Η στρατηγική της Ρωσίας

Αντώνης Ι. Γρυπαίος
Διεθνολόγος

Η Ρωσία έβαλε τη σφραγίδα της στην ανθρωπότητα με δύο Αυτοκρατορίες. Την Τσαρική Αυτοκρατορία, την Σοβιετική Αυτοκρατορία, και την σημερινή...
ισχυρή Ρωσική Δημοκρατία.

Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 ανέστρεψε μια πορεία η οποία βάδιζε το δρόμο της από τότε που έκανε την εμφάνισή της η Ρωσική Tσαρική Αυτοκρατορία το 17ο αιώνα.

Τελικά η Σοβιετική Ένωση ενσωμάτωσε τέσσερες περιοχές. Ανατολική Ευρώπη, Κεντρική Ασία, Καύκασο, και Σιβηρία. Ο άξονας Αγία Πετρούπολη-Μόσχα ήταν ο πυρήνας, και η Ρωσία με Λευκορωσία και Ουκρανία ήταν το κέντρο βάρους της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Τα σύνορα ήταν πάντα καλά φυλασσόμενα, και περιοδικώς εκτεινόμενα, όσον η διεθνής κατάσταση επέτρεπε.

Στη μεγαλύτερη έκτασή τους από το 1945 μέχρι το 1989 τότε που έφθασαν μέχρι τη Γερμανία (1945), οι Σοβιετικοί Ρώσοι, κυριαρχούσαν στα εδάφη που είχαν καταλάβει στο Β! Π.Π.

Η Ρωσική Τσαρική Αυτοκρατορία δεν είχε ποτέ ειρήνη. Όλες οι Αυτοκρατορίες δεν είχαν ποτέ ειρήνη λόγω μεγάλης εκτάσεως, βλέπε Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, συνεχώς ήταν σε πόλεμο με τις εξεγέρσεις των αποικιών και προτεκτοράτων, το ίδιο η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, και στα χρόνια μας η Αμερικανική Σιωνιστική καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική δύναμη, ήταν και είναι διαρκώς σε πόλεμο, πότε στη Κορέα, πότε στο Βιέτ-Νάμ, στη Κεντρώα Αφρική, στη κεντρική Αμερική, στα Βαλκάνια-Κόσσοβο, στο Ιράκ, Αφγανιστάν, κλπ.

Όπως πολλές Αυτοκρατορίες συναντούσαν αντίσταση από τους κατεχόμενους λαούς, και ήσαν αναγκασμένες να πολεμούν για εξασφάλιση των συνόρων και της κυριαρχίας, έτσι και η Ρωσική.

Η Ρωσική Τσαρική Αυτοκρατορία δεν ήταν ποτέ πλούσια σε όλη την επικράτεια, αν και γνώριζε ότι πολιτική και στρατιωτική δύναμη απαιτεί ισχυρή οικονομία. Ήταν όμως ισχυρή διοικητικά και στρατιωτικά. Οι Ρώσοι νίκησαν τον Μέγα Ναπολέοντα, και τον Χίτλερ, και αντιμετώπισαν τους πλουσιότερους Αμερικανούς για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες στο ψυχρό πόλεμο, αν και είχαν λιγότερο αναπτυγμένη και λιγότερο προωθημένη οικονομία.

Η οικονομική τους αδυναμία βεβαίως υπονόμευσε κατά καιρούς τη στρατιωτική ισχύ τους, αλλά για να καταλάβουμε τη Ρωσία, είναι απαραίτητο να αρχίσουμε με τη κατανόηση ότι η σχέση μεταξύ στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος, δεν είναι μια απλή υπόθεση.

Οικονομία και Ασφάλεια

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τη δυσλειτουργία της Ρωσικής οικονομίας, και η πρώτη εξήγηση είναι η γεωγραφία και οι μεταφορές. Η Ρωσία και η Ουκρανία έχουν μερικές από τις ευφορότερες εκτάσεις για γεωργικές καλλιέργειες (φάρμες) στο κόσμο, που συγκρίνονται με
εκείνες των μεσοδυτικών πολιτειών των ΗΠΑ.

Η διαφορά έγκειται στις μεταφορές, στην ικανότητα να μεταφέρουν τη παραγωγή (σοδειά) στις υπόλοιπες επαρχίες, πολιτείες, και λιμάνια της Αυτοκρατορίας. Οι ΗΠΑ για μαζικές μεταφορές έχουν παράλληλα και το σύστημα υδάτινης κυκλοφορίας-μεταφοράς των ποταμών για εύκολες και φτηνές μεταφορές, με φορτηγίδες και μαούνες. Οι Αμερικανοί εκμεταλλεύονται τη ροή των υδάτων των ποταμών κατά τη μία κατεύθυνση, και έτσι έχουν δωρεάν από τη φύση ενέργεια μεταφορών.

Οι Ρώσοι δεν εκμεταλλεύθηκαν τους ποταμούς των, και ως εκ τούτου οι ποταμοί της Ρωσίας δεν παρέχουν ένα συγκροτημένο σε ενιαίο σύνολο σύστημα υδάτινων μεταφορών, με αποτέλεσμα να μη εξυπηρετούνται μεγάλες αποστάσεις μεταφορών, και να υπάρχει έλλειψη εναλλακτικών τρόπων μεταφοράς της παραγωγής και των προϊόντων. Η Ρωσία εξαρτάται από το σιδηροδρομικό κύκλωμα μεταφορών, το οποίο είναι πολυδάπανο και ανίκανο να εξυπηρετήσει μαζική παραγωγή δημητριακών και άλλων προϊόντων Γεωργίας και Βιομηχανίας.

Αυτή η αδυναμία μεταφορών της Ρωσίας περιόρισε δραματικά την ευημερία στη Ρωσική Αυτοκρατορία στα χρόνια της Μεγάλης Αικατερίνης και του Τσάρου Μεγάλου Πέτρου, και εν συνεχεία στα μετέπειτα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης.

Κατά τον ίδιο χρόνο η σχετική υπανάπτυξη της Αυτοκρατορίας, Τσαρικής ή Σοβιετικής, έκανε αδύνατον για τους Ρώσους την επιτυχή σύγκριση με την Αμερική και τη Δυτική Ευρώπη.

Η Δυτική & Κεντρική Ευρώπη χρησιμοποιεί και εκμεταλλεύεται το ίδιο επιτυχώς με τις ΗΠΑ, το ποτάμιο κύκλωμα υδάτινων μεταφορών. Κατόπιν αυτών των δυσκολιών, υπήρξε ένα σοβαρό οικονομικό κίνητρο εντός των επαρχιών της τσαρικής Αυτοκρατορίας ή και της Σοβιετίας οι επαρχίες να επικοινωνήσουν και να ενσωματωθούν.

Θα μπορούσαν να υπάρχουν συνέργειες σε χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης μεταξύ όλων αυτών των τοπικών κοινωνιών.

Τα οικονομικά ήταν ένας παράγων που δυσκόλευαν τη Ρωσική τσαρική αυτοκρατορία και τη Σοβιετική ένωση, αφού και οι δύο αντιμετώπιζαν τα ίδια προβλήματα.

Ένας άλλος παράγων ήταν οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί και τα εφόδια για την ασφάλεια του κράτους. Οι εξωτερικοί κίνδυνοι, και οι εξοπλισμοί για την ασφάλεια της Ρωσίας, έπαιξαν ιδιαιτέρως ένα σπουδαίο ρόλο στο να κρατούν την τσαρική Αυτοκρατορία ή και την Σοβιετία ενωμένη. Οποιουσδήποτε πειρασμούς οι τοπικές δημοκρατίες των επαρχιών που αποτελούσαν την αυτοκρατορία ή τη Σοβιετία, και εάν είχαν για να φύγουν από το κεντρικό κράτος, παρέμεναν ισχυρά συνδεδεμένες με τη κεντρική εξουσία, διότι πίστευαν στο ρητό, «Η ισχύς εν τη ενώσει», αλλά και διέβλεπον το δάκτυλο των δυτικών Σιωνιστικών καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να διαλύσουν τη Ρωσία, είτε Τσαρική ήταν αυτή , είτε Σοβιετική.

Σύμφωνα με την ιστορία, ο στρατός δημιούργησε την Αυτοκρατορία των τσάρων, και οι κοσμοθεωρίες του Μάρξ, που υλοποίησε ο Λένιν και ο Τρότσκυ, με εντολή της τότε παγκόσμιας Σιωνιστικής διακυβέρνησης, δημιούργησαν τη Σοβιετική ένωση, με σκοπό το «διαίρει και Βασίλευε» στο πλανήτη.

Αργότερον, όταν πλέον δεν χρειάζονταν την Σοβιετική ένωση, τη γκρέμισαν, για γεωπολιτικούς σκοπούς που μόνον «Εκείνοι» γνωρίζουν, αλλά και εμείς μπορούμε να φανταστούμε.

Εάν οι τοπικές κοινωνίες και εθνότητες της Ρωσίας έπρεπε να επιζήσουν, χρειάζονταν ισχυρές οικονομικές σχέσεις μεταξύ των, και όχι μόνον, αφού είχαν ίδια εθνική ταυτότητα, γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα, έτσι η Ρωσία ήταν ο συνεκτικός κρίκος και η μεγάλη δύναμη για την ένωση όλων αυτών των τοπικών δημοκρατιών, υπό ένα κράτος, υπό το όνομα Ρωσία. Εάν κοιτάξουμε το γεωγραφικό χάρτη θα δούμε τη Ρωσία να εκτείνεται σε ένα αχανές κράτος, από τα Ουράλια όρη, μέχρι τον Ειρηνικό ωκεανό, και από το βόρειο αρκτικό κύκλο μέχρι
τον Εύξεινο πόντο και το Καύκασο.

Ήταν όλοι τους Ρώσοι, και ας λένε τα αντίθετα τα διάφορα Σιωνιστικά κέντρα, Αμερικανικά ιδρύματα και δεξαμενές σκέψεως, που περιβάλλουν τους θλιβερούς Αμερικανούς πολιτικούς του δικομματισμού. Στη Ρωσική Αυτοκρατορία των Τσάρων, η οικονομική και στρατιωτική δύναμη συμπληρώνονταν από την ιδεολογία της πανίσχυρης Ρωσικής Ορθόδοξης εκκλησίας.

Στη Σοβιετική Ένωση, τη θρησκευτική ιδεολογία αντικαθιστούσε η κοσμική ιδεολογία και κοσμοθεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού. Η κοσμοθεωρία του Μαρξισμού ήταν εχθρική προς όλες τις θρησκείες.

Η κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ.

Κατά τη διάρκεια της ΕΣΣΔ, ανεδείχθησαν πολλές ηγετικές προσωπικότητες που συγκλόνισαν την υφήλιο, όπως οι Ιωσήφ Στάλιν, Νικήτας Χρουτσώφ, Μαλένκωφ, Μικογιάν, Μπρέζνιεφ, και άλλοι.

Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης άρχισε με μια οικονομική κρίση, (βλέπε Ελλάδα), η οποία δημιούργησε κρίση στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας. Ο Yuri Andropov,-τότε Αρχηγός των δυνάμεων ασφαλείας- και μετέπειτα πρόεδρος της Σοβιετικής Ενώσεως, ήταν ο πρώτος που κατάλαβε την έκταση του προβλήματος, λόγω διαφθοράς, εξόδων εξοπλισμών – άμυνας, και οικονομικής στήριξης των άλλων αδελφών Σοβιετικών δημοκρατιών που συγκροτούσαν την όλη ΕΣΣΔ. Οι υπηρεσίες ασφαλείας και ο Αντρόπωφ, αντελήφθησαν τρία πράγματα, που οδηγούσαν στη κατάρρευση.

Το πρώτο ήταν η οικονομική διαρροή υπό μορφή βοήθειας, προς τις άλλες Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες, όχι μόνο της ΕΣΣΔ, αλλά παγκοσμίως (Κούβα, Κεντρική Αμερική, Αφρική, Ασία).

Το δεύτερο ήταν ότι η Ρωσία (Σοβιετική Ένωση), έπρεπε να μετασχηματισθεί (Περεστρόϊκα του Γκορμπατσώφ), ή να καταρρεύσει.

Το τρίτο ήταν η παραδοσιακή στενότητα αντιλήψεων των ανθρώπων της Σοβιετικής Ένωσης, που ως εκ τούτου οι Σοβιετικές υπηρεσίες έπρεπε να μετακινηθούν προς τις Δυτικές τεχνολογίες και μεθόδους διακυβέρνησης. (Βλέπε Glasnost- διαφάνεια του Michael Gorbatsof).

O Σοβιετικός ηγέτης Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, ήταν ένας μεταρρυθμιστής, ήταν όμως και κομμουνιστής που προσπαθούσε να μετασχηματίσει το σύστημα, ώστε να σώσει το κράτος και το κόμμα από κατάρρευση. Τελικά δεν τα κατάφερε, και επί των ημερών του η ΕΣΣΔ κατέρρευσε. Είτε δεν τα κατάφερε, είτε εκτελούσε εντολές της παγκόσμιας Σιωνιστικής διακυβέρνησης, όπως τινές ισχυρίζονται. Βλέπετε η Ιστορία είναι αμείλικτη ιδίως για τους πλέον ισχυρούς.

Οι Γκορματσώφ και Αντρόπωφ, ποντάρανε στο γεγονός ότι θα μπορούσε η Σοβιετική Ένωση να διασωθεί, και να κάνει ανοίγματα προς τη Δύση, χωρίς να αναγκαστεί να καταρρεύσει, και ότι θα μπορούσε να συνεργασθεί με τη Δύση σε θέματα γεωπολιτικού αμοιβαίου ενδιαφέροντος, όπως π.χ. η κυριαρχία στην Ανατολική Ευρώπη, αλλά και για οικονομικές συνεργασίες και σχέσεις, χωρίς το γκρέμισμα της ΕΣΣΔ. Όμως αμφότεροι έχασαν το πολιτικό παιχνίδι. Η λαϊκή παράδοση λέει, «Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα η Παγκόσμια Σιωνιστική Δικτατορία κελεύει…»

Η χρονική περίοδος του 1990 ήταν μια καταστροφική περίοδος για τη πρώην ΕΣΣΔ. Η κατάρρευση του Σοβιετικού κράτους, των ενόπλων δυνάμεων, και των δυνάμεων ασφαλείας, οδήγησαν σε χάος, και οι ιδιωτικοποιήσεις της κρατικής περιουσίας, κατάντησαν μια μεγάλη κλοπή, και οδήγησαν τους Ρώσους στη μετανάστευση.

Τα λαμόγια της παγκόσμιας Σιωνιστικής διακυβέρνησης «έβαλαν χέρι» κατά το κοινώς λεγόμενο, ωφελήθηκαν και έγιναν μεγιστάνες του πλούτου. Το Σοβιετικό καθεστώς διαδέχθηκε η Δημοκρατία του προέδρου Γιέλτσιν, ανθρώπου των δυτικών Σιωνιστικών δυνάμεων, και το χάος στη δημόσια διοίκηση συνεχίστηκε, μέχρι που εμφανίστηκε ο Θεόπεμπτος ισχυρός ηγέτης, ο Βλαδίμηρος Πούτιν, σαν Αρχηγός του Κράτους.

Ο Πρόεδρος Πούτιν ανέπτυξε τρία ουσιώδη.

Το πρώτο ήταν ότι το σύστημα ασφαλείας (ένοπλες δυνάμεις και δυνάμεις ασφαλείας), ήταν η καρδιά του κράτους.

Το δεύτερο ήταν ότι η Μόσχα ήταν η καρδιά της Ρωσίας.

Το τρίτο ήταν ότι η Ρωσία ήταν η καρδιά της πρώην ΕΣΣΔ.

Αυτά τα βασικά και ουσιώδη εφαρμόστηκαν αμέσως. Οι πρώην υπηρεσίες ασφαλείας γνωστές σαν ΚGΒ, μετονομάστηκαν FSB & SVR, και με τη πάροδο του χρόνου ενδυναμώθηκαν.

Οι ένοπλες δυνάμεις και οι εξοπλισμοί αμέσως ενισχύθηκαν.

Η διαφθορά πατάχθηκε. Ο λαός άρχισε σιγά-σιγά οικονομικώς να ανακάμπτει, και η μετανάστευση σταμάτησε, και όχι μόνον, αλλά οι Ρώσοι άρχισαν να επανακάμπτουν στη μητέρα πατρίδα.

Ο πρόεδρος Πούτιν ανέλαβε τον έλεγχο των περιφερειακών τοπικών κυβερνήσεων, διορίζοντας κυβερνήτες, και ελέγχοντας τη βιομηχανία και γεωργική παραγωγή, ενισχύοντας την επαρχία οικονομικά.

Το σπουδαιότερο ήταν ότι ο πρόεδρος Πούτιν κατέστησε τη Ρωσία και πάλιν υπερδύναμη σεβαστή στο διεθνές πολιτικό και διπλωματικό στερέωμα, και έγινε το αντίπαλο δέος της παγκόσμιας Σιωνιστικής Δικτατορίας, σώζοντας έτσι τους λαούς της Γης, από τους λύκους, και τα αρπακτικά της παγκόσμιας Δικτατορίας.

Ο πρόεδρος Πούτιν ήλθε στην εξουσία στο τέλος του πολέμου στο Κόσσοβο. Η Ρωσία του Γιέλτσιν ζήτησε από τη Δύση να μη πάει σε πόλεμο με τη Σερβία. Η Ρωσία του Γιέλτσιν αγνοήθηκε από τη Σιωνιστική Δύση, και η απώλεια επιρροής ρεζίλεψε το τότε πρόεδρο Γιέλτσιν. Εάν στα γεγονότα του Κοσσόβου ήταν πρόεδρος της Ρωσίας ο Πούτιν, η Σιωνιστική Δύση δεν θα τολμούσε ποτέ να κάνει πόλεμο στα Βαλκάνια, και να αποσπάσει με τη βία από τη Σερβία, την επαρχία του Κοσσόβου, η οποία θεωρείτο ιστορική για τη Σερβία.

Εν τω μεταξύ ήλθε η «Πορτοκαλί επανάσταση» της Τζούλιας Τιμοσένκο στην Ουκρανία. Αυτή η κυρία δημιούργημα των δυτικών Σιωνιστικών δυνάμεων, είναι φυλακή σήμερα, διότι κατέστησε μια μεγάλη χώρα σαν την Ουκρανία, υποχείριο και προτεκτοράτο της Σιωνιστικής παγκόσμιας διακυβέρνησης.

H Kαγκελάριος της σημερινής Σιωνιστικής Γερμανίας, απειλεί να μην επισκεφτεί την Ουκρανία, όσο η Τιμοσένκο είναι στη φυλακή!!!

«Όπερ έδει δείξαι» , και ο «Νοών Νοείτω» λένε οι σοφοί.

Οι «Πορτοκαλί Επαναστάσεις» ήταν δημιούργημα των δυτικών Σιωνιστικών μυστικών υπηρεσιών, και δεξαμενών σκέψεως, με σκοπό να αποσπάσουν από τη Ρωσία τις χώρες που αποτελούσαν την πρώην ΕΣΣΔ, και έτσι να περιορίσουν τη Ρωσία στα σύνορά της, πράγμα που σχεδόν επέτυχαν. Οι δυτικοί (Αμερικανοί και ΝΑΤΟ), εγκατέστησαν σύστημα πυραύλων, γνωστό σαν «αντιπυραυλική ασπίδα» γύρω-γύρω από τη Ρωσία, πράγμα που ακόμη και μερικοί «Έλληνες» πολιτικοί μαριονέτες της παγκόσμιας εξουσίας έσπευσαν να στηρίξουν.

Αυτά τα γεγονότα έπεισαν το πρόεδρο Πούτιν για τις «αγαθές» προθέσεις της Σιωνιστικής Δύσης, ότι δηλαδή οι Σιωνιστικές ΗΠΑ είχαν πρόθεση να «τσακίσουν» τη Ρωσία, εάν κάποιος «καλοπροαίρετος» ηγέτης σαν το Γιέλτσιν ηγείτο αυτής.

Η Ουκρανία είναι οικονομικώς και γεωγραφικώς ουσιώδης παράγων για την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας.

Ο πρόεδρος Πούτιν είδε εγκαίρως τις προσπάθειες της φιλο-δυτικής κυβέρνησης Τιμοσένκο να θέλει να μπεί στο Σιωνιστικό ΝΑΤΟ.

Οι δε Σιωνιστικές ΗΠΑ , χρησιμοποιώντας το χρήμα του απολιτικού Αμερικανού φορολογούμενου, αλλά και μη κυβερνητικών διεθνών Σιωνιστικών οργανώσεων, πίεζαν για αλλαγή καθεστώτος στην Ουκρανία, με σκοπό να καταστήσουν τη χώρα αυτή προτεκτοράτο τους, ώστε να αδυνατίσουν μονίμως τη Ρωσία.

Άπαξ και η Σιωνιστική «Πορτοκαλί Επανάσταση» μέσω της Τιμοσένκο, πέτυχε στην Ουκρανία, ο πρόεδρος Πούτιν κινήθηκε να επανορθώσει τη κατάσταση.

Το πρώτο βήμα ήταν να καταστήσει σαφές ότι η Ρωσία είχε αποκτήσει και πάλιν ένα σημαντικό μέρος της αρχικής δύναμής της, και προτίθετο να το χρησιμοποιήσει… Αυτό οι αχυράνθρωποι πολιτικοί της Σιωνιστικής Δύσης το κατάλαβαν.

Το δεύτερο βήμα ήταν να αποδείξει ότι οι Σιωνιστικές Αμερικανικές εγγυήσεις ήταν άχρηστες.
O πόλεμος Ρωσίας-Γεωργίας του 2008 απέδειξε και τα δύο, δηλαδή την αποφασιστικότητα του προέδρου Πούτιν.
Οι Ρώσοι έφεραν επιτυχώς εις πέρας πολεμική επιχείρηση στη Γεωργία, και εξασφάλισαν τις νότιες επαρχίες τους, (Οσετία, κλπ.) ενώ οι Αμερικανοί βάλτωσαν στο Αφγανιστάν.
Το μάθημα δεν ήταν μόνο για τη Γεωργία η οποία το ίδιο με την Ουκρανία είχε κυριευθεί από τη Σιωνιστική πορτοκαλί επανάσταση, και είχε ζητήσει να γίνει μέλος του Σιωνιστικού ΝΑΤΟ.

Ήταν επίσης για την Ουκρανία και όλες τις άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που δήλωναν ότι η Ρωσία πάλι προσπαθούσε να γίνει το κέντρο της Ευρασίας.

Τελικά ο λαός της Ουκρανίας κατόπιν δημοκρατικών διαδικασιών (εκλογές), αποφάσισε να παραμείνει φίλος της Ρωσίας.

H παγκόσμια Σιωνιστική δικτατορία έχει μερικά «αστεράκια» πολιτικούς που δρούν για λογαριασμό της διεθνώς, όπως είναι, οι κ.κ. Jeffrey, Rontos, Γκρούεφσκι, Τιμοσένκο, Σαακασβίλι, κ.λ.π.

Η Τιμοσένκο τιμωρήθηκε, με το καλό και οι άλλοι πράκτορες!!!

Πράγματι ένα από τα τελευταία θέματα και επιδιώξεις του προέδρου Πούτιν είναι η ένωση των Ευρασιατικών χωρών, δένοντας τη Ρωσία, με Ουκρανία, Καζακστάν, και τη Λευκορωσία, σε μια μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη. Δεδομένου του γεγονότος ότι η Σιωνιστική Δύση πρόλαβε και απέκλεισε τη Ρωσία από τις χώρες της Μεσογείου, και τις θερμές θάλασσες, ο πρόεδρος Πούτιν δεν έχει πολλές άλλες επιλογές για συμμαχίες.

Στη Μεσόγειο μόνο η Συρία του απέμεινε για ναυτική βάση, και αυτή πάνε να την αρπάξουν με τα γνωστά πολεμικά γεγονότα, και την Αραβική άνοιξη, η οποία είναι ίδια πατέντα με τις πορτοκαλί επαναστάσεις, των Δυτικών ανδρείκελων της παγκόσμιας Σιωνιστικής Δικτατορίας. Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια, λέει ο λαός.

Επανίδρυση της Ευρασιατικής Ένωσης

Για τη Ρωσία η δημιουργία αυτής της ένωσης, είναι μια στρατηγική αναγκαιότης. Ο πρόεδρος Πούτιν κατανοεί ότι η πτώση της ΕΣΣΔ, ήταν μια Γεωπολιτική και Γεωστρατηγική καταστροφή για τη Ρωσία.
Η Ρωσία χρειάζεται την οικονομική συνεργασία των γειτονικών χωρών, για τη προώθηση των εξαγωγών ζωτικών προϊόντων, ιδιαίτερα στην ενέργεια.

Αυτό παρέχει στρατηγικό βάθος στη Ρωσία. Ο υπόλοιπος κόσμος γνωρίζει ότι μια εισβολή της Ρωσίας στις γειτονικές αυτές χώρες είναι αδιανόητη.

Οι Ρώσοι αυτό το καταλαβαίνουν. Ως εκ τούτου η καρδιά της Ρωσικής στρατηγικής, μετά την αναβίωση της κρατικής ισχύος στη Ρωσία, είναι να δημιουργήσει ένα σύστημα φιλικών σχέσεων με τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ που θα παρέχει οικονομική συνεργασία και στρατηγικό βάθος, αλλά όχι να δίνει στη Ρωσία μια μη αποδεκτή υποχρέωση να επεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις του άλλου γειτονικού κράτους. Η στρατηγική του προέδρου Πούτιν είναι να λαμβάνει πλεονεκτήματα από φιλίες πάνω σε μια αμοιβαία βάση, χωρίς να αναλαμβάνει ευθύνες για εσωτερικές επεμβάσεις.

Η εμπλοκή των Σιωνιστικών ΗΠΑ στο Ιράκ, και Αφγανιστάν, ήταν για το πρόεδρο Πούτιν δώρο Θεού.

Μέχρι τα γεγονότα των διδύμων πύργων, οι ΗΠΑ είχαν βαθιά ανακατευθεί στο να απογυμνώνουν κομμάτια της πρώην ΈΣΣΔ , όπως οι Βαλτικές χώρες, και να τις ενσωματώνουν στο Δυτικό σύστημα και στο Σιωνιστικό ΝΑΤΟ.

Μετά τα γεγονότα των διδύμων πύργων, οι ΗΠΑ έγιναν ενοχλητικές με τους ιερούς πολέμους των Ισλαμιστών, δίνοντας έτσι στη Ρωσία ένα παράθυρο ευκαιρίας να σταθεροποιηθεί και να αυξήσει τη περιφερειακή της ισχύ.

Καθώς οι Σιωνιστικές ΗΠΑ βγαίνουν από το Αφγανιστάν, η Ρωσία θα πρέπει να ανησυχεί ότι οι ΗΠΑ θα εστιάσουν επάνω στα κράτη του Καυκάσου, και στη Κίνα. Ήδη σήμερα έχουμε επίσκεψη της κυρίας Κλίντον και κουστωδίας, στη Κίνα. Ως εκ τούτου η Ρωσική εξωτερική πολιτική και στρατηγική είναι να αυξήσει τη προσοχή της στη πιθανότητα οι ΗΠΑ να εμπλακούν με το Ιράν. Οι Σιωνιστικές ΗΠΑ χωρίς πόλεμο δεν μπορούν να επιβιώσουν.

Ένα-ένα τα μη πειθαρχημένα κράτη τα εξολοθρεύουν.

Μετά τη Συρία, σειρά τώρα έχει η Περσία.

Σήμερα η Ρωσία, Κίνα, και το Ιράν είναι οι μόνες μεγάλες χώρες που υποστηρίζουν τη Συρία. Η Ρωσία θέλει να βλέπει μια Συρία υποστηριζόμενη από τις τρείς αυτές δυνάμεις, διότι η Συρία είναι η μόνη Μεσογειακή χώρα που παρέχει ναυτικές βάσεις στη Ρωσία. Ένας άλλος λόγος είναι οτιδήποτε αποσπά τη προσοχή των φιλοπόλεμων και πολεμοκάπηλων ΗΠΑ, ανακουφίζει πιθανή πίεση επάνω στη Ρωσία.

Η οικονομική κρίση στην Ευρώπη είναι το ίδιο ωφέλιμη για τη Ρωσία.

Η Γερμανία εξαρτάται από τις ενεργειακές Ρωσικές εξαγωγές, γιαυτό η Γερμανία δημιουργεί αυτή τη τραγική οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, για να «βάλλει χέρι» στα Ελληνικά ενεργειακά κοιτάσματα, να τα πάρει τζάμπα με τα διάφορα μνημόνια, και έτσι να απεξαρτηθεί από τη Ρωσία.

Για τη Ρωσία οι Σιωνιστικές ΗΠΑ με τους θλιβερούς πολιτικούς που έχουν, είναι μια δύναμη αποσταθεροποίησης των λαών και κρατών της Γης.

Η στρατολόγηση της Γερμανίας στο πλευρό των ΗΠΑ, είναι μια μεγάλη επιτυχία για το δυτικό Σιωνιστικό μπλόκ.

Άλλα θέματα είναι δευτερευούσης σημασίας, π.χ. η Ρωσία με τη Κίνα έχουν θέματα, αλλά τα επιλύουν με πνεύμα αμοιβαίας φιλίας και συνεργασίας, αφού απέναντι έχουν την λίαν επικίνδυνη παγκόσμια Σιωνιστική διακυβέρνηση.

Η Κίνα δεν είναι το κέντρο των Ρωσικών στρατηγικών ενδιαφερόντων.

Για τη Ρωσία τα συντριπτικά στρατηγικά ενδιαφέροντα κυριαρχούν επάνω από τις πρώην χώρες της ΕΣΣΔ, χωρίς να γίνεται ενοχλητική γι αυτές.

Το δεύτερο στρατηγικό ενδιαφέρον για τη Ρωσία είναι στη κεντρική Ασία.

Το τρίτο είναι στις Βαλτικές χώρες, (Λιθουανία, Εσθονία, Λετονία) τις οποίες ήδη κατάπιε το Σιωνιστικό ΝΑΤΟ και η Σιωνιστική Ε.Ε.

Το τέταρτο είναι στο Καύκασο που πάντα αναμοχλεύουν προβλήματα οι Σιωνιστικές παγκόσμιες δυνάμεις με Τσετσενία, Γεωργία, κ.λ.π. αφού οι περιοχές αυτές είναι το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας.

Η Ρωσική εξωτερική πολιτική και Γεωστρατηγική χτίζεται γύρω από τις ανάγκες των γεγονότων της διεθνούς διπλωματίας, ώστε να κερδίσει χρόνο για να ικανοποιήσει επιτυχώς τις εξελίξεις.

Ο κύριος αντίπαλος της Ρωσίας, οι Σιωνιστικές ΗΠΑ, είναι απασχολημένες με τα διεθνή προβλήματα και τους τοπικούς πολέμους που έχουν μπλέξει, και η Ευρώπη είναι αδύναμη και διηρημένη.

Αυτή τη περίοδο η Ρωσία αγωνίζεται να γίνει ισχυρή, ενώ οι ΗΠΑ με τις μαριονέτες πολιτικούς που έχει, κατέστη υποχείριο της παγκόσμιας Σιωνιστικής Δικτατορίας, και πολεμά όπου διαταχθεί.

Πηγή: Εκδόσεις STRATFOR