Δεν έχετε το δικαίωμα να κάνετε τους νέους ανθρώπους να κλαίνε!

Κύριοι που μας κυβερνάτε.

Απευθύνομαι σε όλους και απευθύνομαι με την οργή εκείνη που θα μπορούσε να έχει κι ένα άγριο ζώο προκειμένου να προφυλάξει τα παιδιά του.
Δεν θα κάνω το ντεντέκτιβ, το δικηγόρο ή το δικαστή για να βρω και να δικάσω αυτούς που μας κατρακύλησαν σε αυτή την άβυσσο, αυτή είναι...
ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ των αρχών.

Η δική μου υποχρέωση, σα πολίτη ήταν και είναι να είμαι υπάκουος στους νόμους της πολιτείας, να δουλεύω τίμια, να πληρώνω τις οφειλές μου προς το κράτος και να διδάξω τα παιδιά μου να κάνουν το ίδιο.
Αυτό έκανα μια ζωή, αυτό δίδαξα και στα παιδιά μου κι ενώ θα έπρεπε να είμαι ευχαριστημένος και ήσυχος με τη συνείδηση μου, νοιώθω σαν ηλίθιος και έχω τύψεις.
Δεν ξέρω πως θα νοιώθατε εσείς, αν βλέπατε ένα νέο 33 χρόνων, να προσπαθεί να κρύψει τα δάκρυα του και να λέει με παράπονο.. «Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι έφταιξα. Δεν έκλεψα, δεν παρανόμησα, δεν είμαι τεμπέλης, δουλεύω κι εγώ και η γυναίκα μου σε αυτό το μαγαζί 16 ώρες την ημέρα κι ενώ μέχρι πέρυσι τα κουτσοκαταφέρναμε, φέτος θα έλθει ώρα που δεν θα έχουμε να πληρώσουμε ούτε το ρεύμα. Ψάχνω για καμιά επί πλέον δουλειά, τίποτα… Πώς είναι δυνατόν να σκεφθούμε να κάνουμε παιδιά; Ποιο είναι το μέλλον μας;»
Αυτός ο νέος είναι ο γιός μου κύριοι.
Αυτός ο νέος ξόδεψε όλα του τα λεφτά και τα όνειρα του, προκειμένου να ανοίξει ένα μικρό εστιατόριο σε μια τουριστική τοποθεσία κι ενώ στην αρχή όλα ήταν ελπιδοφόρα, από τη μια τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα του στέρησαν τους έλληνες πελάτες και από την άλλη τα All Inclusive πακέτα, για τα οποία είστε υπερήφανοι πως αυξάνουν τις αφίξεις τουριστών, του στέρησαν και τους ξένους.
Δεν ξέρω πως θα νοιώθατε εσείς αν αυτός ο νέος ήταν γιός σας!
Εγώ πάντως δεν κοιμάμαι τα βράδια, ούτε κι αυτός πιστεύω, νοιώθω τύψεις που δεν τον έμαθα να κλέβει, να εκμεταλλεύεται καταστάσεις έστω κι αν είναι εις βάρος συνανθρώπων ή και φίλων του ακόμα , που δεν τον έμαθα να ζει γλείφοντας αηδιαστικά κάποιους πολιτικούς.
Γιατί είχα τις ευκαιρίες και θα μπορούσα να το κάνω.
Αυτή είναι η επιβράβευση ενός τίμιου νέου που είχε όνειρα, όχι να αποκτήσει πολλά λεφτά, πολυτελή αυτοκίνητα και κότερα.
Ένα αξιοπρεπές μεροκάματο ήθελε για να μπορέσει να μεγαλώσει κι αυτός με τη γυναίκα του ένα δυο παιδιά.
Τα δικά σας παιδιά κύριοι που μας κυβερνάτε, έχουν τέτοια προβλήματα;
Ξέρω βέβαια πως κάθε οικογένεια έχει προβλήματα ίσως σοβαρότερα από αυτά και το απεύχομαι τόσο για εσάς όσο και για το καθένα.
Το θέμα είναι πως τα προβλήματα υγείας ή κάποια άλλα που θα μπορούσαν να προέλθουν από μια επιπολαιότητα σε πονάνε σα γονιό, αλλά δεν μπορείς να τα βάλεις με Το Θεό ή τη κακιά στιγμή.
Όπως και να είναι, δεν έχετε πάντως το δικαίωμα να κάνετε τους νέους να κλαίνε βλέποντας τα απλά όνειρα τους να ξεριζώνονται βάναυσα.
Δεν έχετε το δικαίωμα να ξεριζώνετε και τους ίδιους τους νέους από το μέρος που γεννήθηκαν, που μεγάλωσαν και να τους ωθείτε στη ξενιτειά.
Γιατί αυτό προτίθεται να κάνει!
Να πουλήσει(;) όλη του τη περιουσία και να πάει στην άλλη άκρη της γης, κυριολεκτικά, να κάνει μια καινούργια αρχή.
Και πώς να πουλήσει σε μια χώρα όπως τη καταντήσατε χωρίς αγοραστές;
Οπότε τι είναι υποχρεωμένος να κάνει;
Να πουλήσει όσο όσο ότι μπορεί για να βγάλει εισιτήρια και βίζα, να πάει να δουλέψει στη ξενιτειά.
Όπως και το 1960!
Θυμάστε που μας λέγατε πως αν δεν ψηφισθεί το μεσοπρόθεσμο θα γυρίσουμε στο 1960;
Εκεί μας γυρίσατε κύριοι και ακόμα πιο χειρότερα!
Τη δεκαετία του ’60 οι νέοι έφευγαν με την αμφιβολία για το αν τα καταφέρουν, αλλά και μια αγάπη για τη πατρίδα τους και μιαν ελπίδα πως κάποτε θα ξαναγύριζαν.
Σήμερα φεύγουν με δάκρυα οργής και παράπονου για μια πατρίδα που δεν θέλουν να τη ξαναδούν.
Εσείς τα καταφέρατε όλα αυτά κι αν αισθάνεστε υπερήφανοι, θα πρέπει να σας δει κάποιος γιατρός, γιατί σίγουρα δεν βλέπετε και δεν ακούτε.
Αν πάλι βλέπετε και ακούτε, θα πρέπει ή να σας δει κάποιος ψυχίατρος , ή κάποιος εισαγγελέας ή να αυτοκτονήσετε για το κακό που φέρατε σε αυτή τη χώρα.
Μια χώρα που κλαίνε τα παιδιά της.
ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ
Πηγη