Υπάρχει κι άλλος τρόπος…

Κι αν είναι να πεθάνουμε για την Ελλάδα Θεία είναι η δάφνη Μια φορά κανείς πεθαίνει! Λ. Μαβίλης Χιλιάδες είναι τα περιστατικά των Ελλήνων που αγωνίστηκαν με αυτοθυσία και αυταπάρνηση για την Πατρίδα. Με χρυσά γράμματα είναι τα ονόματα αυτών που...
ενσυνείδητα προσέφεραν την ζωή τους θυσία, για τη νίκη, τη δόξα και την Ελευθερία. Ανασύρω τυχαία από τη μνήμη μου τρείς περιπτώσεις, που μου είχαν κάνει εντύπωση, από τα σχολικά μου κιόλας χρόνια, σε διαφορετικές ιστορικές εποχές, που αποδεικνύουν την διαχρονικότητα του ηρωισμού και της αγάπης του Έλληνα για την πατρίδα του. Κόδρος. Αρχαίος βασιλιάς των Αθηνών, 1000 χρόνια περίπου π.Χ Οι Δωριείς εισβάλουν στην Αττική και φθάνουν μπρος στην Αθήνα. Το Μαντείο των Δελφών τους είχε δώσει έναν περίεργο χρησμό, ότι θα νικήσουν μόνο αν δεν φονευθεί ο βασιλιάς Κόδρος. Αυτό το είχε μάθει ο βασιλιάς και για να σώσει την πόλη του, ντύθηκε σαν χωρικός, πήρε ένα δρεπάνι, βγήκε από την πόλη και προχώρησε προς το μέρος των εχθρών. Συνάντησε δύο στρατιώτες, λογομάχησε επίτηδες μαζί τους και εκείνοι τον σκότωσαν. Οι Δωριείς μόλις έμαθαν τον θάνατό του, επηρεασμένοι από τον χρησμό, εγκατέλειψαν την Αττική. Οι Αθηναίοι από ευγνωμοσύνη για την φιλοπατρία και αυτοθυσία του Κόδρου, κατήργησαν το θεσμό της βασιλείας γιατί δεν θεωρούσαν άλλον αντάξιο για διάδοχο. Αργότερα τον τίμησαν με ανδριάντα του – έργο του Φειδία-, στον περίβολο των Δελφών. Σαμουήλ. Ερχόμαστε στο έτος 1803 στο Σούλι. Πάνω σ΄ένα απότομο βράχο βρίσκεται ο Πύργος ο λεγόμενος Κούγγι. Όταν οι Τουρκαλβανοί κατέλαβαν το Σούλι, ο Τζαβέλας με 600 παλικάρια κλείστηκε στον Πύργο και απέκρουσαν τέσσερις εφόδους των Τουρκαλβανών. Ο Αλή πασάς αναγκάστηκε να κλείσει συμφωνία μαζί τους και να αφήσει να αναχωρήσουν ελεύθεροι με τις οικογένειες και τα πράγματά τους. Μετά την αναχώρησή τους έμεινε ο καλόγηρος Σαμουήλ με δύο πολεμιστές για να παραδώσει το φρούριο. Όταν οι Τουρκαλβανοί ήλθαν να το παραλάβουν, ο Σαμουήλ έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη και ανατινάχθηκαν όλοι στον αέρα. Ο ποιητής Βαλαωρίτης ύμνησε την αυτοθυσία τους με το ποίημα ( ο Σαμουήλ). Αρκάδι. Στο Ρέθυμνο σ΄ένα οροπέδιο 500 μ. υψόμετρο στον Ψηλορείτη βρίσκεται το ιερό μοναστήρι. Ήταν το εθνικό κέντρο στις επαναστάσεις των Κρητών εναντίον των Τούρκων κατακτητών. Απόκτησε την αιώνια δόξα του δίπλα στο Σούλι και το Μεσολόγγι κατά την διάρκεια της γιγαντομαχίας του 1866. Οι Τούρκοι το πολιόρκησαν στις 6 Νοεμβρίου με 22.000 χιλ. στρατό και πυροβολικό. Οι υπερασπιστές ήταν μόνο 300 αποφασισμένοι να πέσουν για την πατρίδα. Βοήθεια δεν μπορούσε να έρθει λόγω ραγδαίας βροχής και χιονοθύελλας. Η λυσσαλέα μάχη κρατούσε 3 μέρες. Στις προτάσεις του Μουσταφά πασά να φύγουν ελεύθερα, οι πολιορκούμενοι , σαν άλλοι ήρωες των Θερμοπυλών, απάντησαν: Θα μείνωμε και θα αντισταθούμε ως το τέλος. Όρκος και σύνθημά μας είναι η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα ή ο θάνατος. Δε θέλομε ν, ακούσωμε τίποτε άλλο. Την παραμονή της τελευταίας μέρας , όταν δεν υπήρχε ελπίδα σωτηρίας ο ηγούμενος της Μονής Γαβριήλ, κάλεσε τους άνδρες και τα γυναικόπαιδα, να προσευχηθούν και να μεταλάβουν. Την άλλη μέρα 8 Νοεμβρίου αρχίζει η έφοδος των Τούρκων. Ένα μεγάλο πυροβόλο δημιουργεί ρήγμα και ο στρατός τους πλημμυρίζει τον περίβολο της Μονής. Αρχίζει μια φοβερή πάλη σώμα με σώμα με αμέτρητα θύματα. Ο ήρωας Κων. Γιαμπουδάκης αδειάζει την πιστόλα του στην πυριτιδαποθήκη και τινάζονται όλα στον αέρα. Κάτω από τα ερείπια τάφηκαν μαζί με τα γυναικόπαιδα και πλήθος Τούρκοι. Τα οστά των ηρώων βρίσκονται σε ιδιαίτερο οστεοφυλάκιο στον περίβολο της Μονής και κάθε 8 Νοεμβρίου τελείται επιβλητικό μνημόσυνο. Το δράμα και ο ηρωισμός του Αρκαδίου συγκίνησε τον πολιτισμένο κόσμο και ενέπνευσε ποιητές και μουσουργούς. Σκεπτόμενη αυτούς τους ηρωικούς αυτοχειριασμούς, θλίβομαι και φαντάζομαι κι άλλοι μαζί μου, για την κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα μας. Καθημερινά στις ειδήσεις αναφέρουν για συνανθρώπους μας που απελπισμένοι αναγκάζονται να βάλουν τέλος στην ζωή τους. Αυτές τους οι ενέργειες δεν προσφέρουν καμιά λύση, παρά μόνο πόνο στις οικογένειές τους και κυρίως στα παιδιά τους , σε μια εποχή μάλιστα που έχουν ανάγκη όσο τίποτε άλλο τους γονείς τους. Φαίνεται καθαρά πλέον μέρα τη μέρα πως μας έχουν κηρύξει γενοκτονία με όλα τα μέσα. Μπορεί το αίμα να μην ρέει-τουλάχιστον φανερά-, όμως όταν σπρώχνουν τους νέους σε μαρασμό από την ανεργία, όταν κόβουν τους μισθούς στους οικογενειάρχες, μειώνουν τα επιδόματα, στους πολυτέκνους και αναπήρους, όταν οι σεβάσμιοι γέροντές μας τρώνε από τα σκουπίδια ή στην καλύτερη περίπτωση από τα συσσίτια, όταν οι ασθενείς θα παίρνουν με το σταγονόμετρο αμφιβόλου ποιότητος φάρμακα, όταν μας ψεκάζουν από αέρος και από εδάφους με τα καρκινογόνα χημικά, όταν ακόμα επεμβαίνουν και στα κλιματολογικά κάθε περιοχής, όταν γκετοποιούν τους Αθηναίους, όταν εξοπλίζουν και εξαπολύουν τους λάθρο να ληστεύουν και να βιάζουν, όταν σχεδόν καθημερινά μαζεύουν νεκρούς αστέγους, όταν σπρώχνουν στην ξενιτειά τα νέα φωτεινά μυαλά, όταν εμποδίζουν να γεννηθούν καινούργια Ελληνόπουλα, όταν προσπαθούν με τα χαράτσια να μας διώξουν από τα πατρικά μας, από τη γη μας, όταν καταστρέφουν τα πολιτιστικά μας μνημεία, ληστεύοντάς τα, ή καίγοντάς τα, Ε τότε σ΄αυτόν τον απηνή διωγμό του Γένους μας πρέπει να γίνουμε όλοι μια γροθιά. Δεν πρέπει να λείπει κανείς μας από το Μεγάλο Προσκλητήριο. Πρέπει να αποτρέψουμε τους μελλοντικούς αυτόχειρες, τους θέλουμε μαζί μας, αποφασισμένους, να γίνουμε ένα τείχος στο φονικό τους τσουνάμι. Οι Έλληνες αντέξαμε σε πολλές γενοκτονίες ανά τους αιώνες, πρέπει να τα καταφέρουμε κι αυτή τη φορά, και να ματαιώσουμε την πιο βελούδινη και ύπουλη εκδοχή της. Δεν ξέρω γιατί , αλλά τώρα τελευταία, έρχονται στο νου μου τα λόγια του τραγουδιού της μεγάλης μας τραγουδίστριας Χαρούλας: Το να πεθαίνεις για την Ελλάδα Είναι άλλο, Κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει…………..
 Με εκτίμηση,
Αγγελική Π.
πηγη