Το άρθρο του Γ. Πρετεντέρη που κατέβασε τη μάσκα του Βενιζέλου

Πριν από μερικές εβδομάδες, το υπουργείο Οικονομικών είχε ανακοινώσει ότι τα ομόλογα του Δημοσίου έως εκατό χιλιάδες ευρώ που κατέχονται από φυσικά πρόσωπα δεν πρόκειται να πειραχτούν. Οτι τελούν υπό την εγγύηση του κράτους, ακριβώς όπως το κράτος εγγυάται και τις τραπεζικές καταθέσεις έως το ίδιο ποσό.
Η δήλωση αυτή είχε τη λογική της.
Η υπόθεση αφορά μικρούς ομολογιούχους, οι οποίοι επένδυσαν τις οικονομίες τους σε ομόλογα της πατρίδας τους - δεν τις έστειλαν στο εξωτερικό, ούτε τις έριξαν στην παραοικονομία... Επέδειξαν, δηλαδή, μια στοιχειώδη αίσθηση οικονομικού πατριωτισμού και λογικά δεν θα έπρεπε να τιμωρηθούν γι' αυτό.
Φυσικά απεδείχθη ότι (για πολλοστή φορά) το υπουργείο Οικονομικών έλεγε ψέματα. Κι ότι ακόμη και τα ομόλογα έως εκατό χιλιάδες ευρώ των μικρών αυτών ομολογιούχων θα κουρευτούν μαζί με τα άλλα, όσο και τα άλλα.
Πράγμα που σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση εξομοιώνει τον ανθρωπάκο που επένδυσε σε ένα ομόλογο το εφάπαξ του με τα μεγάλα hedge funds του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Ηθικό δίδαγμα; Οποιοι απλοί πολίτες έκαναν την κουταμάρα να εμπιστευτούν τη χώρα τους και να πιστέψουν το υπουργείο τους, καλά να πάθουν…
Ομολογώ ότι όσα χρόνια παρακολουθώ τα πολιτικά πράγματα ουδέποτε γνώρισα συμπεριφορά που να συνδυάζει με τόση ευκολία τον κυνισμό, την αναλγησία και την εξαπάτηση. Οι άνθρωποι ψεύδονται με την ευκολία που αναπνέουν.
Και το ερώτημα είναι απλό: ποιος θα τους πιστέψει ξανά;
Ποιος θα πιστέψει, δηλαδή, τον υπουργό Οικονομικών όταν ζητάει από τους Ελληνες να εμπιστευθούν τις τράπεζες και να φέρουν πίσω τις καταθέσεις τους; Με την ίδια ευκολία μπορεί μεθαύριο να ανακοινώσει ότι «τελικά κακώς τις εμπιστευθήκατε και καλά να πάθετε»!

Πριν από τρεις μήνες, το υπουργείο Οικονομικών επέβαλε στους μισθωτούς κάτι πρωτοφανές: την καταβολή μέσα στο 2012 όχι μιας αλλά δυο έκτακτων εισφορών. Η μια παρακρατείται κάθε μήνα από τις αποδοχές τους. Η δεύτερη θα πληρωθεί σε τρεις δόσεις από τον Ιούνιο και μετά.
Το κόλπο πήγε να περάσει απαρατήρητο με μια πονηρή τροπολογία. Κι όταν τους πήραν χαμπάρι κι έπεσε κράξιμο, ο υπουργός Οικονομικών απάντησε ότι κακώς διαμαρτύρονται τα κορόιδα διότι πρόκειται απλώς για… «λογιστική διευθέτηση»!
Ποιος τους πιστεύει, λοιπόν; Αυτή η απορία είναι ίσως η μεγαλύτερη κι ενδεχομένως ανεπανόρθωτη ζημιά που έχει υποστεί το πολιτικό σύστημα.
Διότι όταν η πολιτική χάνει κάθε αίσθηση δέσμευσης, κάθε μέτρο σεβασμού και κάθε απαίτηση αξιοπιστίας, τότε μετατρέπεται απλώς σε έναν κινούμενο αμοραλισμό.
Ο οποίος δεν υπάρχει περίπτωση να μην τιμωρηθεί από τον ψηφοφόρο.
πηγη