Η γιορτή στο Σύνταγμα

Η ζωή βρίσκει πάντα τρόπους να συνεχίζεται

Και μόνο για το γεγονός ότι σήμερα το Σύνταγμα ήταν σαν γιορτή, η φάση με τους Αγανακτισμένους μού φτάνει και μου περισσεύει.

Τα δύο τελευταία χρόνια οι Κυριακές (και οι Δευτέρες και οι Τρίτες και οι Τετάρτες...) είναι σα νεκροταφείο στο Κέντρο. Το ξέρω γιατί εδώ δουλεύω και ζω. Απόψε, και τις προηγούμενες μέρες, είδα πάλι κόσμο, τα μαγαζιά ανοιχτά,
φώτα, φωνές. Στη πλατεία, την Αμαλίας, την Πανεπιστημίου το πλήθος βολτάριζε και στα σοκάκια ολόγυρα τρώγαν και πίνανε, σε ατμόσφαιρα επαρχιακής γιορτής - χρόνια είχα να δω έτσι τους Αθηναίους.

Κι ήταν ένα πλήθος χαλαρό, γελαστό, συμφιλιωμένο - κανονικοί άνθρωποι. Μωρά, ηλικιωμένα ζευγάρια, χιλιάδες νέοι. Ίσως και 50 χιλιάδες. Άνθρωποι που τις Κυριακές τους, συνήθως τις περνάνε έντρομοι στα σπίτια τους, μπροστά στις οθόνες, ακούγοντας ανυπεράσπιστοι, χιλιάδες ψέματα, χιλιάδες απειλές, χιλιάδες προσβολές.

Πολιτικά, αυτό που συμβαίνει ίσως είναι αδιαμόρφωτο. Κοινωνικά, όμως, σημαίνει πολλά. Σημαίνει ότι στην ξηλωμένη πόλη, οι άνθρωποι εξυφαίνουν ένα νέο ιστό, που τους συνδέει απέναντι στην επιβεβλημένη φρίκη και τους αλληλοκαθρεφτίζει εν τη αμηχανία τους. Αυτό που φαίνεται σα ξέσκασμα από τον πολύ ζόφο, είναι μια νέα κοινωνικότητα - αν όχι συντροφικότητα - χωρίς τις ύποπτες κηδεμονεύσεις των «απελευθερωτών». Κι αυτό, στο τέλος γίνεται πολιτική. Γίνεται δύναμη για να ζήσεις.

Έτσι είναι η ζωή. Εκεί που κλαίς το μακαρίτη, υψώνεις το ποτήρι σου και λες «ζωή σε λόγου μας». Η ζωή δεν μπορεί να σταματήσει. Απλώς, στις δυσκολίες, βρίσκει νέα ποτάμια να κυλήσει. Για πόσο οι άνθρωποι θα ήταν όμηροι των δελτίων ειδήσεων; Για πόσο το κέντρο της πόλης θα ήταν μια μαύρη τρύπα; Με αυτήν την σχεδόν σωματική αντίδραση, οι Αθηναίοι ζητάνε πίσω τη μπουκιά ζωής που τους πήραν από το στόμα.

Ακόμα και ως ένα υπαίθριο μπαρ να το δεις, που οι χτυπημένοι σα χταπόδια μαζεύονται τα βράδια για να εκτονωθούνε και να φασκελώσουν τους αστείους τύπους που τους κυβερνούν - δεν είναι λίγο. Έτσι απλά αρχίζουν οι αλλαγές. Και τα μικρά και τα μεγάλα ταξίδια αρχίζουν με ένα πρώτο βήμα.

Γράφει στη lifo.gr ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος.