του η ντροπή, εκείνη που νιώθει κανείς όταν λέει κάτι γνωστό, κάτι τετριμμένο, κάτι περιττό. Πώς να πείσεις για τη σκέψη σου όταν λες το προφανές; Και όμως.
Μία ολόκληρη συμμορία δημοσιολόγων (άφωνων αφού η φωνή τους δεν περιείχε λόγο και ανόητων αφού προπαγάνδιζαν με τα κρωξίματα τους για να κρύψουν τη βιωμένη αλήθεια) εδώ και λίγους μήνες, πριν και ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που ζήσαμε, είχε αποδυθεί στο «τιτάνιο» έργο της ενημέρωσης του εκλογικού σώματος.
Με εξόφθαλμα ψεύδη και κατάχρηση της υπερβολής (που τόσο πολύ συγγενεύει με την ύβρη) άσκησαν εξαιρετικά έντονη (επιπλέον λόγος που την καθιστά ηλίθια) πίεση στην πόρνη που καλείται «κοινή γνώμη», για να βάλει κι εκείνη την υπογραφή της στη «σωτηρία των τραπεζών». Ήταν προφανές το δούλεμα και η κοροϊδία αλλά η πόρνη (η μόνη που δεν διαπομπεύεται απάνθρωπα όπως άλλες δυστυχείς ομότεχνές της) έκανε τη δουλειά για την οποία προοριζόταν και μάλιστα δίχως προφυλακτικό και αμοιβή.
Ολοκληρώθηκαν λοιπόν οι δημοκρατικές διαδικασίες και ο λαός ελεύθερα (αλλά με δέος και πώς να ονομάσεις τον φοβισμένο, ελεύθερο;) αποφάσισε. Όργια έγιναν αλλά κανείς δε μίλησε. Ούτε για τον βομβαρδισμό ξύλινων τίτλων εντύπων της αλλοδαπής, ούτε για τις απευθείας παρεμβάσεις, ούτε για την καταιγίδα ψεμάτων περί «επαναδιαπραγμάτευσης» και μάλιστα τη μέρα εκείνη που –θεωρητικά- ο νομοθέτης απαγορεύει τις προπαγανδιστικές συζητήσεις, τη μέρα εκείνη που ο πολίτης πρέπει να σκεφτεί καλά και να αποφασίσει τι θα ψηφίσει την επόμενη μέρα, την Κυριακή των εκλογών. Ας είναι. Ήταν αναμενόμενο και ως εκ τούτου, το αντίθετο (δηλαδή ο σεβασμός στον νόμο) μάλλον θα μας έκανε να νιώσουμε πως δε ζούμε στην Ελλάδα αλλά στη Σουηδία.
Δεκαοχτώ μέρες μετά από τη δημοκρατική διαδικασία των βιασμένων από τον φόβο, εκλογών που ανέδειξαν στην εξουσία ένα σκίτσο, μία καρικατούρα πολιτικής συμμαχίας, αποκτήσαμε κυβέρνηση. Μία κυβέρνηση, όσων πριν από λίγους μόλις μήνες, θεωρούσαν οι εκλογείς (και αυτοί που την ανέδειξαν μαζί) πως είναι ακατάλληλη για τον τόπο. Τώρα ήρθε η ώρα, αυτή η καρικατούρα κυβερνητικού σχήματος, να έρθει αντιμέτωπη με την πραγματική κυβέρνηση του τόπου. Την επιβεβλημένη από το εξωτερικό, χούντα των οικονομικών παραγόντων και τραπεζικών υπηρετών. Φτάνει στην Αθήνα η τρόικα του κεφαλαίου. Φτάνει και μάλιστα αγριεμένη, όπως με αγωνιώδη φωνή μας εκφωνούν 5 φορές τη μέρα, οι έγκυροι τσοπάνηδες των –εμετικών πια- μέσων μας.
Ο μωροφιλόδοξος -και ελέω Μέρκελ- πρωθυπουργός Σαμαράς, ο αναξιοπρεπής Χατζηαβάτης και υπεύθυνος για την άνευ προηγουμένου φτωχοποίηση ενός ολόκληρου λαού Βενιζέλος μαζί με το «αριστερό τους άλλοθι» τον κυρ Φώτη Φανούρη, σε νέες περιπέτειες. Ενδεδυμένοι τον μανδύα του σωτήρα, θα διαπραγματευτούν με τα κτήνη που τρίβουν τα χέρια τους εν όψει της φιλικής υποδοχής που εδώ και 3 χρόνια τους επιφυλάσσει η Ελλάδα των «διαχειριστών της πολιτικής» της.
Προεξοφλώντας –για τους νουνεχείς- την αποτυχία της τρόικας εσωτερικού, τα (δικά τους) ΜΜΕ, προετοιμάζουν τον ευκολόπιστο λαό που ψήφισε «επαναδιαπραγμάτευση με την υπεύθυνη αγωνία που εμπνέει –και δυστυχώς εκφωνεί- ένας Βενιζέλος, ένας Σαμαράς ένας κυρ Φώτης. Και τι μένει; Η επόμενη πράξη του δράματος όπου δήθεν
-θα διαπραγματευτούν σκληρά οι 3 καμπαλέρος
-θα ξενυχτήσουν διαπραγματευόμενοι οι τρείς τιτάνες
-θα δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα
-θα στηλιτεύσουν την ανεύθυνη στάση της αντιπολίτευσης (γιατί πάντα πρέπει να είναι ανεύθυνος ο ΣΥΡΙΖΑ)
-θα δακρύσουν, θα κλάψουν, θα φωνάξουν θα, θα, θα….
Και στο τέλος θα πέσει η αυλαία της παράστασης. Το αποτέλεσμα είναι ήδη γνωστό. Θα το πασπαλίσουν όμως με λίγο «επιμήκυνση» λίγο «επιτόκιο» και άλλα τα οποία θα είναι το ένα χειρότερο από το άλλο και θα μας το σερβίρουν με θριαμβολογίες για ηλίθιους. Η μεγάλη του γένους σχολή που ανάθρεψε γενιές επί γενεών στην ανοησία και τη ναρκωμένη κρίση, ξέρει τι θέλει ο πελάτης. Ήξερε και πριν τις εκλογές και ξέρει ακόμα. Και ακόμα και αν είναι ανίκανοι να τροποποιήσουν ή να αναδιαπραγματευτούν το χρέος με την χούντα, είναι πάρα πολύ ικανοί να τροποποιούν ή να αναδιαπραγματεύονται την αλήθεια με το πόπολο. Άλλωστε η εντολή είναι νωπή. Σαν το κρέας στο τσιγκέλι.
Απρίλης Μάης, κοντά το θέρος λέει ο λαός (αυτός ο λαός που ενδεής και δίχως ιδιότητες προσήλθε να εκτελέσει το καθήκον του πολίτη, να καταχραστεί δηλαδή το όνομα του πολίτη)
Κοντά το θέρος των θυσιών που ακόμα δεν έχουν λάβει τέλος. Που μόνη υπόσχεση πραγματική, της τρόικας εσωτερικού, είναι το ότι δε θα αφήσει ποτέ να λάβουν τέλος οι θυσίες και ο πόνος. Πώς να το κάνουμε. Ο λαός αποφάσισε τη σφαγή του και μάλιστα έδωσε και «νωπή εντολή» στον χασάπη.
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου