Καταρρέει με σαματά…

Του Δ. Βουλγαρίδη
Στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου είδαμε στην χώρα μας να υπάρχουν δύο κόσμοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε μοιρασμένοι ούτε διχασμένοι. Πολύ περισσότερο δεν σημαίνει ότι κινδυνεύουμε με εμφύλιο όπως διαδίδουν, για να μας τρομοκρατήσουν, κάποιοι προπαγανδιστές που εμφανίζονται ως δημοσιογράφοι.
Γιατί ο ένας κόσμος είναι το πολιτικό σύστημα το οποίο παραμένει στον κόσμο του κυριολεκτικά και μεταφορικά και ο άλλος κόσμος είναι ολόκληρος ο ελληνικός λαός, ενωμένος όσο ποτέ...

Τώρα πώς κάποιοι εννοούν το διχασμό ή τον κίνδυνο εμφυλίου μεταξύ έντεκα εκατομμυρίων λαού και λίγων χιλιάδων πολιτικάντηδων μαζί με τον περίγυρό τους, αυτό εντάσσεται μόνο στα πλαίσια της προπαγάνδας η οποία δεν πείθει πια κανέναν.
Και ενώ τα γεγονότα που συνέβησαν στις παρελάσεις σ’ ολόκληρη την Ελλάδα μιλούσαν από μόνα τους ήρθαν οι δηλώσεις του προέδρου της Δημοκρατίας και των πολιτικών αρχηγών που δείχνουν ότι όχι μόνο αγνοούν τον λαό, αλλά και δεν τον σέβονται.
Σε δημοσκόπηση, στο ερώτημα ” Συμφωνείτε με τα όσα έγιναν σήμερα στις παρελάσεις σε όλη την Ελλάδα;” χιλιάδες συμμετέχοντες απάντησαν θετικά, σε ποσοστό πάνω από 76%.
Δεν θέλω να αναφερθώ στο κυβερνόν κόμμα γιατί αισθάνομαι σαν να πυροβολώ ένα πτώμα. Νομίζω ότι το κόμμα αυτό ανήκει πια στην ιστορία, όσο και αν τα στελέχη του προσποιούνται ότι δεν το καταλαβαίνουν. Στην ιστορία που περιμένει να γράψει τα έργα και τις ημέρες τους με τα ίδια χρώματα που έχει γράψει για τον Νενέκο και τον Τσολάκογλου.
Θα αναφερθώ όμως στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ιδιαιτέρα στον πρόεδρο του, Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος παρουσιάζεται σαν αντίπαλος της κυβέρνησης, αλλά ´
κάθε μέρα αποδεικνύεται ότι παραμένει μέλος και είναι σύμμαχος του πολιτικού συστήματος. που οδήγησε τη χώρα στη σημερινή κατάσταση.
Στη δήλωσή του για τα γεγονότα της 28ης αναφέρει: “Η κυβέρνηση παρακολουθεί αμήχανα τις κοινωνικές εκρήξεις…”.
Ο ίδιος όμως πώς τις παρακολουθεί; Πως προτείνει να συμπεριφερθεί ο “κυρίαρχος” λαός που η μόνη νόμιμη δυνατότητα αντίδρασης που έχει, είναι να κάνει υπομονή;
Αλήθεια, συμφωνεί ή όχι με τη δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας: ” Και πώς μετριέται η πλειοψηφία; Με τη συμμετοχή σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ή με τις εκλογές που, με βάση το Σύνταγμα, γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια;”.
Γιατί εμείς έχουμε την άποψη ότι η πλειοψηφία -το λέει και η λέξη- μετριέται με ψηφοφορία. Αφού λοιπόν θέλει η κυβέρνηση τη μέγιστη συναίνεση και οι δανειστές μας ισχυρή δέσμευση για την αποδοχή των δανειακών συμβάσεων, ας ζητήσουν να δεσμευτεί ο ίδιος ο λαός μέσω δημοψηφίσματος. Υπάρχει ισχυρότερη δέσμευση; Στο κάτω κάτω τα κόμματα μπορεί να έρχονται και να παρέρχονται, ο λαός είναι αυτός που παραμένει και αυτός που πληρώνει. Έτσι και ο κ. Σαμαράς θα ξεφύγει από τις πιέσεις που του ασκούνται για να συναινέσει, και οι δανειστές μας θα πάρουν την καλύτερη δέσμευση. Γιατί αλήθεια δεν το έχει προτείνει; Γιατί δεν το κάνει σημαία, ώστε να αποκρούσει τις πιέσεις που δέχεται, με τη βοήθεια του ελληνικού λαού; Μήπως δεν το έχει σκεφτεί; Ή μήπως γιατί δεν θέλει να το αποκρούσει;
Μήπως τους βολεύει όλους κάθε τέσσερα χρόνια ο λαός να δίνει μία λευκή επιταγή σε κάποιο κόμμα να κυβερνήσει, χωρίς καν να υπάρχει από την πλευρά του κόμματος καμία συγκεκριμένη δέσμευση και από την πλευρά των πολιτών καμία θεσμοθετημένη δυνατότητα παρέμβασης; Μήπως γιατί θέλουν να έχει φωνή και άποψη μόνο ο εκπρόσωπος και ποτέ ο εκπροσωπούμενος, μόνο ο εντολοδόχος και ποτέ ο εντολέας;
Μήπως άλλωστε άκουσε τη γνώμη του Ελληνικού λαού όταν συμφώνησε ότι οι δανειστές μας (τοκογλύφοι) πρέπει να πληρωθούν μέχρι το τελευταίο ευρώ; Άκουσε τη γνώμη του Ελληνικού λαού όταν συμφώνησε στην αξιοποίηση (ξεπούλημα) της δημόσιας περιουσίας; Συμπαρατάχθηκε με τον ελληνικό λαό στην προσπάθεια του να μάθει πώς δημιουργήθηκε το χρέος – αφού άλλωστε καλείται να το πληρώσει – και αν κάποιο μέρος του είναι παράνομο και επαχθές; Υπολόγισε τον ελληνικό λαό όταν συμφώνησε ότι δεν χρειάζεται να διερευνηθεί η νομιμότητα των δανειακών συμβάσεων. Μήπως ήταν επιθυμία του ελληνικού λαού η συμμετοχή στην στελέχωση του ταμείου αποκρατικοποιήσεων;
Και η δήλωση συνεχίζει :”…όσοι χαίρονται που τραυμάτισαν την εθνική μας γιορτή, να ξέρουν ότι οι ίδιοι πλήγωσαν την εθνική μας υπερηφάνεια, οι ίδιοι αμαύρωσαν την εικόνα όλων των Ελλήνων, οι ίδιοι πρόσβαλαν τη μνήμη των ηρώων μας”. Σοβαρά; Από πότε η μνήμη των ηρώων προσβάλλεται από αυτούς που αγωνίζονται για τις ίδιες ιδέες που αγωνίστηκαν και οι ήρωες; Από πότε η μνήμη των ηρώων προσβάλλεται από αυτούς που δεν αντέχουν να βλέπουν την λεηλασία και την κατοχή της πατρίδας τους; Για τη ίδιους λόγους δεν πολέμησαν και οι ήρωες; Οι ήρωες τι είναι; Απολιθώματα τις ιστορίας; ή οι πατεράδες και οι παππούδες όλων αυτών που βγήκαν στους δρόμους;
Και κλείνει ο πατριώτης Σαμαράς: “Είναι ένας ολέθριος τρόπος αντίδρασης σε μια ολέθρια πολιτική”.
Αλήθεια; Ας μας ξεκαθαρίσει επιτέλους… η πολιτική που ασκείται είναι μόνο ολέθρια ή προδοτική; Όταν το κράτος παραδίδεται σε επιτρόπους εκτός ότι είναι ολέθριο, δεν αποτελεί και εθνική προδοσία; Δεν αποτελεί κατάλυση της Δημοκρατίας και κατοχή με όλη τη σημασία της λέξης; Αυτή η κατάσταση είναι ανεκτή; Ναι ή όχι; Πώς λοιπόν περιμένει να αντιδράσει ο λαός στην λεηλασία, στην κατοχή, στην προδοσία της πατρίδας του και στην προσωπική του δουλοποίηση με εξαθλίωση μέχρι λιμοκτονίας; Πως πρέπει να αντιδράσει ο λαός; Με φιλολογικές βραδιές; …ή με χλιαρές δηλώσεις όπως κάνει ο ίδιος;
Να μας συγχωράει αλλά σαν έθνος είχαμε και άλλες φορές στην ιστορία μας προσκυνημένους, αλλά ακόμα και προδότες, όμως οι αληθινοί πατριώτες δεν συνομιλούσαν μαζί τους, αλλά τους υπόσχονταν φωτιά και τσεκούρι.
Η αλαζονεία τούς έκανε όλους να ξεχάσουν ότι οι υβριστές δεν απολαμβάνουν ασυλίας και η Νέμεση έρχεται πάντα χωρίς να αναγνωρίζει παραγραφές. Δυστυχώς γι’ αυτούς, οι Έλληνες καταλάβαμε ότι μόνοι μας πρέπει να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας και την ίδια την ύπαρξη μας. Είμαστε συνηθισμένοι να το κάνουμε και το έχουμε κάνει πολλές φορές στην Ιστορία μας.
Πηγη