Η παραμονή στο ευρώ, εγγυάται την καταστροφή

Του Bruce Arnold,
The Irish Independent
Αποτελεί κοινή παραδοχή, πως σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Εννοώ τις χώρες της ευρωζώνης. Οι οποίες παραμένουν σφιχτά δεμένες μεταξύ τους, παρά τα αποτυχημένα μέχρι στιγμής μέτρα για την σωτηρία τους.
Η γενική συναίνεση θέλει η στενή συνεργασία να πρέπει να ...
συνεχιστεί, ενόψει της νέας εξέλιξης, που αφορά στην αλλαγή της ευρωπαϊκής Συνθήκης για μια νέα δημοσιονομική ένωση, που υποτίθεται πως θα ξαναφέρει την εμπιστο

σύνη σε όλους. Οι συλλογικοί πόροι της ΕΕ θα αποτελέσουν την μέθοδο για να καταπολεμηθεί το υπερβολικό χρέος και η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.
Η νέα συνθήκη όμως, δεν είναι αρκετή για να φέρει πίσω την χαμένη εμπιστοσύνη, ούτε το χαμένο όραμα.
Εδώ και δεκαετίες, σιγά σιγά, η δημοκρατία απογυμνώνεται. Η ΕΕ διοικείται από μια χούντα αυτόκλητων σωτήρων, που εξαρτώνται από την ανεπαρκή χρηματοδότηση της ΕΚΤ, τα λεφτά της οποίας πάνε στις αποτυχημένες τράπεζες, και του ΔΝΤ, που με τη σειρά του δεν δίνει αρκετά στην ευρωζώνη, αφού κρίνει ότι υπάρχουν μεγαλύτερες ανάγκες αλλού.
Η σαθρότητα της δημοκρατίας στην ΕΕ μετριέται από την αδυναμία της πλειονότητας των ευρωβουλευτών, και των τριών μεγάλων παρατάξεων που εκπροσωπούν. Δεν μπορούν να ασκήσουν βέτο στα μαγειρέματα του Herman van Rompuy, ούτε καν να τα τροποποιήσουν.
Το ευρωκοινοβούλιο θα απογοητεύσει τις χώρες που του στέλνουν αντιπροσώπους, και θα αναγκαστεί να περάσει στην άκρη, αμέτοχο, μέχρι να βρεθεί κάποια άλλο δημοκρατικό όργανο για να κάνει την δουλειά του.
Όλες οι χώρες, πλην της Βρετανίας, έχουν συμφωνήσει σε μια πρόταση για μια νέα συνθήκη που θα μας ενώσει ακόμη πιο πολύ, και που θα καταδικάσει την Ιρλανδία σε οικονομική κατάρρευση, που θα ακολουθηθεί από πολιτικό χάος.
Είμαι πολύ προσεκτικός στις διατυπώσεις μου, και θέλω πραγματικά να τρομάξω τον κόσμο. Θέλω να ανοίξω τα μάτια των κυβερνώντων μας.
Σε ένα πρόσφατο άρθρο, σε αυτήν εδώ την εφημερίδα, επισημάνθηκε το μάταιο της νέας προτεινόμενης μορφής της ευρωζώνης, η οποία δεν πρόκειται επ ουδενί να πετύχει, όπως και αν εφαρμοστεί.
Την αποτυχία εγγυάται το γεγονός ότι δεν διαθέτουμε δικό μας νόμισμα, και άρα τη δυνατότητα να επηρεάσουμε την ισοτιμία του, τα επιτόκια, και την ανταγωνιστικότητα μας.
Χωρίς αυτήν την δυνατότητα, είμαστε καταδικασμένοι. Θα μπούμε σε βαθιά ύφεση, μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη, και όλα θα χειροτερέψουν.
Το άρθρο μιλούσε για εσωτερική υποτίμηση. Πρόκειται για μια υποτίμηση χωρίς εκείνους τους ανεξάρτητους μηχανισμούς που επιτρέπουν την υποτίμηση του νομίσματος. Έτσι, ο μοναδικός εναλλακτικός τρόπος υποτίμησης είναι οι απολύσεις, σώζοντας μεν τα ημερομίσθια, αλλά καταδικάζοντας τις επιχειρήσεις στην παραγωγή και πώληση των προϊόντων τους σε μη ανταγωνιστικές τιμές. Στα παραπάνω προστίθενται και οι δραματικές περιστολές των κρατικών δαπανών.
Η τρόικα μας έχει ήδη δέσει χεροπόδαρα, αναγκάζοντας μας να μειώνουμε καθημερινά τις δαπάνες. Κι αυτή η αρνητική πολιτική θα συνεχιστεί επ αόριστον. Και θα την πληρώσουν οι πιο αδύναμοι και οι μη προνομιούχοι. Άρα που είναι η επιστροφή της εμπιστοσύνης, και η ανάκαμψη που κάποιοι έχουν συνδέσει με την νέα πρόταση της ΕΕ για στενότερη δημοσιονομική ένωση;
Η αλήθεια είναι σκληρή. Οι νέες σχεδιαζόμενες προτάσεις θα κάνουν την απόδραση μας από την φτώχια σχεδόν αδύνατη. Αν το κράτος δεν δαπανά, και αν οι φοβισμένοι πολίτες δεν καταναλώνουν, πως θα ανακάμψουμε;
Οι οικονομικές δυνάμεις που καθορίζουν τα πράγματα στη χώρα μας, είναι έτσι σχεδιασμένες ώστε να μην μπορέσουμε να αποκτήσουμε την απαραίτητη ανταγωνιστικότητα.
Η παραμονή μας στο ευρώ, παρά τα οράματα και τις υποσχέσεις, εγγυάται την εξαθλίωση μας. Για παράδειγμα, όλα τα χρήματα που καταφέραμε να κερδίσουμε από τον αυστηρό προϋπολογισμό του περασμένου μήνα, κατέληξαν σε αποπληρωμές επιτοκίων που μας χρεώνουν οι Ευρωπαίοι για τα τραπεζικά ομόλογα. Και αυτή η τρέλα θα συνεχιστεί στο μέλλον. Η διάσωση του ευρώ, με το οποίο είμαστε δεμένοι, αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανάκαμψη της διεθνούς μας ανταγωνιστικότητας.
Δεν μειώνουμε τα μεροκάματα για να μειωθούν οι τιμές, που θα ήταν λογικό για να επιτευχθεί η ανταγωνιστικότητα, αλλά μειώνουμε τις θέσεις εργασίας. Στην ουσία μειώνεται η παραγωγή, στην οποία βασίζεται η οικονομική ανάπτυξη.
Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις τελευταία, ότι η παραμονή μας στο ευρώ άρχισε να αμφισβητείται μέσα στους κόλπους της κυβέρνησης. Κάποιοι φωστήρες πολιτικοί μας άρχισαν να συνειδητοποιούν πως η πορεία της χώρας την οδηγεί σε πρόσκρουση με παγόβουνο. Και πως το σκάφος μας θα βυθιστεί αύτανδρο.
Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποια σκέψη, ή κάποιες διαβουλεύσεις, για το αν θα πρέπει από μόνοι μας, ή παρέα με τα υπόλοιπα κράτη PIIGS, που έχουν τα ίδια με εμάς διλήμματα, να αναθεωρήσουμε την πορεία μας. Απλά περιμένουμε όλοι, να δούμε τι θα μας κάνουν.
Η έναρξη μιας τέτοιας συνεννόησης με τις χώρες PIIGS, θα πρέπει να αποτελεί την βασική μας προτεραιότητα. Αυτή την ώρα, δεν σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας. Στην πραγματικότητα σκεφτόμαστε για τις πλούσιες χώρες της ευρωζώνης, που ετοιμάζονται να μας πάνε μια ακόμη βόλτα, προς τον όλεθρο!

Απόδοση: S.A.