Μήπως το σκάνδαλο Βατοπεδίου είναι η δήλωση υποταγής στις ΗΠΑ;

Το “σκάνδαλο” Βατοπεδίου έχει κάποιες παραμέτρους που τις λαμβάνω σοβαρά υπόψη μου πριν καταλήξω σε κάποια αξιολογική κρίση επ΄αυτού.

Και γίνομαι πιο συγκεκριμένος.

Η Ελλάς επί Καραμανλή νεότερου, αποφάσισε να ενισχύσει τους πολιτικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς δεσμούς με τη Ρωσία του Πούτιν. Ως...
πολιτική επιδίωξη ήταν θεμιτή.

Η Ρωσία, ως (α) πρώην αντίπαλο δέος για τη Δύση (ή μήπως όχι μόνο πρώην αλλά και νυν;) και (β) ως η πολυπληθέστερη Ορθόδοξη χώρα επιδιώκει διαρκώς κάθοδο ή πολιτικό έλεγχο στις Θερμές Θάλασσες και ειδικά στη Μεσόγειο αλλά ταυτόχρονα και υποστηρίζει τα συμφέροντα του Πατριαρχείου Μόσχας σε σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Πολιτική επιδίωξη θεμιτή και αυτή, για τους Ρώσους, ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος μολονότι ευαισθητοποιημένος με την Οικολογία, δεν τον βλέπω και τόσο ενεργό ως προς την προάσπιση του ρόλου του ως Οικουμενικού Ποιμενάρχη. Και μη μου πεις ότι για αυτό φταίει ότι η Έδρα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως είναι (προσωρινά) σε τουρκικό έδαφος. Άλλο φταίει…!

Το Βατοπέδι, ως μια Μονή με ιδιαίτερο Σλαβικό ενδιαφέρον, από την απαξία του παρελθόντος και την οικονομική του δυσπραγία, επιδίωξε την εκμετάλλευση της περιουσίας του και την οικονομική του αυτοτέλεια. Επιδίωξη και αυτή θεμιτή.

Το Βατοπέδι έπαιξε για μένα ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις της περιόδου 2004 – 2009 διότι κατά τη γνώμη μου πολλάκις διαδραμάτισε το ρόλο του διαμεσολαβητή και του αγγελιοφόρου μεταξύ Ελλάδος – Ρωσίας σε καιρούς που η Δύση είχε σκυλιάσει με την προσέγγιση Καραμανλή με Ρωσία. Δεν είναι τυχαίο που σε ανύποπτο χρόνο πολιτικοί παράγοντες τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Ρωσία επισκέπτονταν το Βατοπέδι για προσκύνημα σε άσχετες μεταξύ τους χρονικές περιόδους πλήν όμως ημερολογιακά κοντινές. Πότε ανέβαινε ο Ρουσόπουλος, μετά ακολουθούσε ο Ρώσος πρέσβης, μετά ο Καραμανλής, μετά ο Αντιπρόεδρος της Ρωσικής Κυβάρνησης κ.ο.κ. Κανονική δηλαδή μεσολαβητική δραστηριότητα. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πολλές από τις κρυφές πτυχές της ελληνορωσικής προσέγγισης της περιόδου (κυρίως σε θέματα άμυνας, οικονομίας και εσωτερικής ασφάλειας) έχουν διαμορφωθεί ή επικοινωνηθεί μέσα από τους τοίχους και τα κελιά της χιλιόχρονης Μονής.

Το ελληνικό κράτος στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης των πολιτικών του αναγκών αλλά και των αναγκών διατήρησης μιας Μονής τόσο σημαντικής σε πολιτικό επίπεδο για την πολιτική επιδίωξη της συνεργασίας με τη Ρωσία, αποφάσισε και ορθώς κατ΄εμέ, να στηρίξει οικονομικά τη Μονή. Οι ανταλλαγές είχαν σκοπό την οικονομική ενίσχυση της Μονής και την εξυπηρέτηση των οικονομικών αναγκών των προσκυνημάτων της και της παγκόσμιας παρουσίας της σε όλο τον κόσμο ακόμη και τον μη Ορθόδοξο.

Επομένως, σε πολιτικό επίπεδο όλοι ήταν ευχαριστημένοι.

Οι Ελλάδα, διότι προσέγγιζε μια αναδυόμενη και πολλά υποσχόμενη χώρα που ευρισκόμενη πλησίον μας αλλά και πλησίον του μεγαλύτερου εχθρού μας εξ Ανατολών, εξασφάλιζε προστασία και οικονομική προοπτική.

Η Ρωσία, διότι μετά από δεκαετίες (για να μη πω αιώνες) απομόνωσης στον Βορρά της Ευρώπης είχε μια μοναδική ευκαιρία να ξανακατέβει εμμέσως στις θερμές θάλασσες και να ασκήσει οικονομική και στρατιωτική πολιτική σε χώρους που στο πρόσφατο παρελθόν ήταν αποκλεισμένη προωθώντας παράλληλα και τα συμφέροντα του Πατριαρχείου Μόσχας.

Το Βατοπέδι, διότι “εξαργυρώνοντας” τον διαμεσολαβητικό του ρόλο στην υπόθεση, εξασφάλισε οικονομική στήριξη και διατήρηση της παρουσίας του εξαιτίας αυτής σε μια περίοδο που ήταν αναγκαία προκειμένου να αναστραφεί η απαξία της Μονής στην οποία είχε περιέλθει προ δεκαετιών.

Όλα αυτά θεμιτά για μένα.

Αν όμως στα παραπάνω εμφιλοχώρησαν (α) προσωπικές επιδιώξεις φιλοχρήματων ανθρώπων ακόμη και ενδεδυμένων το σχήμα του ράσσου, (β) πολιτικές επιδιώξεις καιροσκόπων πολιτικών που βρήκαν την ευκαιρία να “τσιμπήσουν” ένα κομμάτι δόξας ή περιουσίας, (γ) δραστηριότητες πρεσβειών και λοιπών διπλωματικών παραγόντων με σκοπό τον τορπιλισμό των όποιων συμφωνιών και την αναδίπλωση της πολιτικής της Ελλάδος σε σχέση με τη Ρωσία ακόμη και με πολιτική εξόντωση του πρώην Πρωθυπουργού της με χρήση ψευδών ή άλλων πληροφοριών και κατάλληλης προβολής τους μέσω ελεγχόμενων ΜΜΕ, θα συμφωνήσω ότι είναι απολύτως αναγκαίο, αν υπάρχει ακόμη ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη, να διερευνηθεί σε ανακριτικό και εφόσον απαιτηθεί και σε δικαστικό επίπεδο.

Απλώς υποπτεύω, ότι εφόσον το σκεπτικό μου είναι σωστό, οι πολιτικές πτυχές της υπόθεσης δεν θα δουν ποτέ το φώς της δημοσιότητας και απλώς θα εξαντληθούμε στο να ασχολούμαστε με τον Γέροντα. Βλέπετε, ο Καραμανλής πήγε σπίτι πίνοντας το αμίλητο νερό, οι πολιτικοί της κυβέρνησής τους είναι λάδι, άλλοι μέσω παραγραφής και άλλοι διότι δεν τους καταλογίστηκε κάτι μεμπτό, η Ελλάδα ξανανήκει πλέον από το 2009 εις την Δύση, και μας έμεινε μόνο ο Εφραίμ και ο Αρσένιος…!

Ιεροφάντης