Η εβδομάδα που θα κρίνει τα επόμενα χρόνια…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Αυτή την εβδομάδα αναμένονται αποφάσεις τόσο σε πολιτικοθεσμικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο που θα κρίνουν της εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης για τα επόμενα χρόνια. Το μέλλον της ΕΕ. Την κατάληξη της ελληνικής περιπέτειας. Και την τύχη του...
Γιώργου Παπανδρέου. Δεν λέω ότι θα κριθεί και η τύχη της ελληνικής κοινωνίας, καθώς ευτυχώς αυτό είναι ακόμη ρευστό – τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω - και εξαρτάται από την ωριμότητα του ελληνικού λαού και την πολιτικότητα και αρετή των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου. Επειδή όμως δεν θέλω να μπερδεύω τις επιθυμίες μου με την πραγματικότητα, στις παρακάτω αράδες θα αναφερθώ αποκλειστικά στα «νέα» που προβληματοποιούν σε μια μάλλον διαφορετική βάση την ελληνική και γενικότερα ευρωπαϊκή κρίση. Ο χρόνος των πειραματισμών στην ευρωζώνη με κεντρικό σημείο αναφοράς την ελληνική κρίση παρήλθε. Η χρηματαγορά, όπως μαθαίνω από βρετανικές πηγές, σκοπεύει να επιταχύνει και να αυξήσει γεωμετρικά την πίεση στη Γερμανία, ώστε αυτή να προχωρήσει άμεσα σε αναθεώρηση της στρατηγικής της με την δημιουργία ολοκληρωμένης οικονομικής κυβέρνησης, η οποία θα αυτονομηθεί από το διακυβερνητικό μοντέλο της Ένωσης. Για πρώτη φορά οι οικονομικοί παράγοντες των ΗΠΑ ζητούν επιτακτικά από τη Γερμανία να υιοθετήσει και να εισηγηθεί αυτή την εβδομάδα ένα νέο μοντέλο εξουσίας στην ΕΕ, σύμφωνα με το οποίο οι αποφάσεις θα λαμβάνονται από ένα ολοκληρωμένο οικονομικό σώμα, και θα προωθούνται για θεσμική διευθέτηση από το υπάρχον διακυβερνητικό μοντέλο (Σύνοδοι ). Στο πλαίσιο αυτού του «τελεσιγράφου» - όπως θα το χαρακτήριζα, με μικρή μόνον επιφύλαξη ως προς την πολιτική σημασία του όρου – επιδιώκεται η πολιτική αυτονόμηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία σε συνεργασίας με ένα νέο θεσμό (Ευρωπαϊκό Οικονομικό Συμβούλιο) θα αναλάβει να παίξει αντίστοιχο ρόλο με την αμερικανική FED. Σύμφωνα με το σχέδιο του «τελεσιγράφου» - για το ποίο πίεζε τόσο καιρό το αμερικανοεβραϊκό λόπμυ – προβλέπεται καταρχήν και στο πλαίσιο της ΕΚΤ η δημιουργία ενός Board of Governors , αποτελούμενο από τους κεντρικούς τραπεζίτες της ευρωζώνης με την προαίρεση να προστεθούν σε αυτό αργότερα και οι τραπεζίτες άλλων χωρών που θα εντάσσονται στην ζώνη, ανάλογα με την διεύρυνσή της. Την πολιτική ευθύνη για τη λειτουργία αυτής της υπερτράπεζας (πλήρης και αυτεξούσιος χρηματοπιστωτικός μηχανισμός) θα έχει ο νέος θεσμός (Ευρωπαϊκό Οικονομικό Συμβούλιο) για την δομή και λειτουργία του οποίου γίνονται εξαντλητικά παζάρια μεταξύ Γερμανίας- ΗΠΑ -Γαλλίας το τελευταίο δίμηνο. Η έντονη αυτή διαπραγμάτευση θα καταλήξει μέχρι την Παρασκευή σε τελικές αποφάσεις που θα προσδιορίσουν τουλάχιστον σε πολιτικό επίπεδο τη νέα οικονομική διακυβέρνηση στην ευρωζώνη. Με δύο λόγια οι πάτρωνες της χρηματαγοράς με την πολιτική υποστήριξη της διοίκησης των ΗΠΑ, αλλά και κάποιων άλλων κρίσιμων για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα χωρών όπως η Ρωσία, επιζητούν να δημιουργηθεί αμέσως ένα ιδιόμορφο ομοσπονδιακό σύστημα οικονομικής κυβέρνησης στην ΕΕ, που θα στηρίζεται όμως σε ιδιωτικά κεφάλαια διακρατικά εγγυημένα. Δυστυχώς για την δημοκρατία στην ήπειρο μας και τα συμφέροντα των δύο-τρίτων των τοπικών κοινωνιών, φίλος, μέλος του οικονομικού επιτελείου των Βρυξελλών με διαβεβαίωνε χθες βράδυ, ότι επί του σχεδίου αυτού επιτεύχθηκε μετά από πολλές εντάσεις ένα Modus Vivendi μεταξύ των κυβερνήσεων ΗΠΑ και Γερμανίας, και δεν μένει πλέον πάρα να καθοριστούν τα χρονοδιαγράμματα των πολιτικών διαδικασιών μεταξύ Γερμανικής και Γαλλικής κυβέρνησης που θα οδηγήσουν σε μια λεπτομερή τεχνική επεξεργασία του νέου θεσμικού πλαισίου της ΕΕ, το οποίο ουσιαστικά καπελώνει και εξασθενεί το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Έτσι επιβάλλεται μια ομοσπονδιακή, αλλά ταυτόχρονα ιδιωτική υπερδομή στο διακυβερνητικό σύστημα της Ένωσης, αχρηστεύοντας ουσιαστικά (συντακτικά) ολόκληρο το θεσμικό οικοδόμημα της ΕΕ. Έρχεται μια νέα ομοσπονδιακή λειτουργία να θέσει σε αμφισβήτηση την υπάρχουσα δομή της ΕΕ, αναγκάζοντάς την να μεταβληθεί ερήμην των ευρωπαϊκών λαών και του ευρωκοινοβουλίου, αλλά και σε αντίθεση με την πακτωμένη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η ΕΕ ομοσπονδοποιείται, δηλαδή, πολιτικώς πάρα φύσει και εν πολλοίς ύπουλα και πραξικοπηματικά. Όλα τούτα έχουν δημιουργήσει μεγάλη ταραχή σε κεντρικούς παράγοντες των Βρυξελλών και προκαλέσει πρωτοφανή μυστική διπλωματία μεταξύ Βερολίνου, Ουάσιγκτον, Νέας Υόρκης και Παρισιού, ενώ πληροφόρηση απαιτούν σε καθημερινή βάση Μόσχα και Πεκίνο. Η απειλή που χαρακτηρίζει το «τελεσίγραφο» συνδέεται με την πιθανότητα άμεσης πιστωτικής αποσταθεροποίησης της Ιταλίας και της Ισπανίας. Αν επιθυμείτε να μην χάσετε τον έλεγχο όπως με την Ελλάδα, δώστε την ευκαιρία στους Ιταλούς και Ισπανούς, αλλά και στους Πορτογάλους και Ιρλανδούς να αναχρηματοδοτήσουν το δημόσιο χρέος τους, σε αυτήν την αρνητική συγκυρία, με ανεκτό κόστος, λένε εμμέσως οι νταβάδες των χρηματιστηρίων: Αν δεν τελειώσετε το παζάρι μέχρι την Παρασκευή για την ομοσπονδοποίηση της οικονομικής λειτουργίας της ΕΕ, καταρχήν στην ευρωζώνη, τότε εισερχόμαστε στη φάση ενός γενικευμένου χρηματοπιστωτικού κραχ, το οποίο δεν θα μπορεί να αποτραπεί πλέον με δημοσιονομικά μέσα και ευρωπαϊκούς μηχανισμούς οικονομικής σταθεροποίησης. Το μήνυμα του «τελεσιγράφου» είναι απολύτως σαφές και δυστυχώς υπονοεί την άμεση λύση του ελληνικού ζητήματος με δραστικά μέσα. Τώρα κρίνεται η τύχη της Ελλάδας, γράφει η σουηδική Dagens Nyheter, έχοντας στο πρωτοσέλιδό της μια μεγάλη φωτογραφία του Γιώργου Παπανδρέου, με την οποία αποτυπώνεται η αγωνία του. Το ορθό θα ήταν ότι αυτή την εβδομάδα κρίνεται η τύχη του Γιώργου, καθώς η τύχη των Ελλήνων έχει σε μεγάλο βαθμό ήδη κριθεί με όρους ευημερίας, αλλά «παίζει» ακόμη με όρους πολιτικοοικονομικής οργάνωσης και μακροπρόθεσμης ανάπτυξης. Αυτή την εβδομάδα θα αποφασιστεί τελεσιδίκως η (τελική) μορφή πτώχευσης της χώρας μας. Τέρμα τα πειράματα. Όλα δείχνουν ότι κάπου εδώ σταματά η πειραματική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους και πάμε σε μακροπρόθεσμες λύσεις, που πιθανότατα θα αποκλείουν την χώρα μας για ένα διάστημα από τον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης. Η Ελλάδα δεν θα μπορεί να συμμετάσχει στη νέα ομοσπονδιακή δομή της οικονομικής διακυβέρνησης ως πλήρες μέλος. Θα τοποθετηθεί σε καραντίνα με τη δέσμευση του διευθυντηρίου της ότι θα υπάρχει ανοιχτή η πόρτα για αυτήν στο βαθμό που διαπιστωθεί ότι ολοκληρώθηκε η δημοσιονομική αναδιοργάνωση, ότι έχουν εξαλειφθεί οι παράγοντες που σύμφωνα με την τρόικα παράγουν έλλειμμα, έχει δημιουργηθεί μια αξιόπιστη κυβερνητική βάση θεσμικής προσαρμογής από το πολιτικό σύστημα και έχει επανακτηθεί η εμπιστοσύνη των αγορών. Όλα αυτά θέλουν χρόνο, τον οποίο οι Γερμανοί φαίνεται πλέον να είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν με αντάλλαγμα την θυσία του Γιώργου, την υπαγωγή της κυβέρνησης σε μόνιμο ευρωπαϊκό έλεγχο και την δραματική φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας - αλλά σε ποιο ελαστικό χρονικό ορίζοντα από ότι προέβλεπε το μνημόνιο και η αναθεώρησή του. Έτσι θα εισέλθουμε σε ένα μακρύ τούνελ κοινωνικο-οικονομικού μετασχηματισμού με αντάλλαγμα την συντεταγμένη χρεοκοπία μας τυπικώς εντός, πολιτικώς εκτός –εκτός της ευρωζώνης. Λεπτομέρειες της διαδικασίας αυτής - στο βαθμό που τις έχω πληροφορηθεί - δεν θα ήταν συνετό να δώσω. Κοντός ψαλμός αλληλούια! Άλλωστε, ενώ στο περίγραμμα που σας παρουσίασα συμφωνούν πλέον όλοι στα κέντρα των αποφάσεων, ακούω ακόμη διαφορετικές σκέψεις ως προς την τελική μορφή της ρύθμισης του ελληνικού ζητήματος. Σε κάθε περίπτωση όλα θα έχουν δρομολογηθεί σε abstract μορφή πριν χαράξει η επόμενη εβδομάδα. Αυτά είναι τα νέα …μας! Προσδεθείτε και μην καπνίζετε ή απογειωθείτε, αντιλαμβανόμενοι ότι με την λογική των 24ώρων και των συγκυριακών αντιδράσεων στον τραγέλαφο των κυβερνητικών μέτρων δεν υπάρχει καμία περίπτωση λαϊκής παρέμβασης στην τελική διαδικασία φτωχοποίησης της χώρας που θεμελιώνεται αυτή την εβδομάδα. Μην μου πείτε, τι να κάνουμε; Αυτά τα έχουμε χιλιοπεί, αλλά βλέπετε θέλουν χρόνο για επεξεργασία και κυρίως για εσωτερική κομματική ζύμωση!! Εδώ και ένα εξάμηνο όλοι ζητούν από την κυβέρνηση να προκηρύξει εκλογές, κανείς όμως δεν σκέφτηκε την παρότρυνσή μου για να επιβληθούν. Μήπως τελικά κοροϊδευόμαστε; Ρητορικό είναι το ερώτημα… * Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Πηγη