Οι απόψεις των αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων, για Ζωή και για Θάνατο.

Ο θάνατος τυγχάνει ων, ως εμοί δοκεί, ουδέν άλλο ή δυοίν πραγμάτοιν διάλυσις, της ψυχής και του σώματος απ” αλλήλου.»  = Ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ο διαχωρισμός δύο πραγμάτων, του ενός απ” το άλλο, δηλαδή της ψυχής απ” το σώμα.
  === ΠΛΑΤΩΝΑΣ (Γοργίας, 524Β)...

———————————————————-
  === » Επιόντος άρα θανάτου επί τον άνθρωπον, το μεν θνητόν, ως έοικεν, αυτού αποθνήσκει, το δ” αθάνατον, σώον και αδιάφθορον, οίχεται απιόν.»  = `Οταν επέρχεται ο θάνατος στον άνθρωπο, το μεν θνητό μέρος αυτού, καθώς φαίνεται, πεθαίνει, το δε αθάνατο, η ψυχή, σηκώνεται και φεύγει σώα και άφθαρτη.
  === ΠΛΑΤΩΝΑΣ (Φαίδων, 10Ε)
——————————————————-
  === » Η καλόν εκ μακάρων μυστήριον, ου μόνον είναι τον θάνατον θνητοίς ου κακόν, αλλ” αγαθόν. »  = Ωραία πραγματικά απόκρυφη διδασκαλία μας δόθηκε απ” τους θεούς, ότι δηλαδή ο θάνατος, όχι μόνο δεν είναι κακό (επιζήμιο) για τους ανθρώπους, αλλ” αντίθετα είναι ωφέλιμο πράγμα.
  === Επιτάφιο επίγραμμα ιεροφάντη (Εφημερίδα Αρχαιολόγων 1883,σελ.81)
—————————————————
  === » `Εξω του κόσμου το αποθανόν ου πίπτει. »  = Ο, τι πεθαίνει δε χάνεται, αλλά μένει μέσα στη φύση.
  === ΜΑΡΚΟΥ ΑΥΡΗΛΙΟΥ(Τα εις Εαυτόν Η,ιη)
————————————————–
=== » Ουδέν έφη τον θάνατον διαφέρειν του ζην. »  = Τίποτα δε διαφέρει ο θάνατος απ” τη ζωή.
ΘΑΛΗΣ (Διογ.Λαερτ.Βιοι Φιλοσ.Ι,35)
——————————————–
=== » Θάνατος τότ” έσσεται οπότε κεν δη Μοίραι επικλώσωσι. » = Ο θάνατος τότε θα έλθει, όποτε οι Μοίρες ορίσουν.
  === ΚΑΛΛΙΝΟΣ (Ανθολ.Στοβαίου ΝΑ,19)
——————————————————-
=== » Ύπνω και θανάτω διδυμάοσιν . » = Ο ύπνος και ο θάνατος είναι δίδυμα αδέλφια.
  === ΟΜΗΡΟΣ (Ιλιάς,Π,672)
——————————————————–
=== » Κοινωνία γαρ ψυχή και σώματι διαλύσεως ουκ έστιν η κρείττον. » = Η ένωση της ψυχής με το σώμα δεν είναι με κανένα τρόπο ανώτερη απ” το χωρισμό τους.
ΠΛΑΤΩΝΑΣ (Νόμοι,828D).
——————————————————-
=== » `Οστις δε θνητών θάνατον ορρωδεί λίαν, μωρός πέφυκε· τη τύχη μέλει τάδε· όταν δ” ο καιρός του θανείν ελθών τύχη, ουδ” αν προς αυλάς Ζηνός εκφύγει μολών. »
  = `Οποιος απ” τους ανθρώπους φοβάται πολύ το θάνατο, γεννήθηκε μωρός. Η έννοια του θανάτου, ανήκει στη Μοίρα. `Οταν έλθει ο καιρός, ακόμα και στ” ανάκτορα του Δία αν καταφύγεις, είναι αδύνατο να τον αποφύγεις.
ΣΟΦΟΚΛΗΣ (Ανθολ.Στοβ.ΡΙΗ,12)
————————————————
=== » `Εξεστι γαρ την Αναξαγόρου διάθεσιν, αφ” ης επί τη τελευτή του παιδός ανεφώνησεν, « – «`Ηδειν θνητόν γεννήσας». »
= «Πρέπει ν” ακολουθήσουμε την άποψη του Αναξαγόρα, εξ” αιτίας της οποίας αναφώνησε,
όταν πέθανε το παιδί του: » – «`Ηξερα ότι γέννησα θνητό»
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ (Ηθικά,474D).
———————————————————–
=== » Πενθείν δε μετρίως τους προσήκοντας φίλους, ου γαρ τεθνάσιν, αλλά την αυτήν οδόν,  ην πάσιν ελθείν έστ” αναγκαίως έχον, προεληλύθασιν. »  = Πένθησε με μέτρο τους γνωστούς σου. Γιατί δεν έχουν πεθάνει, αλλά τον ίδιο δρόμο που όλοι αναγκαστικά θα περάσουμε, αυτοί τον πήραν πρώτοι.
ΑΝΤΙΦΑΝΗΣ (Ανθολ.Στοβ.ΡΚΔ,27).
———————————————————————-
» Αυτό μεν το αποθνήσκειν ουδείς φοβείται, όστις μη παντάπασιν αλόγιστός τε και άνανδρος εστί, το δε αδικείν φοβείται. πολλών γαρ αδικημάτων γέμοντα την ψυχήν εις `Αιδου αφικέσθαι πάντων έσχατον κακών εστίν. »  = Τον θάνατο κανένας δε πρέπει να φοβάται, εκτός αν είναι εντελώς ανόητος και δειλός.
Την αδικία όμως πρέπει να φοβάται. Γιατί, αν η ψυχή φτάσει στον `Αδη με το βάρος των χειροτέρων αδικημάτων, θα είναι γι” αυτήν η μεγαλύτερη απ” όλες τις συμφορές.
ΠΛΑΤΩΝΑΣ (Γοργίας,522Ε).
———————————————————–

» Ταράσσει τους ανθρώπους ου τα πράγματα, αλλά τα περί των πραγμάτων δόγματα, οίον ο θάνατος ουδέν δεινόν, επεί Σωκράτη αν εφαίνετο· αλλά το δόγμα το περί του θανάτου διότι δεινόν, εκείνο το δεινόν έστιν. » = Τους ανθρώπους ταράζουν όχι οι καταστάσεις που περνούν, αλλά οι ιδέες που έχουν γι” αυτές. Ο θάνατος δεν είναι κάτι φοβερό, γιατί τότε θα ήταν και για το Σωκράτη. Το θάνατο τον κάνει φοβερό η ιδέα ότι είναι φοβερός.
ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ (Εγχειρίδιο,V).
—————————————————————-

» Μηδέποτε επί μηδενός είπεις ότι «Απώλεσα αυτό», αλλ” ότι «Απέδωκα». Το παιδίον απέθανεν; απεδόθη. Η γυνή απέθανεν; απεδόθη. Το χωρίον αφηρέθην; Ουκούν και τούτο απεδόθη… μέχρι δ” αν διδώ ως αλλοτρίου αυτού επιμελού, ως του πανδοχείου οι παριόντες. »  = Να μη πεις για οποιοδήποτε πράγμα ότι το «έχασα», αλλά ότι, το «απέδωσα». Πέθανε το παιδί σου; Απεδόθη. Πέθανε η γυναίκα σου; Απεδόθη. Σου κλέψανε τη περιουσία σου; Μα κι” αυτή απεδόθη. Όσο σου δίνεται να το έχεις, φρόντιζέ το, ως κάτι ξένο, όπως οι περαστικοί το ξενοδοχείο.
ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ (Εγχειρίδιο,ΧΙ).
ΛΟΓΙΟΣ ΕΡΜΗΣ