ΕΚΛΟΓΕΣ 2004...

anti-ntp:Βάζουμε παλαιότερα κείμενα του Τραιανού,που αξίζει να διαβαστούν,απο κάποιον που δεν τα έχει διαβάσει,μιάς και είναι σαν να γράφτηκαν μόλις τώρα,και δίνουν απαντήσεις πρός τα που πάει το πράγμα..
Με τις εκλογές του 2004

ανοίγει η αυλαία μιας νέας εποχής.
Ο ίδιος θίασος θα δώσει διαφορετική παράσταση.
Από τον βαλκανικό "καραγκιόζ μπερντέ" του Αντρέα
περνάμε στο αμερικανικό "μάπετ σώου" του Γιωργάκη.


"Θα τους πολεμήσουμε στους δρόμους, στις πλατείες, στα πεζοδρόμια στα καφενεία κλπ.". Τάδε έφη ο μέγας "πολέμαρχος" Πάγκαλος. Ποιος θα πολεμήσει ποιον και με ποιον σκοπό; Άγνωστο σ’ εμάς …γνωστό προφανώς σ’ αυτόν που διατύπωσε αυτήν την άποψη. Το ερώτημα δηλαδή που τίθεται είναι το εξής: Υπάρχουν σήμερα Έλληνες, που ανήκουν σε διαφορετικές πλατφόρμες συμφερόντων; Υπάρχουν Έλληνες, που το γενικότερο ανθρώπινο και όχι το ειδικό ταξικό συμφέρον τους ταυτίζεται με τη ζημιά άλλων Ελλήνων; Υπάρχουν λόγοι να βγούμε στους δρόμους να πολεμήσουμε Συνέλληνες, προκειμένου να διατηρήσουμε τη δημοκρατία που βρί­σκε­ται υπό απειλή; Για έναν Έλληνα το όριο της γελοιότητας και της υποκρισίας είναι αυτό του καραγκιόζη. Ακόμα και όταν είσαι ο Πάγκαλος, αυτό είναι το όριο. Μπορεί να βρίσκεσαι μόνιμα στο όριο αυτό, αλλά όχι να το ξεπερνάς. Αν το ξεπεράσεις, περνάς σε μια άλλη "ζώνη", που δεν είναι ανεκτή από την κοινωνία. Σε μια "ζώνη" όπου ακόμα και η έννοια του φόνου είναι ανεκτή.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Για τον εξής απλό λόγο. Βλέποντας τα μεγάλα κόμματα ότι ο κόσμος είναι πλέον αδιάφορος γι’ αυτά, προσπαθούν να τον "κουρδίσουν". Προσπαθούν να τον διχά­σουν και να τον φανατίσουν, χρησιμοποιώντας δεδομένα άλλων εποχών. Εποχών που έχουν ξεπερα­στεί και δεν αφορούν τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Πάνω σ’ αυτά τα δεδομένα μόνον μπορεί να στηριχθεί ο δικομματισμός. Μόνον εξαιτίας αυτών των δεδομένων μπορεί ο πολυ­βολεμένος και δισεκατομμυριούχος πλέον κομματικός κηφήνας να ταυτιστεί με τον φουκαρά, που αγωνίζεται για την επιβίωση.

Μόνον αυτά τα δεδομένα μπορούν να επιτρέψουν στο μητσοτακαίηκο, στο παπανδρέικο ή στο καραμανλέικο να βγουν στους δρόμους, χωρίς να κινδυνεύουν με λιντσάρισμα, αν όχι με κρέ­μασμα. Μόνον για ιδεολογικούς και παραταξιακούς λόγους ακόμα και ένας κλέφτης μπορεί να ταυτιστεί έστω και στιγμιαία με το θύμα του και να συνυπάρξουν στην κρίσιμη ώρα —κατά την οποία βέβαια μόνον ο κλέφτης έχει ανάγκη την ασφάλεια—. Μόνον γι' αυτούς τους λόγους μπορεί ο Γιωργάκης να μιλάει στον λαό για "οράματα" τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι το μόνο "όραμα" που τον απασχόλησε και το κατέκτησε ήταν να βολευτεί ο ίδιος και βέβαια να βολέψει και την οικογένειά του στην κοινή μας "τσέπη". Αυτό άλλωστε είναι και το κοινό "όραμα" όλων αυτών που "μισούνται" μεταξύ τους. Αυτών που "μισούνται" δύο μήνες πριν από τις εκλογές και "αγαπιού­νται" για σαράντα έξι μήνες μετά από αυτές. "Αγαπιούνται" τόσο πολύ μεταξύ τους, που φτάνουν σε σημείο να μιμούνται ο ένας τον άλλο. Τείνουν προς την απόλυτη ομοιότητα, όπως συμβαίνει με τους ερωτευμένους.

Άρπαξαν δημόσια περιουσία οι Παπανδρέου, για να φτιάξουν το ιδιωτικό ίδρυμα της οικογέ­νειάς τους και το ίδιο έκαναν και οι Μητσοτάκηδες. Βόλεψαν οι Παπανδρέου όλους τους συγ­γενείς τους στον κρατικό μηχανισμό και το ίδιο έκαναν και οι Μητσοτάκηδες. Όταν δεν τους φτάνει που εισπράττουν χαριστικούς κρατικούς μισθούς, κλέβουν κρατικό κεφάλαιο. Όταν δεν τους φτάνει κι αυτό, διαφθείρονται. Ποτέ στην πολιτική ζωή αυτής της χώρας δεν έγιναν τόσο πλούσιοι σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα τόσο πολύ φτωχοί απατεώνες, που παρίσταναν τους πολιτικούς. Κάποτε, εξαιτίας της πολιτικής, πλούσιοι άνθρωποι —συνηθισμένοι στα "βελούδα"— πέθαιναν στην "ψάθα". Τώρα η πολιτική ευνοεί αυτούς που ξεκινούν από την "ψάθα", για να καταλήξουν να κυλιούνται στα "βελούδα". Τα λαμόγια. Αυτούς, που με πέντε αγορασμένες εμφανίσεις στα ΜΜΕ γίνονται πολιτικοί. Αυτούς, που με ένα πιστοποιητικό "αξιόπλοου" από την αμερικανική πρεσβεία αναλαμβάνουν να μας "σώσουν". Αυτοί προσπαθούν να προσεγγίσουν τον αδιάφορο λαό με διχαστικά συνθήματα. Προσπαθούν να του "ξύσουν" παλιές πληγές, προκειμένου να τραφούν από το αίμα του.

Εξαιτίας αυτής της ανάγκης επανεφευρίσκουν τα παλιά συνθήματα. Μέχρι και ο βλάκας ο Γιωργάκης μας "δουλεύει" ή τουλάχιστον αυτό προσπαθεί να κάνει. Να ενωθεί και να συσπει­ρωθεί λέει ο Γιωργάκης η δημοκρατική παράταξη. Γιατί να ενωθεί; Θα την πάνε εκδρομή; Άλλος λόγος δεν υπάρχει. Υπάρχουν μοναρχικοί που την απειλούν; Διαπιστώθηκε ότι οι φασίστες ή οι κομμου­νιστές είναι κοντά στην εξουσία και θα πρέπει να ενεργοποιηθούν τα δημο­κρατικά ένστικτα του λαού; Οι εχθροί της δημοκρατίας σήμερα δεν φτάνουν να γεμίσουν ένα λεωφορείο. Δεν μπορείς ούτε καν να τους κλείσεις σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Χρειάζεσαι την άδεια του γιατρού τους για να τους συλλάβεις. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι γέροι και κατοικοεδρεύουν στα νοσοκομεία. Οι μόνιμοι δεσμοφύλακές τους είναι ο διαβήτης, το ζάχαρο και η αρτηριοσκλήρωση. Είτε μιλάμε για ακροδεξιούς είτε για κομμουνιστές, τα ποσοστά τους σε λίγο καιρό θα είναι μη ανιχνεύσιμα από τη στατιστική υπηρεσία.

Προς τι λοιπόν ο πανδημοκρα­τικός συναγερμός; Μήπως είναι εκ του πονηρού και εξυπη­ρετεί άλλου είδους σκοπιμότητες; Αυτό ακριβώς είναι το παιχνίδι των κομμάτων και αυτό θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε πώς λειτουργεί. Τα πάντα είναι θέμα γνώσης διαχείρισης μαζών. Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος ως όν έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Είναι ένα όν που έχει ζωικά ένστικτα και ζει σε ομάδες. Οι συναγερμοί προκαλούν αυτά τα ένστικτα και δημι­ουργούν συσπειρώσεις και αντισυσπειρώσεις, που έχουν τη βάση τους στην επιβίωση των "ειδών".

Αυτό δηλαδή το οποίο συμβαίνει με το "ανώτερο" όν δεν είναι διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει με τα ταπεινά πρόβατα. Τι συμβαίνει στην περίπτωσή μας; Ας φανταστεί ο αναγνώ­στης ένα παλάτι με μεγάλη αυλή και τρώγλες μέσα σ' αυτήν. Οι καραγκιόζηδες που μας κυβερνούν κατοικούν το κρατικής ιδιοκτησίας παλάτι και μας κλέβουν. Την ίδια ώρα ο λαός ψωμοζεί στις τρώγλες της αυλής. Οι πρώτοι τρώνε και πίνουν εις υγείαν του κορόιδου και οι δεύτεροι αρκούνται στα "σκουπίδια", που μπορεί να πεταχτούν από το παλάτι. Το μικρό "πρό­βλημα" της δημοκρατίας το ξεπερνούν με το "τρυκ" που αναφέραμε πιο πάνω. Παίζουν με τα ένστικτα της επιβίωσης των "ειδών". Τι κάνουν; Το εξής απλό. Για σαράντα έξι μήνες —όπως είπαμε— συγκατοικούν αγαπη­μένοι μέσα στο κρατικό παλάτι. Τους δύο μήνες που απομένουν μέχρι τις εκλογές —και άρα μέχρι την ανανέωση της παραμονής τους στο παλάτι— παίζουν τα παιχνίδια τους, που είναι πολύ συγκεκριμένα.

Βάζουν τις κομματικές "στολές", που μοιάζουν μ' αυτές που οι ίδιοι έχουν ντύσει τους φτωχούς της αυλής και κάνουν φασαρία στην "πόρτα", για να τους δουν οι αφελείς και να παρα­συρθούν στα "πάθη" τους. Βάζουν τις "στολές" των "ειδών" και αλληλοπροκαλούνται. Μετά αναμι­γνύονται με το πλήθος, αλαλάζοντας. Στέλνουν τα πράσινα πρόβατα από αριστερά, γιατί υποτίθεται κινδυνεύουν από τα μπλε, που βρίσκονται δεξιά. Σφυρίζουν, φωνάζουν, χτυπάνε με τις "γκλίτσες", με στόχο να τα διχάσουν και να τα περιορίσουν στη γωνία τους. Το ίδιο κάνουν και οι άλλοι. Με λίγες προβοκάτσιες, κινδυνολογίες και "ψίχουλα" ψευδοεύνοιας τα διχάζουν. Μετά τα "μετράνε" στις εκλογές, αλληλοσυγχέρονται για τη νίκη τους και ξαναμπαίνουν στο παλάτι, για να συνεχίσουν το φαγοπότι. Νικητές και ηττημένοι στα ίδια σαλόνια μπαίνουν. Νικητές και ηττημένοι τις ίδιες χλιδές απολαμβάνουν.

Από τη στιγμή που θα το καταφέρουν αυτό, η συνέχεια είναι πάντα η ίδια. Βγάζουν τις "στολές" των ταπεινών και παριστάνουν τους "εκλεκτούς". Βγάζουν τις στολές των "ειδών" της αυλής και βάζουν την κοινή στολή του δικού τους "είδους". Βάζουν τα "κοστούμια" των επιτυχη­μένων. Παύουν για παράδειγμα να είναι κοινοί πασόκοι ή νεοδημοκράτες και γίνονται κυβερνητικοί ή αντιπολιτευόμενοι αξιωματούχοι του κράτους. Παύουν να πηγαίνουν στα δια­φορε­τικά καφενεία των "ειδών" της αυλής και πηγαίνουν στα ακριβά εστιατόρια του δικού τους "είδους". Εκεί που σε κοιτούσαν με ικετευτικό βλέμμα του τύπου "ελεήστε τον φτωχό", ξαναπαίρνουν το βλοσυρό βλέμμα του Καίσαρα. Όταν έρθει ξανά η ώρα των εκλογών, θα ξανακάνουν τα ίδια. Θα ξαναβαφτούν με τα χρώματα του "πολέμου" των φτωχών και πάλι από την αρχή. Θα "μαλώνουν" στη βουλή για φιλολαϊκά νομοθετήματα της ύστατης ώρας. Τέσσερα χρόνια δεν κάνουν τίποτε και τον τελευταίο μήνα προσπαθούν να περάσουν νομοθετήματα με τη διαδικασία του επείγοντος. Απλά πράγματα.

Όλο αυτό το παιχνίδι, εκτός του ότι είναι ανήθικο, είναι και παράνομο. Γιατί; Γιατί το Σύνταγμα της Ελλάδας έχει αποφασίσει ότι οι Έλληνες ανήκουν στο ίδιο "ποίμνιο-παράταξη" και άρα οποια­δήποτε διχαστική επιχειρηματολογία βρίσκεται εκτός της λογικής του. Όποιος δηλαδή προσπαθεί να διχάσει και να χωρίσει τους Έλληνες σε παρατάξεις, θέτει εαυτόν εκτός Συντάγματος και εκεί κινδυνεύει η ίδια του η ζωή από το απλό αλλά εξαιρετικά βίαιο ελληνικό Σύνταγμα.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι, όταν ένας καραγκιόζης —όπως ο Πάγκαλος— εφευρίσκει μερί­δες διαφορετικών Ελλήνων που πρέπει να πολεμήσουν μεταξύ τους, στην πραγματικότητα βάζει το κεφάλι του στη συνταγματική —και όχι μόνον— λαιμητόμο. Σήμερα μπορεί να το γλιτώσει, αλλά αυτό δεν θα είναι σίγουρο ότι θα συμβεί και αύριο. Όταν εφευρίσκεις και μάλιστα ενθαρρύνεις συγκρούσεις αυτών των μεγεθών, που άγνωστο είναι πού μπορεί να οδηγήσουν τον λαό, το Σύνταγμα δίνει το δικαίωμα στον πρώτο Έλληνα που θα σε συναντήσει να σου δώσει τα έντερά σου στο χέρι. Το αν αυτό το κάνει ο Πάγκαλος επειδή είναι καραγκιόζης και στηρίζεται στο γεγονός ότι ο μέσος Έλληνας είναι πολύ σοβαρός άνθρωπος για να παρασυρθεί σε εμφυλιο­πολεμικές συγκρούσεις, αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει τα δεδομένα. Το Σύνταγμα δεν στηρίζεται στη σοβαρότητα του ελληνικού λαού. Το Σύνταγμα στηρίζεται στο γεγονός ότι παρέχει τη δυνατό­τητα σε όργανα του κράτους να τιμωρούν αυτούς που προσπαθούν να παρα­σύρουν τον λαό σε εσωτερικές συγκρούσεις.

Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι οι διαφορές ανάμεσα στην έννοια "κόμμα" και στην έννοια "παράταξη". Αυτό θα το κάνουμε, για να καταλάβει ο αναγνώστης την παρανομία που αφορά τη ρητορεία περί μαχών και παρατάξεων. Τα κόμματα με βάση το Σύνταγμα είναι διαχειριστικοί μηχανισμοί ενός οργανωμένου κράτους, το οποίο έχει απόλυτα προσδιορισμένα τα χαρακτη­ριστικά του. Είναι ολιγομελείς ομάδες ανθρώπων, που ζητούν από τον λαό να τους προτιμήσει για τη διαχειριστική άποψή τους πάνω σε μια δεδομένη κατάσταση. Είναι "οδηγοί", που ζητάνε να πάρουν το "τιμόνι" σε ένα δεδομένο όχημα με δεδομένη κατασκευή και δεδομένες ιδιότητες. Είναι "οδηγοί", που απλά προσφέρουν τις έμμισθες υπηρεσίες τους κατό­πιν επιλογής του λαού. Διαφέρουν μεταξύ τους σ' ό,τι είναι δυνατόν να διαφέρει ένας οδηγός από έναν άλλο. Άλλοι οδηγοί είναι πιο γρήγοροι, άλλοι πιο προσεκτικοί, άλλοι πιο έμπειροι, άλλοι πιο ορεξάτοι κλπ..

Αυτές οι ολιγομελείς ομάδες υποψηφίων "οδηγών" είναι που έχουν μεταξύ τους συγκρουό­μενα συμφέροντα και όχι οι "επιβάτες", οι οποίοι έχουν κοινά μεταξύ τους συμφέροντα. Οι "επιβά­τες", με γνώμονα αυτά τα κοινά συμφέροντα, επιλέγουν τον "οδηγό" που τους φαίνεται πιο ικανός. Τα κύρια όμως συμφέροντα —και άρα τα κοινά των επιβατών— συνδέονται με την έννοια του "οχήματος".

Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί αυτό το οποίο θα πούμε είναι ιδιαίτερα σημα­ντικό. Η ταύτιση των κομμάτων με τις ιδεολογίες εκτός από παράνομη είναι και αστεία. Γιατί; Γιατί όποιο κόμμα και να νικήσει στις εκλογές, όποια ιδεολογία και να αντιπροσωπεύει, δεν μπορεί να κάνει καμία αλλαγή σ' αυτό το επίπεδο. Το Σύνταγμα είναι αυτό που έχει αποφασίσει για την ιδεο­λο­γία ενός κράτους και αυτό έχει γίνει άπαξ. Πρέπει να εφευρεθεί μια νέα ιδεολογία ή ν' αλλάξουν τα ιδεολογικά "πιστεύω" του λαού, ώστε να επανατεθεί το ζήτημα στην κρίση του λαού. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση δεν αλλάζει τίποτε, ακόμα και από την ίδια την εξουσία. Όποιος προσπαθεί ν' αλλάξει την κυρίαρχη ιδεολογία, θα πρέπει ν' απειλήσει το Σύνταγμα και άρα θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με τη βία του.

Το Σύνταγμα λοιπόν είναι αυτό το οποίο έχει "αποφασίσει" για το αν και πόσο καπιταλιστικό θα είναι το ελληνικό σύστημα. Το Σύνταγμα έχει "αποφασίσει" πόσες δόσεις σοσιαλισμού θα έχει. Το Σύνταγμα έχει "αποφασίσει" ότι ο κομμουνισμός δεν έχει θέση μέσα στο ελληνικό σύστημα. Αυτά όλα αποτυπώνονται μέσα στις διατάξεις του. Το Σύνταγμα με λίγα λόγια είναι αυτό το οποίο "αποφασίζει" πώς θα κυβερνηθεί το κράτος και ποιος θα έχει πρόσβαση στην εξουσία του. Ο καπιταλισμός του ελληνικού κράτους δηλαδή δεν είναι θέμα εγρήγορσης της ΝΔ. Ο σοσιαλισμός του δεν είναι θέμα "ευαισθησίας" του ΠΑΣΟΚ. Ο αποκλεισμός του ΚΚΕ από την εξουσία δεν είναι θέμα ανικανότητας της ηγεσίας του. Για όλα αυτά έχει "αποφασίσει" το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα έχει αποφασίσει για τη μορφή την οποία θα έχει το ιδεολογικό "όχημα" όπου θ' ανέβει ο ελλη­νικός λαός. Το "όχημα", που εκφράζει την ιδεολογία του συστήματος και το οποίο προήλθε μέσα από ζυμώσεις και μάχες μεταξύ των μερίδων του λαού, οι οποίες είχαν διαφορετικές ιδεολογικές απόψεις μεταξύ τους.

Εδώ βρίσκεται και η θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στα κόμματα και στις παρατάξεις. Τα κόμματα ανα­γνω­ρίζουν την κυρίαρχη συνταγματική "ιδεολογία" και διεκδικούν τη διαχείριση. Αναγνω­ρίζουν το "όχημα", επιβαίνουν σ' αυτό κι απλά διεκδικούν τον χειρισμό του με τους όρους που έχουν τεθεί από τις προδιαγραφές αυτού του οχήματος. Αντίθετα μ' αυτά, οι παρατάξεις έχουν δική τους άποψη περί "οχήματος". Δεν είναι απαραίτητο ότι αναγνωρίζουν το συνταγματικό "όχημα". Οι παρατάξεις έχουν δική τους ιδεολογία και ανάλογα με την τρέχουσα κατάσταση που τις αφορά, είτε προστατεύουν την ιδεολογική τους άποψη από την ανατροπή, εφόσον είναι κυρίαρ­χη, είτε προσπαθούν να την επιβάλουν, εφόσον βρίσκεται "εκτός". Οι εκλογικές μάχες μεταξύ των παρατάξεων έχουν πάντα τη μορφή δημοψηφίσματος. Στους μεταξύ τους αγώνες, οι οποίοι μοιάζουν με πολέμους, περιορίζονται από τους βασικούς και θεμελιώδεις νόμους που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν συνυπάρχουν μέσα στα ίδια πλαίσια κι ούτε συνδια­χειρίζονται ίδιες "πλατφόρμες".

Οι παρατάξεις δηλαδή, εν αντιθέσει προς τα κόμματα, μπορεί να βρίσκονται "εντός" ή "εκτός" Συντάγματος. Οι παρατάξεις ταυτίζονται με τις ιδεολογίες και βέβαια τις υπερασπίζονται με όλα τα μέσα. Οι παρατάξεις ταυτίζονται με την άποψή τους περί του τύπου του "οχήματος" που θα πρέπει να κυριαρχήσει. Εκεί βρίσκονται οι μεταξύ τους διαφορές και οι οποίες είναι σημαντικές και θεμελιώδεις. Διαφορές, που δεν έχουν τα κόμματα μεταξύ τους, εφόσον βρίσκονται στο ίδιο συνταγματικό "όχημα".

Αν θέλει κάποιος να έχει μια εικόνα αυτού που λέμε, ας σκεφτεί το εξής: Αν ο καπιταλισμός θέλει "λεωφορείο", που να κινείται ελεύθερα όπου επιθυμούν τα συμφέροντα των λίγων ισχυρών, ο σοσιαλισμός θέλει "τραμ", που να ελέγχεται η κίνησή του από περισσότερους παράγοντες, οι οποίοι έχουν σχέση με τα συμφέροντα των πολλών και ο κομμουνισμός θέλει "τραίνο", που να πηγαίνει όπου επιθυμεί η κομματική νομενκλατούρα. Το ελληνικό Σύνταγμα είναι αυτό το οποίο περιγράφει τη μορφή του "οχήματος". Με βάση το προηγούμενο παράδειγμα θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε το ελληνικό σύστημα με "τραμ", το οποίο μπορεί να κινείται αρκετά ελεύθερα, στα όρια όμως που υπαγορεύει με σαφήνεια το Σύνταγμα. Αυτό το Σύνταγμα με βία επιβλήθηκε και με βία ανατρέπεται. Με κανέναν άλλον τρόπο. Άρα, τι "παίζεται" στις εκλογές; Η θέση του "οδηγού" σε ένα "όχημα", που όμως έχει απόλυτα προσδιορισμένη μορφή.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το πρόβλημα με τους καραγκιόζηδες που μας κυβερνούν. Στηριζόμενοι στην άγνοια του κόσμου και στις προηγούμενες τραυματικές εμπειρίες του, τον "δουλεύουν". Βλέποντας δηλαδή ότι η θέση του "οδηγού" δεν μπορεί να τους προσφέρει ούτε τη δόξα ούτε βέβαια τις απολαβές που ονειρεύονται, αλλάζουν τα δεδομένα. Βλέποντας ότι αυτή η ιδιότητα δεν τους δίνει τη δυνατότητα να εισπράττουν οι ίδιοι τρία εκατομμύρια τον μήνα και να παριστάνουν τους γενναιόδωρους με υποσχέσεις συντάξεων του ύψους των εκατόν πενήντα χιλιάδων τον μήνα, επιχειρούν να εμφανιστούν με άλλη ιδιότητα, που να δικαιολογεί την κλοπή τους. Τι κάνουν; Παριστάνουν τους σωτήρες και τους ιδεολογικούς ηγέτες, πράγμα που δεν έχει σχέση με την πραγματική τους ιδιότητα, η οποία είναι αυτή του κοινού "οδηγού". Παριστάνουν τους σωτήρες, γιατί σ' αυτούς υποτίθεται δικαιολογούνται τόσο οι εύνοιες όσο και τα προνόμια.

Αυτό είναι παράνομο. Γιατί; Γιατί δεν έχει σχέση μ' αυτό που συμβαίνει στην πραγματι­κό­τητα και τους αφορά. Ευεργέτες και ιδεολογικοί ηγέτες μας ήταν αυτοί οι οποίοι μας πρόσφεραν το Σύνταγμα, το οποίο σήμερα αποδέχεται η συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Αυτοί οι οποίοι κάποτε έδιωξαν τους βασιλείς και τους φασίστες που εκμεταλλεύονταν τον λαό και δεν σέβονταν τα δικαιώματά του. Αυτοί, που κάποτε αποφάσισαν ότι δεν πρέπει να επιβληθεί το κομμουνι­στικό μοντέλο στη χώρα. Αυτοί, που κάποτε ήταν επικεφαλείς παρατάξεων κι αποφάσισαν από κοινού ν' "αναβαθμίσουν" τα δικαιώματα του λαού. Αυτοί, που κάποτε επέλεξαν τη σύνθεση και όχι τη σύγκρουση.

Η Ένωση Κέντρου, για παράδειγμα, αποτελούσε παράταξη. Η φιλομοναρχική δεξιά αποτε­λούσε παράταξη. Ο κομμουνισμός αποτελούσε παράταξη. Αποτελούσαν παρατάξεις, γιατί ο καθέ­νας από αυτούς αντιπροσώπευε μερίδες του λαού, που είχαν διαφορετική κοσμοαντίληψη από τους υπολοίπους. Ό,τι ήταν "θεάρεστο" για τους μεν ήταν "διαβολικό" για τους δε και το αντί­στροφο. Για κάποιους ήταν "θεάρεστο" να υπάρχει βασιλιάς και για κάποιους άλλους το ίδιο ακριβώς πράγμα ήταν "διαβολικό". Για κάποιους ήταν "θεάρεστο" να υπάρχει το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας και για κάποιους άλλους το ίδιο πράγμα ήταν "διαβολικό". Όλοι εκείνοι, που ανήκαν σε διαφορετικές παρατάξεις, μπορούσαν ακόμα και να σκοτώσουν, προκειμένου να επιβάλουν τη δική τους άποψη. Μπορούσαν να οδηγηθούν σε εμφύλιο, προκειμένου να επιβληθεί η δική τους κοσμοαντίληψη. Οι ηγέτες στους οποίους αναφερόμαστε ήταν ηγέτες εκείνων των παρατάξεων. Των παρατάξεων, που, όταν δεν πολεμούσαν τους αντιπάλους τους, ονειρεύονταν γι' αυτούς στρατόπεδα συγκεντρώσεων.

Σε κάποιους από εκείνους τους ηγέτες χρωστάμε τη σημερινή μας δημοκρατία. Σ' εκείνους που δεν μας οδήγησαν σε έναν νέο εμφύλιο και αφού μελέτησαν την κατάσταση βρήκαν μια κοινή ιδεολογική συνιστάμενη, για να μπορούμε να συνυπάρξουμε μεταξύ μας. Αυτοί οι πολιτι­κοί ευεργέτες, λαμβάνοντας υπόψη τους το σύνολο των απαιτήσεων του λαού επί του συνόλου των ιδεολογιών της εποχής, συνέταξαν το σημερινό Σύνταγμα, που καλύπτει τις απαιτήσεις της συντρι­πτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Εκείνοι, δηλαδή, ως ηγέτες παρατάξεων, ανέλα­βαν να διασφαλίσουν αυτά τα οποία θεωρούνταν εκ των ουκ άνευ για τη συντριπτική πλειο­ψηφία του λαού. Μπορούσαν να ικανοποιηθούν όλοι; Όχι βέβαια. Από τη στιγμή που υπάρχουν ιδεολογίες και παρατάξεις, οι οποίες στηρίζονται σε απόλυτα εχθρικά δεδομένα, ευνόητο είναι ότι με βάση την αρχή της πλειοψηφίας κάποιοι θα έμεναν "έξω" από το Σύνταγμα. Στην περίπτωσή μας αυτοί ήταν οι Έλληνες των άκρων. Οι δεξιοί φασίστες και οι κομμουνιστές. Το Σύνταγμα, που αφορά την πλειοψηφία των Ελλήνων, δεν μπορούσε να συμπεριλάβει στις διατάξεις του τα δεδομένα που ευνοούν, είτε τη μοναρχία είτε τον κομμουνισμό. Δεν μπορούσε να αφεθεί "παράθυρο" για την παραμονή των βασιλέων και δεν μπορούσε να αφεθεί "παρά­θυρο" για τη δυνατότητα του κράτους να δημεύει αυθαίρετα ιδιωτικές περιουσίες. Έγινε μάχη γι' αυτό, χύθηκε αίμα και τελικά αποφασίστηκε ότι η ιδεολογία του ελληνικού Συντάγματος θα είναι όχι καπιταλιστική, αλλά μη κομμουνιστική.

Μέσα από τις ιδεολογικές μάχες των παρατάξεων και υπό το όραμα της εθνικής ομόνοιας λοιπόν οι Έλληνες αποφάσισαν ότι το "όχημα" του ελληνικού συστήματος δεν θα είναι ούτε κομ­μου­νιστικό "τραίνο" αλλά ούτε καπιταλιστικό "λεωφορείο" με τον βασιλιά ελέω θεού "οδηγό". Αυτήν τους την απόφαση την πέρασαν μέσα στις διατάξεις του Συντάγματος. Πού φαίνεται αυτό; Από τη στιγμή που αναγνωρίζει το Σύνταγμα την ατομική ιδιοκτησία και το ατομικό "επιχειρείν", είτε στην παραγωγή είτε στο εμπόριο, ευνόητο είναι ότι το ελληνικό σύστημα δεν είναι "τρένο", που ακολουθεί τις κομμουνιστικές "ράγες". Την ίδια ώρα μέσα στο ίδιο Σύνταγμα αποφασίστηκε ότι το ελληνικό Σύνταγμα δεν θα είναι καθαρά καπιταλιστικό. Πού φαίνεται αυτό; Στο γεγονός ότι αναγνωρίζει στο κράτος το δικαίωμα να διατηρεί κεφάλαιο όλων των τύπων και να το χρησι­μο­ποιεί με βάση τα συμφέροντα της πλειοψηφίας και άρα —όταν παρίσταται ανάγκη— να το στρέφει εναντίον των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων. Φαίνεται στο γεγονός ότι το σύνολο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, ανεξάρτητα από την ταυτότητα του ιδιώτη όπου αρχικά ανήκουν, περιέρχονται στα χέρια του κράτους. Τα πάντα δηλαδή στον τομέα της διαχείρισης των αγαθών, που άπτονται του κοινού συμφέροντος, ανήκουν στην αρμοδιότητα του κράτους. Αυτός είναι ο σοσιαλισμός του Συντάγματος, που δεν επιτρέπει στους ιδιώτες να χειρίζονται το κράτος με βάση τα δικά τους ισχυρά συμφέροντα.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι οι πραγματικά σημαντικοί πολιτικοί μας ήταν αυτοί οι οποίοι προσπάθησαν να μας δώσουν ένα ικανοποιητικό Σύνταγμα, που ναι μεν δεν θα περιόριζε την ατομική πρόοδο, αλλά ταυτόχρονα δεν θα παρέδιδε τον λαό βορά στους ισχυρούς. Αυτοί οι σωτήρες μας ήταν οι "μηχανικοί" του συστήματος μας. Οι σχεδιαστές και κατασκευαστές του σύγχρονου ελληνικού "οχήματος". Αυτοί μας παρέδωσαν το "όχημα", για να συνεχίσουμε ως λαός την πορεία μας μέσα στο χρόνο. Από τη στιγμή λοιπόν που κατα­σκευάστηκε το "όχημα" το οποίο κάλυπτε τις ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, έπαψε να υφίσταται αυτή η ανάγκη. Τι απέμενε; Να βρίσκουμε ανά τέσσερα χρόνια τους "οδηγούς", που απλά θα οδηγούσαν το "όχημα" αυτό. Απέμενε δηλαδή το δευτερεύον, που έχει σχέση με την καθημερινή διαχείριση. Αφού λοιπόν φτιάξαμε αγάλματα στους δρόμους και στις πλατείες για τους "μηχανικούς" μας, αυτό το οποίο απέμενε ήταν να βρίσκουμε ανά τακτά διαστήματα τους κοινούς "οδηγούς". Έμμισθους "οδηγούς" και όχι ευεργέτες "μηχανικούς".

Μετά τη μεταπολίτευση λοιπόν οι παρατάξεις, των οποίων οι ηγέτες ήταν οι "μηχανικοί", έδωσαν τη θέση τους στα αστικά κόμματα, των οποίων οι ηγέτες είναι κοινοί "οδηγοί". Οι παρατάξεις δηλαδή χάθηκαν και απέμενε η ανάγκη της καθημερινής διαχείρισης των προβλη­μάτων ενός λαού, που ανήκε πλέον σε μια κοινή παράταξη, της οποίας τις εσωτερικές τάσεις εξέφραζαν τα αστικά κόμματα. Από τον κύριο όγκο του ελληνικού λαού επέλεξαν να ικανο­ποιήσουν μια πλειοψηφία της τάξης άνω του 80% τότε και άφησαν έξω τα μονοψήφια ποσοστά των δύο άκρων. Προσπάθησαν να "παντρέψουν" συγκρουόμενα ταξικά συμφέροντα. Άφησαν εκτός Συντάγματος την ιδεολογία της άνευ όρων εξυπηρέτησης των συμφερόντων της κεφα­λαιο­κρατίας και την ιδεολογία της επίσης άνευ όρων εξυπηρέτησης των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Σταδιακά η βασιλική δεξιά, που μεταπολιτευτικά ξεκίνησε ως παράταξη, εξαφανίστηκε και χάθηκε. Η μόνη παράταξη η οποία δεν χάθηκε και εξακολουθεί να υπάρχει είναι η κομμουνιστική. Παρέμεινε το μονοψήφιο ποσοστό των κομμουνιστών, που δεν ήταν δυνατόν να ικανοποιηθεί από τον συνταγματικό νόμο. Η μόνη παράταξη δηλαδή η οποία υπάρχει σήμερα είναι αυτή του ΚΚΕ. Αυτό στέκεται ως παράταξη απέναντι σε όλα τα νόμιμα κόμματα, τα οποία πρακτικά ανήκουν πλέον στην ίδια παράταξη.

Σ' αυτήν την περίπτωση όμως συμβαίνει το εξής παράξενο. Όλα τα αστικά κόμματα παρι­στάνουν εκ του πονηρού και ψευδώς τις παρατάξεις και η μόνη πραγματική παράταξη η οποία υπάρχει στην Ελλάδα παριστάνει το κόμμα. Αν είχαν τη στοιχειώδη ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την επίσης στοιχειώδη ιδεολογική υπερηφάνεια οι ηγέτες των κομμουνιστών, δεν θα έπρεπε να δεχθούν την είσοδό τους στη βουλή και βέβαια τον "ευνουχισμό" του ΚΚΕ, μετατρέποντάς το σε αστικό κόμμα. Πού να τη βρουν όμως την περηφάνια οι ηγέτες του; Αυτοί οι οποίοι έβαλαν το ΚΚΕ στη βουλή είναι οι ίδιοι που παρέδωσαν τους κομμουνιστές βορά στους φασίστες. Αυτοί, που στη συμφωνία της Βάρκιζας έβαλαν τον όρο της ασυλίας και της ατιμωρησίας μόνον για τους εαυτούς τους. Οι φουκαράδες οπαδοί και οι αγνοί ιδεολόγοι την πλήρωσαν με μακρο­χρόνιες "διακοπές" στα ξερονήσια. Άνθρωποι, που τους αγαπάμε ως Συνέλληνες και τους τιμάμε για τους αγώνες τους γι' αυτά που πίστευαν, άσχετα αν δεν συμφωνούμε με την ιδεολογία τους. Όλους αυτούς τους ανθρώπους τους πούλησαν πολλές φορές οι ηγέτες τους. Αυτοί οι ηγέτες πούλησαν κάποτε την ιδεολογία τους για να σώσουν τα τομάρια τους και οι ίδιοι την ξαναπούλησαν, για να βάλουν τα χεράκια τους στον κρατικό προϋπολογισμό. Με αυτήν τους την επιλογή μπορεί να αποκλείονταν και μαθηματικά από την εξουσία, αλλά τα χρήματα θα έρεαν άφθονα στον Περισσό. "Πολλά τα λεφτά" …όπως θα έλεγε και ο ήρωας του ελληνικού κινηματογράφου.

Εξαιτίας αυτού του φαινομένου παρουσιάζεται το εξής παράδοξο. Ο μόνος που λέει την αλήθεια στην Ελλάδα για τα κόμματα είναι αυτός ο οποίος δεν πρέπει και το λέει για λάθος λόγους. Η κύρια επιχειρηματολογία του ΚΚΕ, όταν καταγγέλλει τη σημερινή κατάσταση, έχει ως στόχο να καταδείξει την ομοιότητα των μεγάλων κομμάτων, που συνθέτουν το δίπολο του δικομματισμού. Μιλάει για κόμματα διαχείρισης, που ακολουθούν πανομοιότυπες πολιτικές. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι κακό. Αυτό είναι το "πνεύμα" του Συντάγματος. Αυτό είναι το ζητούμενο για το Σύνταγμα. Δεν λέει κάτι διαφορετικό το Σύνταγμα. Αυτό είναι το νόμιμο σ' ό,τι αφορά τα κόμματα. Τα κόμματα παρανομούν, όταν παριστάνουν τις παρατάξεις. Το ΚΚΕ δηλαδή λέει την αλήθεια, γιατί μιλάει ως παράταξη. Μιλάει ως παράταξη, που δικαίωμά του είναι να μην έχει σε εκτίμηση το υπάρχον Σύνταγμα. Από τη στιγμή που δεν αποτελεί δική του επιλογή, δικαίωμά του είναι να καταγγέλλει το "πνεύμα" του. Τα αστικά κόμματα δηλαδή είναι παράνομα όταν μιλάνε σαν παρατάξεις και το ΚΚΕ είναι παράνομο όταν εισπράττει χρήματα σαν κόμμα. Ένας μύλος δηλαδή. Αυτοί οι οποίοι κλέβουν το σπίτι μας καταγγέλλονται από αυτούς που αμφισβητούν την ίδια την ιδιοκτησία μας. Φυσικό είναι να προτιμά μόνιμα ο λαός τους κλέφτες και να αγνοεί τους καταγγέλλοντες, όσο δίκιο και να έχουν αυτοί.

Εδώ χρήσιμο είναι να κάνουμε μια διευκρίνιση, για να μην μας παρεξηγήσει ο αναγνώστης. Όταν λέμε ότι αγαπάμε και τιμάμε τους κομμουνιστές, δεν το κάνουμε για λόγους εντυπώσεων και για δημόσιες σχέσεις. Το εννοούμε. Τους θεωρούμε χρήσιμους για τη δημοκρατία μας. Εμείς δεν είμαστε φασίστες, που να θεωρούμε το ΚΚΕ παράνομο. Εμείς θεωρούμε το ΚΚΕ νόμιμο και χρήσιμο για την κοινωνία. Παράνομη είναι η είσοδός του στη βουλή. Στη βουλή ενός Συντάγματος το οποίο δεν το αφορά, εφόσον δεν μπορεί να συμμετάσχει στη νομή της εξουσίας. Το ΚΚΕ μέσα στην κοινωνία είναι πολλαπλώς χρήσιμο καί για την κοινωνία καί για το ίδιο.

Γιατί; Γιατί απλούστατα, λειτουργώντας υπέρ των συμφερόντων του και άρα "καταγγελτικά" για το υπάρχον σύστημα, αναγκάζει τους διαχειριστές του να προσκολλώνται μόνιμα σ' εκείνες τις αρχές, που το έκαναν αρεστό στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Λειτουργεί σαν απειλητικό "νερό", που αναγκάζει το συνταγματικό σκάφος να μεριμνά διαρκώς για τη "στεγανό­τητά" του. Αν το "νερό" μπει μέσα στο "σκάφος", τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Γιατί; Γιατί το σκάφος "κάθεται" και οι κυβερνήτες του μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να κινδυ­νεύουν. Σε μια τέτοια περίπτωση ούτε το "σκάφος" λειτουργεί όπως πρέπει ούτε το "νερό" μπορεί να είναι χρήσιμο. Πώς θα καταγγείλει το ΚΚΕ τις κλοπές που πραγματοποιούν τα κόμματα, όταν κι αυτό συμμετέχει στην κλοπή σαν κόμμα; Πώς θα καταγγείλει το ΚΚΕ την κομματικοποίηση του κρατικού μηχανισμού, όταν κι αυτό κάνει τα ίδια ως παράταξη; Πώς θα αναγκάσει το σύστημα να προσκολλάται στη συνταγματική νομιμότητα, όταν και το ίδιο —για να επωφεληθεί— την παραβιάζει;

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Τα όσα λέμε βέβαια για το ΚΚΕ ισχύουν και για τη φασιστική δεξιά. Όσο παράνομη είναι η είσοδος του ΚΚΕ στη βουλή, άλλο τόσο παράνομη είναι και η εκ του πονηρού ενσωμάτωση της φασιστικής δεξιάς μέσα στη ΝΔ. Όποιος λόγω ιδεολογίας αμφισβητεί το υπάρχον Σύνταγμα —όπως είναι μέσα στα δικαιώματά του— δεν έχει λόγο να βρίσκεται μέσα στη βουλή. Απλά πράγματα. Όπως δεν μπορεί ένας μουσουλμάνος να μπει στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδας, έτσι δεν μπορεί και ένας κομμουνιστής ή ένας φασίστας να μπει στη βουλή. Δεν υπάρχει καμία αδικία. Αδικία υπάρχει, όταν δεν επιτρέπεις σε κάποιον να πιστεύει και να καλλιεργεί την ιδεολογία του. Θεωρούμε λοιπόν ότι τα αντισυνταγματικά άκρα είναι χρήσιμο να υπάρχουν νόμιμα μέσα στην κοινωνία και να εργά­ζονται υπέρ των ιδεολογιών τους και άρα υπέρ των συμφερόντων τους. Αναγκάζουν τη δημο­κρατία μας να βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση και ως εκ τούτου να σέβεται με θρησκευτική ευλάβεια το Σύνταγμα. Στην περίπτωση αυτήν δεν υπάρχει ο εφησυχασμός, που οδηγεί στον συνταγματικό εκφυλισμό και στη διαφθορά. Όταν αυτά τα άκρα μπαίνουν στη βουλή ως παρατάξεις, μετατρέπουν τα κοινά αστικά κόμματα σε παρατάξεις και από εκεί αρχίζουν τα προβλήματα.

Εδώ χρήσιμο είναι να πούμε το εξής: Ένας παράγοντας, που επέτρεψε στα σύγχρονα αστικά κόμματα να παραστήσουν τις παρατάξεις, ήταν η εσκεμμένη επιλογή κάποιων από αυτά να εντάξουν παραταξιακούς "πυρήνες" μέσα στις δομές τους. Αυτό έγινε κυρίως από τη δεξιά. Βόλευε το σύνολο των κομμάτων να ενταχθούν ακροδεξιοί μέσα στη ΝΔ και να της δώσουν παραταξιακά χαρακτηριστικά. Από τα χαρακτηριστικά της ΝΔ επωφελούνταν όλοι οι υπόλοιποι. Η ΝΔ ήταν δηλαδή αυτή η οποία έδωσε το στρατηγικό πλεονέκτημα στα κόμματα για να επιτύχουν τους στόχους τους. Αυτό όμως ήταν ταυτόχρονα και το μέγα στρατηγικό λάθος της ΝΔ. Γιατί; Γιατί η επιβίωση του ΚΚΕ έδωσε καθαρότητα στην αριστερή πτέρυγα του νόμιμου συνταγματικού χώρου. Έδωσε το δικαίωμα σε κάποιους να αυτοαποκαλούνται δημοκράτες και να βάλουν στη γωνία τη ΝΔ σαν την παράταξη των συντηρητικών και των ακραίων.

Η ΝΔ έπεσε μόνη της στην παγίδα που η ίδια έστησε για να επωφελείται. Κάποτε, για να κυβερνάει εκ του ασφαλούς, παρίστανε την αντικομμουνιστική παράταξη και στηριζόταν στις φοβίες του συνόλου των δημοκρατών. Για να παρουσιαστεί σαν παράταξη και για ν' απορ­ροφήσει ένα ασήμαντο ποσοστό ακροδεξιών ψηφοφόρων, απέκτησε εκείνα τα χαρα­κτηριστικά, που σήμερα την κάνουν εύκολο θύμα των αντιπάλων της. Με το που κατέρρευσε ο υποτιθέ­μενος κομμουνιστικός κίνδυνος, δεν μπόρεσε να μεταλλαχθεί και κράτησε τα βαρίδια μιας εποχής, που πλέον έχει ξεπεραστεί. Αποκλείστηκε από την εξουσία και την καταδιώκει μόνιμα το σύνθημα …"ποτέ πια δεξιά". Αν στη Ρηγίλλης υπήρχαν έξυπνοι άνθρωποι, αυτά θα έπρεπε να τα προλάβουν πολύ πριν λειτουργήσουν εις βάρος τους. Η ίδια η ΝΔ θα έπρεπε να διαχωρίσει απόλυτα τη θέση της από την ακροδεξιά και να τη βοηθήσει να κατεβαίνει ανεξάρτητη στις εκλογές. Η ίδια η ΝΔ θα έπρεπε να τους εξασφαλίσει τη δυνατότητα να μπαίνουν στη βουλή με τα χαρακτηριστικά του ΚΚΕ. Με τον τρόπο αυτόν θα διατηρούσε τη δημοκρατική της "καθαρότητα" και δεν θα επέτρεπε στο ΠΑΣΟΚ να αλωνίζει στον νόμιμο συνταγματικά χώρο.

Αν καταλάβουμε τα παραπάνω, μπορούμε να καταλάβουμε το "παιχνίδι" που παίζουν σήμερα τα κουτορνίθια τα οποία παριστάνουν τους "οδηγούς". Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Όλοι αυτοί που γνωρίζουν ότι δεν μπορούν με το αξίωμα του "οδηγού" ν' απολαύσουν αυτά τα οποία θέλουν, παίζουν με τα προβλήματα μιας εποχής που πλέον δεν μας αφορά. Μιας εποχής, κατά την οποία όπως είπαμε παραπάνω, κάποιοι Έλληνες κατασκεύαζαν το "τραίνο" τους, κάποιοι άλλοι το "τραμ" τους και κάποιοι άλλοι το "λεωφορείο" τους. Έλληνες, που προσπαθούσαν ακόμα και με τη βία να επιβάλουν την επιλογή τους στους υπολοίπους. Έλληνες, που φοβούνταν άλλους Έλληνες.

Αυτά πλέον δεν υπάρχουν, γιατί έχει πλέον επιβληθεί το τελικό "όχημα", το οποίο περι­γράφεται από το Σύνταγμα. Τι κάνουν λοιπόν οι πονηροί "οδηγοί"; Προσπαθούν με τεχνάσματα να διχάσουν έναν λαό, προκειμένου να μονοπωλούν την εξουσία. Μέσα στα τεχνάσματα αυτά είναι κι αυτά που είπαμε παραπάνω. Είναι η παράνομη είσοδος των αντισυνταγματικών παρατάξεων μέσα στη βουλή. Πώς λειτουργεί αυτό το παιχνίδι; Με τον εξής απλό τρόπο. Όταν βάζεις στη βουλή φασίστες και κομμουνιστές —που αντιπροσωπεύουν τα εκτός Συντάγματος άκρα— να διεκδικούν την εξουσία, τι κάνεις στην πραγματικότητα; Βάζεις "αμαξηλάτες" και "μηχανοδηγούς" να διεκδι­κούν να οδηγήσουν ένα "όχημα" το οποίο δεν το γνωρίζουν και δεν θέλουν να το γνωρίσουν.

Δίνοντας λοιπόν σε κάποιους επιβάτες τη δυνατότητα να ψηφίζουν κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι εμφανώς δεν έχουν το ανάλογο "δίπλωμα", τρομάζεις όλους τους υπόλοιπους. Φοβού­νται ότι θα κακοπέσουν στα χέρια αυτών που δεν εμπιστεύονται και συσπειρώνονται. Με τον τρόπο αυτόν οι πονηροί "οδηγοί", που κατέχουν ένα κοινό "δίπλωμα", γίνονται όχι απλά χειριστές, αλλά "σωτήρες". Όχι απλά αναλαμβάνουν να οδηγήσουν ένα όχημα, αλλά ανα­λαμβάνουν να σώσουν το "όχημα" από τους εμφανώς ακατάλληλους χειριστές. Διχάζουν τον κόσμο και τον παγιδεύουν. Στην πραγματικότητα προσπαθούν να τον ψευδοδιχάσουν, γιατί κανένας από τα άκρα δεν έχει τις δυνατότητες να το διεκδικήσει και να το τροποποιήσει. Κανένας δεν θα τολμούσε ν' αμφισβητήσει το Σύνταγμα. Κανένας δεν θα τολμούσε να πει σε μια παράταξη —εφόσον αυτές υπάρχουν— να κατέβουν από το συνταγματικό "όχημα" και να κατασκευάσουν ένα νέο με βάση τις ιδιαίτερες ιδεολογικές ανάγκες της παράταξης. Ο Πάγκαλος, για παράδειγμα, μπορεί να μιλάει για μάχες των πεζοδρομίων, αλλά δεν έχει να προτείνει έναν νέο συνταγματικό νόμο. Δεν έχει να προτείνει ένα νέο "όχημα" κι ούτε θα τολμούσε ποτέ να πει σε κάποιους Συνέλληνες να κατέβουν από το υπάρχον "όχημα". Αν το επιχειρούσε, το πιο πιθανό θα ήταν να βρεθεί στις ρόδες αυτού του οχήματος και να εγκατέ­λειπε τον μάταιο τούτο κόσμο.

Αφού δεν το κάνει αυτό, τότε τι κάνει; "Παίζει" με τα ένστικτα των αφελών. Δεν έχει εντοπίσει δηλαδή εχθρούς της δημοκρατίας, που θέλουν ν' αλλάξουν το "όχημα" και άρα θα πρέπει να καταγγελθούν και αν παραστεί ανάγκη να καταπολεμηθούν. Φωνάζει και κινδυνο­λογεί σε άλλο επίπεδο. Τι λέει; Μην ψηφίζετε τη ΝΔ, όχι επειδή δεν είναι δημοκρατικό κόμμα και αμφισβητεί το "όχημα", αλλά επειδή, αν πάρει την εξουσία, θα το οδηγεί ως ιδιωτικό "λεωφορείο", εφόσον μέσα στις τάξεις της υπάρχουν ακροδεξιοί "αμαξηλάτες" της εποχής του Μεσαίωνα. Μην ψηφίζετε το ΚΚΕ, όχι επειδή αμφισβητεί το "όχημα", αλλά επειδή μέσα στις τάξεις έχει "μηχανοδηγούς" και αν πάρει την εξουσία θα το οδηγεί ως "τραίνο". Το ίδιο κάνει και η ΝΔ από την πλευρά της και με τον τρόπο αυτόν τρομοκρατούν τους επιβάτες και τους διχάζουν. Ξαφνικά οι "οδηγοί" από απλοί διαχει­ριστές γίνονται "σωτήρες", οι οποίοι θα προστατεύσουν τις "παρατάξεις" που παρα­νόμως υπάρχουν μέσα το ίδιο λεωφορείο. Οι "οδηγοί" περιφέρονται ανάμεσα στους επιβάτες και παριστάνουν τους "σωτήρες". Εκμεταλλεύονται τους λίγους κομμουνιστές της "γαλαρίας" και δουλεύουν όλους τους υπόλοιπους.

Η απάτη σ' αυτό το σημείο βρίσκεται. Όλα αυτά είναι ψέματα και δεν έχουν καμία απολύτως βάση. Το τι θέλει και τι δεν θέλει να κάνει κάποιος διαχειριστής είναι δικό του θέμα. Το θέμα είναι το τι θέλει και το τι επιτρέπει το Σύνταγμα. Το θέμα είναι το τι επιτρέπει το Σύνταγμα να κάνει το "όχημα", εφόσον αυτό προσδιορίζει τις ιδιότητές του. Εδώ βρίσκεται το ψέμα και η απάτη. Μπορεί κάποιος νεοδημοκράτης να είναι κρυπτοφασίστας και πράγματι να θέλει να οδηγήσει το ελληνικό "όχημα" σαν ιδιωτικό λεωφορείο και να εξυπηρετεί τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Το θέμα είναι ότι αυτό δεν το επιτρέπει το Σύνταγμα. Μπορεί κάποιος κομμουνιστής πράγματι να θέλει να οδηγήσει το ελληνικό "όχημα" σαν κρατικό "τραίνο" και να εξοντώσει τα ιδιωτικά συμφέροντα. Το θέμα είναι ότι αυτό δεν το επιτρέπει το Σύνταγμα. Όλες οι φωνές δηλαδή είναι ψεύτικες και στόχο έχουν μόνον να κοροϊδεύουν τους αφελείς. Τις κατακτήσεις του λαού δεν τις προστατεύουν οι "ευαισθησίες" των πολιτικών. Τις προστατεύει το άγρυπνο και βίαιο Σύνταγμα.

Από αυτούς τους ψευδοδιχασμούς προκύπτουν όλα τα προβλήματα και καπελώνεται η δημοκρατία μας. Χάρη σ' αυτούς μπορούν τα κόμματα και καπελώνουν τους πάντες. Παριστά­νοντας τα "ιερατεία" των ψευδοπαρατάξεων, μπορούν και αλωνίζουν. Εισπράττουν παράνομες χρηματοδοτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό και κομματικοποιούν το ίδιον τον κρατικό μηχανισμό. Γιατί; Όχι βέβαια για να προστατεύσουν τα παραταξιακά τους συμφέροντα, αλλά τα ιδιοτελή συμφέροντά τους. Βολεύουν ημετέρους, για να εξασφαλίσουν σίγουρους και σχεδόν επαγγελματίες ψηφοφόρους. Για να μπορούν οι αρχηγοί και ιδιοκτήτες των κομμάτων να παραμένουν μόνιμα στην κορυφή της εξουσίας. Για να μπορούν να ελέγχουν τα κόμματα σαν ιδιωτικές επιχειρήσεις. Για να μπορούν να τα κληροδοτούν στα παιδιά τους. Για να μπορούν να μετατρέψουν το κρατικό παλάτι του παραδείγματός μας σε ιδιοκτησία τους. Να βρίσκονται μόνιμα μέσα στις αίθουσές του και να διατηρούν αυτό το προνόμιο και για τα παιδιά τους. Αυτό είναι το ζητούμενο. Να "δουλεύουν" μόνιμα τον λαό, που κατοικεί στις τρώγλες της αυλής. Να μπορούν ανά πάσα στιγμή να παίζουν με τα ένστικτά του και να τον λεηλατούν.

Αυτό είναι το όλο ζητούμενο. Ο σχεδιασμός των πονηρών στηρίζεται στο γεγονός ότι οι παρατάξεις, όπως και οι ιδεολογίες, είναι αριθμητικά ελάχιστες. Αν καταφέρει κάποιος και πάρει τα πνευματικά τους δικαιώματα, μονιμοποιείται στην κορυφή της κοινωνίας. Αν οι πολιτικοί σεβαστούν το πνεύμα του Συντάγματος, όλα αυτά δεν μπορούν να τα απολαύσουν. Γιατί; Γιατί οι ιδεολογίες μπορεί να είναι ελάχιστες, αλλά οι διαχειριστικές απόψεις είναι άπειρες. Όσοι είναι οι Έλληνες, τόσα κόμματα μπορούν να δημιουργηθούν. Κάθε ομάδα χαρισματικών ανθρώπων θα μπορούσε προεκλογικά να συνθέσει κόμμα και να διεκδικήσει την εξουσία στις εκλογές. Αυτό όμως δεν βόλευε τους επαγγελματίες πολιτικούς, που έχουν μάθει να ζουν σαν κληρο­νομικοί βασιλείς πάνω στην πλάτη μας.

Δεν βόλευε τους Μητσοτάκηδες, τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου, που αντιλαμβά­νονται τη χώρα σαν προσωπική τους περιουσία. Για να μην κινδυνεύουν από τον ανταγωνισμό, εμφάνισαν τα ιδιόκτητα κόμματά τους σαν "ιερατεία" των παλαιών παρατάξεων και βολεύτηκαν για πάντα. Το απλό αστικό κόμμα της ΝΔ παριστάνει τη συνέχεια της δεξιάς παράταξης και το κόμμα του ΠΑΣΟΚ παριστάνει τη συνέχεια της Ένωσης Κέντρου. Ποιος θα τους συναγωνιστεί, όταν αυτοί έχουν τα "δικαιώματα" όλων των υπαρκτών ιδεολογιών; Το ότι το Σύνταγμα άλλαξε και δεν επιτρέπει πλέον τη σύνθεση παρατάξεων, εφόσον έχουν ικανοποιηθεί τα αιτήματά τους, αυτό δεν τους απασχολεί. Από το ίδιο Χάρβαρντ έρχονται πλέον καί τα παιδιά του Μητσοτάκη καί τα παιδιά του Καραμανλή καί τα παιδιά του Παπανδρέου να ηγηθούν των "διαφορετικών" ιθαγενών. Made in USA είναι πλέον οι ηγέτες των "παρατάξεων" στην Ελλάδα.

Αν δηλαδή λειτουργούσαν οι θεσμοί, θα έπρεπε ο κάθε καραγκιόζης, που θα μιλούσε για νίκη μερίδας του λαού στις εκλογές, να πηγαίνει κατ' ευθείαν στον εισαγγελέα για τα δέοντα. Αν ο κόσμος γνώριζε το Σύνταγμα, θα έπρεπε να γιουχάρει τον κάθε καραγκιόζη, όταν θα αναφερόταν στην έννοια της "παράταξης". Γιατί; Γιατί στις εκλογές, που προβλέπει το Σύνταγμα, δεν συγκρούονται λαϊκές μερίδες μεταξύ τους. Δεν συγκρούονται παρατάξεις μεταξύ τους κι ούτε έχουν τη μορφή δημοψηφίσματος. Στις εκλογές συγκρούονται διαχειριστικά προγράμματα και ο λαός απλά επιλέγει ανάμεσα στις ολιγομελείς ομάδες που τα προτείνουν.

Όταν σε ένα τραπέζι φίλων διαλέγουμε σαλάτα και έχουμε διαφωνίες, αυτές οι διαφωνίες δεν μετατρέπονται σε συγκρούσεις. Δεν συγκρουόμαστε σε ταβέρνες και πλατείες κάθε φορά που πρέπει ν' αποφασίσουμε για δευτερεύοντα πράγματα. Δεν παίρνουμε τα μαχαίρια, για να επιβάλουμε τη δική μας επιλογή. Αναζητούμε το βέλτιστο μέσα από τη δημοκρατική λογική, την οποία αποδεχόμαστε όλοι, εφόσον αποδεχόμαστε το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα δηλαδή σε "σέρνει" υποχρεωτικά στην "ταβέρνα" και εκεί σ' αφήνει ελεύθερο να διαλέξεις ό,τι θέλεις. Σ' αφήνει να προτείνεις την άποψή σου και αν συμφωνούν και οι υπόλοιποι, να υλοποιηθεί. Αντισυνταγματικό είναι να μην πας εκεί και όχι να έχεις διαφορετική άποψη γι' αυτό που θέλεις να "φας".

Στις εκλογές λοιπόν τα κόμματα είναι αυτά τα οποία συγκρούονται μεταξύ τους για το τι θα "φάμε" και όχι οι παρατάξεις του λαού, που συγκρούονται για το πού θα "πάμε". Τα μαχαίρια βγαίνουν όταν γίνονται δημοψηφίσματα για το πού θα "πάμε" και όχι για το τι θα κάνουμε εκεί όπου "πάμε". Τα κόμματα έχουν σχέση μ' αυτές τις δευτερεύουσες επιλογές μέσα σ' ένα περι­βάλλον, που έχει οριστεί με απόλυτη σαφήνεια. Είναι ολιγομελείς μηχανισμοί παραγωγής πολιτικής και δεν αντιπροσωπεύουν ιδεολογικές παρατάξεις. Αντιπροσωπεύουν τη διαχειριστική άποψη των λίγων ανθρώπων που συντάσσουν τα προγράμματά τους και των επίσης λίγων ανθρώπων που θα καταλάβουν τις θέσεις εξουσίας και θα προσπαθήσουν να τα υλοποιήσουν σε περίπτωση που θα επιλεγούν από τον λαό στις εκλογές.

Τα κόμματα δεν συνδέονται σε καμία περίπτωση με τους ψηφοφόρους τους. Συνδέονται μόνον με τα έμμισθα στελέχη τους. Με τους ψηφοφόρους τους έχουν τη σχέση που έχει η Coca Cola με τους πελάτες της. Στην Coca Cola ανήκουν μόνον τα στελέχη της και μόνον αυτούς μπορεί ν' αντιπροσωπεύει. Το γεγονός ότι αποτελεί για παράδειγμα την επιλογή του 60% του ελληνικού πληθυσμού, δεν σημαίνει ότι μπορεί να μιλάει εξ ονόματός τους και να τους χειρίζεται σαν οπαδούς της και εχθρούς των αντιπάλων της. Δεν σημαίνει ότι μπορεί να τους στρέφει εναντίον των πελατών της Pepsi κι ούτε μπορεί, χρησιμοποιώντας τη λογική της δημοκρατίας και της πλειοψηφίας, να της δημιουργεί προβλήματα. Δεν σημαίνει ότι μπορεί να εμφανιστεί ως αντιπρόσωπος των συμφερόντων της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και ν' αποφασίζει μόνη της για τους νόμους της αγοράς. Δεν σημαίνει ότι μπορεί ν' αποκλείει τον ανταγωνισμό από τα ράφια των σούπερ μάρκετ, για να προστατευτούν τα συμφέροντα αυτής της πλειοψηφίας. Η Coca Cola αποτελεί μια απλή επιλογή, που μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή από την κατάσταση του ανταγωνισμού. Καθημερινά κρίνεται από τους πελάτες της κι αυτό την διατηρεί στην κατάσταση, που δεν της επιτρέπει να δημιουργεί αρνητικά κοινωνικά φαινόμενα. Καθημερινά δίνει τη μάχη στα ράφια επί ίσοις όροις με όλους τους πιθανούς και απίθανους ανταγωνιστές της. Για όσο διάστημα η γεύση της θα το επιτρέπει, θα διατηρεί το ποσοστό της στην αγορά. Για όσο διάστημα θα μπορεί να πληρώνει τις διαφημίσεις της, θα "καπελώνει" τον ανταγωνισμό. Αν ξεπεραστεί η γεύση της ή αν εμφανιστεί κάποιος άλλος ανταγωνιστής με καλύτερα χαρακτηριστικά και δυνατότητα να παρακάμψει την πληρωμένη διαφήμισή της, θα χαθεί το ποσοστό της στην αγορά.

Αυτό με τα κόμματα δεν συμβαίνει και σ' αυτό το σημείο υπάρχει και η ευθύνη των ΜΜΕ. Τα ΜΜΕ συμμετέχουν σε μια πρακτική, που στην αγορά απαγορεύεται. Τι κάνουν; Χρησιμοποιούν την έννοια της "ενημέρωσης", για να υπηρετήσουν ιδιωτικά συμφέροντα. Προβάλουν τα κόμματα δωρεάν υποτίθεται ως είδηση και εκεί παίζουν με τον λαό. Πώς παίζουν; Τα προβάλουν με βάση το μέγεθος του όγκου των ψηφοφόρων τους. Αυτό είναι λάθος και διατηρεί το μονοπώλιο στην "αγορά" της πολιτικής. Όπως είναι παράνομο να παρουσιάζονται σαν είδηση μόνον τα νέα προϊόντα της Bayer και κανενός άλλου, άλλο τόσο παράνομο είναι αυτό το οποίο βλέπουμε στα ΜΜΕ. Είναι παράνομο να προβάλλονται μόνιμα και δωρεάν μόνον οι θέσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με τη δικαιολογία ότι αντιπροσωπεύουν μεγάλα ποσοστά των Ελλήνων και έχουν άμεση επαφή με την εξουσία. Ακριβώς επειδή προβάλλονται έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά.

Γιατί το κάνουν αυτό τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι; Μήπως από άγνοια; Όχι βέβαια. Το κάνουν για το κέρδος. Οι ίδιοι άνθρωποι που στηρίζουν τον δικομματισμό είναι οι ιδιοκτήτες των καναλιών. Ελπίζουν σε ανταποδοτικά οφέλη, εξοντώνοντας τους αντιπάλους των μεγάλων κομμά­των. Ελπίζουν σε προμήθειες και δημόσια έργα, αν νικήσουν οι πολιτικοί "συνέταιροί" τους. Το ίδιο κέρδος έχουν και οι δημοσιογράφοι. Δεκάδες εκατομμύρια μπαίνουν στους λογαριασμούς τους κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Γιατί; Γιατί δημιουργούνται συνθήκες πλειοδοτικού διαγωνισμού για να φτάσει κάποιος στα "παράθυρα" και να τον γνωρίσει ο κόσμος. Είδε κανένας κάποιον φτωχό υποψήφιο στα κανάλια; Τον Κυριάκο Μητσοτάκη όμως τον είδαν όλοι. Όλα αυτά είναι παράνομα και έχουν ως στόχο να προστατεύουν τα μόνιμα συμφέροντα αυτών οι οποίοι μόνιμα εκμεταλλεύονται τον ελληνικό λαό σε όλα τα επίπεδα.

Με βάση το Σύνταγμα και το καθεστώς που διέπει τη λειτουργία των ΜΜΕ, πρέπει να προβάλλονται ως είδηση όλοι όσοι αποτελούν είδηση, άσχετα αν είναι μικροί ή μεγάλοι στο χώρο τους. "Είδηση" είναι μια έννοια με πολύ συγκεκριμένο και ορισμένο περιεχόμενο. Σ' ό,τι αφορά τα κόμματα —και για να μην έχεις προβλήματα με τον κάθε απίθανο που παριστάνει τον "μεσσία"— ορίζεις εξ' αρχής κάποιο πακέτο απαιτήσεων από την πλευρά τους και στη συνέχεια, εφόσον το καλύπτουν, τα παρουσιάζεις ως είδηση, για να κριθούν από το κόσμο. Το "πακέτο-πρόταση" είναι η είδηση και όχι τα πρόσωπα που συμφωνούν μ' αυτό. Το "πακέτο" της ΝΔ είναι είδηση και όχι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Τα ΜΜΕ με βάση το Σύνταγμα θα έπρεπε να προβάλουν εξίσου το σύνολο των κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία, γιατί οι πολιτικές "κρίνονται" και ο κόσμος δεν ανήκει σε κανέναν. Ο κόσμος απλά επιλέγει ανάμεσα σε πολλές προτάσεις αυτήν που τον συμφέρει και γι' αυτόν τον λόγο πρέπει να είναι ενημερωμένος για τα πάντα με τον ίδιο απόλυτο τρόπο.

Τα αστικά κόμματα είναι ιδιόκτητες εταιρείες, που, εκτός από τα συμφέροντα των στελεχών τους, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε παραπάνω …και ευτυχώς. Αν αντιπροσώπευαν το κάτι παραπάνω, θα κλαίγαμε. Γιατί; Γιατί, όταν νικάνε οι νεοδημοκράτες σαν παράταξη, οι πασόκοι τι πρέπει να κάνουν; Να πάρουν τα όπλα; Ποιος είναι αυτός ο οποίος θα μας εγγυηθεί ότι οι πόλεμοι και οι μάχες θα τελειώσουν την επόμενη των εκλογών; Ο "πολέμαρχος" Πάγκαλος; Αν δηλαδή την επομένη των εκλογών πάει ένας ηττημένος πασόκος και ανοίξει το κεφάλι ενός νεοδημοκράτη νικητή, τι θα γίνει; Τι θα γίνει, αν προσπαθήσει να συνεχίσει μόνος του τον "πόλεμο" που άνοιξαν οι διάφοροι "Πάγκαλοι"; Θα σταματήσει τον πόλεμο, επειδή σταμάτησαν να πολεμούν εκείνοι οι οποίοι τον ξεκίνησαν; Αυτός δεν είναι παιδί εκείνων που δεν άντεχαν τετρακόσια χρόνια σκλαβιά και φυλακή; Εκείνοι σκότωναν επειδή δεν άντεχαν. Αυτός να μην ανοίξει ένα κεφάλι, επειδή δεν αντέχει τέσσερα χρόνια υπό τις ίδιες συνθήκες ήττας; Γιατί να σταματήσει τον πόλεμο; Αυτοί οι οποίοι προεκλογικά προκάλεσαν τον πόλεμο και στη συνέχεια τον σταμάτησαν μετά τις εκλογές, θα εισπράττουν για τέσσερα χρόνια μισθούς εκατομμυρίων. Έχουν κέρδος ακόμα και από την "ήττα" τους. Ο οπαδός τι θα εισπράξει; Γιατί να σταματήσει;

Αν σταματούσε ο Κολοκοτρώνης τον προσωπικό του αγώνα, θα σταματούσε η επανάσταση; Αυτό είναι ο πόλεμος. Μπορεί να ξεκινήσει για τον οποιονδήποτε λόγο από τον οποιονδήποτε, αλλά σταματάει μόνον όταν το αποφασίσουν αυτοί οι οποίοι εμπλέκονται. Μπορεί να συμβεί αυτό και άρα να έχει λογική βάση η "παγκάλεια" πολεμική λογική; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί οι εκλογές είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, που προσδιορίζεται από το Σύνταγμα. Μοιάζουν με την αλλαγή ηγεσίας μέσα στο ίδιο κόμμα. Πολέμησαν ποτέ οι πασόκοι που υποστήριζαν τον Σημίτη μ' αυτούς που υποστήριζαν τον Τσοχατζόπουλο; Όχι βέβαια, γιατί αυτές είναι οι διαδικασίες της δημο­κρατίας. Οι ίδιες διαδικασίες που προβλέπονται και για τις εκλογές. Οι ψευδομάχες των ιδεολογιών έχουν σχέση με την απάτη που έχουν στήσει οι πονηροί, προκειμένου να διχάζουν τους Έλληνες και να εκμεταλλεύονται τα ένστικτά τους. Είναι ένα επικίνδυνο "παιχνίδι", αλλά δεν παύει να είναι παιχνίδι.

Όταν λοιπόν ο μεγαλοκαραγκιόζης Πάγκαλος μίλησε για μάχες σε δρόμους και πλατείες, θα έπρεπε να κληθεί από τον εισαγγελέα για να δώσει εξηγήσεις. Αν είχε πρόθεση να "κατεβάσει" τη δημοκρατική παράταξη από το κοινό ελληνικό "όχημα", θα έπρεπε να δηλώσει τη διαφορετική ιδεολογία του, όπως κάνει το ΚΚΕ. Θα έπρεπε να κινήσει διαδικασίες που οδηγούν σε δημοψή­φισμα και στη συνέχεια, εφόσον και εάν δεν γινόταν σεβαστό το αποτέλεσμά του, να μιλούσε για πόλεμο. Αν δεν είχε τέτοια πρόθεση κι είχε απλά πληροφορίες ότι κάποιοι ακροδεξιοί ή κομμουνιστές επιχειρούν να ανατρέψουν τη δημοκρατία με τη βία, θα έπρεπε να τις παραδώσει στις δικαστικές αρχές. Αυτές έχουν τον θεσμικό ρόλο να σταματήσουν τους πραξικοπηματίες και τους στασιαστές πολύ πριν βγει ο λαός στους δρόμους και στα πεζοδρόμια και η σύγκρουση πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Αν δεν έχει πρόθεση να κάνει ούτε το ένα ούτε το άλλο, θα έπρεπε να του στερηθούν τα πολιτικά του δικαιώματα και να κλειστεί στη φυλακή για πάντα. Να κλειστεί στη φυλακή και να μην ξαναδεί στη ζωή του ούτε δρόμους ούτε πλατείες. Με ποια κατηγορία; Με την απόπειρα διχασμού του ελληνικού λαού και την εξώθησή του σε εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις. Ας λειτουργούσαν οι θεσμοί και θα βλέπαμε αν οι τενεκέδες μιλούσαν για παρατάξεις και για νίκες μερίδων του λαού. Θα βλέπαμε αν θα τολμούσαν να τον φανατίσουν και να τον διχάσουν.

Με τον τρόπο αυτόν λειτουργούσε εδώ και τριάντα χρόνια ο "καραγκιόζ μπερντές" της μετα­πολίτευσης. Μας "δούλευαν" και μας έκλεβαν. Με πρωταγωνιστή τον Ανδρέα Παπανδρέου το "παραμύθι" απέδιδε καρπούς. Άλλοτε απειλούσε ότι θ' ακολουθήσει "τρίτους δρόμους", άλλοτε απειλούσε ότι θα φύγει από το ΝΑΤΟ και τα ομοειδή συνδικάτα, άλλοτε πουλούσε "κολλη­τη­λίκια" σε κομμουνιστικές "Μπανανίες" και άλλοτε απειλούσε να καταστρέψει τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Αυτή η τεχνητά αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά τρόμαζε τους δεξιούς και δημι­ουργούσε συνθήκες συσπείρωσης και αντισυσπείρωσης μέσα στην ελληνική κοινωνία. Ποτέ δεν έκανε τίποτε βέβαια, γιατί δεν θα τολμούσε να παραβεί το Σύνταγμα. Ποτέ ο αντιαμερικανισμός του δεν έδιωξε τις αμερικανικές βάσεις από την Ελλάδα. Ποτέ ο φιλοπαλαιστινιακός προσανα­τολισμός του δεν οδήγησε σε καταγγελία της ισραηλινής πολιτικής. Ποτέ ο σοσιαλισμός του δεν απείλησε τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα.

Το παιχνίδι του Αντρέα ήταν πάντα εκ του ασφαλούς και είχε την υπερατλαντική "έγκριση". Στηριζόταν στην ύπαρξη του ανατολικού μπλοκ, που υποτίθεται απειλούσε τη Δύση και έπαιζε με τα ένστικτα του λαού. Άλλες φορές το προσέγγιζε για να τρομάξει τους δεξιούς και άλλες φορές απομακρυνόταν από αυτό, για να τρομάξει τους αριστερούς. Όλα αυτά γινόταν εκ του πονηρού και με την άδεια των Αμερικανών, για να "δουλεύει" τον κοσμάκη. Ενώ όμως δεν έκανε τίποτε από αυτά που υποσχόταν στους "ιθαγενείς", έκανε όλους τους πολιτικούς πλούσιους και προπαντώς μόνιμους. Ο μόνιμος Παπανδρέου έκανε μόνιμο και τον Καραμανλή και τον Μητσοτάκη. Τόσο μόνιμους, που χωρίς καμιά αντίσταση και χωρίς καμιά αναστολή επιχειρούν να κληροδοτήσουν τα κόμματα στα παιδιά τους. Οι ξεβράκωτοι από το Καλέντζι, την Πρώτη και τα Χανιά έγιναν ξαφνικά εκτός από "γαλαζοαίματοι" και αμύθητα πλούσιοι.

Αυτή η περίοδος ήταν πραγματικά μια περίοδος, που πρέπει να μελετηθεί από τους κοινω­νιολόγους του μέλλοντος. Τα πάντα κινούνταν μέσα σε μια σουρεαλιστική διάσταση. Άπειρη διγλωσσία, υποκρισία, εκρήξεις κόμπλεξ, ελπίδες βολέματος και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για "καραγκιόζ μπερντέ". Αυτοί οι οποίοι μας κυβερνούσαν άλλα έλεγαν στον αμερικανό "Πασά" και άλλα στον ιθαγενή "Μπαρμπαγιώργο". Άλλα έλεγε ο Ανδρέας στην αμερικανική πρεσβεία και άλλα στα μπαλκόνια. Με την άδεια των Αμερικανών κατήγγειλε στον λαό τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Με την άδεια των Αμερικανών, όταν του έλειπαν ψήφοι, παρίστανε τον τουρκοφάγο. Πήρε γύρω του και όλους τους άνεργους και λιμασμένους "αιώνιους" φοιτητές, που παρίσταναν τα μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ και τους άφησε να κλέβουν. Όλοι αυτοί ήταν στην πλειοψηφία τους μορφωμένα παιδιά της εργατιάς, που μισούσαν την εργατιά. Ήταν έτοιμοι να προσκυνήσουν τον οποιονδήποτε θα μετέτρεπε σε χρυσοφόρο κεφάλαιο το μοναδικό περιουσιακό τους στοιχείο, που ήταν το πτυχιάκι τους. Όλοι αυτοί, μοιράζοντας "ψίχουλα" και διορισμούς στο δημόσιο, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν στους ψηφοφόρους του κόμματος παραταξιακά χαρακτηριστικά, για να μονιμοποιήσουν τις θέσεις τους. Οι λίγοι μανδαρίνοι του κόμματος έκλεβαν και βολεύονταν και οι υπόλοιποι χόρταιναν με υποσχέσεις. Αυτοί ήταν το περήφανο "δημοκρατικό" μέρος του λαού, που αρκούνταν μόνον στις δάφνες της νίκης. Αυτοί αρκούνταν, βλέποντας τους δεξιούς στην "άκρη". Αυτοί "ανήκαν" στο κόμμα των νικητών.

Μ' αυτόν τον τρόπο πορεύτηκε ο ελληνικός λαός την τελευταία τριαντακονταετία. Αυτή ήταν μια περίοδος γελοιωδώς τραγική. Μια περίοδος, που ακόμα και η αισθητική της ήταν γελοία. Ο λαός έγινε μάρτυρας ενός τρομερού "γυφτοκίτς". Λογικό όμως ήταν να τα δούμε όλα αυτά. Είναι μεγάλη, αισθητικά περιπετειώδης και προπαντώς πολυδάπανη η απόσταση που χωρίζει ένα στρατιωτικό αμπέχονο από ένα κοστούμι Αρμάνι. Είναι μεγάλη και πολυδάπανη η απόσταση που χωρίζει έναν πατσά με ολίγη από ένα γιαπωνέζικο σούσι. Από τη ρετσίνα ξεροσφύρι και τα άφιλτρα στα καταγώγια του Ψειρή δεν πας εύκολα στην Dom Perinion και τα Monte Cristo στις επαύλεις της Εκάλης. Από το ζιβάγκο, που σου έπλεξε η γιαγιά σου, δεν πας εύκολα στο ισοθερμικό πουλόβερ της Morgan Mills. Από τις αρβύλες και τους μύκητες στα πόδια δεν μπορείς, χωρίς να κλέψεις, να πας με Mercedes για πεντικιούρ. Αυτήν την τρομερή απόσταση έχουν διανύσει τα "ηρωικά" στελέχη της "αλλαγής". Οι πρώην "τρακατζήδες", που έγιναν δισεκατομμυριούχοι, χωρίς να έχουν ασχοληθεί με τίποτε άλλο εκτός από την πολιτική. Όλα τα είχε ο "καραγκιόζ μπερντές" της μεταπολίτευσης. Είχε τον "Αγά" του, είχε τον "Καραγκιόζη" και είχε και τα "κολλητήρια" του. Ο "Αγάς" έδινε εντολές, ο "Καραγκιόζης" δοξάζονταν σαν ηγέτης, τα "κολλητήρια" έκλεβαν και ο "Μπαρμπαγιώργος" κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου.

Αυτή η περίοδος κλείνει οριστικά στις προσεχείς εκλογές. Ο τελευταίος, που είπε το παραδοσιακό "ποιηματάκι" της μεταπολιτευτικής εποχής των ψευδοδιχασμών είναι ο Πάγκαλος. Όπως πάντα, "ακολουθεί" τελευταίος και καταϊδρωμένος τις εξελίξεις. Σ' αυτό το σημείο βέβαια θα πρέπει να εκφράσουμε και τη συμπάθειά μας προς τον Πάγκαλο για την τραγική του μοίρα. Τι συμβαίνει με τον Πάγκαλο; Τον χρησιμοποιούν ασύστολα. Γνωρίζουν τα χαρακτηριστικά του και τα εκμεταλλεύονται. Γνωρίζουν ότι είναι από αυτούς που πρώτα πυροβολούν και μετά σημαδεύουν και τον χρησιμοποιούν κάθε φορά που θέλουν άστοχους "πυροβολισμούς". Γνωρίζουν ότι αντιδρά ενστικτωδώς και χωρίς να σκέφτεται κι αυτό το εκμεταλλεύονται. Γνωρί­ζουν ότι, προκειμένου να διατηρηθεί στην πολιτική, μπορεί να "καταπιεί" τα πάντα. Ο φουκαράς είναι το "χαρτί υγείας" του ΠΑΣΟΚ. Κάθε φορά που "λερώνεται" το ΠΑΣΟΚ, επιστρατεύεται ο Πάγκαλος.

Όταν ήθελαν να κάνουν υπουργό εξωτερικών τον Γιωργάκη, έβαλαν υπουργό τον Πάγκα­λο, για να είναι σίγουροι ότι θα το καταφέρουν. Ήταν βέβαιοι ότι μπορούσαν να τον "σηκώσουν" από τη θέση του, προκειμένου να την παραδώσουν στον Γιωργάκη. Τον έβαλαν να καθίσει σε μια θέση, γνωρίζοντας ότι με τον πρώτο θόρυβο θα πεταχτεί επάνω. Αυτό και έγινε. Εξαιτίας των απρόβλεπτων και παρορμητικών χαρακτηριστικών του ενεπλάκη στο θέμα Οτσαλάν, το οποίο εν τη γενέσει του δεν αφορούσε το υπουργείο του. Σήμερα, που θέλουν να εμφανίσουν τον Γιωργάκη σαν φορέα μιας νέας πολιτικής αντίληψης, βάζουν τον Πάγκαλο να μιλάει σαν σκληροπυρηνικός της δεκαετίας του εβδομήντα. Και πάλι εκμεταλλεύονται τα χαρακτηριστικά του. Γιατί; Γιατί ο λόγος του δεν εναρμονίζεται με τις σημερινές συνθήκες που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία. Εκφράζοντας ο Πάγκαλος αυτές τις απόψεις υπό την ηγεσία του Σημίτη, δίνει τη δυνατότητα στον Γιωργάκη να εμφανιστεί σαν νεωτεριστής, χωρίς στην πραγματικότητα να πει τίποτε νεωτεριστικό. Ο λόγος του Πάγκαλου αποδίδεται σε ένα "παλιό" ΠΑΣΟΚ, που δεν έχει σχέση με το "νέο" ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη. Ο λόγος του Πάγκαλου ανήκει στην εποχή που τα στελέχη αντάλλασσαν μεταξύ τους σημειώματα πάνω σε πακέτα τσιγάρων, ενώ ο Γιωργάκης εμφανίζεται να αντιπροσωπεύει την εποχή του laptop και του e-mail.

Σήμερα πλέον μπαίνουμε σε μια νέα εποχή, πλήρως εξαμερικανισμένη. Αυτή η αλλαγή είναι υποχρεωτική, γιατί απλούστατα άλλαξαν τα δεδομένα. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός και μέγα φόβητρο της Δύσης κατέρρευσε και ο καπιταλισμός "θριάμβευσε". Το "εχθρικό" σύστημα, που επέτρεπε στους Αμερικανούς να ασκούν απροβλημάτιστα τον ιμπεριαλισμό τους, κατέρρευσε και έπρεπε να βρεθεί νέα μεθοδολογία. Οι ιδεολογίες έχουν καταρρεύσει και δεν μπορούν να παιχθούν τα παιχνίδια των παρατάξεων, που επέτρεπαν στους Αμερικανούς να κάνουν τη δουλειά τους. Έχουν αμβλυνθεί τα πάθη του λαού και δεν είναι εύκολο να παρασυρθούν οι Έλληνες σε τέτοιου είδους σχεδιασμούς. Η νέα γενιά των Ελλήνων έχει μεγαλώσει σε συνθήκες, που δεν της επιτρέπουν να παρακολουθήσει τη ρητορεία των προηγούμενων σχεδιασμών. Οι μόνοι οι οποίοι "τσιμπάνε" είναι οι γέροι στα καφενεία. Φορείς μιας λογικής που ψυχορραγεί, μπορούν ακόμα να μαλώσουν για τον Βενιζέλο και τον βασιλιά. Το θέμα είναι ότι αυτοί δεν φτάνουν πλέον για να δώσουν στην εξουσία την "ορμή" που αυτή θέλει και άρα θα έπρεπε αναγκαστικά ν' αλλάξουν τα δεδομένα. Εξαιτίας αυτής της αλλαγής, που είναι παγκόσμια, αναγκαστικά θα πρέπει να παρακολουθήσει και η Ελλάδα.

Αυτό δηλαδή το οποίο πρέπει να εξηγήσουμε τώρα είναι το τι σημαίνει εξαμερικανισμός του ελληνικού συστήματος. Πολλοί μιλάνε γι' αυτήν την έννοια, αλλά λίγοι γνωρίζουν την πραγματική της ουσία. Για να καταλάβει κάποιος τι σημαίνει η έννοια αυτή, θα πρέπει να γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα για τις ίδιες τις ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ δεν υφίσταται η πραγματική δημοκρατία. Αυτό δεν είναι θέμα δημοκρατικής ευαισθησίας από την πλευρά του αμερικανικού λαού. Είναι θέμα ιδιοτήτων. Είναι θέμα ιδιοκτησιακού καθεστώτος του ίδιου του κράτους. Στα κράτη, όπως η Ελλάδα, ιδιοκτήτης του κράτους είναι ο λαός στο σύνολό του και γι' αυτό η διακυβέρνησή τους είναι υποχρεωτικά δημοκρατική και επιβάλλεται από το Σύνταγμα. Οι πολίτες δηλαδή είναι ομοεπίπεδοι μεταξύ τους και αυτό το διασφαλίζει το Σύνταγμα. Στις ΗΠΑ δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ιδιοκτήτες των ΗΠΑ είναι μόνον ένα μέρος του αμερικανικού λαού και όχι το σύνολό του. Ιδιοκτήτες των ΗΠΑ είναι οι Αγγλοσάξονες, που διατηρούν την ιδιοκτησία του συντριπτικού ποσοστού του αμερικανικού κεφαλαίου. Όλοι οι άλλοι που παριστάνουν τους Αμερικανούς πολίτες είναι κατώτεροι. Είναι είτε "παραμένοντες" είτε "φιλοξε­νούμενοι". Είναι κατακτημένοι ιθαγενείς, απελεύθεροι μαύροι σκλάβοι και ξένοι μετανάστες.

Το αμερικανικό Σύνταγμα προστατεύει ένα σύστημα, το οποίο έχει σχεδιαστεί με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην ανατρέπεται η κατάσταση η οποία διασφαλίζει και ευνοεί τα συμφέροντα των ιδιοκτητών. Αυτό όμως σημαίνει ότι η συνολική συμπεριφορά του συστήματος έχει συγκεκριμένα χαρα­κτηριστικά. Υπάρχει ο βασικός άξονας των συμφερόντων της μειοψηφίας των ιδιοκτητών, ο οποίος πολλές φορές μπορεί να είναι συγκρουόμενος με τον άξονα των συμφερόντων των "κατωτέρων", που αποτελούν την αριθμητική πλειοψηφία. Γι' αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για ρόλους και ιδιότητες, που δεν συνάδουν με τη δημοκρατική λειτουργία. Δημοκρατία υπάρχει μόνον μεταξύ των ομοεπίπεδων. Μόνον μεταξύ των συνεταίρων …και στις ΗΠΑ δεν είναι όλοι οι πολίτες ισότιμοι συνέταιροι στην ιδιοκτησία του κράτους. Γι' αυτόν τον λόγο το αμερικανικό κράτος πάντα και χωρίς αναστολές ή δικαιολογίες επιλέγει να υπηρετεί πιστά τον πρώτο άξονα συμφερόντων. Των συμφερόντων των "ανωτέρων" ιδιοκτητών. Δεν είναι δυνατόν να είναι ίσοι ο Αγγλοσάξονας της Βοστόνης με τον Έλληνα ή τον Ινδό μετανάστη της Νέας Υόρκης. Απλά, για λόγους δημοκρατικής βιτρίνας, διατηρούν την έννοια των εκλογών, αλλά αυτό δεν αλλάζει τον προσανατολισμό του συστήματος, που ελέγχεται από την ολιγαρχία.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Το εξής απλό. Οι ιδιοκτήτες μόνοι τους αποφασίζουν για την ταυτότητα αυτών που θα κληθεί ο λαός να ψηφίσει. Οι εκλογές δηλαδή απλά "νομιμοποιούν" επιλογές που έχουν γίνει σε κλειστά δωμάτια, στα οποία δεν έχουν πρόσβαση οι πολίτες. Μέσα σ' αυτά τα κλειστά δωμάτια οι Αγγλοσάξονες ιδιοκτήτες αποφασίζουν μόνοι τους για το μέλλον του κράτους τους. Αυτοί, που συνήθως ονομάζονται στρατιωτικοβιομηχανικό κατεστημένο των ΗΠΑ. Αυτοί επιλέ­γουν τους "αχυράνθρωπους" που θα παριστάνουν τους προέδρους ή τους πολιτικούς και οι οποίοι υποχρεωτικά θα υπηρετούν τα συμφέροντά τους. Αυτοί επιλέγουν και χρηματο­δο­τούν το σύνολο των υποψηφίων. Δεν επιλέγουν δηλαδή τους "εκλεκτούς" τους, που θ' ανταγω­νιστούν τους "εκλεκτούς" των εχθρών τους. Δεν έχουν εχθρούς που να τους ανταγω­νίζονται. Όλοι οι υποψήφιοι είναι δικοί τους "εκλεκτοί".

Πώς καπελώνεται η δημοκρατία; Με τους νόμους της αγοράς. Οι υποψήφιοι παρουσιά­ζονται σαν προϊόντα και ο ψηφοφόρος σαν καταναλωτής. Πώς σκέφτεται ο καταναλωτής; Βλέπει το προϊόν κι αποφασίζει ν' αγοράσει το καλύτερο από αυτά που του προσφέρονται. Επιλέγει το προϊόν της αρεσκείας του, άσχετα αν δεν συμμετείχε στην "κατασκευή" του και άσχετα αν δεν ρωτήθηκε για τις ανάγκες του. Αυτοί οι οποίοι κατασκεύασαν το προϊόν μόνοι τους διέγνωσαν τις ανάγκες των καταναλωτών και τους προσέφεραν το προϊόν που τους συνέφερε να κατασκευάσουν.

Οι πρόεδροι των ΗΠΑ γι' αυτόν τον λόγο προσφέρονται ως προϊόντα. Έχει δει ποτέ κανείς κοντό, άσχημο ή ανάπηρο πρόεδρο των ΗΠΑ; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει κατα­σκευαστής που να μην ενδιαφέρεται για την εμφάνιση του προϊόντος που παράγει. Γι' αυτόν τον λόγο μεγαλύτερο πολιτικό "προσόν" στις ΗΠΑ είναι μια καλή οδοντοστοιχία, ένα καλό παράστημα ή μια καλή μύτη, παρά οι γνώσεις και η ευφυΐα. Είναι μεγαλύτερο "προσόν", γιατί το να μην το διαθέτεις είναι ικανό να σε καταδικάσει. Το να διαθέτεις πραγματικά προσόντα δεν σε βοηθά, γιατί απλούστατα αυτά είναι προσόντα που τα διαθέτει αυτός ο οποίος σκέφτεται και αυτοί οι οποίοι σκέφτονται στις ΗΠΑ είναι τα αφεντικά και όχι οι υπάλληλοι–πρόεδροι. Γι' αυτόν τον λόγο ο κοντός Δουκάκης δεν είχε ελπίδες μπροστά στον ψηλό Κλίντον. Ο χλωμός Νίξον δεν είχε ελπίδες μπροστά στον ηλιοκαμένο Κένεντι. Ο κοντός, φαλακρός και άσχημος Ρος Περό τζάμπα χρήματα ξόδευε. Δεν μπορεί το αυτοδημιούργητο "μπάσταρδο" σκυλί του δρόμου να πάει να διαγωνιστεί σε επίδειξη καθαρόαιμων ζώων αναγνωρισμένων ρατσών με το ανάλογο pedigree.

Όμορφα "κρέατα" ήταν οι περισσότεροι πρόεδροι των ΗΠΑ. Από τον σεξομανή Κένεντι, τον τενεκέ τον Ρέιγκαν, τον "ανάρμοστο" Κλίντον έως και τον ψυχοπαθή Μπους όλοι τους είχαν τα ίδια και με προσοχή διαλεγμένα χαρακτηριστικά της "άρειας φυλής", που εκφράζει τη φυλετική "αισθητική" των αφεντικών και άρα τους Αγγλοσάξονες. Επιλέχθηκαν με βάση τα ζωικά τους χαρακτηριστικά σε σχέση με τους αντιπάλους τους, εφόσον την ίδια δουλειά θα έκανε όποιος και αν νικούσε στις εκλογές. Τα ίδια αφεντικά θα υπηρετούσε και τις ίδιες εντολές θ' ακολουθούσε όποιος και να κατακτούσε τη θέση του προέδρου. Όλοι οι υποψήφιοι εξυπηρετούν τον ίδιο άξονα συμφερόντων και ο οποίος δεν είναι βέβαια αυτός των συμφερόντων των γηγενών Ινδιάνων, των μαύρων ή των Πακιστανών μεταναστών. Παραδίδονται ως προϊόντα στους Αμερικανούς, για να τα καταναλώσουν. Η όμορφη εμφάνιση, που υποδηλώνει υγεία και η σχεδόν πουριτανική αντίληψη περί οικογένειας ήταν επιβεβλημένες, γιατί αυτό επέβαλε η μεθοδολογία της επιβολής τους. Γιατί; Γιατί όλοι αυτοί δεν έχουν να πουν τίποτε. Άρα, για να επιβληθούν, πρέπει να προβληθούν σαν "καλοί" άνθρωποι, για να φλερτάρουν με τους ψηφοφόρους. Να φλερτάρουν βέβαια στο βασικό και ενστικτώδες επίπεδο. Στο επίπεδο που δεν εμφανίζονται απειλητικοί ή ανταγωνιστικοί στον μέσο πολίτη.

Αυτό είναι το επίπεδο που τους επιτρέπεται να κινούνται. Δεν είναι οι έξυπνοι και πονηροί άνθρωποι, που θα σου πάρουν τη γυναίκα ή θα σφετεριστούν την περιουσία σου. Είναι απλά όμορφοι, υγιείς, ηθικοί και αμόλυντοι. Άνθρωποι, που θα τους ήθελε ο μέσος πολίτης για γαμπρούς. Άνθρωποι, που μπορεί να μην ξέρουν πολλά πράγματα, αλλά θα σε βοηθήσουν να ανοίξεις το βάζο με τη μαρμελάδα με τα δυνατά και λευκά τους χέρια. Άνθρωποι, που, όταν μαζεύεις ξύλα, θα βγάλουν το μπουφάν τους για να σε βοηθήσουν και δεν θα τολμήσουν να κοιτάξουν στα μάτια τη γυναίκα σου, όταν αυτή θα τους προσφέρει ένα ποτήρι νερό. Άνθρωποι που έχουν "εμπιστοσύνη" στο Θεό και Αυτός τους "βοηθάει", γιατί είναι "καλοί". Να τους δει ο ψηφοφόρος και να ψηφίσει "νοικοκύρη", άσχετα αν δεν τον εκφράζουν με τη "βουβαμάρα" τους. Αν από τύχη έχουν και μια γυναίκα με τα ίδια χαρακτηριστικά, αυτό είναι το ιδανικό. Ο "καλός" η "καλή" και το "άγιο πνεύμα". Να τους βλέπεις και να ξερνάς. Να απορείς όχι απλά πώς πέτυχαν στη ζωή τους, αλλά πώς επιβιώνουν. Σε μια σοβαρή δημοκρατία οι υποψήφιοι πρόεδροι των ΗΠΑ με τον λόγο τους και τη συμπεριφορά τους στην προεκλογική τους εκστρατεία ούτε διαχειριστές σε πολυκατοικία δεν μπορούν να γίνουν.

Το θέμα είναι ότι οι Αγγλοσάξονες —ελέγχοντας τα πάντα— μπορούν να εμφανίσουν έναν "κουτσό" για "ολυμπιονίκη" σε αγώνες ταχύτητας. Ελέγχουν τα ΜΜΕ και ο λαός μόνιμα υποβάλλεται σε "πλύση" εγκεφάλου. Ας ψάξει κάποιος να βρει ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες των μεγάλων ιδιωτικών καναλιών στις ΗΠΑ και θα δει ποιους εξυπηρετούν. Πολεμικές βιομηχανίες χρηματοδοτούν τα περισσότερα κανάλια. Ποιος θα αντιδράσει στις επιλογές των ισχυρών; Οι ισχυρή αγγλοσαξονική κοινότητα, που υπηρετείται από αυτές; Οι Ινδιάνοι; Οι μαύροι; Ή μήπως οι μετανάστες, που θεωρούν προνόμιο το ότι πήραν την πράσινη κάρτα; Που είναι έτοιμοι να προσκυνήσουν τους πάντες, προκειμένου ν' αποκτήσουν πρόσβαση στο αμερικανικό "όνειρο";

Ακόμα όμως κι αν κάποιος τολμήσει ν' αντιδράσει, θα βρει τον μπελά του. Θα τον φάει το μαύρο το σκοτάδι. Γιατί; Γιατί εκεί δεν υπάρχει δημοκρατία. Κυρίαρχη στις ΗΠΑ δεν είναι η έννοια του "πολίτη". Κυρίαρχη είναι η έννοια του κρατικού συμφέροντος, που ταυτίζεται με τα συμφέροντα των ιδιοκτητών. Κάθε φορά που κάποιος αντιδρά, κατατάσσεται στους εχθρούς του κράτους και ούτε που καταλαβαίνει πότε θα βρεθεί στο Γκουαντανάμο …αν βέβαια είναι τυχερός και του συμβεί αυτό, γιατί εκεί τα σκυλιά του συστήματος είναι δολοφονικά. Εκεί έχουν license to kill κι αυτό θα μας το θυμίζει για πάντα η περίπτωση του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Ο εχθρός των κρατικών —βλέπε αγγλοσαξονικών— συμφερόντων ονομάζεται "τρομοκράτης" και οι τρομονόμοι τύπου Πάτριοτ δεν ανέχονται αμφισβητήσεις. Ο "καλός" μπορεί να χαϊδεύει παιδάκια και να μαζεύει ξύλα, αλλά υπογράφει και εντολές δολοφονιών όπως και απορρίπτει αιτήσεις χάριτος από καταδι­κασμένους σε θάνατο.

Αυτό είναι το αμερικανικό μοντέλο του συστήματος και αυτό πρέπει να γνωρίζει ο αναγνώ­στης, για να καταλάβει τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Η απορία του αναγνώστη εδώ θα είναι η εξής: Υπάρχουν τα δεδομένα να επιβληθεί στην Ελλάδα αυτό το μοντέλο; Υπάρχουν οι κυρίαρχοι "Αγγλοσάξονες", που θα προσαρμόσουν τα συμφέροντα του κράτους στα προσωπικά τους συμφέροντα; Κάποτε δεν υπήρχαν, αλλά τώρα υπάρχουν. Δημιουργήθηκαν στην περίοδο που μεσολάβησε της πτώσης του τείχους και εντεύθεν. Αυτό ήταν το μεγάλο έργο του Σημιτάκου. Γι' αυτό τον εκθείαζαν οι πάντες στο εξωτερικό και αυτός μας "δούλευε" με τους "δείκτες" στο εσωτερικό. Ο Σημίτης ήταν αυτός ο οποίος επέτρεψε την χωρίς όρους λεηλασία του δημοσίου κεφαλαίου. Ο Σημίτης ήταν αυτός ο οποίος επέτρεψε στους πονηρούς ν' αρπάξουν τα χρήματα του λαού μέσα από το χρηματιστήριο. Αυτός δηλαδή παρέδωσε τους τίτλους ιδιοκτησίας του ελληνικού κράτους και το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πλούτου στα χέρια λίγων ιδιωτών. Γι' αυτόν τον λόγο βλέπαμε φαινόμενα ανεξήγητα και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Βλέπαμε πώς ένας παντελώς ατάλαντος άνθρωπος μετατράπηκε σε χαρισματικό ηγέτη. Αυτό είναι ανεξήγητο. Μόνον αυτοί οι οποίοι τον διαφήμιζαν μπορούσαν να μας το εξηγήσουν.

Αυτό το οποίο έχει σημασία είναι ότι στην περίοδο αυτήν άλλαξαν οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες στην Ελλάδα και δημιουργήθηκαν τα δεδομένα που βολεύουν τον αμερικανικό σχεδιασμό. Δημιουργήθηκαν οι κυρίαρχες μειονότητες. Ποιες είναι αυτές; Ας σκεφτεί ο αναγνώστης ποιοι είναι αυτοί οι ισχυροί που δημιουργήθηκαν τεχνητά την τελευταία αυτήν περίοδο. Αρκεί κάποιος να παρακολουθεί τις αλλαγές που προέκυψαν στο τελευταίο διάστημα και θα καταλάβει ποιους εννοούμε. Το κρατικό κεφάλαιο, που κατοχύρωνε τον λαό ως ιδιοκτήτη του κράτους, ιδιωτικοποιήθηκε. Σ' αυτούς που ανήκει πλέον το κεφάλαιο αυτό —και όχι στον λαό— ανήκει και το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού κράτους. Ποιοι είναι αυτοί; Οι περίφημοι "διαπλεκόμενοι". Αυτοί ελέγχουν τα πάντα. Ελέγχουν το λιγοστό ιδιωτικό παραγωγικό κεφάλαιο που απέμεινε και ελέγχουν το εμπόριο και την αγορά. Ελέγχουν το πρώην κρατικό κεφάλαιο, ελέγχουν τις προμήθειες του εναπομείναντος κρατικού κεφαλαίου και ελέγχουν και τα ΜΜΕ. Ελέγχουν με λίγα λόγια τα πάντα και σ' αυτό είναι που διαφορο­ποιούμαστε σε σχέση με το παρελθόν και τις ιδεολογικές "αρχές" που μέχρι τότε υπερασπιζόταν το Σύνταγμα. Αυτοί παίζουν πλέον τον ρόλο που παίζει στις ΗΠΑ το κλειστό "κλαμπ" του αγγλοσαξονικού βιομηχανικού κατεστημένου.

Γύρω από αυτούς περιφέρονται οι απλοί "Αγγλοσάξονες". Ο απλός "λαός" της κυρίαρχης μειονότητας. Εδώ εύλογα ο αναγνώστης θ' απορέσει. Πώς μιλάμε για μειονότητα "Αγγλο­σαξόνων" στην Ελλάδα, όταν το κύριο αυτό χαρακτηριστικό της μειονότητας στις ΗΠΑ είναι η αίσθηση της υπεροχής, που εκφράζεται με την αντίληψη της "ανωτερότητας"; Υπάρχουν Έλληνες, που αισθά­νονται "ανώτεροι" από κάποιους άλλους. Ακόμα και στην εποχή των παρατάξεων, όπου οι Έλληνες μισούσαν Έλληνες, δεν υπήρχε τέτοιου είδους αντίληψη. Μπορεί κάποιοι Έλληνες να αισθάνονταν διαφορετικοί ή σωστοί, άλλα όχι "ανώτεροι" από τους υπόλοιπους. Υπάρχουν σήμερα Έλληνες, που να αισθάνονται "ανώτεροι" από κάποιους άλλους Έλληνες; Υπάρχουν για παράδειγμα Έλληνες, που δεν θέλουν να εργάζονται σε κοινές εργα­σίες και όταν εργάζονται δεν θέλουν να εισπράττουν κοινούς μισθούς; Υπάρχουν άνθρωποι, που λόγω της "ανωτερότητάς" τους θέλουν να ανταμείβονται παραπάνω από κάποιους άλλους "κατώτερους", οι οποίοι κάνουν την ίδια δουλειά; Άνθρωποι, δηλαδή, που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους όπως οι λευκοί Αγγλοσάξονες, οι οποίοι δεν θέλουν τον ίδιο μισθό με τους μαύρους, άσχετα με το αν κάνουν την ίδια δουλειά; Άνθρωποι, που θέλουν το ιδιοκτησιακό τους "δικαίωμα" να αποτυπώνεται και στον μισθό τους;

Ποιοι είναι αυτοί στην Ελλάδα; Ποιοι πολίτες ευνοήθηκαν σε σχέση με τους απλούς πολίτες, χωρίς να διαφοροποιούνται ουσιαστικά από αυτούς, αλλά ταυτόχρονα να έχουν συμ­πλέ­οντα συμφέροντα με την εξουσία; Οι μορφωμένοι Συνέλληνες. Αυτοί, που κατέχουν το οποιοδήποτε πτυχίο. Ακόμα κι αυτό του μανικιουρίστα ή του κομμωτή. Ο οποιοσδήποτε Έλληνας έχει ένα πτυχιάκι, ακόμα κι αν αυτό είναι παντελώς της πλάκας, αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν "ανώτερο" από κάποιον που δεν το διαθέτει. Το "ανώτερος" εδώ δεν σημαίνει απλά διαφορετικός, που κάνει διαφορετική εργασία, η οποία σαν "ανώτερη" σημαίνει υψηλό­τερο μισθό. Σημαίνει ότι αυτός ο άνθρωπος απαιτεί, για την ίδια εργασία που κάνει με κάποιον άλλον, να πληρώνεται με διαφορετικά κριτήρια, άσχετα αν η εξειδίκευσή του δεν έχει σχέση με την ίδια τη φύση της εργασίας που εκτελεί. Για παράδειγμα, το να διεκδικεί ένας γιατρός μεγαλύτερο μισθό από μια νοσοκόμα, όταν εργάζονται στο ίδιο νοσοκομείο, ας πούμε ότι είναι λογικό. Είναι "ανώτερη" η εργασία του και αυτό μπορεί να αποτυπωθεί στο μισθό του. Το να απαιτεί όμως ένας μηχανικός, που προσλαμβάνεται ως κηπουρός σε μια δημόσια υπηρεσία, μεγαλύτερο μισθό από έναν άλλο κηπουρό που δεν έχει πτυχίο, αυτό είναι κάτι διαφορετικό.

Αυτό το διαφορετικό δεν το σκέφτηκαν μόνοι τους οι —ο θεός να τους πει— μορφωμένοι. Αυτά τους "δίδαξε" το σύστημα εκπαίδευσης, γιατί αυτά το βολεύουν. Το σύστημα, για να υπηρετήσει τον νέο σχεδιασμό και να δημιουργήσει τις νέες κοινωνικές συνθήκες που το ευνοούν, στην κυριολεξία "κατασκεύασε" μια νέα κοινωνική "τάξη". Μια νέα "παράταξη". Την παράταξη των πτυχιούχων. Το πτυχίο είναι αυτό το οποίο τους δίνει το "γαλάζιο" του αίματός τους και τους διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους. Μια παράταξη με ρατσιστικά χαρακτηριστικά.

Αυτό ήταν εύκολο να δημιουργηθεί, γιατί υπήρχε η ανάλογη "τεχνογνωσία" από τις ΗΠΑ. Οι πιο φανατικοί ρατσιστές στις ΗΠΑ δεν είναι οι πραγματικοί Αγγλοσάξονες. Είναι τα παιδιά των κακομοίρηδων των μεταναστών, που σπούδασαν στα κολέγια. Ακόμα και οι μαύροι φοιτητές των κολεγίων είναι ρατσιστές εις βάρος των ομόφυλών τους. Στο άμεσο μέλλον δηλαδή ανάμεσα στους ρατσιστές "Αγγλοσάξονες" της χώρας θα προστεθούν και τα μορφωμένα παιδιά των λαθρομεταναστών από την Αλβανία, το Πακιστάν κλπ.. Άκρη δεν θα βρίσκει κανένας σ' αυτήν την πολυφυλετική τάξη των ρατσιστών. Αυτή η πραγματική "βιομηχανία" πτυχιούχων ξεκίνησε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, για να καλύψει τις ανάγκες του ΠΑΣΟΚ στο επίπεδο της στελέχωσης του κομματικού του μηχανισμού. Η ίδια αυτή "βιομηχανία" σήμερα επεκτάθηκε, ώστε να καλύψει τις νέες πολύ μεγαλύτερες ανάγκες της Νέας Τάξης. Γι' αυτόν τον λόγο γέμισε τη χώρα με ανώτατες και ανώτερες σχολές.

Ακόμα και το τελευταίο κατσικοχώρι διεκδικεί εκπαιδευτικό ίδρυμα. Γιατί έγινε αυτό; Για να μορφωθεί ο κόσμος; Για να βελτιωθεί η κοινωνία; Όχι βέβαια. Δεν βελτιώνεται η κοινωνία, όταν παράγει με τον τόνο διεθνολόγους, μάνατζερ και αισθητικούς. Αυτό έγινε, για να μπορέσει το σύστημα να διχάσει τη νεολαία και να της αποσπάσει ένα μεγάλο ποσοστό, το οποίο θα έχει ιδιόμορφα —βλέπε τεμπέλικα και απαιτητικά— χαρακτηριστικά και το οποίο θα το κρατά σε ομηρία, εφόσον μόνον αυτό μπορεί να καλύψει τις επίσης ιδιόμορφες φιλοδοξίες του. Γιατί μπορεί να το κρατά σε ομηρία; Γιατί μόνον αυτό μπορεί να επιβεβαιώσει έμπρακτα την "ανωτερότητά" του. Ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί και δεν θέλει να κάνει κάτι τέτοιο. Αν σε προσλάβει ένας ιδιώτης για κηπουρό, θα σε πληρώνει ως τέτοιο, ακόμα κι αν πήγες σ' αυτόν κατ' ευθείαν από τη NASA. Το δημόσιο όμως, που ακολουθεί τις επιλογές των ιμπεριαλιστών, δεν κάνει το ίδιο. Άσχετα με το γιατί και το πώς προσλαμβάνει κάποιον, μπορεί να τον διαφοροποιεί από τους "κατώτερους" ή από τους ακόμα πιο "ανώτερους". Στο δημόσιο προσλαμβάνεσαι ως γραμματέας, αλλά, αν έχεις ένα πτυχίο —ακόμα και το πιο άσχετο— εισπράττεις επίδομα πτυχίου.

Αυτά όλα γίνονται εκ του πονηρού. Σιγά–σιγά διαβρώνεται η συνταγματική λογική που προβλέπει την ισονομία και την ισοπολιτεία. Γιατί; Γιατί το Σύνταγμα, σεβόμενο την ισότητα μεταξύ των Ελλήνων, "διατάσει" ότι οι Έλληνες πρέπει να εισπράττουν ίσο μισθό για ίση ποιότητα και ποσότητα εργασίας. Αυτό σήμερα δεν συμβαίνει. Σε όλες του τις δραστηριότητες το δημόσιο διαχωρίζει τους εργαζόμενους σε ανώτερους και κατώτερους. Στο δημόσιο μπορούν να προσ­ληφθούν την ίδια μέρα δύο εργαζόμενοι, για να κάνουν την ίδια δουλειά και να μην παίρνουν τον ίδιο μισθό. Αυτό τείνει να επεκταθεί στο σύνολο των ενεργειών του. Για παράδειγμα, πρόσφατα οι διοργανωτές των Ολυμπιακών Αγώνων ανακοίνωσαν ότι για τις ανάγκες των αγώνων και για ένα πολύ συγκεκριμένο διάστημα θα προσλάβουν νέους για να κάνουν κάποιες δουλειές. Χωρίς να προσδιορίζει κανένας το είδος της εργασίας και άρα χωρίς να θέσει προδιαγραφές, ανακοίνωσαν τα "μεροκάματα". Πού το παράξενο; Χωρίς κανέναν ενδοιασμό διαχώρισαν τους πτυχιούχους από τους μη πτυχιούχους. Ένας πτυχιούχος δηλαδή θα πληρώ­νεται παραπάνω από έναν μη-πτυχιούχο, άσχετα αν κάνουν την ίδια δουλειά. Αυτό είναι το ολέθριο. Χωρίς να διαχωρίζονται οι "ανώτερες" από τις "κατώτερες" εργασίες, διαχωρίζονται οι "ανώτεροι" από τους "κατώτερους" εργαζομένους, που θα κληθούν να κάνουν την ίδια εργασία.

Αυτό αντιλαμβανόμαστε ότι είναι προφανώς αντισυνταγματικό. Διαμαρτυρήθηκε κανένας; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί αυτοί οι οποίοι έχουν γνώσεις να καταλάβουν τι συμβαίνει είναι πονηροί και προσπαθούν να επωφεληθούν. Αισθάνονται ότι ανήκουν στην ίδια "παράταξη" μ' αυτούς που παρανόμησαν, προκειμένου να τους ευνοήσουν. Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς "χτίζονται" οι παρατάξεις; Το όνειρο αυτών των νέων "ιδεολόγων" είναι το δημόσιο και η μονιμότητα. Το δημόσιο θα γίνει το "κεφάλαιο" της νέας αυτής "Αγγλοσαξονικής" τάξης. Αυτό θα γίνει το ταξικό μερίδιό τους από την ιδιοκτησία του κράτους. Γι' αυτόν τον λόγο δειλά–δειλά προσπαθούν να επιβάλλουν τον αντισυνταγματικό νόμο περί της πρόσληψης στο δημόσιο με υποχρεωτικό προσόν το πτυχίο.

Στο άμεσο μέλλον δηλαδή μόνον οι "Αγγλοσάξονες" θα έχουν πρόσβαση στο δημόσιο και άρα στην προνομιακή απασχόληση. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τα πρότυπα όλων αυτών. Μια ειδική κατηγορία εργαζομένων, που επωφελήθηκε από τον εξαμερικανισμό του ελληνικού συστήματος και ελπίζει να συνεχίσει να επωφελείται από αυτήν την αλλαγή. Μέσα στο ίδιο πλαίσιο των αναγκών ανήκει και η πρόθεσή τους να επιβάλουν την μερική απασχόληση. Οι μεγάλες ανάγκες για προνομιακή απασχόληση της τεράστιας αυτής "παράταξης", σε συνδυασμό με τις περιορισμένες δυνατότητες του δημοσίου, τους κάνει να προσανατολίζονται προς αυτήν την κατεύθυνση. Με μια θέση εργασίας να "κοροϊδεύουν" δέκα άτομα και άρα να δεκαπλα­σιάζουν τις δυνατότητές του δημοσίου.

Αρκούσε όμως η πρόθεσή τους να δημιουργήσουν μια βιομηχανία παραγωγής "ανωτέρων", για ν' αλλάξουν τη νοοτροπία του λαού; Πώς δηλαδή ο λαός, που με αγώνες και αίμα κατέκτησε την ισονομία και την ισοπολιτεία, ξαφνικά θ' ανέπτυσσε τη δουλική συμπεριφορά που επιθυμούσαν; Πώς αυτός ο λαός θα δεχόταν ν' ανέχεται τη συμπεριφορά των "ανωτέρων"; Έπρεπε δηλαδή να γίνουν κι άλλα πράγματα εξίσου σημαντικά, που θ' άλλαζαν τη νοοτροπία του. Έπρεπε να παρασυρθεί ο λαός και ν' αναπτύξει συμπεριφορές που στο τέλος θα τον παγίδευαν. Εδώ μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης τα αίτια του "έρωτα" του ΠΑΣΟΚ για τη λαθρο­μετανάστευση. Το ΠΑΣΟΚ ενθάρρυνε αν όχι προκάλεσε τη λαθρομετανάστευση, για να εισάγει "κατώτερους". Ανθρώπους, δηλαδή, που νομικά θα ήταν αδύναμοι και θα έπεφταν θύματα εκμετάλλευσης από τον απλό πολίτη. Γιατί; Για να καλλιεργήσουν τη συμπεριφορά της διαφορετικότητας, που δεν μπορεί ν' αναπτυχθεί σε ομοιογενή εθνικώς κοινωνία. Όταν λοιπόν ο απλός υδραυλικός αντιμετωπίζει τον μετανάστη σαν "μαύρο", ευνόητο είναι ότι θ' ανεχθεί μια ανάλογη συμπεριφορά από έναν μηχανικό. Αν δεν υπήρχε ο "μαύρος", δεν θα ήταν ανεκτός ο "Αγγλοσάξονας". Προσφέροντας λοιπόν στον λαό ένα 20% "κατώτερους", φιλοδοξούσαν ότι δεν θ' αντιδρούσε στο άλλο 20% των "ανωτέρων".

Όπως όμως συμβαίνει πάντα, όταν υπάρχει εύνοια ή αδικία, υπάρχει και αντίδραση. Όπως οι Αγγλοσάξονες των ΗΠΑ φρόντισαν να υπάρχει σκληρή καταστολή, όταν απειλούνται τα προνόμιά τους, έτσι έκαναν και οι "Αγγλοσάξονες" της Γραικίας. Για όσους αντιδρούν υπάρχει πλέον ο "τρομονόμος". Ένα αγγλοσαξονικής έμπνευσης νομικό "μόσχευμα", που τοποθετήθηκε απευθείας και με συνοπτικές διαδικασίες στον ελληνικό οργανισμό. Και αυτό το νομικό έκτρωμα πέρασε εξαιτίας των συνθηκών που δημιουργήθηκαν. Με μέσον την προπαγάνδα το σύστημα κατόρθωσε και δημιούργησε εύκολα τις εντυπώσεις που το βόλευαν. Αυτή η προπα­γάνδα "υπογράμμισε" το εισαγόμενο έγκλημα της εχθρικής για τους γηγενείς πολυ­εθνικής πραγματικότητας.

Οι Έλληνες, φοβούμενοι την εγκληματικότητα των ξένων, άρχισαν ν' ανέχονται νόμους οι οποίοι δεν σέβονται θεμελιώδη δικαιώματα. Συμμετέχοντας και πάλι σε μια ψευδοσυνωμοτική λογική, νόμιζαν ότι αυτοί οι νόμοι αφορούν τους "άλλους". Ανέχτηκαν να περάσει η έννοια του "πολίτη" σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με κάτι που εκείνη την ώρα θεωρήθηκε επείγον και είχε σχέση με την έννοια κάποιου συλλογικού εθνικού συμφέροντος. Όταν θα έρθει η ώρα, θα καταλάβουν ότι αυτοί οι νόμοι "στόχευαν" αυτούς τους ίδιους και όχι τον Πακιστανό ή τον Νιγηριανό. Όταν θα τρώνε ξύλο στους δρόμους και θα τους σέρνουν στα τμήματα, τότε θα καταλάβουν ποιους αφορά ο τρομονόμος.

Βλέπουμε λοιπόν ότι έχουν δημιουργηθεί οι απαραίτητες κοινωνικές συμμαχίες, προκει­μένου να μην υπάρξει αντίδραση στις αλλαγές που επιβάλλει ο σχεδιασμός της Νέας Τάξης. Τα κύρια μπλοκ συμμαχιών έχουν δημιουργηθεί. Από τη μια πλευρά είναι οι "Αγγλοσάξονες" με επικεφαλείς τους "διαπλεκόμενους" και λαό τους πτυχιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους και από την άλλη πλευρά όλοι οι υπόλοιποι. Ανάλογα με την ιδιότητα του καθενός από εμάς κατατασσόμαστε σε ειδικές κατηγορίες. Οι πτυχιούχοι φτωχοί είναι οι νεοφώτιστοι "Αμερικανοί", που θέλουν να υπηρετήσουν τα αφεντικά. Είναι αυτοί οι οποίοι αντιλαμβάνονται το πτυχίο τους σαν "πράσινη κάρτα", που θα τους επιτρέψει να συμμετάσχουν στο "ελληνικό όνειρο" του δημοσίου και άρα σαν "λευκοί" να εισαχθούν στην τάξη των λευκών "Αγγλοσαξόνων". Τα πανεπιστήμια θα λειτουργούν όπως η νήσος Έλλις. Εκεί θα καλλιεργούνται όνειρα και προσδο­κίες, αλλά θα διδάσκονται και συμπεριφορές. Εκεί οι "μετανάστες" θα "υπογράφουν" τους όρους ένταξής τους στην κοινωνία των ονείρων τους. Από εκεί και πέρα το χάος. Οι αγράμματοι εργάτες θα είναι οι "Ινδιάνοι", που δεν θα τους υπολογίζει κανένας και οι ξένοι μετανάστες θα αντιμε­τω­πί­ζονται σαν μαύροι σκλάβοι, που πρέπει να αρκούνται στο ότι επιβιώνουν, έστω και απομονωμένοι σε "γκέτο".

Αυτοί οι "Αγγλοσάξονες" είναι που επενδύουν σήμερα στον δικομματισμό. Αυτοί είναι τα αφεντικά και οι χρηματοδότες καί των δύο κομμάτων. Αυτοί αποφασίζουν ποιοι θα ηγηθούν αυτών των κομμάτων. Αυτοί αποφασίζουν πλέον για εμάς χωρίς εμάς. Ακολουθούν όχι μόνον τις ουσιαστικές συμπεριφορές των Αγγλοσαξόνων, αλλά —όπως είπαμε και πιο πάνω— και τις τυπικές. Όπως μορφώνουν τα παιδιά τους οι Αγγλοσάξονες στα διάφορα Χάρβαρντ, έτσι κάνουν και οι Έλληνες "Αγγλοσάξονες". Οι Παπανδρέου, οι Μητσοτάκηδες και οι Καραμαν­λήδες στα ίδια σχολεία εκπαιδεύτηκαν για να μας "σώσουν". Την ίδια αμερικανική "κρεατίλα" αναδίδουν.

Αυτούς προσπαθούν με όλα τα μέσα να μας επιβάλουν οι "ιδιοκτήτες" πλέον του ελληνικού κράτους. Αυτούς προσπαθούν να μας προτείνουν, ως τα προϊόντα που πρέπει ανάμεσά τους να διαλέξουμε. Μπορεί να μην είναι όμορφα, όπως τα αντίστοιχα αμερικανικά προϊόντα, αλλά τι να κάνουμε. Έπρεπε να προστατευτούν τα "τζάκια" της προηγούμενης εποχής και δεν μπορούσαν να διαλέξουν ομορφότερα πρόσωπα μέσα από ένα καλύτερο "κάστιγκ". Είναι θέμα μεγεθών. Από τα ελάχιστα "τζάκια" δεν μπορείς να βρεις έναν χολιγουντιανού επιπέδου "ηγέτη" τύπου Κένεντι ή Κλίντον. Δεν θα βρεις λαμπερά ΝΙΚΕ και θα περιοριστείς στα βαλκανικά "αλυσίδα ελβιέλα". Αναγκαστικά θα διαλέξουμε από προϊόντα με κακή συσκευασία. Θα ανεχθούμε τη φαλάκρα του Γιωργάκη, την κοιλιά του Καραμανλή, την περιφέρεια της Ντόρας ή τον "νερόβραστο" Κυριάκο.

Πραγματικό "κάστιγκ" γίνεται στην κομματική "αυλή" όλων αυτών. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν πέσει με τα μούτρα στο "σταρ σύστεμ" της TV ή του αθλητισμού. Ψάχνουν φρέσκα, λαμπερά και όμορφα πρόσωπα, για να παρασύρουν τον λαό. Ανάμεσα στους υπαλλήλους τους θα διαλέξουν οι "διαπλεκόμενοι" τους μελλοντικούς εθνοπατέρες μας. Αυτούς που δουλεύουν στα κανάλια τους ή διακρίθηκαν με τις ομάδες τους. Ανάμεσα σ' αυτούς θα επιλέξουν, γιατί αυτοί μπορούν να υπηρετήσουν καλύτερα τον σχεδιασμό. Από τη στιγμή που οι μελλοντικοί βουλευτές θα φλερτάρουν με το κοινό μέσω των ΜΜΕ, ευνόητο είναι ότι θα επιλεχθούν αυτοί οι οποίοι αποδεδειγμένα το κάνουν με τον καλύτερο τρόπο.

Γι' αυτόν τον λόγο επιθυμούν να θεσμοθετήσουν τη βουλευτική σύνταξη με μία μόνον βουλευτική θητεία. Αναζητώντας δηλαδή τη μόνιμη "φρεσκάδα" και "λάμψη", προσανατο­λίζονται προς τους βουλευτές της μιας χρήσης. Όποιος "λάμπει", όταν "λάμπει" και για όσο διάστημα θα "λάμπει", θα γίνεται βουλευτής. Μετά θα πηγαίνει σπίτι του, για να τον ακολουθήσει κάποιος άλλος με καλύτερα χαρακτηριστικά. Για να μην διαμαρτύρεται, θα του εξασφαλίζουν και τη σύνταξη. Ο λαός θα διαλέγει τους βουλευτές του ανάμεσα σε λαμπερά "βρακιά", "μικρόφωνα", "μπάλες" κλπ.. Γέλασαν οι Έλληνες με τους Καλιφορνέζους που ψήφιζαν τον βλάκα, αλλά αν δεν αντιδράσουν σύντομα κι αυτοί θα κάνουν τα ίδια.

Αυτοί οι "ανώτεροι" πλέον μας βλέπουν, είτε σαν "νεοφώτιστα" αμερικανάκια είτε σαν μαύρους πρώην σκλάβους, που δεν θα αντιδράσουμε σε καμία μεθόδευσή τους. Φτάσαμε στο σημείο μέχρι και ο Γιωργάκης να επιχειρεί να μας "δουλέψει". Σ' αυτό το σημείο φτάσαμε. Συμβαίνει αυτό που λέει ο λαός …"μαθεύτηκε η φήμη μας και πλάκωσαν κι οι γύφτοι". Είδαν τα αμερικανάκια ότι δουλευόμαστε επί τριάντα συναπτά έτη και θέλουν να μας φορτώσουν τον Γιωργάκη, ώστε να μας "δουλεύει" για τα υπόλοιπα τριάντα. Τουλάχιστον ο πατέρας του μας "δούλευε", αλλά είχε κάποιο ταλέντο. Είχε κάποια γοητεία, είχε ευφυΐα και προπαντώς είχε γνώσεις.

Ο Γιωργάκης δεν έχει τίποτε απ' όλα αυτά. Αγνοεί τα πάντα. Τα πάντα λειτουργούν ερήμην του. Τα πάντα λειτουργούν γι' αυτόν χωρίς αυτόν. Ευτυχώς δηλαδή που τον ειδοποίησαν να αναλάβει την "αποστολή" του, γιατί από μόνος του δεν θα το καταλάβαινε. Δεν θα καταλάβαινε πόσο εύκολα "νίκησε" τους υπόλοιπους μνηστήρες της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Μόλις ανέλαβε τον "σταυρό" του καθήκοντός του, τι είπε στην πρώτη δήλωσή του; Το εξής μοναδικό. Μίλησε για "συμμετοχική δημοκρατία". Πρωτοφανής και εξαιρετικά ευφυής πολιτικός νεολογισμός. Το αφελές "αμερικανάκι" συμπλήρωσε —αν όχι διόρθωσε— ακόμα και τους αρχαίους Έλληνες. "Συμμετοχική δημοκρατία" μετά από "ωραίο αγώνα". Όπως λέμε για παράδειγμα, βρεγμένη υγρασία, σεξουαλική συνουσία ή σκοτεινό σκοτάδι. Είναι ν' απορεί κανείς πώς το σκέφτηκε. Είναι ν' απορεί κανείς σε πόσο βάθος ένας Αμερικανοεβραίος κατέχει τη δημοκρατία και τη λειτουργία της. Αν δεν υπήρχε και ο Αβραμόπουλος, για να έχουμε κάποιο μέτρο σύγκρισης, δεν θα μπορούσαμε να διανοηθούμε την κενότητά του.

Χωρίς να διακινδυνεύουμε καθόλου την αξιοπιστία μας, μπορούμε από τώρα να προβλέ­ψουμε μερικά πράγματα που αφορούν τον Γιωργάκη. Σύντομα θ' αποδειχθεί ότι πρόκειται περί της πιο μεγάλης "φούσκας" που ανήλθε ποτέ στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα. Μεγαλύτερος τενεκές και πιο άβουλος άνθρωπος δεν άγγιξε ποτέ αυτά τα "ύψη" της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Στην κυριολεξία δεν έχει καμία δυνατότητα. Κανένα ταλέντο. Μιλάμε για μοναδική περίπτωση. Αν ήταν άλλος στη θέση του, μπορεί και να ήταν θυμωμένος με τον Δημιουργό για την "τσιγκουνιά" του. Το μόνο το οποίο σκέφτηκε και εκτέλεσε μόνος του ήταν το κέρασμα των κουραμπιέδων. Απλά πράγματα. Θέλησε να μοιραστεί τη χαρά του από την τύχη που τον ευνόησε και η οποία λειτούργησε ερήμην του. Έκανε ό,τι θα έκανε και ο οποιοσδήποτε συμπολίτης μας που θα κέρδιζε το Λόττο. Αυτό ήταν το μόνο το οποίο έκανε μόνος του. Όλα τα άλλα γίνονται ερήμην του, χωρίς βέβαια να περιλαμβάνεται και η μητέρα του μέσα σ' αυτήν την έννοια.

Αυτός είναι το πρόσωπο το οποίο προσπαθούν να μας επιβάλουν οι Αμερικανοί. Ο "καλός" άνθρωπος, που μπορεί να μην έχει τίποτε να πει, αλλά είναι καλός στο να "ακούει". Η τύχη του βρίσκεται στα χέρια των αφεντικών του, ντόπιων και ξένων. Στα χέρια αυτών που αντιλαμβά­νονται το ελληνικό κράτος σαν ιδιοκτησία τους και ελέγχουν τα ΜΜΕ. Οι δημοσιογράφοι, μιμούμενοι τους αρχαίους οιωνοσκόπους, αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα. Ερμηνεύουν τα φαινό­μενα. Ερμη­νεύουν το "τρέξιμό" του, το κασκόλ του, τα τραγικά greeklish κλπ.. Ακόμα και στο ιστορικό και εναρκτήριο "προσκύνημά" του στην Αχαΐα είδαμε πρωτοφανείς συμπεριφορές. Σε μια στιγμή του "προσκυνήματος" κάποιοι από τους "αυθόρμητους" οπαδούς του —για άγνωστους λόγους— άρχισαν να τρέχουν και άθελά τους ενεργοποίησαν τα ζωικά ένστικτα του "ηγέτη". Το αποτέλεσμα ήταν ν' αρχίσουν προς στιγμή όλοι μαζί να τρέχουν προς άγνωστη κατεύθυνση σαν πανικοβλημένο και ακέφαλο κοπάδι προβάτων. Αν κάποιος εκείνη την ώρα είχε όρεξη για πλάκα και φώναζε "πιάστε" τους, ακόμα θα έτρεχε ο ηγέτης Γιωργάκης με το οργανωμένο "ποίμνιό" του. Ένας πραγματικός Forest Camp, ο οποίος το μόνο που κάνει είναι να τρέχει και να ευνοείται από την καλή του τύχη.

Αν ο αναγνώστης γνωρίζει τα παραπάνω, εύκολα μπορεί να καταλάβει τι επιθυμούν οι Αμερικανοί από τις σημερινές εκλογές και άρα μπορεί να καταλάβει τι συμφέρει και τι δεν συμφέρει τον ελληνικό λαό. Διακαής πόθος των Αμερικανών είναι να νικήσει το ΠΑΣΟΚ. Για να καταλάβει ο αναγνώστης γιατί υπάρχει αυτός ο πόθος, θα πρέπει να γνωρίζει ποιες είναι οι φοβίες τους. Ο κύριος φόβος των Αμερικανών έχει σχέση με τους κινδύνους που απειλούν την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Την περίφημη PAX AMERICANA. Αυτή η τάξη κινδυνεύει άμεσα, αν καταρρεύσει κάποιο από τα εθνικά συστήματα που είναι ενταγμένα μέσα σ' αυτήν και ειδικά αν αυτό το σύστημα είναι ένα ανεπτυγμένο κράτος και όχι μια τριτοκοσμική "Μπανανία".

Γιατί αυτό απειλεί τον σχεδιασμό τους; Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση το κράτος που καταρρέει ενεργοποιεί τα εθνικά του ένστικτα προκειμένου να επιβιώσει. Όπως κανένας άνθρωπος δεν πνίγεται, χωρίς να κουνάει τα χέρια του, έτσι και τα κράτη, όταν απειλούνται με κατάρρευση, ενεργοποιούν τα εθνικά τους ένστικτα. Αυτά τα εθνικά ένστικτα όμως είναι εχθρικά απέναντι στη διεθνιστική Νέα Τάξη. Αυτά τα εθνικά ένστικτα έχουν ως πρωτεύοντα στόχο την ανάκτηση της εθνικής αγοράς και την ενεργοποίηση του εθνικού κεφαλαίου και αυτό δεν συμφέρει τις πολυεθνικές, που λυμαίνονται τα πάντα. Επιπλέον, αν κάποιο από τα κράτη βελτιώσει την κατάστασή του μέσω αυτών των ενστίκτων, μπορεί να παρασύρει και άλλα κράτη στην ίδια συμπεριφορά. Μπορεί να παρασύρει κράτη, που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, να πραγματοποιήσουν —χωρίς να έχουν φτάσει στα όρια— την ίδια αντίδραση και να έχουμε τη γενική κατάρρευση της Νέας Τάξης με τη λογική του ντόμινο.

Άρα, πολύ πριν έρθουν οι Αμερικανοί αντιμέτωποι μ' αυτήν την αρνητική γι' αυτούς κατάσταση, θα πρέπει να την ελέγξουν. Πρέπει να ελέγξουν τις επιλογές του λαού, ώστε να μην επιβαρυνθεί μια εξόχως άσχημη κατάσταση. Πρέπει να δημιουργήσουν συνθήκες ταξικής συνομωσίας, ώστε να μπορούν να αμυνθούν στη μαζικότητα της λαϊκής αντίδρασης. Πρέπει δηλαδή την εξουσία μέσα στα κράτη να τη χειρίζονται αυτοί οι οποίοι "πάνε" πιο πολύ στην αμερικανική πολιτική. Αν αυτό δεν συμβεί, είναι πιθανόν να φτάσει το κράτος πολύ πιο γρήγορα στο αδιέξοδο και μετά είναι δύσκολο ν' αντιμετωπιστεί ένας λαός που αγωνίζεται για την επιβίωσή του. Η αντιμετώπιση του λαού, που ξεφεύγει από τον έλεγχο, δεν είναι εύκολη. Δεν είναι δυνατόν να επιβληθεί μια δικτατορία, που θα ελέγξει με τη βία τις αντιδράσεις του λαού. Η Ελλάδα ανήκει στα κράτη που δεν επιδέχονται τέτοιου είδους δυναμικές "θεραπείες". Άρα το ζητούμενο είναι να μην οδηγηθεί στην κατάρρευση ή τουλάχιστον αυτή να καθυστερήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, ώστε να δουν τι θα κάνουν όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, εφόσον τα πάντα είναι επισφαλή για την τάξη πραγμάτων που πρεσβεύουν.

Αυτό που σήμερα βολεύει τους Αμερικανούς είναι να χειρίζεται την εξουσία στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα το οποίο μπορεί να τους δώσει τις χρονικές παρατάσεις που χρειάζονται, προκειμένου να μονιμοποιηθεί ο επιθυμητός για τους αμερικανούς σχεδια­σμός. Το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα που μπορεί να τους δώσει εκείνα τα κοινωνικά μπλοκ, που θα τους επιτρέψουν ν' αντιμετωπίσουν μια εκτεταμένη κοινωνική αντίδραση. Το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα που μπορεί να στρέψει τη "βιομηχανία" των πτυχιούχων εναντίον του απλού λαού. Το ΠΑΣΟΚ πρώτο μπορεί να μετατραπεί σε ένα αμερικανικού τύπου "δημοκρατικό" κόμμα, ώστε στη συνέχεια να παρασύρει τη ΝΔ στη μετατροπή της σε επίσης αμερικανικού τύπου "ρεπουμπλικανικό" κόμμα.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό το οποίο λέμε; Το εξής απλό. Όταν ο Γιωργάκης μιλάει για ευρύτερες παρατάξεις, δεν λέει τα ίδια πράγματα με τον Πάγκαλο, ο οποίος επίσης αναφέρεται σε παρατάξεις. Όταν ο Γιωργάκης λέει ότι δεν υπάρχει δεξιά και αριστερά, δεν λέει τα ίδια πράγματα με τον Καραμανλή, ο οποίος επίσης αναφέρεται σε κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών. Ο Γιωργάκης μιλάει για άλλα πράγματα. Για πράγματα πολύ συγκεκριμένα. Μιλάει για την "ιδεολογία" του βολέματος. Απευθύνεται σε συγκεκριμένη "παράταξη" και όχι σε όλους. Κλείνει το "μάτι" σε όλους τους βολεμένους και σε όλους όσους έχουν τα προσόντα να βολευτούν εις βάρος αυτών που θα μείνουν απ' "έξω".

Για κάποιον που έχει γνώσεις περί της οικονομίας και της αγοράς εργασίας βλακεία μεγα­λύτερη από την πρόταση του Γιωργάκη περί τετραετών προσλήψεων άνευ ασφάλισης δεν έχει ειπωθεί. Τέτοια βλακεία μόνον ο Γιωργάκης θα μπορούσε να σκεφτεί και η Μαρία Αντουανέτα. Ήταν όμως βλακεία; Δυστυχώς δεν ήταν βλακεία, αλλά πονηράδα. Τι επιδιώκεται μέσω αυτής της πρότασης; Τις λίγες θέσεις εργασίας του ιδιωτικού τομέα, που ακόμα καταλαμβάνουν κάποιοι "κατώτεροι", να τις δώσουν δώρο στους "ανώτερους". Ο Γιωργάκης κάνει μια ελκυστική πρόταση στα αφεντικά να απολύσουν "κατώτερους", που είναι ακριβοί λόγω ασφάλειας και να προσλάβουν "ανώτερους", για την ασφάλεια των οποίων θα μεριμνήσει το κράτος και άρα θα πάρουν κι αυτοί το μερίδιο τους από την ταξική ιδιοκτησία τους. Το κράτος δηλαδή θα χρηματοδοτήσει την "υπεροχή" των "ανώτερων".

Αυτός είναι κι ο λόγος που σήμερα παρατηρείται το πρωτοφανές φαινόμενο της "οιωνο­σκο­πίας". Αυτό δεν είναι τυχαίο και δεν ξεκίνησε από τη συνηθισμένη βλακεία των αστοιχείωτων δημοσιογράφων. Αυτό είναι μια τακτική κατευθυνόμενη από τα "αφεντικά" του Γιωργάκη. Γιατί συμβαίνει; Γιατί ο Γιωργάκης θέλει να στείλει "μήνυμα", που δεν πρέπει ν' ακούσουν αυτοί οι οποίοι δεν πρέπει. Θέλει να στείλει συνωμοτικό "μήνυμα" στους "Αγγλοσάξονες", χωρίς να εκτεθεί. Πώς το στέλνει; Με έναν πυκνό και διφορούμενο λόγο. Οι δημοσιογράφοι θα καλύψουν το σύνολο των πιθανών εκδοχών αυτού του λόγου και αυτοί οι οποίοι πρέπει να καταλάβουν θα καταλάβουν και αυτοί οι οποίοι δεν πρέπει δεν θα καταλάβουν τίποτε. Η οιωνοσκοπία σ' αυτήν την περίπτωση είναι απαραίτητη, γιατί δεν πρέπει να εκτίθεται ο Γιωργάκης στους "Ινδιάνους" και στους "μαύρους", οι οποίοι είναι επίσης ψηφοφόροι. Με τον τρόπο αυτόν και χωρίς κόστος απευθύνεται στους βολεμένους αστούς και σε όσους έχουν πτυχία για να επιδιώξουν το βόλεμα. Αυτοί τον καταλαβαίνουν.

Είναι λέει αγαπητός ο Γιωργάκης στη νεολαία. Σε ποια νεολαία; Στη νεολαία των άνεργων πτυχιούχων. Στη νεολαία, που περιμένει από τους υποψηφίους να πλειοδοτήσουν, για να τους ψηφίσει. Στη νεολαία, που αντιλαμβάνεται ότι, όπως "δικαιωματικά" ανταμείφθηκε ο Γιωργάκης με τη θέση του στην οικογενειακή του περιουσία, έτσι και αυτή "δικαιωματικά" θα πρέπει να αντα­μειφθεί με μια θέση στην παραταξιακή της περιουσία. Στη νεολαία, που θέλει να μονοπωλεί τα πάντα και να βγάλει από τη μέση τους "κατώτερους". Σ' αυτήν τη νέα "παράταξη" απευθύνεται ο Γιωργάκης, ανεξαρτήτου κομματικού χρώματος και ιδεολογικής ή φυλετικής καταγωγής. Γι' αυτόν τον λόγο καλεί σε επαφή τα πρότυπα αυτής της φιλοαμερικανικής "παράταξης". Τον Ανδρια­νόπουλο, τον Αβραμόπουλο, τον Σαμαρά ή τον Μάνο από τα δεξιά και τον Ανδρουλάκη ή τη Δαμανάκη από τα αριστερά.

Δίνει ένα σύνθημα και μιλάει "κωδικά" σ' αυτούς που έχουν συμφέρον να τον ακολου­θήσουν και είναι οι αστοί στο σύνολό τους. Αναλαμβάνει εργολαβικά ν' αντιπροσωπεύσει το σύνολο της αστικής τάξης και άρα και το σύνολο αυτών που σήμερα διαχειρίζονται και την υποτιθέμενη δεξιά παράταξη. Ο Γιωργάκης δηλαδή μιλάει και για λογαριασμό των στελεχών της ΝΔ. Όταν λέει για κατάργηση των παραδοσιακών κομματικών μηχανισμών, μιλάει για γενική αλλαγή σχεδιασμού, που αναγκαστικά θα παρασύρει και τη ΝΔ. Πώς θα λειτουργεί αυτός ο σχεδιασμός; Όπως στις ΗΠΑ. Τα τοπικά λόμπι, που αποτελούν μικρογραφίες των κοινωνιών, στο μέλλον θα είναι αυτά τα οποία θα προτείνουν υποψηφίους και αυτοί θα επιλέγονται σε εκδηλώσεις ξενοδοχείων και κλειστών γυμναστηρίων. Οι ισχυροί της κάθε τοπικής κοινωνίας, που θα ανήκουν στους ισχυρούς "Αγγλοσάξονες" του τόπου, θα είναι αυτοί οι οποίοι θ' αποφασίζουν για τους αντιπροσώπους του λαού στο επίπεδο της περιφέρειας. Το σύνολο των υποψηφίων στο σύνολο της επικράτειας θ' αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των ισχυρών, όπου απλά ο καθένας θ' αποφασίζει για τη δική του ιδιόκτητη "γωνία". "Όπως Αμερική".

Οι "διαπλεκόμενοι" θ' απομονωθούν από τον λαό μέσω της στρατιάς των βολεμένων υπαλλήλων του κρατικού μηχανισμού και των εκατομμυρίων πτυχιούχων και θα ελέγχουν μόνοι τους τα πάντα. Οι πολιτικοί θα βρίσκονται ανάμεσά τους ως διαχειριστές της κατάστασης. Απομονωμένοι από τον λαό και με διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτόν, θα εκτελούν εντολές. Πολιτικοί επαγγελματίες, που θα ορίζονται από τα αφεντικά και θα ψηφίζονται από τους "πελάτες". Πολιτικοί, οι οποίοι θα ανήκουν σε ανταγωνίστριες "εταιρείες", που λειτουργούν μονοπωλιακά και με πανομοιότυπο τρόπο. Όπως η Pepsi ανταγωνίζεται σκληρά την Coca Cola, χωρίς αυτός ο ανταγωνισμός να απειλεί τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, έτσι επιδιώκεται να λειτουργούν και τα μεγάλα κόμματα, που θα μονοπωλούν το πολιτικό σκηνικό. Όπως το αμερικανικό ρεπουμπλι­κα­νικό κόμμα ανταγωνίζεται το δημοκρατικό, χωρίς να αλλάζει και άρα να απειλείται η αμερικανική πολιτική, έτσι επιχειρείται να λειτουργήσει και το μελλοντικό ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Θα φτάσουμε στο σημείο ν' ακολουθείται η ίδια φιλοαμερικανική πολιτική, χωρίς να ενδιαφέρει τους Αμερικανούς ποιο από τα δύο κόμματα βρίσκεται στην εξουσία.

Ο Γιωργάκης δηλαδή μιλάει για μια κατάσταση που ήδη ισχύει στις ΗΠΑ. Αυτά βέβαια δεν τα λέει επειδή είναι έξυπνος και ακολουθεί υψηλές στρατηγικές. Αυτά τα λέει, επειδή διαβάζει τα "σκονάκια" που του δίνει ο Μίλερ. Αυτά πρεσβεύει και μάλιστα βιάζεται να τα επιβάλει, γιατί πιέζει ο χρόνος και τα προβλήματα. Σήμερα έχουν αλλάξει οι ταξικές συμμαχίες κι αυτό σημαί­νει ότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν οι παλιές πρακτικές. Επιπλέον δεν συμφέρουν οι παλιές πρακτικές. Το "κλειδί" του όλου σχεδιασμού είναι το μοίρασμα των θέσεων του κρατικού μηχανισμού. Τις θέσεις "φιλέτα" πρέπει να τις παίρνουν οι "πολύ ανώτεροι" και τις υπόλοιπες οι "λίγο ανώτεροι". Άρα βασικός στόχος είναι η "στεγανοποίησή" του και ο αποκλεισμός των "κατώτερων" από αυτόν. Ο κρατικός μηχανισμός, που θ' αποτελέσει το "όνειρο-καρότο" για τους πτυχιούχους "μετανάστες" της επιτυχίας, πρέπει ν' απαλλαγεί από τα μέχρι τώρα χαρακτηριστικά του κι αυτό δεν είναι εύκολο. Έχει κομματικοποιηθεί μέχρι το μεδούλι από το ΠΑΣΟΚ κι αυτό σημαίνει ότι μόνον το ΠΑΣΟΚ μπορεί να του δώσει την επιθυμητή για το σύστημα μορφή. Μόνον το ΠΑΣΟΚ μπορεί να το "αποχρωματίσει" και να του δώσει την επιθυμητή για το σύστημα νέα μορφή.

Όταν ο Γιωργάκης αναφέρεται σε νέο συμβόλαιο μεταξύ κράτους και πολίτη σ' αυτόν τον νέο σχεδιασμό αναφέρεται. Στον σχεδιασμό, που θ' αλλάξει τα χαρακτηριστικά του κρατικού μηχα­νισμού απέναντι στους "πολύχρωμους" πτυχιούχους που θα το στελεχώσουν και απέναντι στον "ιθαγενή" και τον "μαύρο", που θα το συντηρεί με τον κόπο του. Αυτόν τον επανασχεδια­σμό μόνον το ΠΑΣΟΚ μπορεί να τον επιχειρήσει, γιατί μόνον αυτό μπορεί να συνεννοηθεί με τους δικούς του ανθρώπους. Μόνον αυτό μπορεί να τους εξηγήσει τι τους συμφέρει με βάση τα νέα "παραταξιακά" τους συμφέροντα. Γι' αυτόν τον λόγο οι Αμερικανοί επιθυμούν πάση θυσία τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις προσεχείς εκλογές.

Αν η ΝΔ έρθει στην κυβέρνηση, οι Αμερικανοί θα έχουν σίγουρα προβλήματα. Γιατί; Γιατί αυτή θα δέχεται πίεση από τους οπαδούς της και θα πρέπει ν' ασκήσει την παλιά τακτική του "ξήλωνε" και "βόλευε". Αυτό όμως εκτός του ότι δεν μπορεί να γίνει, γιατί η πασοκική διάβρωση είναι μεγάλη, δεν είναι επιθυμητό, γιατί ο μηχανισμός αυτός θα πρέπει να είναι "όνειρο" για τους πάντες ανεξαρτήτου χρώματος. Σε περίπτωση δηλαδή νίκης της ΝΔ είμαστε πολύ κοντά στη λαϊκή αντίδραση και άρα σε μια πιθανή κατάρρευση. Γιατί; Γιατί δεν θα μπορεί να κυβερ­νήσει όπως επιθυμούν οι οπαδοί της, οι οποίοι θα επιθυμούν να μιμηθούν αυτούς του ΠΑΣΟΚ που βολεύτηκαν. Δεν θα μπορεί να επαναλάβει τις παλιές πρακτικές του βολέματος μέσω των αντικαταστάσεων, γιατί απλούστατα θα βρει τεράστιες αντιδράσεις από έναν κρατικό μηχανισμό, τον οποίον δεν ελέγχει. Ο κρατικός μηχανισμός θ' αρχίσει να αντιδρά με απρόβλεπτες συνέ­πειες, εφόσον στο σύνολό του σχεδόν είναι "πράσινος" και έχει δικά του ιδιοτελή συμφέροντα να υπηρετήσει. Συμφέροντα, που αναγκαστικά θα πρέπει να τα περιορίσει η ΝΔ για δύο πολύ βασικούς λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι δεν υπάρχουν τα οικονομικά περιθώρια, για να συνεχιστεί η ίδια "σπάταλη" και προνομιακή μεταχείριση των αποθρασυμένων δημοσίων υπαλλήλων και ο δεύτερος έχει σχέση με τα δικά της δεξιά ένστικτα, που εκ των δεδομένων αντιλαμβάνονται σαν εχθρικά τα προνόμια των υπάλληλων και γενικά των εργαζομένων.

Σ' ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Η αντίδραση του κρατικού μηχανισμού απέναντι σε ένα δεξιό κόμμα θα είναι σθεναρή, γιατί θα υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης. Η ΝΔ θα ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν τα οικονομικά περιθώρια για νέες παροχές και οι υπάλληλοι θα το μεταφράζουν ότι η ΝΔ δεν θέλει να τους δώσει τίποτε, γιατί απλά δεν τους συμπαθεί σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ που ικανοποιούσε όλα τα αιτήματά τους. Όλοι αυτοί, συνδεόμενοι με άρρηκτες σχέσεις και με τα εργατικά συνδικάτα, θα την φέρουν σε δύσκολη θέση. Θα κατε­βάσουν τον κόσμο στους δρόμους και θα κατηγορήσουν τη δεξιά για αναλγησία απέναντι στους εργαζόμενους. Τη δεδομένη οικονομική προβληματικότητα θα της την χρεώσουν σαν λανθα­σμένη πολιτική. Είναι θέμα χρόνου να φανεί το αδιέξοδο, εφόσον περιθώρια οικονομικά δεν υπάρχουν και δεν θα μπορεί να κυβερνηθεί το κράτος. Δεν θα μπορεί η κυβέρνηση να επιβάλει την πολιτική της, όταν απέναντί της θα στέκεται εχθρικά το σύνολο του κρατικού μηχανισμού και τα οργανωμένα συνδικάτα των εργαζομένων.

Σ' ό,τι αφορά το δεύτερο συμβαίνει το εξής: Η ΝΔ έχει πολύ μικρά περιθώρια ελιγμών. Καταλαμβάνοντας τον δεξιό χώρο της δημοκρατικής παράταξης, συνδέεται στενά με τα συμφέ­ροντα της κεφαλαιοκρατίας. Αυτή η κεφαλαιοκρατία όμως όσο κι αν έχει συρρικνωθεί, δεν παύει να έχει συμφέροντα και να έχει προσβάσεις στη ΝΔ. Όσο κι αν έχει συρρικνωθεί, δεν παύει να είναι ο κύριος "επενδυτής" της δεξιάς. Ακόμα και η μικροκεφαλαιοκρατία της αγροτιάς είναι εχθρική απέναντι στην κραυγαλέα φιλοαστική πολιτική. Θυμώνει ο αγρότης των 100 στρεμμάτων, όταν βλέπει έναν τεμπέλη δημόσιο υπάλληλο να βγάζει πιο πολλά από αυτόν χωρίς καμία περιουσία και χωρίς καμία δουλειά. Τα συμφέροντα δηλαδή της κεφαλαιοκρατίας είναι συγκρου­όμενα τόσο με τα συμφέροντα των πολυεθνικών όσο και μ' αυτά των εργαζομένων "πολυτελείας".

Αυτά τα συμφέροντα θα πιέζουν τη ΝΔ και θα επιβαρύνουν την κατάσταση ακόμα πιο πολύ. Από τη μια η ΝΔ θα δέχεται τον πόλεμο των αντιπάλων της και από την άλλη θα δέχεται και τον πόλεμο των δικών της ανθρώπων, που θα την κατηγορούν για προδοσία. Είναι αδύνατον να μην περιέλθει σε πλήρες αδιέξοδο και πριν από αυτό είναι επίσης αδύνατον να μην πραγματοποιήσει λάθη, που θα επιβαρύνουν οριακά την κατάσταση. Αυτό το αδιέξοδο είναι ο τρόμος των Αμερι­κανών, γιατί είναι πιθανόν να χαθεί ο έλεγχος του κόσμου.

Το ΠΑΣΟΚ αντίθετα δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι δικοί του άνθρωποι και μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, χωρίς να υπάρχει καχυποψία. Τα συνδικάτα τα ελέγχει και μπορεί να τα απειλεί κάθε φορά που θα εγείρουν διεκδικήσεις. Μπορεί να απειλεί τους κρατικοδίαιτους ηγέτες τους που το ίδιο έχει διορίσει και το ίδιο τους έχει επιτρέψει να διαφθείρονται. Αν σ' αυτούς τους "ηγέτες" πει το ΠΑΣΟΚ ότι δεν "φτάνουν", πράγματι δεν θα "φτάνουν". Το μεγαλύτερο όμως ατού του ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν έχει πλέον ιδεολογικά ένστικτα. Είναι το κόμμα της αριστερής πλευράς της δημοκρατικής πλειοψηφίας και άρα της πλευράς των εργαζομένων. Από τη στιγμή που το σύστημα των εργατών και η ιδεολογία που αυτό πρέσβευε κατέρρευσε, ευνόητο είναι ότι δεν "δένει" στην αριστερή του άκρη. Άρα δεν έχει ένστικτα που να του "υπενθυμίζουν" την αφετηρία του και άρα να του δίνουν την αδράνεια που είναι ανεπιθύμητη. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να παρακολουθεί σαν "φλοτέρ" τις εξελίξεις. Μπορεί σταδιακά, ως παράταξη που κυβερνάται από υπαλλήλους, να πάρει την οποιαδήποτε μορφή του επιβάλουν τα "αφεντικά" τους.

Αυτό το "φλοτέρ" είναι απαραίτητο για τους Αμερικανούς, οι οποίοι χρειάζονται κόμματα που να τα διαχειρίζονται υπάλληλοί τους. Πάνω σ' αυτό φιλοδοξούν να χτίσουν το μελλοντικό πολιτικό σκηνικό της χώρας. Πάνω δηλαδή στη σημερινή πασοκική "πλατφόρμα" θα επιχειρή­σουν να βάλουν τους πάντες. Από τη σημερινή πασοκική "ελίτ" θα προκύψει η "δεξιά", το "κέντρο" ή η αριστερά του μέλλοντος, όπως την αντιλαμβάνονται οι Αμερικανοί. Πάνω σ' αυτήν θα επιχει­ρή­σουν να προσαρμόσουν ακόμα και τη ΝΔ, που σταδιακά θα τη μετατρέψουν σε ένα πασοκογενές κόμμα χωρίς ένστικτα. Βλέπε Πέτσος. Σε ένα κόμμα κατ' όνομα δεξιό, για να "παραμυθιάζουν" τους δεξιόστροφους ψηφοφόρους.

Είναι δυνατόν ν' ανέβει η ΝΔ στην πλατφόρμα του ΠΑΣΟΚ; Είναι δυνατόν, αλλά όχι η ΝΔ του Καραμανλή. Η ΝΔ της Ντόρας είναι αυτή που προβλέπεται να το κάνει αυτό. Γιωργάκης και Ντόρα ανήκουν στην ίδια "οικογένεια" συμφερόντων και αυτή έχει προγραμματιστεί να κυβερνά τη χώρα στην επόμενη εικοσαετία. Τώρα καταλαβαίνει ο αναγνώστης και την άλλη ρήση του Γιωργάκη, όπου μιλούσε για αλλαγή του ονόματος του ΠΑΣΟΚ. Όταν αναφερόταν στο όνομα "Δημοκρατική παράταξη", σ' αυτήν την ενιαία πλατφόρμα αναφερόταν. Δεν αυτοσχεδίαζε κι ούτε είχε πρόβλημα με το όνομα της οικογενειακής του επιχείρησης.

Το ΠΑΣΟΚ έχει αποδείξει ότι μπορεί να "καταπιεί" το σύνολο του νόμιμου συνταγματικού χώρου. Γιατί; Για δύο λόγους. Πρώτον έχει συνδεθεί με τα συμφέροντα των μορφωμένων Ελλήνων αστών και αυτοί δεν έχουν πρόβλημα να κλέβουν τον κόσμο κάτω από οποιαδήποτε ψευδοϊδεολογική "σημαία". Μπορεί και με τα "ψίχουλα" της μερικής απασχόλησης να τους εξασφαλίσει ως συμμάχους στις δύσκολες εποχές που έρχονται και στις οποίες δεν θα υπάρχουν ούτε καν "ψίχουλα" για τους υπόλοιπους. Ο δεύτερος λόγος έχει σχέση με την ιδεολογία του. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει προβλήματα που να το συνδέουν με κάποιο άκρο. Έχοντας κατορθώσει να συνδεθεί με τα συμφέροντα των μορφωμένων αστών, μπορεί να λέει ό,τι θέλει, όποτε θέλει χωρίς κόστος. Μπορεί να ασκεί δεξιά πολιτική και να εκφέρει αριστερό λόγο.

Αν αυτά τα οποία έκανε το ΠΑΣΟΚ με το δημόσιο κεφάλαιο ή το χρηματιστήριο τα έκανε η ΝΔ, θα είχαμε επανάσταση. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, γιατί έχει τη δυνατότητα να εκφέρει τη ρητορεία που θέλει χωρίς κόστος. Δεν έχει κόστος, γιατί αυτοί οι οποίοι μπορούν να το αμφισβητήσουν είναι αυτοί που επενδύουν πάνω του. Μπορεί να λειτουργήσει σαν "φλοτέρ" και αυτό το έχει αποδείξει. Άλλωστε μέσα στον κρίσιμο χρόνο της λεηλασίας η ισχυρότερη αντιπολίτευση που γνώρισε ήταν η εσωτερική αντιπολίτευση. Αυτή όμως η αντιπολίτευση όσο κι αν το κατήγγειλε, ποτέ δεν το έριξε από την κυβέρνηση, γιατί έτσι είναι δομημένα τα συμφέ­ροντα του κόμματος.

Το ΠΑΣΟΚ, έχοντας αυτά τα χαρακτηριστικά, μπορεί να εκτελέσει την αποστολή που θα του αναθέσουν οι Αμερικανοί. Μπορεί να "ΚΑΤΑΠΙΕΙ" το σύνολο του δημοκρατικού χώρου και στη συνέχεια να διασπαστεί, χωρίς όμως να απειλούνται τα βασικά πλαίσια συμφερόντων, που θα συνδέουν τους πάντες μεταξύ τους. Όπως κανένα ΔΗΚΚΙ και κανένας Συνασπισμός δεν μπορούν να απειλήσουν την κοινή "σοσιαλιστική" πλατφόρμα συμφερόντων, παρ' όλη την αντιπασοκική επιχειρηματολογία τους, έτσι δεν θα κινδυνεύσει και αυτή η νέα "πλατφόρμα" στο μέλλον. Το ΠΑΣΟΚ αυτήν τη στιγμή είναι ένα τέρας, που καταπίνει τα πάντα στο πέρασμά του. Έχοντας βάλει τη δεξιά στο στόχαστρό του μπορεί και εκτελεί την οποιαδήποτε πολιτική χωρίς κόστος. Ο κύριος άξονας της επιχειρηματολογίας του είναι "ποτέ πια δεξιά", που συγκρατεί τους ψηφοφόρους στην πλευρά την οποία θέλει. Από εκεί κι έπειτα μπορεί να τους διεκδικεί στο σύνολό τους, γιατί με τη λογική του δίπολου εμφανίζεται σαν ο μόνος που μπορεί να αξιοποιήσει αυτήν την ψήφο υπέρ κάποιων γενικότερων και πολύ ισχυρότερων συμφερόντων από αυτά που αντιπροσωπεύουν τα κόμματα. Μπορεί να διεκδικεί ακόμα και ψήφους της ΝΔ, γιατί ο όρος "δεξιά" βρίσκεται πέρα από τα συνταγματικά όρια. Μόνο του δηλαδή δημιουργεί ή ενισχύει κόμματα όπως το ΔΗΚΚΙ ή ο Συνασπισμός, για να εκτονώσει εκ του ασφαλούς την αντίδραση που προκαλεί με την πολιτική του και το ίδιο μπορεί να τα λεηλατεί όταν το χρειάζεται για να πάρει την εξουσία. Αυτό είναι το κατόρθωμά του, το οποίο το κάνει ένα τέρας που μπορεί να συντηρηθεί, εκμεταλλευόμενο ακόμα και τα δικά του λάθη. Ένα τέρας που δεν χάνει ποτέ δυνάμεις και διαρκώς διεκδικεί.

Πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι οι ψηφοφόροι που ενέκριναν την πολιτική Σημίτη θα το ψηφίσουν ξανά και όλοι αυτοί οι οποίοι θέλουν ριζική αλλαγή της, θα ψηφίσουν ξανά ΠΑΣΟΚ στο όνομα του Γιωργάκη. Αυτό είναι τρομερό και δείχνει την περίπλοκη δόμηση των εσωτε­ρικών συμφερόντων αυτού του κόμματος. Τους πρώτους δεν τους εμποδίζει να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ ένα πρόσωπο που υπόσχεται αλλαγή πολιτικής και τους δεύτερους δεν τους εμποδίζει να ξανα­ψηφίσουν το κόμμα που άσκησε την ανεπιθύμητη πολιτική και το μόνο το οποίο έκανε ήταν ν' αλλάξει ηγέτη.

Σε φυσιολογικές συνθήκες ο Γιωργάκης έπρεπε να δυσαρεστεί αυτούς που εμφανίζονται οπαδοί της σημιτικής πολιτικής και ταυτόχρονα το ΠΑΣΟΚ με την μη αλλαγή προσώπων να δυσαρεστεί αυτούς που αντιπαθούν τη σημιτική πολιτική και επιθυμούν πραγματική αλλαγή πολι­τικής. Τίποτε από αυτά δεν γίνεται και αυτή είναι η δύναμη του ΠΑΣΟΚ. Όταν κρίνεις τα πρόσωπα, αμύνεται ως κόμμα, όταν κρίνεις το κόμμα, προβάλει τα πρόσωπα. Γι' αυτόν τον λόγο αποτελεί την επένδυση των Αμερικανών. Μπορεί ν' αντέξει την οποιαδήποτε πίεση που θα προκύψει από μια ενδεχόμενη οικονομική κρίση. Το κόμμα θα εκτελεί την πάγια φιλο­αμερικανική πολιτική και κάθε φορά που θα υπάρχει αντίδραση, θα αναλίσκεται στη γνωστή αριστερή αντιιμπεριαλιστική ρητορεία και στη χειρότερη των περιπτώσεων θ' αλλάζει ηγέτη.

Το ΠΑΣΟΚ μπορεί ν' αντιμετωπίσει τα πάντα. Γιατί; Γιατί έχει δημιουργήσει τα επιθυμητά μπλοκ κοινωνικών συμφερόντων, που πιο πιθανό είναι να δημιουργήσουν συνθήκες εμφυλιο­πολεμικής σύγκρουσης, παρά να στραφούν όλα μαζί εναντίον της εξουσίας. Έχοντας δηλαδή συνδέσει άμεσα τα συμφέροντά του με τους πτυχιούχους Έλληνες και τους ξένους μετανάστες, έχει δημιουργήσει μια "μέγγενη" γύρω από τον απλό λαό, που είναι το μεγάλο θύμα του. Έχοντας "ευεργετήσει" τους μορφωμένους και παρουσιαζόμενο σαν εγγυητής των δικαιωμάτων των μεταναστών, έχει συνδεθεί με τα ταξικά άκρα και μπορεί να ελπίζει ότι θα ελέγξει την κατάσταση με τη μεγάλη μάζα των ενδιάμεσων, που είναι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Μπορεί κι εξασφαλίζει αυτούς τους πιστούς συμμάχους, γιατί απευθύνεται στα κατώτερα ένστικτά τους, που έχουν σχέση με την επιβίωσή τους. Οι πτυχιούχοι γνωρίζουν ότι η δεξιά πολιτική δεν τους ευνοεί. Είναι φυσικό να μην τους ευνοεί, εφόσον η κεφαλαιοκρατία δεν θέλει να χρυσο­πληρώνει απλούς υπαλλήλους. Το ίδιο γίνεται και με τους μετανάστες. Οι μετανάστες γνωρίζουν ότι η δεξιά πολιτική τους απειλεί. Είναι θέμα επιβίωσης γι' αυτούς να επενδύσουν στο ΠΑΣΟΚ, που εμφανίζεται σαν ο μοναδικός εγγυητής της παραμονής τους στη χώρα. Το κατόρθωμά του δηλαδή είναι ότι σε περίπτωση απειλής κατάρρευσης δεν θα μπορούν να ενεργοποιηθούν τα εθνικά ένστικτα, γιατί θα απειλείται εσωτερική σύγκρουση εμφυλιο­πολε­μικών διαστάσεων. Η εθνική κεφαλαιοκρατία δεν θα μπορεί να περιορίσει τα δικαιώματα των "ανωτέρων", γιατί μέσα στην ίδια ενστικτώδη κίνηση θα απειλούνται και τα δικαιώματα των οριακά "κατωτέρων" και άρα θα κλείνει απειλητικά η "μέγγενη".

Αν το καταφέρουν αυτό οι Αμερικανοί, θα επιβάλουν εύκολα τον επιθυμητό σχεδιασμό. Θα μετατρέψουν το σύνολο του πολιτικού σκηνικού σε ιδιοκτησία τους και από εκεί και πέρα δεν θα τους ενδιαφέρει πλέον ποιος θα κυβερνάει, εφόσον όλοι θα είναι δικοί τους άνθρωποι και το σημαντικότερο, όλοι αυτοί δεν θα έχουν δεσμεύσεις απέναντι σε Έλληνες, που μπορεί να έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα με τους Αμερικανούς. Το ζητούμενο δηλαδή δεν είναι να επιβάλεις δικούς σου ανθρώπους στις ηγεσίες των κομμάτων. Το ζητούμενο είναι αυτές οι ηγεσίες να μην συνδέονται με συμφέροντα ξένα προς τα δικά σου. Το δύσκολο δεν είναι να επιβάλεις τη Ντόρα ή τον Γιωργάκη στις ηγεσίες των υπαρχόντων κομμάτων. Το δύσκολο είναι να επιβάλεις στο πολιτικό σκηνικό μόνον τα κόμματα που επιθυμείς με τα χαρακτηριστικά που σε εξυπηρετούν. Τα κόμματα, που δεν θ' αποτελούν χώρο "επένδυσης" για ανθρώπους που δεν είναι δικοί σου. Τα κόμματα, που δεν θα γίνονται "πλατφόρμες" για να εκφράζονται τα μαζικά συμφέροντα αυτών που δεν επιθυμείς. Γι' αυτόν τον λόγο σήμερα είναι ανεπιθύμητα τα ένστικτα των παρατάξεων. Καθηλώνουν τα κόμματα σε ένα χαμηλό επίπεδο, που δεν τους επιτρέπει να παρακολουθούν τις εξελίξεις που μεθοδεύουν οι Αμερικανοί. Δεν τους επιτρέπει να "επιπλέουν" σαν "φελλοί", για ν' απομακρυνθούν από τον απλό κόσμο.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει πλέον με τον Γιωργάκη. Ο Γιωργάκης είναι ένας "δούρειος ίππος" των Αμερικανών. Με το τίποτε πάει να "καταπιεί" το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στο να "καταπιεί" υπό τις ίδιες συνθήκες το σύνολο του δημοκρατικού χώρου. Με κενολογίες και συνθήματα προσπαθεί να δημιουργήσει μια κατάσταση που θα παρασύρει τον λαό και ταυτόχρονα θα επιβάλει ένα νέο πλαίσιο συμφερόντων, που δεν θ' αλλάζει με τίποτε.

Γι' αυτόν τον λόγο και εξαιτίας αυτών των στόχων δούλεψε ο Γιωργάκης ακόμα και όταν ήταν υπουργός εξωτερικών. Δεν ήταν τυχαία η χρηματοδότηση από το υπουργείο εξωτερικών όλων των μη κυβερνητικών οργανώσεων. Όλων των οργανώσεων, που είχαν ως στόχο την οργάνωση και την ισχυροποίηση των όποιων μειονοτήτων υπάρχουν στη χώρα. Ενίσχυσαν όλους εκείνους οι οποίοι θα μπορούσαν να θιγούν σε περίπτωση που ενεργοποιούνταν τα εθνικά ένστικτα του ελληνικού λαού. Ενίσχυσαν όλους εκείνους που θα μπορούσαν την κρίσιμη στιγμή ν' αποτελέσουν ισχυρούς συμμάχους στη μάχη εναντίον ενός λαού που θ' αντιδρούσε μαζικά και δεν θα αρκούσε η κρατική καταστολή για να ελεγχθεί. Μέχρι και τουρκική μειονότητα εφεύραν, προκειμένου να εξασφαλίσουν συμμάχους, που θα τους ενεργοποιούν ανά πάσα στιγμή. Τα πάντα δηλαδή ήταν προμελετημένα και ο Γιωργάκης γνώριζε προς τα πού "πηγαίνει".

Σήμερα και ενόψει των κρίσιμων εκλογών δοκιμάζονται οι νέες μέθοδοι εκλογικής καμπά­νιας, που θα είναι δεδομένες στο μέλλον. Μέθοδοι, που μέχρι τώρα έχουν δοκιμαστεί στο αμερικανικό κοινό και ποτέ στο ελληνικό. Έχουν δοκιμαστεί στο κοινό με τη μία και μοναδική ιδεολογία και τη μία και μοναδική διαχείριση. Αυτές οι μέθοδοι στηρίζονται σε δύο διαφορετικά τεχνάσματα, που όμως έχουν τον ίδιο στόχο και είναι αυτός της νίκης στις εκλογές. Το πρώτο είναι η υπερπροβολή των ανθρώπινων χαρακτηριστικών των "εκλεκτών" τους και το δεύτερο είναι η χρήση των "κατα­σκευα­σμένων" γκάλοπ. Συμβαίνει αυτό το οποίο συνέβαινε πάντα στις ΗΠΑ και σχεδόν ποτέ στην Ελλάδα. Μέχρι τώρα —και με τη λογική που λειτουργούσε ο σχεδιασμός στην Ελλάδα— καί τα δύο αυτά τεχνάσματα ήταν απαγορευμένα. Ήταν απαγορευμένα, όχι γιατί υπήρχε κάποιος άγραφος κανόνας δεοντολογίας, αλλά γιατί απλούστατα δεν συνέφεραν. Ήταν απαγο­ρευ­μένα, γιατί μπορούσαν να δημιουργήσουν φαινόμενα αρνητικά γι' αυτόν που θα επιχει­ρούσε να τα χρησιμοποιήσει.

Σ' ό,τι αφορά το πρώτο, στην Ελλάδα μέχρι τώρα οι ηγέτες κρατιόταν σε απόσταση από τα αδιάκριτα μάτια του κοινού, γιατί επιδιωκόταν πάντα να μην παρουσιάζονται ως κοινοί θνητοί. Βασική επιδίωξη της επικοινωνιακής τους τακτικής ήταν να παρουσιάζονται σαν άνθρωποι μυστηριώδεις, που οι συνήθειές τους ξέφευγαν από τα συνηθισμένα. Αυτό γινόταν, για να μπορούν να προβάλουν την πολιτική τους άποψη, χωρίς αυτήν την άποψη να την "θαμπώνει" η όποια ανθρώπινη συμπεριφορά, που τους εξομοίωνε με τους απλούς ανθρώπους. Αυτοί ήταν οι "θεοί" των παρατάξεων. Αυτοί που γνώριζαν τα πάντα και ο λαός πίστευε σ' αυτούς, χωρίς να μπορεί να τους ελέγχει. Οι "μύστες", που πάνω από αυτούς βρισκόταν μόνον ο Θεός. Θιγόταν η εικόνα τους, όταν παρουσιάζονταν ως απλοί άνθρωποι. Γι' αυτόν τον λόγο οι εικόνες τους ήταν πάντα "στημένες". Το ύφος τους, το ντύσιμο, το φόντο κλπ., όλα ήταν μελετημένα, ώστε να προβάλουν τη διαφορετικότητά τους. Ποτέ δεν φωτογραφίζονταν με τις πυτζάμες, με μαγιό ή με τις φόρμες γυμναστικής. Όλα αυτά αφορούσαν τους κοινούς θνητούς και όχι εκείνους.

Μέσα από αυτό το πλαίσιο προβολής τους απαλείφονταν από τη δημοσιότητα όλες εκείνες οι παράμετροι που θα μπορούσαν να "εξανθρωπίσουν" την εικόνα τους. Μια τέτοια παράμετρος ήταν και η οικογένειά τους. Οι οικογένειές τους δεν παρουσιάζονταν ποτέ και με τον τρόπο αυτόν υπήρχε πλήρης απομόνωση από την κοινή γνώμη. Κανένας για παράδειγμα δεν γνώριζε ποια ήταν η κυρία Τρικούπη και πώς αυτή σκεφτόταν. Μπορεί να την είχαν δει στην όψη σε κάποια επίσημη εκδήλωση, αλλά εκεί τελείωνε και η γνώση τους γύρω από αυτήν. Αποτελούσε άγραφο κανόνα για τους πάντες να μην μπαίνουν μέσα στα σπίτια των πολιτικών.

Μια άλλη παράμετρος, που αφηνόταν στο "σκοτάδι", ήταν και η προσωπική ζωή και δη η σεξουαλική. Ήταν ταμπού να αναφέρεται κάποιος στη σεξουαλική ζωή του "θεού", γιατί απλού­στατα δεν "μπορούσε" να την ερμηνεύσει με τον τρόπο που έπρεπε. Δεν μπορούσε υποτίθεται να την καταλάβει, γιατί δεν καταλάβαινε τις βαθύτερες ανάγκες ενός τέτοιους "όντος". Ο Μάο κοιμόταν κάθε μέρα με διαφορετική ανήλικη και κανένας δεν ασχολούνταν μ' αυτό. Ο Ανδρέας κοιμόταν με όποια μιλούσε ελληνικά και κανένας πασόκος δεν τολμούσε ν' αναφερθεί σε αυτό το θέμα ή ν' αμφισβητήσει την οικογένειά του. Βόλευε τους "κερατάδες" στον κρατικό μηχανισμό και κανένας δεν τολμούσε ν' αμφισβητήσει την αξιοπιστία ή την αντικειμενικότητά του.

Σήμερα τα πάντα άλλαξαν, γιατί άλλαξαν τα βασικά δεδομένα. Σήμερα έχουν καταρρεύσει οι ιδεολογίες και άρα έχουν πάψει να υπάρχουν οι "θεοί". Έπαψαν να υπάρχουν οι "ποιμένες" με τις ειδικές προσωπικές και βέβαια επικοινωνιακές ανάγκες. Από τη στιγμή λοιπόν που η νικήτρια ιδεολογία είναι μία και μοναδική και όλοι το αποδέχονται αυτό ως τετελεσμένο γεγονός, με ποια κριτήρια θα επιλεγούν οι ηγέτες; Μα με τα κριτήρια του "καλού" ανθρώπου. Ο σημερινός ηγέτης δεν έχει λόγο ν' αποδείξει ότι είναι "θεός". Δεν αντιπροσωπεύει ένα "όραμα", που το βλέπει μόνον αυτός και κανένας άλλος από τους πιστούς του. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ο "νοικοκύρης". Ο άνθρωπος που δεν θα μας κλέψει, αν πάρει την εξουσία. Ο άνθρωπος που δεν θα μας αδικήσει στη μοιρασιά, αν πάρει την εξουσία. Άρα αυτός ο τύπος του ηγέτη έχει διαφορετικές επικοινωνιακές ανάγκες. Πρέπει να δείξει ότι είναι "καλός" άνθρωπος.

Πώς όμως θα το δείξει αυτό καλύτερα και με τον πιο γλαφυρό τρόπο; Ξεκινώντας από τη μικροκλίμακα της οικογένειας. Ένας άνθρωπος που δεν απατά τη γυναίκα του, τη σέβεται και της δίνει πρωτοβουλίες είναι ένας "καλός" άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που έχει "καλή" και φιλάν­θρωπη γυναίκα είναι ένας άνθρωπος που ξέρει να φτιάχνει "καλή" οικογένεια. Ένας άνθρωπος που είναι "φίλος" με τα παιδιά του είναι ένας "καλός" άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που γυμνάζεται είναι ένα καλό πρότυπο για τα παιδιά του, εφόσον τα ωθεί σε υγιείς δρα­στηριότητες. Τι συνάγεται απ' όλα αυτά; Το κράτος, που μοιάζει με μια οικογένεια, έχει ανάγκη από έναν τέτοιο "καλό" άνθρωπο. Έναν άνθρωπο, που μπορεί να μην τα ξέρει όλα ως "θεός", αλλά που ακούει τους πάντες ως "καλός" άνθρωπος. Από τη στιγμή που μία είναι η κυρίαρχη ιδεολογία, αναζητείται η "καλοσύνη", η τιμιότητα και η φιλανθρωπία.

Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια αναγκών κινείται και το επικοινωνιακό τους παιχνίδι. Ο "καλός" θ' αρχίσει να φωτογραφίζεται αγκαλιά με την αγαπημένη του γυναίκα. Θα φωτογραφίζεται να κάνει "τζόκινγκ". Θα φωτογραφίζεται να χαϊδεύει τα παιδάκια. Θα φωτογραφίζεται να εναγκα­λίζεται με τους απλούς ανθρώπους στο δρόμο. Θα φωτογραφίζεται να παίζει και να συζητά με τα παιδιά του. Μια ανάλογη πορεία θ' ακολουθήσει και η σύζυγός του. Η γυναίκα του "καλού" και επίσης "καλή" θα πάρει σβάρνα όλα τα φιλανθρωπικά γκαλά. Όπου κοινωνικό πρόβλημα και επίδειξη κοινω­νικής ευαισθησίας, πρώτη η "καλύτερη" της χώρας.

Η ίδια εικόνα θα αφορά και τα παιδιά τους. Τα παιδιά των "καλών" θα είναι και αυτά "καλά" παιδιά. Θα προβάλλονται οι σπουδές τους, η κοινωνική τους ευαισθησία και η οικογενειακή τους αλληλεγγύη, η οποία θα μετουσιώνεται σε αντίστοιχη κοινωνική. Όταν τα παιδιά του κόσμου για παράδειγμα θα συχνάζουν στα μπαρ στα διαλείμματα των σπουδών τους, τα "καλά" παιδιά θα συμμετέχουν σε κοινωνικά δρώμενα. Θα παίρνουν μέρος σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Από το υστέρημα του χρόνου τους θα μοιράζουν φαγητό στα συσσίτια των φτωχών. Από το υστέρημα του χρόνου τους θα μαζεύουν ρούχα για τους αστέγους. Μιλάμε για "ευαισθησία" όχι για πλάκα. Όλη η ανοησία και η υποκρισία των ΗΠΑ συμπυκνώνεται στις φωτογραφίες του Γιωργάκη με τις φόρμες, στις φωτογραφίες του Καραμανλή με τα δίδυμα ή στις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις που συμμετέχουν η Δάφνη ή η Νατάσσα και σύντομα και η Άντα.

Σ' ό,τι αφορά το δεύτερο, που έχει σχέση με τη χρήση των γκάλοπ, συμβαίνει το εξής: Μέχρι τώρα ο σχεδιασμός της ελληνικής πολιτικής σκηνής έκανε απαγορευτική τη χρήση των γκάλοπ. Των γκάλοπ όλων των ειδών. Είτε αυτά αφορούσαν την πρόθεση ψήφου του εκλογικού σώματος είτε αυτά αφορούσαν τις απαιτήσεις αυτού του σώματος από την εξουσία. Ο λόγος ήταν πολύ απλός. Ακόμα κι όταν υπήρχαν τέτοια γκάλοπ στη διάθεση των "θεών", δεν δημοσιο­ποιούνταν. Γιατί; Γιατί, σ' ό,τι αφορά την εκλογική διάθεση των ψηφοφόρων δεν ήθελαν οι "θεοί" να γνω­ρίζουν οι απλοί άνθρωποι την πραγματική κατάσταση του εκλογικού σώματος. Δεν θα μπορούσαν να διοχετεύουν την προπαγάνδα τους και να εφαρμόζουν τις τακτικές τους με τον τρόπο που επέλεγαν. Δεν θα μπορούσαν να προκαλέσουν τεχνητούς "ενθουσιασμούς", που είτε θα τους πρόσφεραν τις ψήφους των αναποφάσιστων είτε θα τρόμαζαν τους εχθρούς τους.

Οι μέχρι τώρα εκλογικές αναμετρήσεις είχαν τη μορφή πολέμου και οι νόμοι του πολέμου είναι πολύ συγκεκριμένοι. Στον πόλεμο το ζητούμενο είναι να υπάρχει μυστικότητα. Να υπάρχει άγνοια για τα στρατόπεδα των αντιπάλων κι επιπλέον να υπάρχει και το ενδεχόμενο του αιφνι­διασμού. Οι αντίπαλοι προσπαθούσαν —όταν μπορούσαν— να "υπνω­τίσουν" τον εχθρό τους και να τον αφήσουν να εφησυχάζεται. Έκρυβαν στοιχεία που αφορούσαν το στρατόπεδο και το πεδίο της μάχης και αναγνώριζαν και στους εχθρούς τους το δικαίωμα αυτό. Αναζη­τούσαν την ευκαιρία να τον πιάσουν στον "ύπνο". Τα γκάλοπ ήταν ανεπιθύμητα, επειδή λειτουργούσαν σαν "ξυπνητήρια". Προκαλούσαν συσπειρώσεις απέναντι στην επίθεση του εχθρού. Μπορούσαν να κάνουν απόβαση στη Νορμανδία οι σύμμαχοι, αν το διαφήμιζαν στα ραδιόφωνα; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί δεν θα αιφνιδίαζαν τον εχθρό τους, που ήταν και ο σημαντικότερος παράγοντας που θα οδηγούσε στον επιθυμητό στόχο.

Το ίδιο ανεπιθύμητα ήταν και τα γκάλοπ που αφορούσαν τις επιθυμίες του κόσμου. Ο κόσμος για τους "θεούς" ήταν μια μάζα που δεν μπορούσε να εκφράσει ανάγκες, γιατί απλούστατα δεν είχε την κατάλληλη αυτογνωσία. Οι "θεοί" ήταν αυτοί οι οποίοι γνώριζαν τι είχαν ανάγκη οι "πιστοί" τους και δεν τους ενδιέφερε τι σκέφτονταν οι πιστοί. Υπάρχει χριστιανός που να πιστεύει ότι ο Θεός πρέπει να κάνει γκάλοπ για ν' αποφασίσει τι θα τους παρέχει; Τι Θεός είναι, αν ακολουθεί τις επιθυμίες των πιστών και όχι το Υπέρτατο Σωστό; Γι' αυτόν τον λόγο οι "θεοί" των παρατάξεων δεν επιθυμούσαν τη δημοσιοποίηση των επιθυμιών του λαού. Κάτι τέτοιο θα τους έθετε υπό αμφισβήτηση και θα δημιουργούσε συνθήκες πλειοδοτικής λογικής, που θα τους έφερνε σε δύσκολη θέση κατά την κατάρτιση των προγραμμάτων τους.

Τα γκάλοπ γι' αυτόν τον λόγο ήταν ανεπιθύμητα. Γιατί θα δέσμευαν τους "θεούς" σε απαιτήσεις που οι ίδιοι μπορεί να θεωρούσαν ανέφικτες και θα μπορούσαν να τους κάνουν ζημιά εάν δημοσιοποιούνταν ευρέως. Επιπλέον αυτό θα έδινε την ευκαιρία στους εχθρούς τους να δημαγωγήσουν εις βάρος τους. Οι "θεοί" εκείνης της εποχής όλα αυτά τα γνώριζαν και θέλοντας να προστατεύσουν το πεδίο της "αποθέωσής" τους, ακολουθούσαν μια δεοντολογία. Κρατούσαν μυστικά τα συμβαίνοντα τόσο στο στρατόπεδο του εχθρού όσο και τις συνθήκες στο πεδίο της "μάχης". Ο καθένας έκανε την τακτική του πριν τη "μάχη" και στο "πεδίο–κάλπη" θα κρίνονταν όλα. Οι εκλογές για τον πολύ κόσμο ήταν μια ανεξερεύνητη γη, που θα "φωτιζόταν" μετά το άνοιγμα των καλπών. Τα γκάλοπ ήταν μυστικά και παρέμεναν τέτοια. Ήταν περισσότερο εργαλεία που είχαν σχέση με τη λογική της μυστικής κατασκοπίας, παρά όπλο για τη νίκη. Με τα γκάλοπ "κατασκόπευαν" τα ξένα στρατόπεδα και βέβαια και το δικό τους. Κατασκοπεία και εσωτερικές υποθέσεις δηλαδή.

Σήμερα, που έχουν αλλάξει τα δεδομένα, παρουσιάζεται διαφοροποίηση και σ' αυτό το επίπεδο. Επειδή δεν υπάρχουν "θεοί", τα πάντα είναι γνωστά σε όλους. Οι εκλογές απλά επιβε­βαιώνουν αυτά τα οποία γνωρίζουν σχεδόν ακριβώς όλοι οι πολίτες πολύ πριν πάνε στις κάλπες. Επειδή δεν υπάρχουν παραταξιακοί εχθροί και άρα πραγματικά αντίπαλα στρατόπεδα, ανταλ­λάσσονται πληροφορίες όλων των ειδών. Γνωρίζουν όλοι εκ των πρότερων ποιος θα είναι ο "καλός" άνθρωπος, που έχει πιο πολλές πιθανότητες να τους κυβερνήσει. Μέσα στα ίδια πλαίσια ανήκει και η τακτική του καθημερινού γκάλοπ για το τι περίπου επιθυμεί ο μέσος πολίτης. "Θεοί" δεν υπάρχουν, για να ξέρουν τις επιθυμίες των "πιστών" πριν από αυτούς και άρα, για να μάθουν οι "καλοί" άνθρωποι τι θέλει ο κόσμος, θα πρέπει να υπάρχει η ενημέρωση των γκάλοπ. Η πολιτική δηλαδή αυτών των "καλών" ανθρώπων δεν σχεδιάζεται με βάση τις δικές τους γνώσεις, αλλά αποτελεί μια συνισταμένη των απαιτήσεων των απλών πολιτών. Ό,τι θέλει ν' ακούσει ο κόσμος, αυτό λένε. Οι "θεοί" μπορούσαν να δυσαρεστήσουν τους "πιστούς" τους χωρίς κόστος. Αν κάνουν το ίδιο πράγμα οι "καλοί" άνθρωποι, θα πάνε στα σπίτια τους.

Όλα αυτά και πάλι μας ήρθαν από τις θλιβερές ΗΠΑ. Από το κράτος το οποίο από τότε που ιδρύθηκε λειτουργεί με μία κυρίαρχη ιδεολογία. Όλα αυτά έχουν σχέση με τους νόμους της αγοράς και όχι με αυτούς της πολιτικής. Είναι μια πρακτική που εφαρμόζουν οι μεγάλες εταιρείες προκειμένου να μονοπωλήσουν την αγορά. Τι κάνουν οι εταιρείες, όταν ετοιμάζουν τη διαφημιστική καμπάνια; Διαφημίζουν τα χαρακτηριστικά των προϊόντων τους και αυτά τα χαρα­κτη­ριστικά προσπαθούν να τα "παντρέψουν" με τις ανάγκες της αγοράς. Τι κάνουν; Δημοσιοποιούν τις ανάγκες του κόσμου που προκύπτουν από τα γκάλοπ, για ν' αποδείξουν ότι το προϊόν τους τις καλύπτει στο μεγαλύτερο ποσοστό. Τα δημοσιοποιούν, για να δείξουν στον κόσμο όχι μόνον την ποιότητα του προϊόντος τους, αλλά και την ποιότητα της εταιρείας τους, που, σεβόμενη τις ανάγκες του κόσμου, προσαρμόζει τα προϊόντα της πάνω σ' αυτές και όχι το αντίθετο. Ταυτόχρονα, για να δημιουργήσουν ρεύμα, δημοσιοποιούν και τις προτιμήσεις του κόσμου. Τα γκάλοπ δηλαδή δεν επιβεβαιώνουν μόνον ότι η σκούπα της General Electric είναι αυτήν η οποία καλύπτει τις περισσότερες ανάγκες της μέσης αμερικανίδας, αλλά και ότι είδη αυτό τείνει να γίνει μόδα. Αν την προτιμήσουν ακόμα περισσότερες νοικοκυρές εις βάρος των ανταγωνιστών της, θα υπάρξουν εκπτώσεις, δώρα, ταξίδια.

Αυτό γίνεται σήμερα στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Ο Γιωργάκης είναι μια τέτοια "σκούπα" πολυεθνικής. Όποιος θέλει ν' απολαύσει τις υπηρεσίες της, πρέπει να παραγγείλει εγκαίρως. Όσο πιο πολλοί την παραγγείλουν, τόσο πιο πολλά τα δώρα. Γι' αυτόν τον λόγο ο Γιωργάκης μιλάει για την αστεία "συμμετοχική δημοκρατία". Την έννοια της "δημοκρατίας", που αφορά την άσκηση εξουσίας και την κατοχή κυβερνητικών αξιωμάτων την κρατά για τον εαυτό του και τους κολλητούς τους και την έννοια της "συμμετοχής" την προσφέρει στους "πελάτες". Στείλτε τις απόψεις σας στην εταιρεία μας, για να βελτιώσουμε το προϊόν. Οι απόψεις σας δεν θα σας μετατρέψουν σε μηχανικούς της εταιρείας μας, αλλά σε πελάτες με άποψη. Η δημοκρατία θα μείνει στην εταιρεία και στους υψηλόμισθους μηχανικούς της και η "συμμετοχή" θα δίνει "εύσημα" στον πολίτη. Οι μηχανικοί θα κλέβουν τις ιδέες του κόσμου και θα πολλαπλασιάζουν τους μισθούς τους και ο κόσμος θα περιμένει ηθική ανταμοιβή για τη "συμμετοχή" του.

Αυτό δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο, που δεν μπορεί να το καταλάβει κάποιος πώς λειτουργεί στην εφαρμογή του. Σε μια κοινωνία, όπου οι πολλοί φέρονται ως αφελείς και οι λίγοι ως πονηροί, αυτό μπορεί να συμβεί. Μέχρι και η γνωστή Βέφα μ' αυτόν τον τρόπο "κατάπιε" ολόκληρη την ελληνική κουζίνα. Ό,τι επί αιώνες "εφηύρε" ο ελληνικός λαός στον τομέα της διατροφής αποδίδει κέρδος μόνον για τη Βέφα και μερικούς άλλους όμοιούς της. Στείλτε μας τη συνταγή σας και θα κερδίσετε ένα τηγάνι. Αυτό είναι "συμμετοχική μαγειρική". Η αφελής συμμετέχουσα θα κερδίζει τηγάνι και οι πονηροί θα κατοχυρώνουν συνταγές και θα εκδίδουν βιβλία, που θα τους αποφέρουν κέρδη εκατομμυρίων. Το φτηνό τηγάνι θα παίζει διπλό ρόλο. Από τη μια θα δίδεται ως ανταμοιβή για τη συμμετοχή και από την άλλη, ως αντικείμενο κάποιας χρηματικής αξίας, θα νομιμοποιεί "αγορά" τεχνογνωσίας, ώστε στη συνέχεια να κατοχυρώνεται στον αγοράζοντα.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι σημαίνουν τα "κορακίστικα" του Γιωργάκη; Κατάλαβε ο αναγνώ­στης σε τι κατάσταση θέλουν να μας βάλουν; Όλοι θα είμαστε "Αμερικανοί", αλλά το κεφάλαιο των "ΗΠΑ" θα παραμείνει στα χέρια αυτών που είναι ιδιοκτήτες των "ΗΠΑ". Οι υπόλοιποι θα αρκούνται σε επαίνους και σε συγχαρητήρια. Όλοι εμείς θα παίρνουμε από ένα "τηγάνι" για το σύνολο της γνώσης μας που θα αποφέρει κάποιο αίτημα ή κάποια λύση σε κάποιο πρόβλημα, τα οποία άλλοι θα κατοχυρώνουν σαν δικά τους. Θα προτείνουν οι πολίτες λύσεις και θα τις καρπώνεται ο Γιωργάκης. Ο πρώτος Αμερικανός υπήκοος με αμερικανικό διαβατήριο, που φιλοδοξεί να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας. Αυτή είναι η "συμμετοχική δημοκρατία" όπως την αντιλαμβάνονται τα αφεντικά του Γιωργάκη. Αυτή η δημοκρατία που επιτρέπουν να εφαρμοστεί στην αποικία τους.

Με βάση τα παραπάνω ο αναγνώστης μπορεί να καταλάβει τι συμφέρει τον λαό σ' αυτές τις εκλογές. Συμφέρει τον λαό να μην πετύχουν οι μεθοδεύσεις των Αμερικανών και των λακέδων τους. Άρα τι τον συμφέρει να ψηφίσει σ' αυτές τις εκλογές; Τον συμφέρει να ψηφίσει μαζικά εκείνο το μέρος του δίπολου, που έχει τη δομική ατέλεια. Από τη στιγμή που ένας από τους δύο μεγάλους θα κυβερνήσει αναγκαστικά, ευνόητο είναι ότι δεν συμφέρει τον κόσμο να διασπαστεί η ψήφος του και άρα να ενισχυθεί το ΠΑΣΟΚ. Τον συμφέρει να κερδίσει η ΝΔ, γιατί τον συμφέρει να φτάσει γρήγορα το ελληνικό κράτος στο αδιέξοδο που τρομοκρατεί τους Αμερι­κανούς. Τον συμφέρει να ψηφίσει το "αγκιστρωμένο" μέρος της δημοκρατικής παράταξης και να μην εναπο­θέσει την ψήφο του στο σοσιαλιστικό "φλοτέρ". Από εκεί και πέρα τα πράγματα θα δυσκολέψουν πολύ για τους ιμπεριαλιστές. Θα φανούν οι τραγικές συνέπειες της "μεγαλο­φυούς" πολιτικής του Σημίτη και γρήγορα θα πρέπει να ενεργοποιηθούν τα εθνικά ένστικτα. Ένστικτα, που θα απειλήσουν τη μονοκρατορία των πολυεθνικών στην αγορά. Ένστικτα, που θα επανα­διεκδι­κή­σουν το ιδιωτικοποιημένο —βλέπε λεηλατημένο— δημόσιο κεφάλαιο. Έν­στικ­τα, που θα στρα­φούν εναντίον των μεγαλομπακάληδων, που ελέγχουν μονοπωλιακά τον τομέα της λιανικής τροφίμων. Ένστικτα, που θα στραφούν εναντίον των χοντρεμπόρων, που λυμαίνονται τη γεωργική παραγωγή. Ένστικτα, που μπορούν να τρομοκρατήσουν τους Αμερικανούς σε περίπτωση που εκδηλωθούν.

Ταυτόχρονα με τις εξελίξεις αυτές θα δρομολογηθούν και άλλες εξίσου σημαντικές και ευνοϊκές για τον λαό. Ποιες θα είναι αυτές; Την ώρα που η ΝΔ θα έχει προβλήματα με τη διακυβέρνηση της χώρας, θα γίνει ένα ξεκαθάρισμα μέσα στο χώρο της. Από τα τρία κυρίαρχα καρκινογόνα "τζάκια" της μεταπολίτευσης τα δύο θα οδηγηθούν στον αλληλοσπαραγμό. Οι Καραμανλήδες με το πλεονέκτημα της πρωθυπουργίας θα προσπαθήσουν να αφανίσουν το μητσοτακαίηκο. Όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο, αυτή η διαφαινόμενη σκληρή εσωτερική σύγκρουση μέσα στη ΝΔ μπορεί και να κρίνει το αποτέλεσμα των προσεχών εκλογών. Γιατί; Γιατί πιο εύκολα μπορεί σήμερα να φτάσει στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ επειδή θα χάσει τις εκλογές η ΝΔ, παρά επειδή θα τις κερδίσει το ίδιο. Αυτό είναι το παιχνίδι, που σήμερα μπορεί να δώσει τη νίκη. Η μάχη μεταξύ των ιδιοκτητών της ΝΔ και των σφετεριστών. Ο Μητσοτάκης είναι αυτός ο οποίος θα προσπαθήσει να οδηγήσει τη ΝΔ στην ήττα, γιατί είναι θέμα επιβίωσης γι' αυτόν και την οικογένειά του.

Παρακολουθώντας τις κινήσεις του, είναι εύκολο για κάποιον να το διαπιστώσει αυτό. Η μεγάλη του κίνηση η οποία απέτυχε ήταν να εμπλέξει τη ΝΔ στο εκκλησιαστικό ζήτημα των Νέων Χωρών. Αν ο Καραμανλής παρασυρόταν και έπαιρνε θέση στο ζήτημα αυτό, θα δυσαρε­στούσε κάποιους από τους οπαδούς της δεξιάς και "πιστής" ΝΔ. Θα έχανε τόσους ψήφους, όσους θα χρειαζόταν για να χάσει τις εκλογές. Αυτή η παγίδα όμως απέτυχε κι αυτό το οποίο αναμένουμε είναι η επόμενη.

Αυτό το οποίο εικάζει ο γράφων είναι ότι ο "επίτιμος" θα χτυπήσει παραμονές των εκλογών στο θέμα της οικονομίας. Θα επιλέξει εκείνο το χρονικό διάστημα για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι να μην δημιουργήσει προβλήματα στην εκλογή του γιου του και ο δεύτερος, για να μην δώσει το χρόνο στη ΝΔ να αμβλύνει τις άσχημες εντυπώσεις που θα δημιουργήσει. Πώς θα "χτυπήσει"; Με τον γνωστό μητσοτάκειο τρόπο της "ειλικρινείας". Θα μιλήσει σαν "Νέστορας" της πολιτικής με υπερκομματικά χαρακτηριστικά. Θα "αποκαλύψει" την αυστηρή πολιτική λιτότητας της ΝΔ, που σχεδόν αναγκαστικά θα πρέπει ν' ακολουθηθεί απ' όποιον κι αν κερδίσει τις εκλογές. Θα αποκαλύψει αυτό το οποίο θα επιτρέπεται στο ΠΑΣΟΚ ν' αποκρύπτει. Θα τρομάξει τους αμφι­ταλαντευόμενους και θα τους σπρώξει στο ΠΑΣΟΚ, που στο μεταξύ θα επιδίδεται στην παροχο­λογία. Αν χάσει η ΝΔ στις εκλογές, ανοίγει ο δρόμος για τη Ντόρα και άρα για τη ΝΔ της "νέας εποχής".

Προβλήματα για τους Αμερικανούς θα δημιουργηθούν όχι μόνον εξαιτίας της νίκης της ΝΔ, αλλά και εξαιτίας της ήττας του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ, σε περίπτωση ήττας, μπορεί να μην καταφέρει να διατηρήσει τη δυναμική του. Ο Γιωργάκης μπορεί να μην καταφέρει να συγκρα­τήσει τις διασπαστικές τάσεις και να διαλύσει η "πλατφόρμα" πριν την ώρα της. Μπορεί να μην καταφέρει να φτάσει στη δεύτερη "ευκαιρία", που είναι οι προεδρικές εκλογές. Αν συμβεί αυτό, θα είναι καταστροφή για τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό, γιατί η διάλυση δεν θα είναι οργανω­μένη όπως προβλέπεται. Θα διασπαστούν τα κόμματα πριν ανέβει η ΝΔ της Ντόρας στη νεοταξική "πλατφόρμα" και άρα αυτή θα γίνει το κόμμα–ρυθμιστής της "πλευστότητας" του ελληνικού πολιτικού σκηνικού τη στιγμή που είναι "αγκιστρωμένη". Η νίκη δηλαδή της ΝΔ μπορεί να καταστρέψει έναν σχετικά έξυπνο σχεδιασμό, ο οποίος όμως δεν έχει εναλλακτικές λύσεις σε περίπτωση που κάτι θα πάει στραβά. Τα πάντα μπορούν να λειτουργήσουν υπέρ των ιμπεριαλιστών, μόνον αν γίνουν όλα όπως έχουν σχεδιαστεί. Αυτά όλα τα καταστρέφει η νίκη της ΝΔ.

Εκείνη την ώρα θα είναι η κρίσιμη ώρα για τον ελληνικό λαό. Τότε θα φανούν τα "αποθέματά" του σε ανθρώπινο δυναμικό. Τότε θα φανεί το κεφάλαιό του. Τότε θα φανεί η θηριώδης και για πολλούς τρομακτική "καρδιά" του. Τότε θα φανεί η δυναμικότητα του λαού, που σε κάποιες στιγμές της ιστορικής πορείας του μεγαλούργησε, με αποτέλεσμα να είναι ο πλέον διάσημος ανάμεσα στους λαούς του κόσμου. Σ' αυτό το αδιέξοδο, όπου θα μεγιστο­ποιηθούν οι εσωτερικές τάσεις της κοινωνίας, θα συμμετάσχει και ο Υδροχοϊσμός, τον οποίο εμείς αντιπροσωπεύουμε. Ένας Υδροχοϊσμός, που αποτελεί μια απόλυτα συμβατή με τη συνταγματική λογική ιδεολογία. Τότε θ' ανοίξουν όλοι τα "χαρτιά" τους και θα δούμε ποιος θα κερδίσει την "παρτίδα". Εμείς είμαστε βέβαιοι ότι ο Υδροχοϊσμός έχει τη δυνατότητα να "καταπιεί" κι αυτός τον νόμιμο συνταγματικό χώρο.

Έχει την "πλευστότητα" να ακολουθήσει τις εξελίξεις, χωρίς να κινδυνεύει να "βυθιστεί" μέσα στα εθνικά ένστικτα. Βλέπει με την ίδια συμπάθεια τα συμφέροντα των δύο άκρων, χωρίς να είναι "αγκιστρωμένος" σε κάποιο από αυτά. Μπορεί να υποσχεθεί στους σημερινούς —και για "ψίχουλα" συνωμότες— πτυχιούχους συνθήκες που ούτε στα όνειρά τους δεν φαντάζονται. Μπορεί μέσα στις συνθήκες αυτές να βάλει κι αυτούς που σήμερα δεν έχουν στον ήλιο "μοίρα". Στην περίπτωση αυτήν θ' αλλάξουν άρδην τα πράγματα στη χώρα και όχι μόνο. Γιατί; Γιατί ο Υδροχοϊσμός αντιπροσωπεύει μια νέα ιδεολογία. Δεν στοχεύει στη λήψη της εξουσίας στην Ελλάδα κι ούτε παριστάνει το κόμμα. Η Ελλάδα γι' αυτόν είναι απλά ένας "βατήρας" εκκίνησης. Απλά, από την Ελλάδα θα ξεκινήσει, για να "κυνηγήσει" τον πραγματικό εχθρό του, που είναι η PAX AMERICANA και ο καπιταλισμός της "ζούγκλας". Ο Υδροχοϊσμός είναι εύκολο από ένα σημείο και πέρα να "μαζεύει" ό,τι θα πέφτει από το "ντόμινο" της παγκοσμιοποίησης.

ΥΓ. 1.

Ο Γιωργάκης ήδη άρχισε να δείχνει την επικινδυνότητά του. Ήδη άρχισε να δείχνει ότι μπροστά στα προσωπικά του οφέλη είναι έτοιμος να ρισκάρει την ακεραιότητα της ίδιας της χώρας. Δεν είναι τυχαίο που ξεκίνησε την περιοδεία του από τη Θράκη. Πήγε να εισπράξει το κέρδος από αυτούς τους οποίους σκανδαλωδώς ευνόησε ως υπουργός εξωτερικών και ήταν η μειονότητα των μουσουλ­μάνων. Πήγε να εισπράξει αυτά που στο τέλος θα πληρώσουν οι Έλληνες. Από πού προκύπτει αυτή η διαπίστωσή μας; Στην προσφώνησή του ο δήμαρχος μιας μειονοτικής πόλης ζήτησε —χωρίς κανένας ν' αντιδράσει— προσλήψεις στο δημόσιο με τη λογική της ποσόστωσης. Αυτό είναι ένα δίκαιο αίτημα μιας νόμιμης εθνικής μειονότητας. Μπροστά στον καθ' ύλην υπουργό και υποψήφιο πρωθυπουργό ο εν λόγω δήμαρ­χος παρουσιάστηκε σαν αντιπρόσωπος εθνικής μειονότητας. Κανένας δεν θύμισε σ' αυτό το θρασίμι ότι στη Θράκη δεν υπάρχει καμία νόμιμη εθνική μειονότητα. Στη Θράκη υπάρχει μόνον θρησκευτική μειονότητα και τέτοια μειονότητα δεν δικαιούται αυτού του είδους τα προ­νόμια. Οι μουσουλμάνοι της Θράκης είναι με βάση τον νόμο Έλληνες διαφορετικού θρησκεύ­ματος και στον κρατικό μηχανισμό θα προσλαμβάνονται με τις διαδικασίες που προβλέπονται για όλους τους υπόλοιπους.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγινε στη Θράκη; Για να γίνει πρωθυπουργός ο Γιωργάκης, αναγνώρισε εθνική μειονότητα. Μας αντιλαμβάνεται σαν χαχόλους. Σε μια κατεστραμμένη οικονομία —εξαιτίας του ΠΑΣΟΚ— ο πασόκος Γιωργάκης ξεκινάει με προεκλογικό οικονομικό ατού τη συμφωνία για μείωση των εξοπλισμών με την Τουρκία. Για να εξασφαλίσει μια σίγουρη θετική ανταπόκριση από την πλευρά της Τουρκίας, της "χάρισε" μια εθνική μειονότητα. Δημιούργησε ένα προηγούμενο αιτημάτων, που άγνωστο πόσο θα κοστίσει μελλοντικά στον ελληνικό λαό. Αυτό ήταν σίγουρα προμελετημένο, γιατί η αδυναμία σήμερα στην επιχειρηματολογία του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο θέμα της οικονομίας. Ο κόσμος έχει κουραστεί με τις προεκλογικές υποσχέσεις και είναι αδιάφορος με τους πολιτικούς. Είναι αδύνατον να τον βγάλεις από τα σπίτια του, επειδή βολεύει τον Γιωργάκη να παρουσιάζεσαι σαν "μεσσίας" που θ' αλλάξει τα πάντα, επειδή ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος.

Δίνοντας αυτό το "δώρο" στη μειονότητα ο Γιωργάκης, γνώριζε ότι μπορεί να τη βγάλει στο δρόμο. Με τον τρόπο αυτόν ήλπιζε να δημιουργήσει "εντυπώσεις", που θα παρασύρουν τους υπολοίπους και θ' αλλάξουν την ψυχολογία του κόσμου. Γι' αυτόν τον λόγο ξεκίνησε από τη Θράκη και όχι από τη Θεσσαλία, για παράδειγμα, όπου ήταν σίγουρο ότι θα του γυρνούσε την "πλάτη". Στους μειονοτικούς είχε να δώσει, ενώ στους Θεσσαλούς όχι. Με τη "φωτοβολίδα" αυτήν και υπό τις ευλογίες της Άγκυρας φιλοδοξεί να "δουλέψει" κάποιους αφελείς και να ελπίζει σε νίκη. Ήδη κάποιοι αφελείς άρχισαν να κάνουν υπολογισμούς και να "υμνούν" στα κανάλια τον Forest Gump της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Πώς το σκέφτηκε αυτό η διάνοια; Όπως σκέφτηκε και ο αυθεντι­κός Forest να επενδύσει στα φρούτα–apple. Έτσι του είπαν, έτσι έκανε.

Όποιος τολμήσει ν' αντιδράσει στις μεθοδεύσεις του, θα την "πατήσει", γιατί πρόκειται περί παγίδας. Σε μια τέτοια περίπτωση το θέμα θα μετακινηθεί από την οικονομία στα ανθρώπινα δικαιώματα και αυτό είναι "βούτυρο" στο "ψωμί" του. Θα του δοθεί η ευκαιρία να παρουσιαστεί εκτός από οικονομική αυθεντία και σαν ανθρωπιστής. Θα του δοθεί η ευκαιρία να παρουσιαστεί σαν γνήσιος ηγέτης της "δημοκρατικής" παράταξης, που θα πρέπει ν' αγωνιστεί εναντίον των συντηρητικών. Των συντηρητικών, που δεν αναγνωρίζουν δικαιώματα και δεν σέβονται τον άνθρω­πο. Των συντηρητικών, που δεν είναι "ευαίσθητοι" όπως είναι ο ίδιος και οι σιωνιστές που τον βοηθούν, όπως το κτήνος η Ολντμπράιτ. Θα του δοθεί η ευκαιρία να βάλει στο παιχνίδι και όλες εκείνες τις "μη κυβερνητικές" οργανώσεις, που "ταΐζονται" από το υπουργείο εξωτερικών.



ΥΓ. 2.

Υπάρχουν σ' αυτήν τη χώρα εισαγγελείς, που να σκέφτονται με τη στοιχειώδη λογική; Ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι "αυθόρμητοι" χειροκροτητές, που έτρεχαν πίσω από τον Γιωργάκη εργάσιμες ώρες; Ποιοι ήταν αυτοί οι οποίοι τον σήκωναν στους ώμους τους; Υπάρχει ιδιώτης, που θα έδινε άδεια σε υπάλληλό του να τρέξει να "προσκυνήσει" τον εγγονό της Μινέικο; Υπάρχει ιδιώτης που θα έκλεινε το μαγαζί του, για να τρέξει να υποβάλει τα σέβη του στον γιο της Μαργαρίτας Τσαντ; Το πιο πιθανό δηλαδή είναι να ήταν όλοι εκείνοι κηφήνες του δημοσίου. Ας πάρουν λοιπόν οι εισαγγελείς τα βίντεο του "προσκυνήματος" και ας ελέγξουν τους παριστάμενους στο "προσκύνημα", όπως κάνουν και για την καταπολέμηση της βίας στα γήπεδα. Ας δούνε ποιος από αυτούς είναι δημόσιος υπάλληλος και πώς βρέθηκε εκεί. Ενημέρωσε την υπηρεσία του για το πού βρίσκεται; Χρεώθηκε η απουσία του στην άδειά του; Όποιος πήρε άδεια από τη "σημαία" ν' απολυθεί και να πάει σπίτι του. Έτσι κι αλλιώς πρόβλημα επιβίωσης δεν θα έχει με την απώλεια της θέσης. Με τον Γιωργάκη πρωθυπουργό όλοι θα "σωθούμε". Πόσο μάλλον οι "πιστοί" του. Πρέπει κάποτε οι κρατικοδίαιτοι κηφήνες να καταλάβουν ότι δεν μπορείς με τα χρήματα του κόσμου να παίζεις παιχνίδια εντυπώσεων, τα οποία στο τέλος στρέφονται εναντίον του κόσμου. Πρέπει κάποτε να καταλάβουν τα θρασίμια, που προσκύνησαν για να φάνε ένα σίγουρο κομμάτι "ψωμί", ότι θα ματώσουν, αν επιχειρήσουν να το μετατρέψουν σε "παντεσπάνι" εις βάρος του κόσμου.
Παναγιώτης Τραϊανού
Πηγη