ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ Α ΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ!

Του Προκόπη Παυλόπουλου Βουλευτή, Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών
Μέσα στη δίνη της οικτρής αποτυχίαςκαι της φορολογικής της πολιτικής η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, έχοντας χάσει εμφανώς τον έλεγχο των αποφάσεών της καθώς και τα όποια υπολείμματα πολιτικής σοβαρότητας,επιδίδεται σ’ ένα άναρχο σαφάρι φοροεπιδρομής, ιδίως σε βάρος των οικονομικώς ασθενέστερων. Τα μέτρα που παίρνει ή εξαγγέλλει βροχηδόν, διαρκώς αλληλοσυγκρουόμενα και...
αλληλοαναιρούμενα, ήδη προκαλούν ρήξη του κοινωνικού ιστού ενώ, παραλλήλως, στη συντριπτική τους πλειονότητα παραβιάζουν καταφώρως το Σύνταγμα. Τελευταίο, αλλά και πιο κραυγαλέο, δείγμα γραφής αυτής της κυβερνητικής οικονομικής –υπό την ευρεία του όρου έννοια- οπερέτας είναι τα κατά συρροήν εξαγγελλόμενα, πάνταυπό διαφορετικές εκδοχές, μέτρα ως προς τη συλλογή αποδείξεων. . ​Αν λάβει κανείς υπόψη τα όσα έχουν μέχρι τώρα δει το φως της δημοσιότητας για τα μέτρα αυτά η κατάσταση διαμορφώνεται ως εξής: Όλο το εισόδημα που καταναλώνεται θα πρέπει ν’ αποδεικνύεται και να τεκμηριώνεται με συγκεκριμέναπαραστατικά τα οποία, μ’ ευθύνη του εκδότη ή του αποδέκτη, θα καταχωρίζονται ηλεκτρονικώς. Τούτο αφορά πλέον το σύνολο των οικογενειακών δαπανών. Αν λοιπόν το ποσοστό των αποδείξεων πάειτελικώς π.χ. στο 60% -όπως θρυλείται- τότε εφόσον ο φορολογούμενος συγκεντρώσει, έστω και για λόγους αντικειμενικήςαδυναμίας, ακόμη και ανωτέρας βίας, λιγότερες αποδείξεις η διαφορά θα φορολογείται με φόρο τουλάχιστον,όπως και πάλι θρυλείται, 10%! . Κατά πρώτο λόγο πρέπει να τονισθεί ότι το μέτρο είναι, αποδεδειγμένα, ανεφάρμοστο. Και τούτο διότι η εφαρμογή του στηρίζεται σε μια δαιδαλώδη γραφειοκρατία, η οποία θα οδηγήσει στη σταδιακή αποδόμησή του. Πέραν τούτου όλοιοι φορολογούμενοι καλούνται ν’ «αναβαθμισθούν» σ’ εξειδικευμένους λογιστές, που θα καταγράφουν κάθε είδους δαπάνη την οποία πραγματοποιούν, υπό τα «καυδιανά δίκρανα» φορολογικών και άλλων κυρώσεων, των οποίων ουδείς σήμερα γνωρίζει την συνολική φύση και το πλήρες μέγεθος. Επισημαίνω –και κυριολεκτώ- ότι ακόμη και το οικονομικό βοήθημα που, μέσα στη σημερινή δεινή οικονομική κρίση,ενδέχεται οι γονείς να δίνουν στα παιδιά τους ή η στοιχειώδης επίδειξη κοινωνικής αλληλεγγύης προς τον αναξιοπαθούντα γείτονα, καθίστανται φορολογικώς επιλήψιμες συμπεριφορές! Βρισκόμαστε δηλαδήμπροστά σε φαινόμενα καταρράκωσης όχι μόνο της φορολογικής νομιμότητας αλλά και της κοινωνικής ηθικής. . Κατά δεύτερο λόγο τα μέτρα των αποδείξεων, μ’ αυτή τη δομή και αυτές τις έννομες συνέπειες, είναι προδήλως αντισυνταγματικά. Και η αντισυνταγματικότητα αυτή έρχεται να προστεθεί στη χιονοστιβάδα των αντισυνταγματικών νόμων που ψηφίζονται συνεχώς από την κυβερνητική πλειοψηφία, με πρόσφατα θεσμικώς απεχθή παραδείγματα το ειδικό τέλος ακίνητης περιουσίας και την περιβόητη, πασοκικής έμπνευσης,«εφεδρεία» για τη μαζική απόλυση υπαλλήλων του δημόσιου τομέα.Μάλιστα τα ως άνω μέτρα για τις αποδείξεις πάσχουν διπλή αντισυνταγματικότητα: Α. Η πρώτη αφορά την παράβαση της αρχής της ισότητας ενώπιον των δημόσιων βαρών, την οποία κατοχυρώνει το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος. Και τούτο διότι οι διατάξεις αυτού του άρθρου ορίζουν πως οι Έλληνες συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη «ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Πλην όμως τα προαναφερόμενα μέτρα για τις αποδείξεις κάθε άλλο παρά οδηγούν σε τήρηση αυτής της αναλογικότητας. Όλως αντιθέτωςέρχονται σ’ ευθεία σύγκρουση μ’ αυτή.Τούτο προκύπτει κυρίως από το ότι ο απώτερος κυβερνητικός στόχος της υιοθέτησής τους είναι, εμμέσως πλην σαφώς, η πλήρης και ισοπεδωτική κατάργηση κάθε ορίου αφορολογήτου, ανεξάρτητα από τη φοροδοτική ικανότητα του καθενός. Β. Η δεύτερη αντισυνταγματικότητα αφορά την παραβίαση της αρχής της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, όπως οριοθετείται από τις διατάξεις του άρθρου 5 παρ. 1 του Συντάγματος. Οι διατάξεις αυτές ορίζουν, μεταξύ άλλων, ότι καθένας μπορεί ν’ αναπτύσσει ελευθέρως την προσωπικότητά του και μέσω της συμμετοχής του στην κοινωνική και οικονομική ζωή της Χώρας. Υπό τα δεδομένα όμως που προεκτέθηκαν είναι φανερό ότι τα σχεδιαζόμενα μέτρα των αποδείξεων αποδυναμώνουν πλήρως κάθε έννοια ελεύθερης συμμετοχής στην οικονομική ζωή, αφού η πρωτοφανής γραφειοκρατία και οιεξοντωτικές κυρώσεις διαμορφώνουν ένα δρακόντειο πλαίσιο, το οποίο οδηγεί μαθηματικώς στην οικονομική ασφυξία του φορολογουμένου. Και ναι μεν είναι ευκταίο αλλά και θεσμικώς επιβεβλημένο κάθε μέτρο που αποσκοπεί στην πάταξη της φοροδιαφυγής, η οποία υπό τα σημερινά οικονομικά δεδομένα συνιστά, στην κυριολεξία, κοινωνικό έγκλημα. Τα κατά τ’ ανωτέρω μέτρα των αποδείξεων, όπως καθένας αντιλαμβάνεται με βάση τα διδάγματα της κοινής πείρας, κάθε άλλο παράπρόσφορα είναι για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής ενώ, από την άλληπλευρά, καταφέρουν πρόσθετοτελειωτικό χτύπημα στην ήδη ημιθανή και παραπαίουσα αγορά και στο κοινωνικό σύνολο γενικότερα. ​Η πρωτοφανής –δεν συναντάται σε κανένα σύγχρονο πολιτισμένο και δημοκρατικό κράτος- αυτή «πρωτοβουλία» της πολιτικώς πανικόβλητης Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου υπερβαίνει έτσι τα όρια και της πιο ακραίας παρέμβασης στην οικονομική ελευθερία που διανοήθηκανακόμη και κομμουνιστικά καθεστώτα του απώτερου παρελθόντος. Αξίζει κανείς να ξαναδιαβάσει την «Ξεχερσωμένη γη» του ΜιχαήλΣολόχωφ, ο οποίος εκεί περιγράφει τοκοινωνικό δράμα των κολχόζ επί Στάλιν. Και θ’ αντιληφθεί ότι ούτε ο αλήστου μνήμης δικτάτορας της τέωςΕΣΣΔ διανοήθηκε τότε να οργανώσει σύστημα ελέγχου ως προς το τελευταίο ρούβλι, που ο κάθε ταλαίπωρος μουζίκος –αν το είχε- ξόδευε για να επιβιώσει αυτός, η οικογένειά του και οι συγχωριανοί του…
Πηγη