Εκλογές 2012: Διάλυση χωρίς «κρότου-λάμψης»

ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αν και ονειρεύτηκαν να γίνουν αρχιτέκτονες, δεν κατάφεραν να γίνουν τίποτε άλλο, παρά μεταφορείς μπαζών...


Ένας όμορφος, ζεστός και χαμογελαστός ήλιος χαϊδεύει την Ελλάδα. Της αλείφει με αγριοβότανα τις πληγές, την παίρνει από το χέρι και της δίνει ελπίδες για τις μεγάλες αλλαγές που βρίσκονται μπροστά της.

Κάπως έτσι ονειρεύονταν οι πιο ρομαντικοί από τους ρομαντικούς, οι ποιητές της ειρηνικής επανάστασης, μια μέρα σαν κι αυτή. Ν’ αφήνει ο τόπος πίσω τους καπνούς και τα χαλάσματα, να φυλάει βαθιά στην καρδιά του τους νεκρούς αυτόχειρες, να κρατά σφιχτά από το μπράτσο τους πληγωμένους των διαδηλώσεων και τους σακατεμένους των απάνθρωπων μέτρων, να στέλνει ένα χαμόγελο ελπίδας σ’ όσους τραυματίστηκε απρόσμενα η ψυχή τους, και να επιχειρεί το μεγάλο βήμα.

Η διάλυση του πολιτικού συστήματος είναι εδώ. Ενός συστήματος που παραπλάνησε και περιφρόνησε όσο ποτέ κανένα άλλο στα τελευταία εξήντα χρόνια τον άνθρωπο. Αυτόν τον οποίο υποτίθεται θα υπηρετούσε. Πιστά και ανιδιοτελώς. Χάριν της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και τράφηκε όχι μόνο από τις σάρκες, αλλά και την ψυχή του.

Αν ίσχυαν οι κανόνες της αθηναϊκής δημοκρατίας, η συντριπτική πλειονότητα όσων αυτές τις τριάντα μέρες παρέλασαν από τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά στούντιο, ή όσων συνταγογράφησαν με σοφία από τις στήλες του ημερήσιου και περιοδικού τύπου για τη σωτηρία της χώρας, θα είχαν εξοστρακιστεί (με καθολική ψηφοφορία) πριν ανακοινωθεί η μέρα των εκλογών. Μαζί και ο ανώτατος άρχων. Ως επικίνδυνοι για τη Δημοκρατία. Ωστόσο το σημερινό κακέκτυπο δημοκρατικού πολιτεύματος είναι εξαιρετικά προστατευτικό με όσους το επιβουλεύονται.

Αλλά πάντα έρχεται η ώρα. Της Νέμεσης. Έτσι, οι δυο μέχρι πρότινος μεγάλοι πρωταγωνιστές το μόνο που μπορούν να κάνουν τώρα, είναι οι σκέψεις για το πώς θα περισυλλέξουν τα κομμάτια του οικοδομήματός τους. Οι δυο… καταλληλότεροι και… αξιότεροι από όλους όσους προηγήθηκαν αρχηγοί για τη διάλυση του καταστροφικού δικομματισμού, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αν και ονειρεύτηκαν να γίνουν αρχιτέκτονες, δεν κατάφεραν να γίνουν τίποτε άλλο, παρά μεταφορείς μπαζών. Με πολύ κόπο και προσωπικό μόχθο, είναι αλήθεια.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι ο και εμπνευστής της διασφάλισης και θωράκισης απέναντι σε κάθε πιθανή δίωξη της διαφθοράς των επίορκων πολιτικών. Αυτός που ανάλαβε την προστασία τους με την -μετά την περιπέτεια του 1989, αυτή που ασεβείς κονδυλοφόροι ονόμασαν «βρώμικο 89- αναθεώρηση του Συντάγματος. Και εισήγαγε το νέο νόμο περί (μη) ευθύνης των υπουργών. Αυτής της μη ευθύνης που καταλογίστηκε σε όλους τους πρωθυπουργούς και υπουργούς που έκτοτε βούτηξαν όχι μόνο τα χέρια τους αλλά και τα πόδια τους στο μέλι. Φιλόδοξος όσο κανένας άλλος, ματαιόδοξος, βουλιμικός της εξουσίας, αγαπημένος των εθνικών προμηθευτών, των εθνικών εργολάβων και των εθνικών (με το αζημίωτο) επενδυτών. Εισπράττει τώρα ό,τι του αναλογεί. Και μάλιστα με επιείκεια.

Ο πρόεδρος της ΝΔ αναδείχθηκε ως ο πλέον απρόβλεπτος αρχηγός. Και αυτοκαταστροφικός. Όταν ανακοίνωνε τις θέσεις του εναντίον του μνημονίου στο «Ζάππειο 1», έστρεφε την πλάτη στους εκπροσώπους της τρόικας, αγνοούσε επιδεικτικά τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί, προχωρούσε σε περισσότερες εξειδικεύσεις του προγράμματός του στο «Ζάππειο 2» και ζητούσε με επιμονή εκλογές, είχε όλες τις προϋποθέσεις να αναδειχθεί σε εθνικό ηγέτη. Αποδείχθηκε όμως ένας κοινός γκαφατζής, ένας ηθοποιός χωρίς ταλέντο, ένας ακροβάτης χωρίς την ικανότητα ισορροπίας. Και δέχτηκε να υπηρετήσει ό,τι μέχρι το Νοέμβριο κατάγγελλε ως προδοτικό, καταστροφικό και αντιπατριωτικό.

Και οι δύο τώρα στέκονται με αμηχανία μπροστά στα χαλάσματα των οικοδομημάτων τους. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν γράφει μόνο τη φυσιολογική φθορά μιας κακής διακυβέρνησης. Το περίπου 15% που του δίνουν οι αναλυτές των προθέσεων του εκλογικού σώματος, σε συνδυασμό με το κάπου 7% που συγκεντρώνει ο Φώτης Κουβέλης, αποδεικνύει ότι το Σημιτικό μπλοκ αφαιρώντας του τη δυνατότητα να ακολουθήσει από πιο κοντά τα ποσοστά της ΝΔ, δείχνει αμετάκλητα αποφασισμένο να τον τελειώσει. Σε ανάλογη μοίρα όμως είναι και ο Αντώνης Σαμαράς. Είναι ο μοναδικός αρχηγός της ΝΔ, που κατάφερε μέσα σε δυο χρόνια να προκαλέσει δυο διασπάσεις και να αφαιρέσει από τον εαυτό του το όνειρο να διεκδικήσει την πρωθυπουργία. Στην οποία θα ήταν πολύ κοντά, αν στο δικό του σημερινό (+/-) 25% δεν είχε αποσπαστεί το περίπου 10% του Πάνου Καμμένου και το πάνω κάτω 3% της Ντόρας Μπακογιάννη.

Έτσι τα κατάφεραν. Να βρίσκονται ενώπιον των διερευνητικών εντολών και ταυτοχρόνως να απειλούνται με την πολιτική καρατόμησή τους. Διότι οι δυνάμεις, που προέκυψαν από τη δική τους απάνθρωπη επέλαση εναντίον της κοινωνίας, έχουν τη δυναμική να ανατρέψουν και σκάψουν εκ θεμελίων και την πολιτική και του σύστημα που έστησαν. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει θέσει τους όρους ανάπτυξης μιας σύγχρονης Αριστεράς, η οποία κατακτά ρόλο συνδιαμορφωτή των πολιτικών εξελίξεων. Αποτίναξε τη μιζέρια, έριξε πίσω το ατελέσφορο παρελθόν και βλέπει στο μέλλον. Αναφέρει τη λέξη «πατρίδα» και δεν ντρέπεται, κοιτάζει στα μάτια εχθρούς και φίλους και προχωράει. Ο Πάνος Καμμένος, αν και άπειρος αρχηγός, δείχνει επιμονή να ανασυστήσει την παράταξή του, να δώσει σιγουριά στους συντηρητικούς με πολλές από τις εξαγγελίες του να δείχνουν συγκεντρωτική αντίληψη, αλλά και να μην ενδώσει σε αντιαριστερά διλήμματα.

Σίγουρα ο δρόμος είναι μακρύς. Με πολλές καμπές, ανηφοριές και κατηφοριές, ισιάδες και εμπόδια. Όμως είναι ανοιχτός. Και κυρίως όχι μόνο για τους νέους αρχηγούς, αλλά για τους πολίτες. Αυτούς που οδεύουν προς την κάλπη και μπροστά τους δεν έχουν μόνο τα ψηφοδέλτια, τις εφορευτικές επιτροπές, το υπουργείο Εσωτερικών και τη Singular Logic, αλλά και τα 77 άμεσα νέα μέτρα που μηχανεύτηκαν σε βάρους τους η τρόικα με τους ντόπιους πρωθυπουργούς και υπουργούς υπηρέτες της. Πολλοί απ’ αυτούς θ’ ανοίξουν το εκλογικό τμήμα και θα σκέφτονται ότι την προηγούμενη έβαλαν λουκέτο στο δικό τους μαγαζί ή έχουν στην τσέπη μαζί με τη φωτογραφία του αγαπημένου τους προσώπου και την κάρτα ανεργίας. Κάποιοι άλλοι έχουν στο σπίτι τις έγγραφες απειλές της εφορίας και της τράπεζας για κατάσχεση των περιουσιών τους, ενώ τα παιδιά τους αναζητούν πια έξοδο σωτηρίας προς το εξωτερικό.

Η έξοδος όμως, η έξοδος όλων από την κακοτυχία και το κάτεργο είναι εδώ. Η τύχη όλων στα χέρια όλων.

πηγη