
Ο κοινωνικός ιστός έσπασε,κανένα «κοινωνικό δίχτυ» δεν υπήρξε να ανακόψει αυτήν την εξαθλίωση.Ολη την προηγούμενη εικοσαετία, αρχή γενομένης από το πρόγραμμα «σταθερότητας και ανάπτυξης», υπό υπουργίας Σημίτη,το 1985,το κοινωνικό κράτος υποχώρησε βαθμιαία.
Το ευρώ ήταν ο τελικός στόχος που δεν έπρεπε να χαθεί κι έτσι οι Ευρωπαϊκές Ελίτ της εξουσίας θυσίασαν το (ελάχιστο) κοινωνικό κράτος εις όφελος αυτού και της σταθερότητας των τιμών. Παιδεία,Υγεία,Κοινωνική ασφάλιση, όλα πλέον, πέφτουν πάνω στις πλάτες των Εργαζόμενων και της Κοινωνίας.
Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποιημένη λογική, στηρίζεται επίσης στις ΜΚΟ και στην φιλανθρωπία της Εκκλησίας και των άλλων «ευαγών ιδρυμάτων».
Μία απροσδιόριστη «Κοινωνία των πολιτών» προωθείται παγκοσμίως, σαν ιερό τοτέμ, εις βάρος βέβαια, της ευθύνης που έχει ένα κυρίαρχο κράτος να προστατέψει τα Κοινωνικά Δικαιώματα και να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του στους πολίτες.
Η Ελλάδα πρωτοστατεί στις Ευρωπαϊκές και Παγκόσμιες εξελίξεις.
Αφού ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή του νεοφιλελευθερισμού και της άκρατης εμπορευματοποίησης όλων των αγαθών, η Ελληνική κοινωνία χτυπήθηκε σφοδρότατα.Η κυρίαρχη Ευρωπαϊκή Ιδεολογία της Νέας Δεξιάς, τη σάρωσε.
Μέσα στο άδικο και απάνθρωπο αυτό σύστημα θυσιάστηκαν οι φτωχοί και οι έντιμοι εργαζόμενοι του μόχθου.Τα ταμεία καταληστεύτηκαν.Τα Κοινωνικά δικαιώματα καταπατήθηκαν.Το Εργατικό Δίκαιο καταργήθηκε.H ανεργία εκτινάχτηκε σε επίπεδα σοκ και όλες οι δομές σχεδόν του Ελληνικού κράτους έχουν σχεδόν διαλυθεί.
Η Ελλάδα βιώνει το απόλυτο κοινωνικό κραχ…!
Ευχής έργο, η Ελληνική κοινωνία να αντεπιτεθεί ξανά στις 17/06 και να διεκδικήσει ξανά τον κοινωνικό πλούτο και τα αναφαίρετα δικαιώματα που της έκλεψαν.
Χρειάζονται όμως νέοι αγώνες.Αληθινοί και συνειδητοποιημένοι.
H ιστορία ή ανακυκλώνεται,με άλλα πρόσωπα, ή γράφεται με ολοκαίνουριες σελίδες.
Τίποτα δεν μας χαρίζεται.Τα πάντα κατακτώνται.
Είναι ξανά στο χέρι μας.
Καλή δύναμη
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου