«διά την των χρημάτων χρήσιν πάντες οι πόλεμοι γίγνονται»;
Πλάτων, Φαίδων 66γ...
«Οι εργάτες επιθυμούν να λάβουν όσο το δυνατόν περισσότερα, οι εργοδότες να δώσουν όσο το δυνατόν λιγότερα. Και οι δύο επιδιώκουν να οργανωθούν. Οι πρώτοι για να πετύχουν αύξηση των μισθών και οι δεύτεροι τη μείωσή τους».
Adam Smith: «πλούτος των εθνών».κεφ.8ο παρ.11
Αν δεχτούμε τη ρήση του Πλάτωνος, πως «η αιτία όλων των πολέμων είναι το χρήμα», δηλαδή το κέρδος για την απόκτηση υλικών αγαθών, τότε, πέρα από ανόητες συνωμοσιολογικές θεωρίες, με αμιγώς λογικά επιχειρήματα, μπορούμε να πούμε, πως ο 3ος Παγκόσμιος πόλεμος άρχισε ήδη.
Πέρα πάλι από συνωμοσιολογικές θεωρίες, αν ο 1ος άρχισε στα Βαλκάνια και συγκεκριμένα στο Σεράγιεβο, εντελώς συμπτωματικά, ο 3ος άρχισε πάλι στα Βαλκάνια, αυτή τη φορά στην Αθήνα, η οποία εδώ και τρία χρόνια είναι στο επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος όλων εκείνων των κερδοσκόπων, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι «η των ημών χρημάτων χρήσις».
Αν μέχρι πριν δυο ή τρεις δεκαετίες, πριν δηλαδή τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, οι πόλεμοι εκδηλωνόταν (φαινόταν προς τα έξω) σαν πόλεμοι των εθνών, με το πρόσχημα «για περισσότερο ζωτικό χώρο», σήμερα, στο λεγόμενο «πλανητικό χωριό-Γη», όπου κεφάλαια και κέρδη δεν έχουν πατρίδα, «η των χρημάτων χρήσις» των κερδοσκόπων, έχει έναν και μοναδικό αντίπαλο, εκείνον που μπορεί να παράξει πλούτο, τον εργαζόμενο.
Αυτό που ο Μαρξ, επηρεασμένος από τον φιλελεύθερο Adam Smith (τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα) είχε ονομάσει ταξικό αγώνα για την ιδιοποίηση της υπεραξίας της εργασίας, ο γνωστός Ελληνας ρήτορας Λυσίας το περιέγραφε πριν 2 500 χρόνια, πιο απλά και γλαφυρά: «Οι συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων δεν γίνονται για το πολίτευμα, αλλά για τα ατομικά συμφέροντα του καθενός»(ου περί πολιτείας εισίν αι προς αλλήλους διαφοραί, αλλά περί των ιδίων συμφερόντων εκάστω)… Από τότε λοιπόν, μέχρι σήμερα και πιθανόν για πάντα, τα αντιμαχόμενα συμφέροντα κεφαλαίου και εργασίας, θα προκαλούν τους πολέμους. Και επειδή, όπως μας είπαν οι Πλάτων και ο Λυσίας, πριν τον Σμιθ και τον Μαρξ, η ουσία του ζητήματος είναι μία, ας δούμε πως διεξάγεται σήμερα αυτός ο ακήρυχτος αλλά υποχθόνιος πόλεμος των υπερεθνικών κερδοσκόπων, που εμφανίζονται σαν απρόσωπες αγορές εναντίον όλων εκείνων που εργάζονται και παράγουν υλικές και άϋλες αξίες.
Ολοι οι υπερ-εθνικοί πλέον κολοσσοί, οι οποίοι μέχρι πρότινος δικαιολογούσαν τις χαμηλές αμοιβές της εργασίας σε εθνικό επίπεδο και την αναντιστοιχία τους προς την αυξανόμενη παραγωγικότητα, με την αιτιολογία ότι ο συντελεστής εργασία έχει μειωμένη συμβολή στην παραγωγή πλούτου σε σχέση με το κεφάλαιο( βλέπε Νέα Οικονομία), αφού η θεωρία της λεγόμενης Νέας Οικονομίας αποδείχτηκε «πατάτα», χρησιμοποιούν πλέον την Κίνα σαν πολιορκητικό κριό, για να εξαπολύσουν μια άνευ προηγουμένου αντεπίθεση μείωσης του λεγόμενου μισθολογικού κόστους, αποδεχόμενοι εμμέσως, αυτό που υποστήριζαν οι κλασικοί της οικονομίας Α. Σμιθ και Δ, Ρικάρντο. Πως δηλαδή η εργατική δύναμη είναι ο κύριος συντελεστής δημιουργίας πλούτου και όχι το χρήμα (μόνο με χρήμα, δίχως εργασία δεν δημιουργείται τίποτα, απολύτως τίποτα, ούτε καν κέρδος).
Αυτό που είχε αρχίσει η Μ. Θάτσερ το 1984/85 με τη συντριβή των βρετανών ανθρακωρύχων και των συνδικάτων τους, κάτω απ’ το αδιάφορο βλέμμα των άλλων ευρωπαίων συνδικαλιστών (σαν τις χιλιάδες αντιλόπες που βλέπουν αδιάφορες το λιοντάρι να κατασπαράσσει μια όμοιά τους), το συνέχισαν οι «αριστεροί» θαυμαστές της που ζήλεψαν τη δόξα της, με την επιθυμία να γίνουν καλοί υπάλληλοι των μελλοντικών εργοδοτών τους. Ετσι, μετά την εξουδετέρωση του αντίπαλου δέους της Σοβιετικής Ενωσης, στη Σύνοδο Κορυφής της Λισσαβόνας τον Μάρτιο του 2000, οι πρωθυπουργοί της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιταλίας, Τ. Μπλέρ και Μ. Ντ΄Αλέμα (πρώην κομμουνιστής), με σκοπό δήθεν την καταπολέμηση της ανεργίας, ανάμεσα σε άλλα «πρωτοποριακά μέτρα», πρότειναν και τη λεγόμενη αποκέντρωση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, δηλαδή, την κατάργησή τους. Αυτό που δεν κατάφερε το 1994, ο τραπεζίτης στο επάγγελμα, συντηρητικός πρωθυπουργός της Γαλλίας Ε. Μπαλαντίρ, το πέτυχαν οι σοσιαλδημοκράτες. (το 1994 προσπάθησε ο Μπαλαντίρ να περάσει ένα νόμο σύμφωνα με τον οποίο όλοι οι νέοι κάτω των 25 θα εξαιρούνται των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, πράγμα που ξεσήκωσε τη γαλλική νεολαία αναγκάζοντάς τον να τον αποσύρει).
Οι ηθικολογικές θεωρίες περί δίκαιης αμοιβής της εργασίας με τη μορφή “συμφωνίας κυρίων”, που εφαρμόζονται ήδη στη Μ. Βρετανία, θυμίζουν εποχές του 19ου αιώνα. Η συμφωνία κυρίων ανάμεσα σε δύο μέρη έχει κάποιο νόημα, όταν και τα δύο μέρη έχουν την ίδια περίπου διαπραγματευτική δύναμη, διαφορετικά η συμφωνία είναι μία φάρσα.
Μ’ αφορμή αυτές τις εξελίξεις, έγραφε την εποχή εκείνη ο «Economist», «ο νέος χαρακτήρας της αγοράς εργασίας θα αναγκάσει τις κυβερνήσεις όχι μόνο να καταργήσουν τους εργατικούς νόμους, αλλά να προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα: Ευέλικτα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας και προγράμματα επιμόρφωσης (φθηνής ή απλήρωτης εργασίας πρακτικής άσκησης). Η οικοδόμηση μιας νέας κατανόησης μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών θα αποτελέσει μάλλον μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές προκλήσεις των επόμενων δεκαετιών. «Μέχρι τότε όμως, οι εργαζόμενοι θα είναι ολομόναχοι».
Αυτό που δεν πέτυχε ο δεξιός Μπαλαντίρ το 1994 στη Γαλλία, το πέτυχε το 2003 ο σοσιαλδημοκράτης Καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ στη Γερμανία με την ευγενική συμπαράσταση των Οικολόγων-Πρασίνων του Γιόσκα Φίσερ. Με την λεγόμενη Agenta 2010 (Νέο σχέδιο για την αγορά εργασίας) Harzt-Konzept, έστειλε εκατομμύρια γερμανών στην κόλαση του «ανώτατου μισθού» των 400 ευρώ. συν ένα ευρώ την ώρα!( βλέπε Wikipedia: Harzt Concept). Σύμφωνα με το έγκριτο Γερμανικό περιοδικό “Der Spiegel” «εφτά εκατομμύρια Γερμανοί αμείβονται ήδη με 400 ευρώ το μήνα βάσει του σχεδίου Harzt. Μόνο το 2011 προστέθηκαν άλλες 736 000 χιλιάδες και ήδη ένας στους τέσσερις γερμανούς απειλείται να προστεθεί κι αυτός στη λίστα» των «ελεύθερων φυλακισμένων», όπως τους αποκάλεσαν ακόμα και Γερμανοί εργοδότες. Αυτοί ακριβώς είναι οι Γερμανοί εργαζόμενοι, οι οποίοι αντί να διεκδικήσουν καλύτερες αμοιβές για τον εαυτό τους, από φθόνο, για τα ψεύδη που διαδίδοntai για εμάς, με τους υψηλούς δήθεν μισθούς, μας υβρίζουν ως απατεώνες και κηφήνες που ζούμε εις βάρος τους. Με την τακτική αυτή της οργανωμένης δυσφήμισής μας, οι Μέρκελ και Σόϊμπλε, πέτυχαν πολλαπλά πράγματα. Πέτυχαν να διασπάσουν την αλληλεγγύη των ευρωπαίων εργαζομένων, να πειθαρχήσουν τους «Ελληνες-απατεώνες», να τρομοκρατήσουν τους υπόλοιπους εργαζόμενους του Νότου και να προετοιμάσουν τους δικούς τους γι αυτά που έρχονται κερδίζοντας παράλληλα την εύνοιά τους στις επικείμενες εκλογές, με την παραδειγματική τιμωρία μας. Η εποχή που τα κράτη έθνη έκαναν πολέμους για περισσότερα κέρδη των εθνικών κεφαλαίων τους κάτω απ’ τις ζητωκραυγές των εργαζομένων τους, που προσδοκούσαν κι εκείνοι ν’ αποσπάσουν ψίχουλα απ’ τα κλοπιμαία, ανήκει πλέον στο παρελθόν.
Και για να ξαναθυμηθούμε τον Πλάτωνα «Αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι ονομάζουν σήμερα ειρήνη, είναι μια κενή λέξη. Στην πραγματικότητα, βρισκόμαστε σε έναν διαρκή πόλεμο»(βλέπε: Πλάτων, Νόμοι, Α, 626Α), που επιδεινώνεται «αφού είναι αδύνατο μεταξύ των ισχυρών να βρεθούν ενάρετοι άνθρωποι, μιας και είναι δύσκολο να ζήσει κανείς ενάρετα όταν λόγω της ισχύος του, έχει τη δυνατότητα να πράττει ατιμώρητα οποιαδήποτε αδικία…….Οι περισσότεροι των ισχυρών υπήρξαν πάντοτε κακοήθεις»( βλέπε Πλάτων:Γοργίας 526 α-β) και όπως έδειξαν τα πράγματα, οι περισσότεροι σύγχρονοι Ελληνες πολιτικοί ανήκουν στους κακοηθέστερους-εγκάθετους ή διαπλεκόμενους.
Ο τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος άρχισε ήδη κι αυτή τη φορά απ’ την Αθήνα. Διότι πόλεμος είναι, όταν σε μια κοινωνία αυξάνονται τα κέρδη λίγων και μειώνονται μόνο τα κόστη που σχετίζονται με το βιοτικό επίπεδο και τη ζωή των εργαζομένων – νεόδουλων (δημόσια υγεία, δημόσια παιδεία, δημόσιες συγκοινωνίες, δημόσιοι κοινωφελείς οργανισμοί, κ.λ.π.)
Η με υπουργικές αποφάσεις, μονομερής μείωση των τιμών της εργατικής δύναμης(παγκόσμια πρωτοτυπία), σε μια δήθεν ελεύθερη αγορά προσφοράς και ζήτησης, δίχως αντίστοιχη μείωση των τιμών των εμπορεύσιμων αγαθών, πέρα απ’ την υπεραξία του κέρδους, δωρίζει στους εργοδότες και μέρος απ’ την ίδια τη ζωή των εργαζομένων.
Μόνο αφελείς δεν μπορούν να δουν, πως ακόμα και τα γενόσημα φάρμακα είναι μέρος αυτής της πολιτικής μείωσης του κόστους σε ότι αφορά μόνο στις δαπάνες για τους εργαζόμενους νεό-δουλους. Σε μια οικονομία σε κρίση, που το συναλλαγματικό κόστος είναι πολυτέλεια, αν τα γενόσημα φάρμακα είναι εξ ίσου καλά θα έπρεπε να εισάγονται ή να παράγονται μόνο γενόσημα και όχι γενόσημα για τους νεόδουλους ασφαλισμένους των ταμείων και ευγενή φάρμακα για τους πλούσιους ευγενείς, λες κι εκείνοι βγήκαν από πιο ευγενείς γυναικείους κόλπους.
Και για να κλείσω πάλι με τον Πλάτωνα:«το κοινό συμφέρον συνδέει την κοινωνία ενώ το ατομικό συμφέρον την διασπά». Ποιοι λοιπόν διασπούν την κοινωνία κηρύττοντας τον πόλεμο και εναντίον ποιων, μόνο αφελείς δεν μπορούν να δουν. (Για τα κυνικά φερέφωνα-μαντρόσκυλα των ισχυρών, την κοινωνία την διασπούν φυσικά οι οργανωμένοι αδύναμοι, που δεν δέχονται να γίνουν δούλοι)
πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου