Μα η νέα μέρα, ίδια ξεπροβάλλει.
Καινούργια, τάχα, «αλήθεια», ψάλλουν πάλι οι χοροί,
κι αυτή, το ίδιο ψέμα με την άλλη.
Νονοί καλοντυμένοι, απαιτούν το μερτικό,
προστάτες, στην πουτάνα τη ζωή μας,
κι εμείς, παγιδευμένοι σ’ ένα κύκλο τραγικό,
λατρεύουμε κρυφά, τον
νταβατζή μας.
Βιγλάτορες στις πύλες, των αδιάφορων καιρών,
την είσοδο αποτρέπουν της πορείας.
Θλιμμένοι παραστάτες, των σκισμένων θυρεών,
το ξόδι ακολουθούν της Ιστορίας.
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου