Όπως δήλωσε ο κ. Κωστόπουλος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, οι περιοχές της Βόρειας Ελλάδας, όπου εμφανίζονται πετρώματα του φλοιού, μεταμορφωμένα σε συνθήκες υπερυψηλών πιέσεων, με υψηλό δυναμικό, σε διαμάντια, περιλαμβάνουν τους ορεινούς όγκους των νομών Θεσσαλονίκης και Κιλκίς στην Κεντρική Μακεδονία και μία στενή ζώνη που εκτείνεται ασυνεχώς -κατά μήκος 100 χιλιομέτρων και πλέον- από το Κάτω Νευροκόπι του νομού Δράμας μέχρι τη Σιδηρώ του νομού Έβρου, διατρέχοντας έτσι την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Η δεύτερη είναι άμεσα συγκρίσιμη, αν όχι μεγαλύτερη, με την καλύτερα μελετημένη και τεκμηριωμένη αδαμαντοφόρο ζώνη πετρωμάτων του φλοιού στον κόσμο, αυτή του Κοκτσετάφ του Καζακστάν, διαπιστώνει ο επιστήμονας.
Τα διαμάντια, σύμφωνα με τον ίδιο, εμφανίζονται ως εγκλείσματα σε διάφορα ορυκτά όπως το ζιρκόνιο, ο γρανάτης και ο βιοτίτης, και έχουν μεγέθη που κυμαίνονται από 2 έως 150 χιλιοστά του χιλιοστού. Συγκριτικά, εξηγεί πως στο Καζακστάν, περίπου 80% των διαμαντιών έχουν μέγεθος που κυμαίνεται από 20 έως 70 μικρόμετρα.
Τα ελληνικά διαμάντια έχουν πιστοποιηθεί με τη μέθοδο φασματοσκοπίας λέιζερ Ράμαν καθώς και με τη μέθοδο περιθλασιμετρίας ακτίνων Χ. Μία σύγκριση των πιστοποιημένων περιοχών αδαμαντοφόρων πετρωμάτων του φλοιού ανά τον κόσμο, μεταξύ των ετών 1999 και 2003, καταδεικνύει, την αποδοχή της Ροδόπης ως μία τέτοια περιοχή από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα ήδη από το 2003, επισημαίνει ο ακαδημαϊκός.
Η εμπειρία από το Καζακστάν έχει δείξει ότι τα αδαμαντοφόρα πετρώματα καταλαμβάνουν επιμήκεις ζώνες, των οποίων τα πάχη κυμαίνονται από 2-80 μέτρα, ενώ το συνολικό πάχος του κοιτάσματος (ζώνη οικονομικής εκμετάλλευσης) δεν ξεπερνά τις μερικές εκατοντάδες μέτρα. Οι ζώνες αυτές βυθίζονται με μεγάλες κλίσεις (60-80°) υπό το έδαφος. Οι τεράστιες γεωλογικές ομοιότητες μεταξύ της αδαμαντοφόρου ζώνης της Βόρειας Ελλάδας και αυτής του Καζακστάν συνηγορούν υπέρ της εκτίμησης ότι, τα πιθανά ελληνικά αποθέματα είναι συγκρίσιμα με αυτά του Καζακστάν.
Βέβαια, ο σχηματισμός πλήρους εικόνας περί του μεγέθους και της έκτασης των ελληνικών αδαμαντοφόρων κοιτασμάτων θα προκύψει μόνο μετά το πέρας εκτεταμένων επιστημονικών ερευνών, τονίζει ο κ. Κωστόπουλος και προσθέτει ότι δεν πρόκειται περί διαμαντιών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πολύτιμοι λίθοι, αλλά σε πλήθος άλλων βιομηχανικών εφαρμογών.
Αξίζει να σημειωθεί πως μελέτες τέτοιου είδους απαιτούν σημαντικά ακριβό εργαστηριακό εξοπλισμό και υποδομή. Η συμβολή λοιπόν της πολιτείας είναι απαραίτητη για τη συνέχιση παρομοίων μελετών, που τοποθετούν την Ελλάδα στο κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, τόσο στον επιστημονικό όσο και στον κοιτασματολογικό χώρο, καταλήγει ο κ. Κωστόπουλος.
Διαμάντια του φλοιού
Ακόμα, Έλληνας ακαδημαϊκός, αναφερόμενος στα διαμάντια του φλοιού, επισημαίνει πως το 1984, ανακαλύφθηκε σε πετρώματα του φλοιού από τη Νορβηγία και την Ιταλία, σε περιοχές όπου κάποτε είχαν συγκρουσθεί μεταξύ τους ηπειρωτικές πλάκες, μια μορφή χαλαζία που είναι σταθερή μόνο σε πιέσεις μεγαλύτερες από 25.000 ατμόσφαιρες.
Επειδή τέτοιες πιέσεις -διευκρινίζει- αντιστοιχούν σε βάθη στη γη μεγαλύτερα των 80 χιλιομέτρων, η ανακάλυψη αυτής της μορφής χαλαζία απετέλεσε την πρώτη ένδειξη ότι είναι δυνατή η υπαγωγή του γήινου φλοιού, σε βάθη που αντιστοιχούν στον άνω μανδύα.
Η παρατήρηση αυτή, προσθέτει, αποτελεί αφ’ εαυτού της ένα γεωλογικό παράδοξο καθόσον η διαφορά πυκνότητας μεταξύ φλοιού (2,8 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό) και μανδύα (3,3 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό) είναι τέτοια που καθιστά απαγορευτική την κατάδυση του φλοιού μέσα στο μανδύα μόνο και μόνο λόγω άνωσης.
Το 1990 πιστοποιήθηκε η ύπαρξη διαμαντιών σε μεταμορφωμένα αργιλικά ιζήματα της περιοχής Κοκτσετάφ του Καζακστάν προκαλώντας μια επανάσταση στην παγκόσμια γεωλογική σκέψη. “Ο δρόμος για την κατάδυση του φλοιού, σε βάθη μεγαλύτερα των 150 χιλιομέτρων, μέσα στον μανδύα είχε ανοίξει. Ταυτόχρονα όμως προέκυπταν και δύο σπουδαία ερωτήματα: Πώς είχε καταφέρει ο φλοιός να κατέλθει σε τόσο μεγάλα βάθη παρά τη διαφορά πυκνότητας με τον περιβάλλοντα μανδύα και ποιες δυνάμεις τον έκαναν να επιστρέψει στην επιφάνεια της γης;” επισημαίνει ο Έλληνας ακαδημαϊκός.
Το 1996 ανακαλύφθηκε, ως έγκλεισμα μέσα σε διαμάντι από κιμπερλίτη της Ζουαζιλάνδης, ένα ορυκτό που απαντάται αποκλειστικά σε μεταμορφωμένα αργιλικά ιζήματα τεκμηριώνοντας έτσι τη δυνατότητα ανακύκλωσης του φλοιού τουλάχιστον μέχρι τις πηγές γένεσης των κιμπερλιτικών μαγμάτων, 250 χιλιόμετρα βαθιά μέσα στο μανδύα.
Μετά την ανακάλυψη των διαμαντιών στο Καζακστάν επακολούθησε μια δεκαετία ανακαλύψεων διαμαντιών σε πετρώματα του φλοιού από περιοχές ηπειρωτικών συγκρούσεων σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπως είναι οι περιοχές της Α. Κίνας, το Φιορτόφτ (Fjοrtoft) της Νορβηγίας, το Ερτσγκεμπίργκε (Erzgebirge) της Γερμανίας και η κεντρική και ανατολική Μακεδονία και Θράκη της πατρίδας μας.
Από άποψη έκτασης εμφάνισης και συχνότητας παρουσίας διαμαντιών, οι σημαντικότερες από τις παραπάνω περιοχές είναι το Καζακστάν και η Ελλάδα, αναφέρει ο Έλληνας καθηγητής. Τα διαμάντια βέβαια είναι μικροσκοπικά, μεγέθους από 2 έως 300 χιλιοστά του χιλιοστού, και αρκετές φορές έχουν μετατραπεί, μερικώς ή ολικώς, σε γραφίτη, ο πληθυσμός τους όμως σε ορισμένα πετρώματα είναι τέτοιος ώστε να φθάνουν τα 2.000-3.000 καράτια στον τόνο.
Ενώ για την Ελλάδα είναι ακόμα πολύ νωρίς για εκτιμήσεις, στο Καζακστάν, τα αποδεδειγμένα αποθέματα φθάνουν τον εντυπωσιακό αριθμό των 3 δισεκατομμυρίων καρατιών (600 τόνοι).
Από επιστημονικής άποψης, τα πετρώματα τα οποία φιλοξενούν τα ελληνικά διαμάντια ήταν αργιλο-ψαμμιτικά ιζήματα, τα οποία αποτέθηκαν κατά τη διάρκεια της Τριαδικής Περιόδου επάνω στο κρυσταλλικό υπόβαθρο μιας ηπειρωτικής μάζας που είχε σχηματισθεί πριν 450-300 εκατομμύρια χρόνια στο νότιο περιθώριο της Ευρασίας.
Τεμάχη αυτής της ηπειρωτικής μάζας που καταδύθηκε σε βάθη της τάξης των 250-300 χιλιομέτρων μέσα στο μανδύα κατά τη διάρκεια του Ιουρασικού και κατόπιν αναδύθηκε στην επιφάνεια αποτελούν σήμερα οι οροσειρές τυ Βερτίσκου, των Κρουσίων και της Κερκίνης στην Κεντρική Μακεδονία, διαπιστώονει ο κ. Κωστόπουλος.
Ιστορικά στοιχεία
Η ιστορία των διαμαντιών στον Ελλαδικό χώρο ξεκινά στα τέλη της περασμένης δεκαετίας. Το 1999 κοντά στα χωριά Γαλαρινός, Λιβάδι και Μαραθούσα του Νομού Χαλκιδικής, 20-40 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Θεσσαλονίκης, ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά διαμάντια σε πετρώματα του φλοιού από τον κ. Κωστόπουλο.
Τα αποτελέσματα εκείνης της πρώτης έρευνας δημοσιεύθηκαν, την επόμενη χρονιά (2000), στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό “International Geology Review” (Διεθνής Γεωλογική Επιθεώρηση). Η εργασία αυτή έγινε δεκτή προς δημοσίευση με επαινετική κριτική από τον καθηγητή Ερνστ του Πανεπιστημίου Στάνφορντ Καλιφόρνια.
Το 2000, περαιτέρω έρευνες για διαμάντια σε παρόμοια πετρώματα στη Βόρεια Ελλάδα απέδωσαν γρήγορα καρπούς και μία δεύτερη, σημαντικότερη ανακάλυψη έγινε σε περιοχές των νομών Ξάνθης, Ροδόπης και Έβρου. Τα πρώτα αποτελέσματα της μελέτης αυτής παρουσιάστηκαν την επόμενη χρονιά (2001) στο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης Γεωεπιστημών (EUG) στο Στρασβούργο της Γαλλίας τον Απρίλιο, καθώς επίσης και στο 9ο Διεθνές Γεωλογικό Συνέδριο που οργάνωσε η Ελληνική Γεωλογική Εταιρεία (ΕΓΕ) στην Αθήνα το Σεπτέμβριο.
Την ίδια χρονιά δημοσιεύθηκαν τα τελικά αποτελέσματα για τα διαμάντια της Θράκης, στο υψηλότατης στάθμης διεθνές επιστημονικό περιοδικό “Earth and Planetary Science Letters” (Γήινα και Πλανητικά Επιστημονικά Γράμματα). Τον Απρίλιο του 2003 παρουσιάστηκαν τα πρώτα αποτελέσματα για τα αδαμαντοφόρα πετρώματα της Βουλγαρίας, που αποτελούν συνέχεια των ελληνικών εμφανίσεων, στο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης Γεωεπιστημών (EUG) στη Νίκαια της Γαλλίας.
Η ανακάλυψη διαμαντιών στον ελληνικό χώρο, σύμφωνα με τον κ. Κωστόπουλο, προσέλκυσε προτάσεις επιστημονικής συνεργασίας με φημισμένα ιδρύματα του εξωτερικού, όπως το Ινστιτούτο Χημείας Μαξ Πλανκ του Μάιντς (Mainz) της Γερμανίας, το Ινστιτούτο Γεωεπιστημών της Ρεν (Rennes) της Γαλλίας, καθώς και το Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας (ΕΤΗ) της Ζυρίχης της Ελβετίας. Πρωταρχικό βάρος δόθηκε στον προσδιορισμό της ηλικίας σχηματισμού των ελληνικών διαμαντιών, χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους ραδιενεργών στοιχείων.
Τα πρώτα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν, για μεν τις περιοχές της Χαλκιδικής στο Συνέδριο της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης (AGU) στο Σαν Φρανσίσκο των Η.Π.Α. το Δεκέμβριο του 2001, για δε τις περιοχές της Θράκης στο Διεθνές Συνέδριο Γκόλντσμιτ (Goldschmidt) της Γεωχημικής Εταιρείας της Αμερικής στο Νταβός της Ελβετίας τον Αύγουστο του 2002.
Από τη συνεργασία με τα ανωτέρω ανώτατα ιδρύματα προέκυψαν δύο διδακτορικές διατριβές (2006 & 2008) για τις αδαμαντοφόρες περιοχές της Θράκης, ενώ μία ακόμη διδακτορική διατριβή για τις ίδιες περιοχές βρίσκεται σε εξέλιξη.
Το Φεβρουάριο του 2002, ο κ. Κωστόπουλος, παρουσίασε τα αποτελέσματα των μελετών του για τα διαμάντια της Βόρειας Ελλάδας στην Ημερίδα: “Γεωλογία και Κοινωνία: Η προσφορά της γεωλογικής έρευνας στη Βόρεια Ελλάδα” που διοργανώθηκε στο Κέντρο Ιστορίας Πόλης του Δήμου Θεσσαλονίκης με αφορμή τον εορτασμό για τα 50 χρόνια από την ίδρυση της Ελληνικής Γεωλογικής Εταιρείας. Η ομιλία του είχε τίτλο: “Ιζήματα που βυθίστηκαν 200 χιλιόμετρα μέσα στο μανδύα και ξαναγύρισαν στην επιφάνεια της γης: Μια ιστορία όπως μας τη διηγούνται τα διαμάντια της Βόρειας Ελλάδας”.
Το Δεκέμβριο του 2007 τα αδαμαντοφόρα πετρώματα του ελληνικού χώρου μελετήθηκαν με εξελιγμένες αναλυτικές μεθόδους στο Βαυαρικό Γεωινστιτούτο του Πανεπιστημίου του Μπάιρόιθ της Γερμανίας με οικονομική βοήθεια από το Πλαίσιο Στήριξης 6 της Ε.Ε..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου