Η μητέρα όλων των κρίσεων τώρα ξυπνάει

Όσα μπάνια και αν αναβάλει ο Θαπατέρο για να ασχοληθεί με τις αγορές, ή όσες διαβεβαιώσεις και αν δώσει ο Μπερλουσκόνι για την ιταλική οικονομία, ή όσες έκτακτες συναντήσεις και αν κάνει ο υπουργός των Οικονομικών Τρεμόντι με τον Γιούνκερ ή τον Ρεν, ένα πράγμα είναι βέβαιο:

Το ποτάμι πίσω δεν κυλά για την ευρωζώνη, η οποία παρασύρεται ημέρα με την ημέρα στη δίνη της χειρότερης κρίσης της από τη δημιουργία του ευρώ έως σήμερα.

Η ευρωζώνη, πολύ απλά, δεν πείθει.

Όταν έχει αρχίσει, ήδη, ο κλοιός να σφίγγει απειλητικά γύρω από τα κρατικά ομόλογα της δεύτερης μεγαλύτερης ευρωπαϊκής οικονομίας, της γαλλικής, και οι αμέσως επόμενες από πλευράς μεγέθους, η ιταλική και η ισπανική, έχουν φθάσει να δανείζονται με επιτόκια ακριβότερα εκείνων με τα οποία οι ίδιες δανείζουν την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, τι……. άλλο περιμένουν οι ηγήτορές της ώστε να ομολογήσουν ότι όσα έχουν κάνει μέχρι τώρα δεν αρκούν για να πείσουν τις αγορές;

Ακόμη και αυτό το περίφημο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ), το οποίο, βάσει των αποφάσεων της πρόσφατης συνόδου κορυφής, θα μπορεί εφεξής να δρα πυροσβεστικά, αγοράζοντας απευθείας από τη δευτερογενή αγορά ομόλογα κρατών-μελών της ευρωζώνης, ευνουχίστηκε πριν καλά-καλά αρχίσει να λειτουργεί υπό τη νέα ιδιότητά του από τη Γερμανία.

Διότι, αν δεν συνεπάγεται ευνουχισμό η τελευταία δήλωση του φίλτατου Σόιμπλε, ότι “ δεν δίνουμε λευκή επιταγή στο ΕΤΧΣ” για τις αγορές ομολόγων, πριν καν ακόμη αυτό λάβει τις απαραίτητες εθνικές εγκρίσεις και αρχίσει να λειτουργεί επισήμως από το φθινόπωρο, τότε τι ακριβώς συνεπάγεται;

Όταν ξεκίνησε αυτό το “ μαγαζί” που λέγεται ευρωζώνη, υπό τη γενική παραδοχή ότι δεν υπάρχει ακόμη η απαραίτητη πολιτική συναίνεση για την επίτευξη ενιαίας οικονομικής και δημοσιονομικής διακυβέρνησης, όλοι έβαλαν την υπογραφή τους στο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης και όλοι υποσχέθηκαν ότι θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους αναφορικά με το ύψος του ελλείμματος αλλά και του χρέους.

Πόσοι τήρησαν τις υποσχέσεις αυτές; Με πρώτους τους μεγάλους και ισχυρούς, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία, αλλά και έως τη λεγόμενη περιφέρεια της ευρωζώνης, πόσοι ανταποκρίθηκαν στις δεσμεύσεις τους;

Η ίδια η Κριστίν Λαγκάρντ δεν διατυμπάνιζε κατά την έναρξη της κρίσης, το 2008 – 2009, ότι η Γαλλία θα ασχοληθεί με την υπόθεση της μείωσης του δημοσιονομικού της ελλείμματος μετά το 2015; Τα έχουμε ξεχάσει αυτά;

Μόνο η Γερμανία, υποβοηθούμενη από τα σύνδρομα του υπερπληθωριστικού της παρελθόντος, κατόρθωσε να δει το… φως το αληθινό σχετικά νωρίς, κατοχυρώνοντας συνταγματικά την πολιτική των “ μηδενικών ελλειμμάτων”, η οποία μόλις τώρα αρχίζει να αποδίδει καρπούς…

Πλέον, τρεις χώρες-μέλη της ευρωζώνης βρίσκονται υπό “ αναγκαστική διαχείριση” και τουλάχιστον δύο ακόμη, αν συμπεριλάβουμε και την Κύπρο, βρίσκονται στην… αίθουσα αναμονής.

Όμως, τα μεγέθη πλέον είναι απαγορευτικά.

Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής (European Banking Authority), οι 90 μεγαλύτερες ευρωπαϊκές τράπεζες κρατούν σήμερα ιταλικό χρέος ονομαστικής αξίας άνω των 326 δισ. ευρώ, ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας οι μεγαλύτερες εξ αυτών είχαν ομόλογα που δεν υπερέβαιναν τα 90 δισ. ευρώ.

Το ενδεχόμενο συμμετοχής της Ιταλίας στον μηχανισμό στήριξης της ευρωζώνης, και κατά συνέπεια ανάληψης έστω και μέρους του συνολικού ύψους σχεδόν 1,8 τρισ. ευρώ χρέους της, είναι περίπου αδιανόητο, υπό τα σημερινά δεδομένα, και με τα κεφάλαια του ΕΤΧΣ να στέκουν ακόμη στα 750 δισ. ευρώ.

Αντίστοιχα, όμως, αδιανόητο είναι και το ενδεχόμενο αποκλεισμού της Ιταλίας από τις αγορές χρήματος και αθέτησης των υποχρεώσεών της επί του χρέους της, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας.

Δεν παύει, όμως, με τα ιταλικά επίτοκια να βρίσκονται μια ανάσα πριν από το επίπεδο του7%, να είναι ένα ορατό ενδεχόμενο και ασφαλώς ανοίγει ξανά τη συζήτηση για το μέλλον της ευρωζώνης δίχως ενιαία δημοσιονομική διακυβέρνηση…
Πηγη