Ανοιχτή επιστολή σε γονείς: "δεν αγαπάμε αληθινά τα παιδιά μας"

Φίλοι γονείς δεν αγαπάμε αληθινά τα παιδιά μας, ναι, ναι… έτσι νομίζω.

Σας ξενίζει να ακούτε κάτι τέτοιο?
Πιστεύετε ότι δεν σας αφορά?...

Για ρίξτε μια ματιά στον κόσμο γύρω σας, στον κόσμο που τα έχετε φέρει…
Τι γεύση παίρνετε? Πως σας φαίνεται?
Πικρός, σκληρός και άδικος?
Χμ, θα έλεγα πως είστε αρκετά επιεικείς για μια πρώτη βιαστική ματιά.
Για ξανακοιτάξτε σας παρακαλώ λίγο πιο προσεκτικά, λίγο βαθύτερα…

Λοιπόν?
Ας είμαστε θα έλεγα ειλικρινείς αδέρφια, δεν αγαπάμε αληθινά τα παιδιά μας γιατί……

……αν τα αγαπούσαμε ο κόσμος δεν θαχε τούτη την αποτρόπαιη και άδικη μορφή, δεν θα υπήρχε πόλεμος σε καμιά γειτονιά του κόσμου, για κανένα απολύτως λόγο,
οι άνθρωποι δεν θα σκότωναν, δεν θα βασάνιζαν, δεν θα εξευτέλιζαν ο ένας τον άλλο με τέτοια αγριότητα…

αν τα αγαπούσαμε αληθινά δεν θα συντηρούσαμε τόσα πολλά χρόνια ένα τόσο απάνθρωπο και απαράδεκτο σύστημα αξιών, δεν θα επιτρέπαμε να κυβερνάνε τον κόσμο μας και να μας οδηγούν στην καταστροφή εμάς, τα παιδιά μας κι ότι όμορφο στον κόσμο αυτό υπάρχει, μια χούφτα επικίνδυνα διεστραμμένων, φιλόδοξων, ματαιόδοξων και άχρηστων ηλιθίων…
…πολιτικοί, τραπεζίτες, μεγαλοεπενδυτές, μεγαλοεπιχειρηματίες που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να παίζουν με αριθμούς και έννοιες που καμία σχέση με την αληθινή ζωή δεν έχουν. Που απλά έχουν αντικαταστήσει την αξία της ζωής με την αξία των χαρτονομισμάτων για το δικό τους «στενό» όφελος.
Δυστυχείς και ανάξιοι μέσα στη λογιστική τους οπτική για τον κόσμο.

Αλήθεια, πως νοιώθετε, τι αισθάνεστε κοιτώντας αυτές τις τόσο συνηθισμένες εικόνες γυμνών, πεινασμένων και άρρωστων παιδιών του τρίτου κόσμου, φτωχών παιδιών των πολέμων?
Λυπάστε και κάπως αγαλλιάζει η ψυχή σας επειδή ίσως σας φαίνονται τόσο μακρινές τούτες οι εικόνες και δεν αφορούν τα δικά σας παιδιά?
Δεν είναι δικά μας παιδιά και τούτα τα δύσμοιρα??
Γίνεται να είσαι γονιός και άλλα να νοιώθεις για τα δικά σου γεννήματα και άλλα για κάποιου άλλου γονιού που έτυχε να βρίσκεται σε κάποια άλλη γωνιά τούτης της γης??
Δεν είναι όλου του κόσμου τα παιδιά παιδιά μας?
Αλλιώτικες ανάγκες έχουνε τα δικά μας από εκείνα??
Υπάρχει κάποια διαφορά αν είναι μαύρα, κόκκινα ή άσπρα???

Αν τα αγαπούσαμε αληθινά αδέρφια θα τον είχαμε αλλάξει τον κόσμο, δεν θα αναρωτιόμασταν «εγώ μωρέ θα σώσω τον κόσμο»
Θα τον σώζαμε!!!

Θα καταλαβαίναμε την ευθύνη μας για ότι συμβαίνει κι ας μην μας τόμαθαν ποτέ οι παλιότεροι.
Αυτή η ανακάλυψη θάτανε η δική μας επανάσταση, η προσφορά μας στη νέα γενιά, θα άλλαζε το DNA για τις επόμενες γενιές, μην το γελάτε…

Ο κόσμος είναι ό,τι εμείς είμαστε, κι αν ο κόσμος είναι άσχημος είναι γιατί εμείς είμαστε έτσι.

Εμείς οι γονείς έχουμε τεράστια ευθύνη για την πορεία του κόσμου μας.
Μεγαλώνουμε και εκπαιδεύουμε το νέο αίμα της κοινωνίας, αγνά και καλοπροαίρετα πλάσματα όταν έρχονται στον κόσμο αυτό, είναι γεμάτα ζωντάνια, φρεσκάδα και χαμόγελα.

Αν το είχαμε καταλάβει αυτό θα σηκωνόμασταν από τους καναπέδες, απ όπου παθητικά και με τα σνακ στο χέρι, κοιτούσαμε τον κόσμο να πορεύεται μέσα από οθόνες,
θα σηκωνόμασταν όχι για να βγούμε στους δρόμους με τα ένστικτα και τα σύμβολα που μας χωρίζουν, μα με το νου, με το νου αυτού που ξέρει, αυτού που δεν ζητάει από κανέναν άλλο…
θ' απλώναμε το χέρι στο διπλανό, δεν θα το δαγκώναμε, θ' αγκαλιαζόμασταν, δεν θα σπρωχνόμασταν…
Καταλαβαίνετε τι λέω?
Θα βλέπαμε τα απαράδεκτα σαν απαράδεκτα και θα τα αλλάζαμε, το άδικο σαν άδικο και θα το αλλάζαμε, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή…

Αντί να τα αλλάξουμε όλα τούτα όμως, εμείς συνεχίσαμε ό,τι από τους παλιότερους βρήκαμε, φροντίσαμε να συντηρήσουμε όλες τις αξίες της ζούγκλας που μας έμαθαν και όλους τους ανόητους μεταξύ μας διαχωρισμούς, εγώ θέλω αυτό, εσύ θέλεις εκείνο, εγώ πιστεύω αυτό, εσύ πιστεύεις το άλλο, εγώ κίτρινος, εσύ πορτοκαλής, εγώ χριστό, εσύ αλλάχ και πάει λέγοντας…

Δεν το κάναμε αδέρφια, δεν τα αλλάξαμε… και δεν το κάναμε γιατί παραμυθιαστήκαμε μια χαρά από τους τεχνίτες του είδους, πιστέψαμε σε ιδέες, οράματα, λόγια του αέρα και συντελέσαμε κι εμείς στο να είναι έτσι ο κόσμος σήμερα…
αρκεστήκαμε στα ψίχουλα γιατί δε μάθαμε να ζητάμε πολλά απ τη ζωή, από μας τους ίδιους, το ανάστημά μας ήτανε πολύ χαμηλό λες και είχαμε υψοφοβία…
…δεν το κάναμε γιατί κάπου εκεί, σε κάποια γωνιά αυτού του σάπιου συστήματος βολέψαμε κι εμείς τους δικούς μας φόβους, τις δικές μας επιθυμίες, τη δική μας ματαιότητα, αναβάλλοντας διαρκώς την επόμενη την αλλαγή…
Αρκεστήκαμε στο να προσπαθούμε να μαζέψουμε τα ένσημά μας, με κάθε τρόπο…
…κρύψαμε κάτω απ το χαλί την ασχήμια και το ψέμα μας.

«αν θες να καταστρέψεις μια αλήθεια κάνε την ιδέα και προσπάθησε να τη φτάσεις»
Εκεί την πατήσαμε φιλαράκια, κάναμε τις αλήθειες ιδέες και σκαλώσαμε στις φάκες.
Η αλήθεια όμως να την ανακαλύψεις χρειάζεται μονάχα, άμεσα, με καθαρή ματιά, τίποτες άλλο, είναι αυτονόητη, δεν κατασκευάζεται, το ψέμα μοναχά κατασκευάζεται.

Δεν τα αγαπάμε αληθινά τα παιδιά μας.
Δεν είναι κόσμος αυτός που τα φέραμε να δούνε.
Κι αν αντέχετε να πάτε ακόμα πιο βαθειά η αλήθεια είναι ότι δεν μάθαμε να αγαπάμε πρώτα τον ίδιο μας τον εαυτό.
Για να δώσεις αγάπη χρειάζεται πρώτα να την κατέχεις, να ζεις μέσα σ αυτή την ενέργεια.
Αν αυτό συνέβαινε, εύκολα και αυτονόητα η αγάπη θα πέρναγε και στα παιδιά μας, δεν θα πέρναγαν όλες οι φοβίες μας.
Γιατί αυτές μεταφέρουμε στα παιδιά μας, τις φοβίες μας και τις αξίες που πηγάζουνε απ αυτές.
Τούτος ο κόσμος είναι αποτέλεσμα του φόβου και της άγνοιάς μας ότι μπορούν τα πράγματα να μην είναι τόσο άσχημα όσο σήμερα, περισσότερο ίσως από ποτέ…

θυμάστε όταν τα βγάζαμε βόλτα στα πάρκα και τις παιδικές χαρές όταν ήτανε μικρά-μικρά μωράκια?
Που τους δίναμε απεριόριστη αγάπη, φροντίδα και ασφάλεια?
Γιατί κράτησε τόσο λίγο?
Γιατί η ζωή τους από κείνη τη στιγμή και μετά είναι γεμάτη ανασφάλεια, καθωσπρεπισμό, υπακοή, φόβο και ασχήμια?

Τα παιδιά μας κινούνται μέσα σ αυτό τον κόσμο σαν τα τυφλά κουτάβια, παραπατάνε σε μια κοινωνία που δεν τους προσφέρει τίποτε απολύτως εκτός από την ασχήμια της.

Δεν έχουνε ιδέα ποιοι είναι, που βρίσκονται, που πάνε… απλά παραπατάνε, σκουντουφλάνε, πέφτουνε και ξανασηκώνονται…

Εξαγοράζουμε την άγνοια μέσα στην οποία τα καταδικάσαμε δίνοντάς τους άχρηστα τις περισσότερες φορές υλικά αγαθά, παθητικές παροχές που τα αποβλακώνουνε και στόχους χωρίς κανένα αντίκρισμα…
Μισόγυμνες δυστυχισμένες σταρ και ελαφρόμυαλοι γόηδες είναι τα πρότυπά τους.
Αυτά βλέπουνε όπου κοιτάξουν.
Δεν είναι μήτε ποιητές, μήτε επιστήμονες, μήτε μπροστάρηδες των τεχνών.

Κολυμπούν σε κόσμους πρόσκαιρης ευχαρίστησης τα Σαββατόβραδα χωρίς να έχουνε ιδέα τι τα περιμένει αύριο που θα θελήσουν ν ανοίξουν τα φτερά.
Τα φτερά? Ποια φτερά άραγε?
Ποιος τους είπε ποτέ, ποιός τους έδειξε ότι έχουνε φτερά?
Ποιος τους άφησε να ανακαλύψουν τι ομορφιές, τι ικανότητες κουβαλάνε?
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα?
Ένα σύστημα που φροντίζει να καταστρέφει δραστήρια και διψασμένα παιδιά κάνοντάς τα νωχελικά και αντιδραστικά??
Νωχελικοί, συνήθως, καθηγητές και δάσκαλοι του μεροκάματου που τα φοβίζουν αντί να τα ενθαρρύνουν, που τα παραγεμίζουν άχρηστη παραποιημένη γνώση με στόχο τον καλό βαθμό??
Τα στέλνουμε στα σχολεία για «να γίνουν κάτι»…???
Δηλαδή είναι ένα τίποτα τα παιδιά μας και τα στέλνουμε εκεί να γίνουν «κάτι»??
Τι πραγματικά θέλουμε?
Να έχουν ή να είναι?
Μήπως κι εμείς τα ετοιμάζουμε, τα προτρέπουμε να συνεχίσουν τον ίδιο ανόητο φαύλο κύκλο?

Τι κάνουμε για όλα αυτά φίλοι γονείς?
Ξυπνάμε και κοιμόμαστε ήσυχοι?
Φοβάμαι πως το αύριο είναι τώρα.

Συνεχίζω λοιπόν να λέω πως δεν τα αγαπάμε τα παιδιά μας αληθινά…
Πρέπει να αποφασίσουμε αν τα θέλουμε πιθηκάκια που μιμούνται ή ελεύθερα και συμβιωτικά πλάσματα σ ένα κόσμο όμορφο, βιώσιμο, ασφαλή και αυτάρκη, μακριά από κάθε κοινωνική αρρώστια του παρελθόντος.
Την επιλογή την κάνουμε σήμερα, τούτη τη μοναδική στιγμή…
…το καράβι πάει ολοταχώς για το παγόβουνο… πάψε λοιπόν να κοιτάς με απορία αδερφέ… άρπαξε το τιμόνι…
κι αν κουραστείς θα είμαι δίπλα.


Tasos Petridis
πηγη