Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Μάνος Λοΐζος - ακορντεόν



Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έπαιζε τ' ακορντεόν
όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
φωτιές στα χέρια του άναβε τ' ακορντεόν...


Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ' άλλα
κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν
φασιστικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα
και μια ριπή σταμάτησε τ' ακορντεόν

Τ' αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δε θα περάσει ο φασισμός

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτος την κερδισε, με το σπαθι του, την Αιωνιοτητα.
Ολοι αναλογιζομαστε τι θα ελεγε, αν ζουσε, σημερα.
Μεγαλε Μανο, θα ζεις για παντα, στην καρδια και στο μυαλο μας.

Ανώνυμος είπε...

Σε μια εποχή που έπρεπε να αποφασίσεις ...με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις, ο Μάνος Λοΐζος παράλληλα με το δρόμο της μουσικής επιλέγει και το δρόμο του αγώνα, την ενασχόληση με τα κοινά. Το έργο του ανδρώνεται μέσα στη δεκαετία του '60, των Λαμπράκηδων, των συνεχών διαδηλώσεων για 114, των δυναμικών φοιτητικών, εργατικών, κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Τα τραγούδια που γράφει εκείνη την περίοδο είναι εμπνευσμένα από αυτούς τους αγώνες και τους συνοδεύουν: ο «Δρόμος», ο «Στρατιώτης», το «Ακορντεόν», ο «Τρίτος Παγκόσμιος»... Η ιδεολογική του στράτευση στα ιδανικά του κομμουνισμού, η ευαισθησία του σε ό,τι αφορά τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους, η αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους σε όλο τον κόσμο για ισότητα και αξιοπρέπεια βρίσκουν καλλιτεχνική έκφραση στα «Νέγρικα» σε ποίηση του Γιάννη Νεγρεπόντη, τα οποία παρουσιάζονται δύο ημέρες πριν τη δικτατορία, στη θρυλική συναυλία της ΕΦΕΕ (19 Απρίλη 1967). Τραγούδια που μιλούν για τον αγώνα επιβίωσης των μαύρων της Αμερικής και απαγορεύονται την περίοδο της χούντας, όπως και τα άλλα μέχρι τότε τραγούδια του...

Ανώνυμος είπε...

ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΠΑΤΩ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΠΑΤΩ, Γ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ανώνυμος είπε...

ΤΟ ΞΕΧΑΣΑ******************************************