Η Ευρωπαϊκή Ένωση μεταλλάσσεται σε ένα «Άουσβιτς» για τους λαούς της Ευρώπης. Γιατί οι σύγχρονοι Nazi-μενς επιδιώκουν την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισσαβόνας; Ποιοι προσπαθούν να μετατρέψουν το κοινό ευρωπαϊκό «σπίτι» σε ένα νέο «στρατόπεδο συγκέντρωσης» για τους λαούς της Ευρώπης; Καθημερινά βλέπουμε παράδοξα πράγματα. Βλέπουμε την Ευρώπη των "άχρηστων" να.... βυθίζεται στην ανικανότητα και τα χρέη και την "Άρεια" Γερμανία να "καλπάζει". Βλέπουμε τα ευρωπαϊκά κράτη να βυθίζονται στην ανικανότητα και τη διαφθορά και τη Γερμανία να αναπτύσσεται, επειδή είναι "ικανή" και "αδιάφθορη". Τόσο "ικανή" και "αδιάφθορη", που καθημερινά ασχολείται με το να κατηγορεί τους ανίκανους και διεφθαρμένους …Τους "απείθαρχους" …Τους ανήθικους "απείθαρχους", οι οποίοι αναγκάζουν τους ηθικούς και πειθαρχημένους να σκεφτούν μέχρι και την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισσαβόνας. Τη Συνθήκη, η οποία στην πραγματικότητα υποκαθιστά το εγκαταλειφθέν "Σύνταγμα της Ευρώπης".
Αυτήν τη Συνθήκη θέλουν να αναθεωρήσουν οι Γερμανοί, για να ελέγξουν τους απείθαρχους. Στην πραγματικότητα με αυτήν την αναθεώρηση επιδιώκουν να τους χειριστούν σαν "κακοποιούς", των οποίων τα "πολιτικά δικαιώματα" πρέπει να περιοριστούν. Αυτό βέβαια δεν είναι και τόσο λάθος όσο φαίνεται. Πρέπει ν' αντιμετωπιστούν κατάλληλα οι "απείθαρχοι". Για την αντιμετώπιση των "απείθαρχων" θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμφωνούμε με τον Σόιμπλε. Πρέπει να υπάρχουν ποινές για τα "απείθαρχα" κράτη. Να χάνουν τις ψήφους τους στα κοινοτικά όργανα. Τέτοια κράτη πρέπει να χάνουν σε έναν μεγάλο βαθμό ακόμα και την ανεξαρτησία τους και να κυβερνώνται από διορισμένους Επιτρόπους …Απλά πράγματα, στα οποία όλοι πρέπει να συμφωνήσουμε. Όμως, το θέμα σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι τόσο η θέσπιση των ποινών όσο η ανάγκη να προσδιοριστεί με τον πιο απόλυτο τρόπο η έννοια της "απειθαρχίας". Πρώτα πρέπει να βρούμε ποιος είναι ο "απείθαρχος" και κατόπιν βλέπουμε ποια θα είναι η τιμωρία του.
Είναι "απείθαρχος" ένα κράτος κακομοίρης, το οποίο "μαγειρεύει" τα δημοσιονομικά του, προκειμένου να δώσει μερικές αυξήσεις ή επιδόματα στους φτωχούς πολίτες του ή ένας "αμετανόητος" εγκληματίας; Ένα κράτος εγκληματίας, το οποίο εκμεταλλεύεται όλα τα ανώτερα ανθρώπινα ιδεώδη, για να κλέψει και να λεηλατήσει όποιον βρει μπροστά του; Ένα κράτος, το οποίο εκμεταλλεύεται την έννοια της "αλληλεγγύης" των κρατών, την έννοια της "ένωσης" των κρατών, προκειμένου να κάνει τζάμπα και εκ του ασφαλούς αυτά, τα οποία προηγουμένως επιχείρησε να κάνει με όπλα και απέτυχε; Ένα κράτος, το οποίο χρησιμοποιεί την έννοια της "αδελφοσύνης", για ν' ανοίξει τις "πόρτες" των κρατών και στη συνέχεια να εγκληματήσει εις βάρος τους;
Άρα, εδώ τίθεται το πολύ σημαντικό ερώτημα. Ποιων τα "δικαιώματα" πρέπει να περιοριστούν; Αυτών, που, εξαιτίας της φτώχειας τους, κλέβουν στο "ζύγι" τους συνεταίρους τους ή αυτών, που, εξαιτίας της απληστίας τους, "πυροβολούν" και σκοτώνουν συνεταίρους, για να τους κληρονομήσουν; Αυτό κάνει η σημερινή "μερκελική" Γερμανία και αυτό είναι κάτι, το οποίο την καθιστά πολύ πιο ανήθικη από τη ναζιστική Γερμανία. Τουλάχιστον οι Ναζί είχαν την τόλμη και την αξιοπρέπεια να πληρώσουν και με δικό τους αίμα την επιλογή τους. Οι σημερινοί Ναzi-μενς δεν τα έχουν ούτε αυτά.
Το χαφιεδομάγαζο της Γερμανίας λειτούργησε και πάλι εις βάρος της Ευρώπης και των λαών της. Όπως ακριβώς το είχε κάνει και στο παρελθόν. Αρκεί να έχει κάποιος μερικές στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας και θα το αντιληφθεί αυτόματα. Τι έγινε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όταν η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ευρώπης και των λαών της; Χρήματα των Ροκφέλερ και των Ρότσιλντ με τη βοήθεια του Πρέσκοτ Μπους έφτασαν στα χέρια του Χίτλερ. Με αυτά τα χρήματα ο Χίτλερ έστησε τη γυαλιστερή πολεμική "μηχανή", που επιτέθηκε στην Ευρώπη. Αυτά δεν τα γνωρίζουν όλοι; Υπάρχει κάποιος που να τα αμφισβητεί, είτε στο επίπεδο των προσώπων που πρωταγωνίστησαν είτε σε επίπεδο σχεδιασμού;
Κάτι ανάλογο έγινε και σήμερα. Το 1989 έπεσε ένα "τείχος", όχι για να μπει μέσα στη Γερμανία η ειρήνη, αλλά για να βγουν μέσα από αυτήν τα νέα "τανκ". Ακολουθήθηκε και πάλι ακριβώς ο ίδιος σχεδιασμός των ακριβώς ίδιων ανθρώπων. Καμία αλλαγή ούτε καν στο επίπεδο των ονομάτων των πρωταγωνιστών. Ποιος κυβερνούσε τις ΗΠΑ στο κρίσιμο διάστημα από το '89 μέχρι το '93; …Στο διάστημα, δηλαδή, που "έπεσε" το τείχος του Βερολίνου και στο διάστημα που ο Γκρίνσπαν αποφάσισε να δώσει τα "τζάμπα" δάνεια, τα οποία έπνιξαν την παγκόσμια οικονομία, δημιουργώντας τη σημερινή "φούσκα"; …Στο διάστημα που στην πραγματικότητα "ιδρύθηκε" η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω της Συνθήκης του Σέγκεν; Ο Τζόρτζ Μπους. Ο γιος του Πρέσκοτ, ο οποίος χρηματοδότησε τον Χίτλερ. Τον "οραματιστή" Χίτλερ, ο οποίος ήθελε επίσης "ενωμένη" την Ευρώπη υπό τη γερμανική εξουσία.
Η ίδια FED όλων των Μπους —σε συνεργασία και πάλι με τους Ροκφέλερ και τους Ρότσιλντ— χρηματοδότησαν εκ νέου τη Γερμανία. Τη Δυτική Γερμανία. Τη χρηματοδότησαν για τους ίδιους λόγους που χρηματοδότησαν και την επίσης "διχασμένη" προπολεμική Γερμανία. Η Δυτική Γερμανία του Κολ, δηλαδή, δεν διέφερε από τη Γερμανία της Βαϊμάρης, που ανέλαβε ο Χίτλερ. Η Γερμανία της Βαϊμάρης, χάρη στον Πρέσκοτ Μπους και τους Εβραίους τραπεζίτες, "ενώθηκε" υπό τον Χίτλερ, για να επιτεθεί στην Ευρώπη. Η σημερινή Ενωμένη Γερμανία χρηματοδοτήθηκε από τα παιδιά τους, για να "ενωθεί" εκ νέου και να ξαναεπιτεθεί στην Ευρώπη …Στην Ευρώπη, που φρόντισαν να βρίσκεται σε μια κοινή "αυλή", για να μπορεί το γερμανικό "θηρίο" να την κατασπαράξει χωρίς πολλές αντιδράσεις …Στο όνομα του "ανθρωπισμού", της "αλληλεγγύης" και βέβαια της "ανάπτυξης". Μέσω των χρημάτων αυτών των ιμπεριαλιστών φτάσαμε στη σημερινή αθλιότητα των υπερχρεωμένων κρατών και λαών, που οδηγούνται στην καταστροφή και τη λεηλασία.
Όλη αυτή η προσπάθεια της Γερμανίας κράτησε περίπου μία δεκαετία. Τη δεκαετία που κατά "σύμπτωση" στις ΗΠΑ ηγούνταν ο Τζορτζ Μπους Τζούνιορ. Ο εγγονός του χρηματοδότη του Χίτλερ. Απλά πράγματα. Με τα αμερικανικά χρήματα του Ροκφέλερ και του Ρότσιλντ, που δόθηκαν μέσω Γκρίνσπαν, η Γερμανία όχι μόνον ενοποιήθηκε, αλλά και ισχυροποιήθηκε έναντι του ανταγωνισμού. Όταν ισχυροποιήθηκε σε βαθμό τέτοιον, που να μην απειλείται από κανέναν ανταγωνιστή, "άνοιξε" το παιχνίδι. Ασυναγώνιστη πλέον η Γερμανία μετέτρεπε τα δικά της δάνεια —και άρα τις δικές της υποχρεώσεις— σε κέρδη.
η συνέχεια εδώ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου