Ουδείς αμφιβάλλει ότι ο μεγάλος νικητής των σημερινών εκλογών είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και, σε μεγάλο βαθμό, προσωπικά, ο πρόεδρος του Αλέξης Τσίπρας. Επίσης, για να τελειώνουμε με όσους έχουν απόψεις υπέρτερες εκείνης του λαού, ουδείς δικαιούται να προκαλεί ανησυχία στους πολίτες και να σπέρνει τον πανικό για αυτή την εξέλιξη: κάτι τέτοιο συνιστά ανεπίτρεπτη προσβολή της...
δημοκρατίας. Κανείς δεν είναι τόσο… «σπουδαίος» ώστε οι απόψεις του να είναι υπέρτερες της βούλησης του λαού που πρέπει να γίνει απόλυτα σεβαστή και να σταματήσουν αμέσως οι όποιες κινδυνολογικές υστερίες και άλλες ανοησίες… Αλλωστε, με την εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που ουσιαστικά συνέβη, είναι ότι η λεγόμενη «δημοκρατική παράταξη» μετατοπίζεται πλέον αριστερότερα και αποκτά ένα νέο ισχυρό πόλο για να βρει το δρόμο της σε μια νέα εποχή... Όμως, την ίδια στιγμή τι γίνεται στην άλλη, τη «δεξιά» παράταξη; Εκεί, τα πράγματα είναι πλέον πολύ πιο δύσκολα: η Νέα Δημοκρατία, κακά τα ψέματα, είναι ο μεγάλος ηττημένος… Και ο λόγος γι αυτό είναι ένας και μόνον: ότι επέβαλε τις εκλογές, και ορθώς, ως αντιμνημονιακή δύναμη, αλλά τις διεξήγαγε, δυστυχώς, ως φιλομνημονιακή…
Αυτή η ενδογενής αντίφαση κόστισε πάρα πολύ ακριβά. Η Νέα Δημοκρατία, επί μακρό διάστημα, είχε μια κριτική θέση. Ο Αντώνης Σαμαράς έδωσε μια πολύ μεγάλη μάχη στην Ευρώπη, μάχη που ελάχιστοι θα άντεχαν να δώσουν όταν κάθισε επί ώρες απέναντι στη Μέρκελ στο Λαικό Κόμμα και υπεραμύνθηκε με σθένος και θάρρος των απόψεών του. Ηταν μια πάρα πολύ σημαντική ημέρα: αν ως πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου είχε επιδείξει πολλοστημόριο της αντίστασης του Σαμαρά στη στάση του εκείνη την ημέρα, ίσως η Ελλάδα σήμερα δεν θα βρισκόταν εδώ που βρίσκεται.
Όμως, υπό το βάρος δραματικών περιστάσεων, έπειτα από καιρό, η ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας αναγκάστηκε να λάβει μία πολύ δύσκολη απόφαση: να μπει στην κυβέρνηση, να ψηφίσει ότι ψήφισε κοκ. Και πάλι, ουδείς μπορεί να του ασκήσει κριτική: όποιος είναι έξω απ’ το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει… Το δίλημμα ήταν συντριπτικό και ο Σαμαράς έλαβε τις αποφάσεις που έλαβε, για τις οποίες ουδείς μπορεί να τον κρίνει, παρά μόνον η Ιστορία, που εκείνες τις ώρες βρισκόταν ενώπιόν της.
Όμως, από την ώρα που έλαβε αυτή την απόφαση, η Νέα Δημοκρατία δεν έπρεπε πλέον να επιβάλλει εκλογές. Όχι απλώς γιατί επρόκειτο περί προφανούς τακτικού λάθους, το οποίο άλλωστε αμέσως και εγκαίρως κάποιοι επισήμαναν. Αλλά κυρίως επειδή επρόκειτο για στρατηγικό λάθος και εις βάρος της λεγόμενης «Δεξιάς» παράταξης και, δυστυχώς, εις βάρος της χώρας που τώρα επί της ουσίας τώρα τη στερείται.
Η Ελλάδα από σήμερα το βράδυ δεν διαθέτει την ομογενοποιημένη δεξιά παράταξη που συγκρότησε ο Παπάγος και «τσιμέντωσε» ο Καραμανλής: αυτή που εγγυήθηκε πάρα πολλά και ζωτικά σε αυτή τη χώρα, όπως την ίδια τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ και, αργότερα, την ΕΟΚ. Την παράταξη που έκανε την Ελλάδα ευρωατλαντική δύναμη. Που επανέφερε την πολιτική ομαλότητα στην Ελλάδα μετά τη χούντα. Που τα επιτεύγματά της, πολύ μεγαλύτερα και σημαντικότερα από εκείνα που συχνά της πιστώνονται. Και που τη σημασία της απουσίας της, ως συγκροτημένης δύναμης τώρα θα νιώσει η Ελλάδα σε πολλά επίπεδα, ένα εκ των οποίων, κρισιμότατο άλλωστε, είναι το γεωπολιτικό: σε καιρούς τρομακτικά ευμετάβλητους και ταραγμένους, η χώρα, προσανατολισμένη ως τώρα μονόπατα στο Βερολίνο, δεν διαθέτει ουσιαστικό συνομιλητή με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Γι αυτό και μία από τις πιο δυσνόητες αποφάσεις του κ. Σαμαρά πριν τις εκλογές, ήταν η μετάβασή του στη Μόσχα, αντί στο Λονδίνο, ή την Ουάσιγκτον… Κι αυτό, την ώρα που στην Κύπρο, ένας κομουνιστής πρόεδρος, ο Δημήτρης Χριστόφιας, έχει αλλάξει τη μοίρα της χώρας του προκαλώντας μείζονος σημασίας γεωπολιτική αναδιάταξη σε στενότατη ενεργειακή και αμυντική συνεργασία με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ…
Αυτή η ενιαία «δεξιά», ή η «κεντροδεξιά», δεν υπάρχει πια. Η κεντροαριστερά, βρίσκει το δρόμο της. Όμως, η κεντροδεξιά, είναι πλέον και πάλι πολλά και ισχυρά κομμάτια, όπως ήταν στα χρόνια πριν από τον Παπάγο και, φυσικά τον Καραμανλή. Η μετατροπή της σε μνημονιακή δύναμη με ταυτόχρονη επιμονή σε εκλογές, ήταν ένα πολύ μεγάλο, στρατηγικό και με βάθος σφάλμα. Και έγινε, σε πολύ δύσκολους καιρούς, με την Ελλάδα να διαθέτει πλέον μια εγγύηση λιγότερη για το μέλλον... Το πώς θα διορθωθεί αυτή η ζημία, είναι μια πολύ μεγάλη και δύσκολη υπόθεση… Το πιο πικρό ίσως είναι ότι, εν τω μεταξύ, η Γερμανία, που υπό την ασφυκτική της πίεση συνέβησαν όλα αυτά, έχει από σήμερα ένα νέο κεντρικό συνομιλητή: το νέο Γάλλο πρόεδρο. Όμως, η Ελλάδα, δεν διαθέτει πια μια δύναμη ισχυρή να συνομιλήσει πια με το διεθνές γίγνεσθαι, όπως θα μπορούσε και θα έπρεπε να ήταν μια Νέα Δημοκρατία πριν την άτακτη υποχώρηση από τις θέσεις που επί ένα και πλέον χρόνο στήριξε, έχοντας μετά και την επιπολαιότητα της επιμονής για εκλογές…
πηγη
δημοκρατίας. Κανείς δεν είναι τόσο… «σπουδαίος» ώστε οι απόψεις του να είναι υπέρτερες της βούλησης του λαού που πρέπει να γίνει απόλυτα σεβαστή και να σταματήσουν αμέσως οι όποιες κινδυνολογικές υστερίες και άλλες ανοησίες… Αλλωστε, με την εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που ουσιαστικά συνέβη, είναι ότι η λεγόμενη «δημοκρατική παράταξη» μετατοπίζεται πλέον αριστερότερα και αποκτά ένα νέο ισχυρό πόλο για να βρει το δρόμο της σε μια νέα εποχή... Όμως, την ίδια στιγμή τι γίνεται στην άλλη, τη «δεξιά» παράταξη; Εκεί, τα πράγματα είναι πλέον πολύ πιο δύσκολα: η Νέα Δημοκρατία, κακά τα ψέματα, είναι ο μεγάλος ηττημένος… Και ο λόγος γι αυτό είναι ένας και μόνον: ότι επέβαλε τις εκλογές, και ορθώς, ως αντιμνημονιακή δύναμη, αλλά τις διεξήγαγε, δυστυχώς, ως φιλομνημονιακή…
Αυτή η ενδογενής αντίφαση κόστισε πάρα πολύ ακριβά. Η Νέα Δημοκρατία, επί μακρό διάστημα, είχε μια κριτική θέση. Ο Αντώνης Σαμαράς έδωσε μια πολύ μεγάλη μάχη στην Ευρώπη, μάχη που ελάχιστοι θα άντεχαν να δώσουν όταν κάθισε επί ώρες απέναντι στη Μέρκελ στο Λαικό Κόμμα και υπεραμύνθηκε με σθένος και θάρρος των απόψεών του. Ηταν μια πάρα πολύ σημαντική ημέρα: αν ως πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου είχε επιδείξει πολλοστημόριο της αντίστασης του Σαμαρά στη στάση του εκείνη την ημέρα, ίσως η Ελλάδα σήμερα δεν θα βρισκόταν εδώ που βρίσκεται.
Όμως, υπό το βάρος δραματικών περιστάσεων, έπειτα από καιρό, η ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας αναγκάστηκε να λάβει μία πολύ δύσκολη απόφαση: να μπει στην κυβέρνηση, να ψηφίσει ότι ψήφισε κοκ. Και πάλι, ουδείς μπορεί να του ασκήσει κριτική: όποιος είναι έξω απ’ το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει… Το δίλημμα ήταν συντριπτικό και ο Σαμαράς έλαβε τις αποφάσεις που έλαβε, για τις οποίες ουδείς μπορεί να τον κρίνει, παρά μόνον η Ιστορία, που εκείνες τις ώρες βρισκόταν ενώπιόν της.
Όμως, από την ώρα που έλαβε αυτή την απόφαση, η Νέα Δημοκρατία δεν έπρεπε πλέον να επιβάλλει εκλογές. Όχι απλώς γιατί επρόκειτο περί προφανούς τακτικού λάθους, το οποίο άλλωστε αμέσως και εγκαίρως κάποιοι επισήμαναν. Αλλά κυρίως επειδή επρόκειτο για στρατηγικό λάθος και εις βάρος της λεγόμενης «Δεξιάς» παράταξης και, δυστυχώς, εις βάρος της χώρας που τώρα επί της ουσίας τώρα τη στερείται.
Η Ελλάδα από σήμερα το βράδυ δεν διαθέτει την ομογενοποιημένη δεξιά παράταξη που συγκρότησε ο Παπάγος και «τσιμέντωσε» ο Καραμανλής: αυτή που εγγυήθηκε πάρα πολλά και ζωτικά σε αυτή τη χώρα, όπως την ίδια τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ και, αργότερα, την ΕΟΚ. Την παράταξη που έκανε την Ελλάδα ευρωατλαντική δύναμη. Που επανέφερε την πολιτική ομαλότητα στην Ελλάδα μετά τη χούντα. Που τα επιτεύγματά της, πολύ μεγαλύτερα και σημαντικότερα από εκείνα που συχνά της πιστώνονται. Και που τη σημασία της απουσίας της, ως συγκροτημένης δύναμης τώρα θα νιώσει η Ελλάδα σε πολλά επίπεδα, ένα εκ των οποίων, κρισιμότατο άλλωστε, είναι το γεωπολιτικό: σε καιρούς τρομακτικά ευμετάβλητους και ταραγμένους, η χώρα, προσανατολισμένη ως τώρα μονόπατα στο Βερολίνο, δεν διαθέτει ουσιαστικό συνομιλητή με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Γι αυτό και μία από τις πιο δυσνόητες αποφάσεις του κ. Σαμαρά πριν τις εκλογές, ήταν η μετάβασή του στη Μόσχα, αντί στο Λονδίνο, ή την Ουάσιγκτον… Κι αυτό, την ώρα που στην Κύπρο, ένας κομουνιστής πρόεδρος, ο Δημήτρης Χριστόφιας, έχει αλλάξει τη μοίρα της χώρας του προκαλώντας μείζονος σημασίας γεωπολιτική αναδιάταξη σε στενότατη ενεργειακή και αμυντική συνεργασία με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ…
Αυτή η ενιαία «δεξιά», ή η «κεντροδεξιά», δεν υπάρχει πια. Η κεντροαριστερά, βρίσκει το δρόμο της. Όμως, η κεντροδεξιά, είναι πλέον και πάλι πολλά και ισχυρά κομμάτια, όπως ήταν στα χρόνια πριν από τον Παπάγο και, φυσικά τον Καραμανλή. Η μετατροπή της σε μνημονιακή δύναμη με ταυτόχρονη επιμονή σε εκλογές, ήταν ένα πολύ μεγάλο, στρατηγικό και με βάθος σφάλμα. Και έγινε, σε πολύ δύσκολους καιρούς, με την Ελλάδα να διαθέτει πλέον μια εγγύηση λιγότερη για το μέλλον... Το πώς θα διορθωθεί αυτή η ζημία, είναι μια πολύ μεγάλη και δύσκολη υπόθεση… Το πιο πικρό ίσως είναι ότι, εν τω μεταξύ, η Γερμανία, που υπό την ασφυκτική της πίεση συνέβησαν όλα αυτά, έχει από σήμερα ένα νέο κεντρικό συνομιλητή: το νέο Γάλλο πρόεδρο. Όμως, η Ελλάδα, δεν διαθέτει πια μια δύναμη ισχυρή να συνομιλήσει πια με το διεθνές γίγνεσθαι, όπως θα μπορούσε και θα έπρεπε να ήταν μια Νέα Δημοκρατία πριν την άτακτη υποχώρηση από τις θέσεις που επί ένα και πλέον χρόνο στήριξε, έχοντας μετά και την επιπολαιότητα της επιμονής για εκλογές…
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου