anti-ntp: Ξεχρεώσαμε την ίδια μέραΠρότεινε Γερμανίδα ιστορικός!!
Ένα βήμα παρακάτω έχει προχωρήσει η Γερμανίδα ιστορικός και συγγραφέας Λεονόρα Ζέελινγκ. Αντιδρώντας στα υποτιμητικά δημοσιεύματα του Γερμανικού Τύπου για τη χώρα μας, η Πανεπιστημιακός ζητεί την επιβολή ενός ιδιότυπου πολιτιστικού φόρου για τη δημοσιονομική διάσωση….
της Ελλάδας.
«Για κάθε Ελληνική λέξη που χρησιμοποιεί κάθε Ευρωπαίος να δίνει 5 σεντς για την Ελλάδα. Μόλις ο Γερμανός πει Ιdee, μόλις ο Γάλλος προφέρει idee, μόλις ο ‘Αγγλος ξεστομίσει idea, να πιστώνονται αυτόματα 5 σεντ στον Ελληνικό δημόσιο κορβανά. Το ίδιο για τις λέξεις ψυχή και ψυχανάλυση, δημοκρατία και πολιτική, μουσείο, Ευρώπη, ευρώ και πάει λέγοντας», σημειώνει η συγγραφέας στο βιβλίο της, που μόλις μεταφράστηκε στα Ελληνικά από την Αλφα Εκδοτική και το Ελληνοβρετανικό Κολέγιο.
«Αποφάσισα να γράψω το βιβλίο αυτό κατ’ αρχάς γιατί ήθελα να δείξω όλα όσα χρωστάμε στην Ελλάδα. Το γεγονός ότι μπορούμε να μιλάμε σήμερα για οικονομία και ευημερία οφείλεται στην Αρχαία Ελληνική Επιστήμη. Πιστεύω ότι όλες οι χώρες που χρησιμοποιούν Ελληνικής έμπνευσης “εργαλεία” θα πρέπει να πληρώσουν», δηλώνει στο «Εθνος της Κυριακής» η Λεονόρα Ζέελινγκ.
«Επίσης, η αγάπη μου για τη σύγχρονη, μοντέρνα Ελλάδα: τον απλό τρόπο ζωής, την ειλικρίνεια, την αγάπη για την ελευθερία, όλες τις ιδιότητες των σύγχρονων Ελλήνων, τις οποίες πρέπει να θαυμάζει κανείς. Και τρίτον, επειδή θεωρώ άδικη και αποκρουστική τη δυσφήμηση της Ελλάδας και των πολιτών της από την πλειονότητα των Γερμανών δημοσιογράφων.
Η Ελλάδα δεν έχει δισεκατομμύρια χρέος προς την Ε.Ε., αλλά η Ε.Ε. και ο κόσμος έχουν τεράστια χρέη προς την Ελλάδα»,
καταλήγει η κ. Ζέειλινγκ.
4 σχόλια:
Αν αποδεχτούμε τον όρο “δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας” και θέλουμε να πληρώνουν οι ξένοι για τις ελληνικές λέξεις που χρησιμοποιούν, τι θα έπρεπε να μας δίνουν για τις γνώσεις που αποκόμισαν από τους αρχαίους Έλληνες επιστήμονες; Τι θα έπρεπε να μας δίνουν για τις ιδέες που τους έχουν κάνει ανθρώπους;
Λοιπόν, αυτά είναι δόλια εγκληματικά και εγκληματογενή καραγκιοζιλίκια. Κι εμείς δεν θέλουμε να γίνουμε ούτε καραγκιόζηδες ούτε εγκληματίες. Τα “πνευματικά δικαιώματα”, και κυρίως ο τρόπος χρήσης τους, είναι μια από τις πιο τερατώδεις απάτες στην ιστορία της ανθρωπότητας, η οποία κατοχυρώθηκε και νομικώς τους τελευταίους αιώνες, ώστε να μπορούν να εκμεταλλεύονται την κατάσταση οι επιτήδειοι.
Η έννοια της “πνευματικής ιδιοκτησίας”, όπως την γνωρίζουμε, εμφανίζεται με την εφεύρεση της σύγχρονης τυπογραφίας (γιατί υπάρχει και ένας “Δίσκος της Φαιστού”). Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι εξουσιαστές απένεμαν προνόμια μόνο στους εκδότες, δηλαδή στους τυπογράφους. Με αυτόν τον απλούστατο τρόπο προστατεύονταν τα συμφέροντα της συντεχνίας των τυπογράφων, ενώ παράλληλα, οι πονηροί της εξουσίας κατάφερναν να ελέγχουν εύκολα και αποτελεσματικά τη διακίνηση των ιδεών. Ήταν οι εποχές που το μεγαλύτερο τμήμα της Ευρώπης ελεγχόταν από τους Πάπες και τους Καρδινάλιους. Η παλαιότερη σχετική περίπτωση που γνωρίζουμε είναι το προνόμιο που παραχωρήθηκε από τους διοικούντες την πόλη της Βενετίας στον Jean de Spire, το 1469, που του εξασφάλιζε το μονοπωλιακό δικαίωμα εκτύπωσης των βιβλίων για πέντε έτη. Τότε, ο δημιουργός-συγγραφέας δεν ήταν και τίποτε σπουδαίο. Κατείχε μόνον το πρωτότυπο χειρόγραφο, και από τη στιγμή που το πουλούσε στον τυπογράφο, τελείωνε ο ρόλος του. Μόλις το 1709 αναγνωρίστηκε το δικαίωμα των δημιουργών στο έργο τους, και μετά από τρομακτικούς δικαστικούς αγώνες και συγκρούσεις με την συντεχνία των τυπογράφων, που έβλεπε να χάνει τα αποκλειστικά της προνόμια. O πρώτος νόμος για την προστασία της “πνευματικής ιδιοκτησίας” είναι ο αγγλικός “Copyright Act τού 1709”, με τον οποίο παραχωρήθηκε στον συγγραφέα το αποκλειστικό δικαίωμα εκτύπωσης των έργων του για ορισμένα χρόνια.
Πέρασε ο καιρός και καταλήξαμε στην ίδρυση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και την ταυτόχρονη σύναψη της συμφωνίας για την προστασία των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας στον τομέα του εμπορίου, γνωστή ως “TRIPS” (Trade-Related Aspects of Intellectual Property Rights). Με την “TRIPS” επιδιώκεται να καταστούν προς πώληση όλα όσα αφορούν την ανθρώπινη γνώση. Και, ασφαλώς, ο μεγάλος κερδισμένος της όποιας αγοραπωλησίας δεν είναι άλλος από την εταιρεία που κατέχει τα εκάστοτε “δικαιώματα”. Οι άτεγκτοι νόμοι για τα “πνευματικά δικαιώματα” αποτελούν το μέσο ελέγχου της πνευματικής δημιουργίας και των επιτευγμάτων του ανθρώπου από έναν μικρό αριθμό εταιρειών. Όλοι οι υπόλοιποι αποκλείονται από την αγορά, καθώς η τεχνογνωσία συσσωρεύεται δι' εξαγοράς ή κυριολεκτικής κλοπής στους λίγους και “εκλεκτούς”. Όποιος δεν έχει κατοχυρωμένα “πνευματικά δικαιώματα” απαγορεύεται να δημιουργεί και να παράγει, ακόμα κι αν γνωρίζει τον τρόπο. Όποιος δεν έχει τα χρήματα να χρυσοπληρώνει τα πατενταρισμένα προϊόντα, μπορεί άνετα να αποσυρθεί περιμένοντας να πεθάνει...
Όμως, Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΪΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ, συνεπώς, ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ, κι εκ του αποτελέσματος, ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΝΑ ΕΜΠΟΕΥΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ.
Είναι αδύνατον να γίνει σαφής διαχωρισμός της γνώσης ως απόρροια αυθύπαρκτης νοητικής λειτουργίας(!), αυτοτελούς διανοητικής προσπάθειας(!), έμπνευσης(;), μόρφωσης, τεχνογνωσίας κλπ.. Είναι σίγουρο ότι κανένας δεν θα μπορούσε να καταφέρει το παραμικρό, εάν ζούσε εξ αρχής τελείως αποκομμένος από τους ανθρώπους. Το πολύ-πολύ, αφού καταλάβαινε ότι ο πόνος στην κοιλιά του οφείλεται στο ότι είναι άδεια, να επινοούσε έναν τρόπο για να τη γεμίσει, αφού βέβαια προηγουμένως κατέληγε στο τι από αυτά που βρίσκονται γύρω του είναι ικανά να σταματήσουν τους πόνους του.
Τι συμβαίνει σήμερα;
Ο συγγραφέας ζητάει πνευματικά δικαιώματα για το έργο του. Αυτός πλήρωσε τίποτε για το αλφάβητο που χρησιμοποιεί; Πλήρωσε τους συγγραφείς, τη βιβλιογραφία των οποίων συμβουλεύτηκε; Ο συγγραφέας μυθιστορημάτων, μέχρι να φτάσει στο σημείο να γράφει ο ίδιος, το πιθανότερο είναι να έχει πάρει ερεθίσματα από άλλα βιβλία και σίγουρα από αυτά που βιώνει καθημερινά. Επειδή, δηλαδή, είδε εμένα στον δρόμο να παριστάνω τον κλόουν και επινόησε τον ήρωα του λογοτεχνικού του έργου, όταν θ’ αρχίσει να εισπράττει από τις πωλήσεις του βιβλίου του, θα πάρω κι εγώ το μερίδιο που μου αναλογεί;
Η εταιρεία κατασκευής ελαστικών οχημάτων απαιτεί την υπεράσπιση των πνευματικών της δικαιωμάτων για τη μορφή της επιφάνειας του ελαστικού της, λόγω της οποίας απομακρύνεται ταχύτερα το νερό και του προσδίδουν καλύτερη πρόσφυση. Εν τούτοις, δεν έχει πληρώσει τίποτε απολύτως για την τεχνική του βουλκανισμού, την οποία χρησιμοποιεί, ούτε φυσικά για τη ροή υγρού σε αύλακα και φυσικά, για τη θεμελιώδη ιδέα στην οποία βασίζεται η λειτουργία του προϊόντος της, τον τροχό. Γιατί; Επειδή ο τροχός, η κατευθυνόμενη ροή και ο βουλκανισμός θεωρούνται αυτονόητα; Ποιος μπορεί να ορίσει τι είναι αυτονόητο και τι όχι;
Ο μόδιστρος ζητάει ένα απίστευτο ποσό για το ένδυμα που σχεδίασε, το οποίο θα φέρει το όνομά του ή της εταιρείας με την οποία συνεργάζεται – και κάτι έγινε! Έχουμε και λέμε τώρα: Εμείς πληρώνουμε κυριότατα την ιδέα του μόδιστρου, που “έστυψε” το μυαλό του για να σχεδιάσει –μόνο– το ένδυμα, και το όνομα. Εκτός από αυτά, πληρώνουμε για το ύφασμα και τα υλικά του ενδύματος (που μπορεί όντως να είναι ανθεκτικότερα και καλύτερης ποιότητας λ.χ. από τα κινέζικα), πληρώνουμε τα εργατικά του προϊόντος, το κέρδος των αεριτζήδων μεσαζόντων, τα μεταφορικά, τον κόπο του πωλητή, φόρους κλπ.. Ο μόδιστρος και η εταιρεία του εκτός από υλικά τι πλήρωσαν; Πλήρωσαν για την ιδέα του ψαλιδιού, της βελόνας, της κλωστής και της συστοιχίας των ινών της κλωστής, που της δίνουν ανθεκτικότητα, για τον τρόπο που πλέχτηκαν μεταξύ τους οι κλωστές (εκτός κι αν εφάρμοσε δική του μέθοδο!), για τις γνώσεις που εφαρμόστηκαν από τη σπορά του βαμβακιού μέχρι αυτό να γίνει ίνα, για την ιδέα του κουμπιού και της κουμπότρυπας, για το φερμουάρ, για τη λειτουργία των γραναζιών της ραπτομηχανής που χρησιμοποιήθηκε; (Να μην ψάξουμε τι μπορεί να έχει η ραπτομηχανή, για τα οποία επίσης δεν πλήρωσε.) Για όλα αυτά τα μόνα που μπορεί να πλήρωσαν ο αγρότης, το εκκοκκιστήριο, η κλωστοϋφαντουργία, η εταιρεία κατασκευής ραπτομηχανών, ο μόδιστρος και όποιος άλλος μεσολαβεί μέχρι την παραγωγή του τελικού προϊόντος, είναι η ιδέα της τελικής μεθόδου ή τεχνογνωσίας που χρησιμοποιήθηκε στην εκάστοτε περίπτωση. Για τις πρωταρχικής σημασίας γνώσεις που εφαρμόστηκαν, δεν πλήρωσε κανείς τους τίποτε. Δηλαδή, όλη η γνώση, δίχως την οποία δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί απολύτως τίποτε, δεν έχει καμία αξία και παραβλέπεται, ενώ η “έμπνευση” και το όνομα του σαχλαμάρα κοστίζουν ένα κάρο λεφτά! Λογικότατο και αναμενόμενο… Ας συνεχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα με τον τρόπο που μας έχει επιβληθεί...
Αυτό το παραμύθι, που μας το παρουσιάζουν κιόλας σαν δεδομένο, πρέπει κάποτε να πάψει να μας ταλαιπωρεί. Η παραγωγή και η διάθεση των προϊόντων επιβάλλεται να πάψουν να εναρμονίζονται με τα επιβεβλημένα “θέσφατα”. Οι κηφήνες που προΐστανται των πολυεθνικών, τα “περισπούδαστα” κουτορνίθια των Χάρβαρντ που τις στελεχώνουν και οι υπόλοιποι μεσάζοντες είναι περιττοί και μόνο προβλήματα δημιουργούν. Όλοι αυτοί πρέπει να φύγουν από τη μέση με τις κλοτσιές. Το κόστος αγοράς οποιουδήποτε προϊόντος πρέπει να περιορίζεται –με νόμους– στον βαθμό που θα καλύπτει τα έξοδα του δημιουργού-παραγωγού, ένα λογικό κέρδος γι’ αυτόν (ως αμοιβή για την εργασία του) και πιθανόν τα έξοδα και την εργασία του μεταφορέα και του πωλητή. Και το σπουδαιότερο, πρέπει να καταργηθούν τα “πνευματικά δικαιώματα”, τουλάχιστον με τη μορφή που λειτουργούν σήμερα, στον βωμό των οποίων γίνονται καταφανέστατα εγκλήματα.
Με την ίδια λογική όμως και οι ξένοι θα μπορούσαν να φορολογήσουν και εμάς κάθε φορά που χρησιμοποιούμε ονομασίες τους από έναν μαθηματικό θεώρημα, έναν φυσικό νόμο είτε μια τεχνική τους ανακάλυψη. Αν το πράξουν τότε την βάψαμε. Και μη μου πείτε πως οι αρχαίοι τα ανακάλυψαν όλα αυτά γιατί τα σύγχρονα μαθηματικά η φυσική η τεχνολογία η Χημεία η βιολογία και η ιατρική είναι επινοήσεις στην ουσία των 4 τελευταίων αιώνων και μάλιστα ξένων, μπορεί οι αρχαίοι πρόγονοί μας να έθεσαν τα θεμέλια αλλά ένας ουρανοξύστης δεν αποτελείται μόνο από θεμέλια. Ας μη γινόμαστε άλλο γραφικοί έλεος πια
Δημοσίευση σχολίου