Του Γιώργη Γυπάκη
O Π. Ιωακειμήδης, ένας καθηγητής που είχαμε στη σχολή δημοσιογραφίας για τα θέματα της ΕΟΚ, κι ο οποίος ήταν Σύμβουλος του Πρωθυπουργού στον ίδιο τομέα , μας έλεγε «τι νομίζετε πως είναι η ΕΟΚ; Κανένα σπουδαίο κοινωνικό μόρφωμα; Η ΕΟΚ, ξεκίνησε σαν μια Ενωση χωρών που ήθελαν να εξυπηρετήσουν τα κοινά τους συμφέροντα στην παραγωγή και εμπορία του Μπακαλιάρου, του Ανθρακα και του Χάλυβα. Κι αυτό είναι ακόμα η ΕΟΚ. Μια Ενωση του Μπακαλιάρου!». Αυτά τα λόγια τα θυμόμουν πάντα, κάθε φορά που οι Ευρωπαίοι...
εταίροι μας κουνούσαν το δάχτυλο για θέματα οικονομικής διαχείρισης, κάθε φορά που εντεινόταν το ποσοστό συν-διαχείρισης της ζωής και της τσέπης μας από τους Ευρωπαίους πολίτες, της Ενωσης του Μπακαλιάρου. Μπορεί η ΕΟΚ και η μετεξέλιξή της σε Ευρωπαϊκή Ενωση να μας παρείχε μια δημοκρατική ομπρέλα για τη δική μας μετεξέλιξη και κοινωνικό εκσυγχρονισμό την περίοδο της μεταπολίτευσης και μέχρι και τη δεκαετία του ’90, όμως το αντίτιμο ήταν πικρό και ήδη το πληρώνουμε πολύ ακριβά. Αφού πρώτα μας έμαθαν να μη στεκόμαστε στα δικά μας πόδια με τις επιδοτήσεις και τα χρηματοδοτούμενα προγράμματα κι αποκτήσαμε έναν εθισμό στο ευρωπαϊκό χρήμα, κι αφού οι κυβερνώντες μας στάθηκαν ανίκανοι να μας πείσουν ότι το χρήμα αυτό εισρέει στη χώρα μας για να μας βοηθήσει να παράγουμε περισσότερα και καλύτερα προϊόντα, εμείς το χρησιμοποιήσαμε για να παράγουμε λιγότερα προϊόντα και περισσότερες υπηρεσίες. Ετσι φτάσαμε στην πτώχευση. Και κανείς τα τελευταία χρόνια δεν έχει μπει στον κόπο να μας εξηγήσει, γιατί τελικά η Ευρωζώνη ήταν τόσο συμφέρουσα για μας – εκτός της αρχικής νομισματικής προστασίας που νομίζαμε ότι απολαμβάναμε. Και το χειρότερο, ξεχάσαμε, ότι όταν αλλάξαμε νόμισμα και το κόστος ζωής τριπλασιάστηκε (α ρε δραχμούλα), είχαμε σα λαός θέσει την προϋπόθεση να αυξηθούν ανάλογα και οι μισθοί μας. Περιμέναμε λίγα χρόνια – ώσπου το ξεχάσαμε κι αυτό, κι όλο αυτό το διάστημα βλέποντας τους αισχρότερους εργατοπατέρες και συνδικαλιστές να μετατρέπονται σε υπουργούς. Ο Καραμανλής (ο Α’) μας έβαλε στην Ενωση του Μπακαλιάρου πουλώντας μας την αίσθηση ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν». Ο Παπανδρέου (ο Β’) μας έμαθε να τα ζητάμε όλα χωρίς να δίνουμε τίποτα, ο Σημίτης μας πήδηξε βάζοντάς μας στην Ευρωζώνη και μας ξαναπήδηξε χρεώνοντας σε μας και στα εγγόνια μας το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων κι ο Καραμανλής (ο Β’), απλά συνέχισε την καταστροφή, αφαιμάζοντας τη μεσαία τάξη και καίγοντας τη χώρα. Οσο για τον Παπανδρέου το Γ' τον Εντολοδόχο, ολοκλήρωσε την καταστροφή και άφησε να αποκαλυφθεί η συνομωσία. Ολοι, στην ίδια συνομωσία συνομώτες: της Ενωσης του Μπακαλιάρου. Κι από τη στιγμή που αφήσαμε αυτούς που μας έκλεβαν τόσα χρόνια να τη σκαπουλάρουν, δώσαμε το χειρότερο μήνυμα: «Είμαστε λαός κορόιδων. Πηδάτε μας!» Κι έτσι, σήμερα περιμένουμε τον κάθε κωλο-ευρωπαίο (με συγχωρείτε κιόλας) να μας πει πως πρέπει να ζήσουμε με ψωμί κι αλάτι και ξεχνάμε πως εδώ και 30 χρόνια, ζούμε μόνιμα με «μέτρα λιτότητας», είμαστε μόνιμα υπό κατάσταση εξυγίανσης, υπό κατάσταση άγχους, μιζέριας και ανοχής. Εν τέλει, δεν ξέρω γιατί πρέπει να νιώθω ότι απειλούμαι με το ενδεχόμενο να «φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη».Γιατί θεωρείται αρνητικό το να είμαι αντιευρωπαϊστής – εκατομμύρια ευρωπαίοι είναι- και γιατί, τελικά, πρέπει να νιώθω ότι κατά παράδοση ανήκω, ως πολίτης, στην Ενωση του Μπακαλιάρου. Σκασίλα μου. Να υπερασπιστούμε το Σύνταγμα μας, με κάθε τρόπο Του Γιώργη Γυπάκη, Aυτοί που επιδιώκουν την πόλωση, επιθυμούν πραξικοπήματα κι εμφύλιους πολέμους. Θα κάνουν τα πάντα για να επικρατήσει η μειοψηφία τους. Αν σήμερα τρομοκρατούν το λαό με τα μέσα ενημέρωσης προκειμένου να του αλλάξουν γνώμη, αύριο, αν κάνουν κυβέρνηση, θα τον τρομοκρατούν με την ένοπλη βία. Δεν έχουν πια, ούτε αιδώ, ούτε ενδοιασμούς, εκείνοι που κατέστρεψαν τη χώρα. Εμφανίζονται ξανά και ξανά στο πολιτικό προσκήνιο επιχειρώντας να ακυρώσουν τη βούλησή μας. Το αισχρό μέτωπο της δεξιάς φτάνει να συνεργαστεί με την ακροδεξιά και την αποτυχημένη και ύποπτη κόρη Μητσοτάκη στερώντας κάθε λαϊκό έρεισμα, γελοιοποιώντας κάθε έννοια πολιτικού ήθους, προκειμένου να μη χάσει (οριστικά αυτή τη φορά) την εξουσία της και επισείει ακόμα και τον... ξεχασμένο από την εποχή του ψυχρού πολέμου "κομμουνιστικό κίνδυνο" για να στρέψει τον κόσμο μακριά από το βδέλυγμα του...Τσίπρα! Μετά την κατάλυση των βασικότερων άρθρων του Συντάγματος, ακόμα και του συνόλου των άρθρων της χάρτας των δικαιωμάτων του ανθρώπου, το μόνο που τους μένει, είναι να επιβάλλουν τα μνημόνια και τα μέτρα τους με πραξικοπηματικό τρόπο. Δεν είναι τυχαίο το απειλητικό ύφος της Λαγκάρντ -μόνο που δε μας τόπε ξεκάθαρα πώς "ο στόχος μας είναι να σας κάνουμε νιγηρία" - ούτε οι χωρίς καμία ηθική νομιμοποίηση και κατα παράβαση όλων των διεθνών νόμων παρεμβάσεις των ξένων παραγόντων στα προεκλογικά πράγματα. Αυτό που διακυβεύεται φυσικά, δεν είναι το είδος του νομίσματος με το οποίο θα συνεχίσει η καπιταλιστική διεθνής το καταστροφικό έργο της, αλλά το αν θα το συνεχίσει σε μια χώρα ακατοίκητη, σε μία χώρα αποχαυνωμένων γουρουνιών, ή αν θα χρειαστεί να το επιβάλλει με άλλον τρόπο.Η γενοκτονία των Ελλήνων είναι προ των πυλών, έρχεται με ταχείς ρυθμούς την επομένη των εκλογών, αν υποκύψουμε στις πιέσεις της Λαγκάρντ, του Σόιμπλε, του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Η κατοχή θα μοιάζει με ενδιαφέρον παραμύθι μπροστά στην ισοπέδωση που ακολουθεί. Και φυσικά, το κύριο όπλο θα είναι το geuro, δηλαδή το νόμισμα που θα εφευρεθεί ειδικά για τη μετατροπή της Ελλάδας σε οικονομικό προτεκτοράτο. Τα "τρία παιδιά ανα θρανίο" που περιέγραψε η μαύρη σκύλα του ΔΝΤ, θα είναι μέσα στο 2013, μια πραγματικότητα. Οι τακτικοί θάνατοι ηλικιωμένων λόγω πείνας και έλλειψης βασικής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, οι συνεχιζόμενες αυτοκτονίες στην παραγωγικότερη γενιά 40-50άρηδων θα είναι ρουτίνα, η εξάπλωση των ναρκωτικών, της εγκληματικότητας, των μεταδοτικών ασθενειών, η αύξηση της παιδικής θνησιμότητας, η γιγάντωση της εργασιακής εκμετάλευσης, ο εκτροχιασμός κάθε είδους κρατικής καταστολής, είναι εικόνες μιας κόλασης, όχι και τόσο μακρινής πια. Το μόνο που μας μένει είναι να υπερασπιστούμε το Σύνταγμα και τα δικαιώματά μας, με κάθε τρόπο. Φυσικά και η μόνη λύση -αρχική λύση- για την Ελλάδα είναι η επιστροφή στο εθνικό της νόμισμα, με τη χάραξη παράλληλων εθνικών πολιτικών προστασίας της οικονομίας και του υγιούς ανταγωνισμού, ανασυγκρότησης του κράτους αλλά και της κοινωνίας. Με κρατικοποίηση των τραπεζών. Με επανεθνικοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων. Με θέσπιση νέων όρων λειτουργίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Με εξασφαλισμένη την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, με την εξασφαλιση των βασικότερων αγαθών επιβίωσης - φτηνή ενέργεια, νερό και διατροφική επάρκεια, να προέχουν, μέσα σε δύο με τρία χρόνια, παρά τους ισχυρούς κλυδωνισμούς και τις δυσκολίες, η Ελλάδα μας, θα επιστρέψει στο βιοτικό επίπεδο που της αξίζει. RESTART Του Γιώργου Γυπάκη Μην τους πιστεύετε. Το διακύβευμα των εκλογών δεν είναι η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας μας. Είναι το χτίσιμο μιας καινούργιας πατρίδας. Είναι το ξεκίνημα μιας νέας Ελλάδας από τις στάχτες της παλιάς. Είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία μας, να κάνουμε restart. Δεν αρκεί να ακυρώσουμε τα μνημόνια και να χαράξουμε μια νέα εθνική πολιτική στην οικονομία, τα εργασιακά, το ασφαλιστικό, το μεταναστευτικό, το ενεργειακό, τις διεθνείς σχέσεις μας. Γιατί η αλλοτρίωση των ιστορικών συνθηκών που δημιουργησαν τη στρεβλή Ελλάδα, αυτή που δεν επιθυμούμε να ανακτήσουμε, είναι πολύ βαθειά και θα χρειαστούν γιγάντιες κοινωνικές μάχες για να τις αλλάξουμε. Επιπλέον, η εισχώρηση των πιο σκοτεινών δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με ριζοσπαστικές αλλαγές. Οι διατροφικοί κώδικες, τα θεσμικά πλαίσια ελέγχου των υδατικών πόρων, οι βιομηχανοποίηση των ΑΠΕ, η κουλτούρα της νεοφιλελευθεροποίησης μέσα από την ιδιωτικοποίηση αγαθών και υπηρεσιών, θα πρέπει να ανατραπούν το σύντομότερο, πριν προλάβουν να αποκτήσουν ρίζες ηθικές και νομικές. Και δεν αρκεί, να αποκαταστήσουμε τα δημόσια αγαθά της παιδείας και της υγείας, ούτε να μεταρυθμίσουμε τις βασικές κρατικές δομές με τρόπο που να υπηρετούν ξανά τον πολίτη και όχι το πολιτικό σύστημα. Γιατί τίποτα από αυτά δεν μπορούν να γίνουν χωρίς τη συμμετοχή των ίδιων των πολιτών, μια συμμετοχή που θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί ως υποχρέωση του πολίτη προς το κοινό συμφέρον. Σε θεσμική και όχι εθελοντική βαση, μέσα κυρίως από την κατάργηση ή τον επανασχεδιασμό του Καλλικράτη, στη βάση όχι ενός συγκεντρωτικού μοντέλου, αλλά ενός μοντέλου που θα στηρίζεται κυρίως στα συνοικιακά συμβούλια ή τις τοπικές συνελεύσεις. Πρέπει να συμμετέχουμε σε κάτι ευρύτερο, σε μια συνολική αναμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας. Πρέπει να επανακαθορίσουμε βασικές έννοιες, όπως η Δημοκρατία και να τις κοινωνήσουμε στις νεότερες γενιές. Να αναδημιουργήσουμε πολιτιστικά πρότυπα. Να μορφώσουμε την κοινή γνώμη ως δέκτη πληροφόρησης. Αν για να ξεκινήσουν όλ' αυτά, χρειάζεται να στηρίξουμε το ΣΥΡΙΖΑ, ή έστω, ένα (απαραίτητο) αντιμνημονιακό δίπολο ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ας το κάνουμε. Αρκεί να μην ξεχνάμε, ότι ο αγώνας που έδωσε την αντιμνημονιακή νίκη στις εκλογές ήταν ο υπερκομματικός. Η νίκη των αντιμνημονιακών δυνάμεων στις εκλογές της 6ης Μάη, είναι ξεκάθαρο, πώς ανήκει σε όλους μας.Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ δεν ωφείλεται μόνο στον αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στον κοινό αγώνα των αντιμνημονιακών δυνάμεων, που κατάφεραν παρά τις αντίξοες συνθήκες (χωρίς μέσα ενημέρωσης και χωρίς λεφτά) να μεταστρέψουν την κοινή γνώμη - ώστε να εκφραστεί στις εκλογές αντιμνημονιακά καταμερίζοντας αναλογικά την ψήφο της. Τη σαφή εντολή λοιπόν, ορθά τη διαχειρίστηκε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κανένα από τα κόμματα του αντιμνημονιακού μπλόκ δεν διαχειρίστηκε σωστά το "μήνυμα" ενότητας που τους έστειλε ο κόσμος. Η ευκαιρία της επόμενης αναμέτρησης είναι ιστορική, γιατί μας δίνει τη δυνατότητα να παλέψουμε ενωμένοι για μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Τώρα που μας δίνεται αυτή η ευκαιρία, ας την αδράξουμε, ας δουλέψουμε στην κοινωνία πιο πολύ από ποτέ, τώρα, που έχουμε τον αέρα των "νικητών", τώρα που όλα κρίνονται από το αν θα βεβαιώσουμε την ορθότητα της λαϊκής βούλησης. Τώρα πρέπει να γιγαντώσουμε την εξέγερση. Τώρα πρέπει να τα δώσουμε όλα, οσο κουρασμένοι κι αν είμαστε. Τώρα πρέπει, να ξαναρχίσουμε δουλειά, μέσα στις τοπικές συνελεύσεις, τα συσσίτια, τα μέτωπα ενάντια στα χαράτσια και όσες άλλες πρωτοβουλίες ξεκίνησαν από τους αγανακτισμένους των πλατειών πέρυσι το καλοκαίρι. Ας ξαναβάλουμε μπροστά τη μηχανή του αγώνα. Ηρθε η ώρα για το μεγάλο restart.
O Π. Ιωακειμήδης, ένας καθηγητής που είχαμε στη σχολή δημοσιογραφίας για τα θέματα της ΕΟΚ, κι ο οποίος ήταν Σύμβουλος του Πρωθυπουργού στον ίδιο τομέα , μας έλεγε «τι νομίζετε πως είναι η ΕΟΚ; Κανένα σπουδαίο κοινωνικό μόρφωμα; Η ΕΟΚ, ξεκίνησε σαν μια Ενωση χωρών που ήθελαν να εξυπηρετήσουν τα κοινά τους συμφέροντα στην παραγωγή και εμπορία του Μπακαλιάρου, του Ανθρακα και του Χάλυβα. Κι αυτό είναι ακόμα η ΕΟΚ. Μια Ενωση του Μπακαλιάρου!». Αυτά τα λόγια τα θυμόμουν πάντα, κάθε φορά που οι Ευρωπαίοι...
εταίροι μας κουνούσαν το δάχτυλο για θέματα οικονομικής διαχείρισης, κάθε φορά που εντεινόταν το ποσοστό συν-διαχείρισης της ζωής και της τσέπης μας από τους Ευρωπαίους πολίτες, της Ενωσης του Μπακαλιάρου. Μπορεί η ΕΟΚ και η μετεξέλιξή της σε Ευρωπαϊκή Ενωση να μας παρείχε μια δημοκρατική ομπρέλα για τη δική μας μετεξέλιξη και κοινωνικό εκσυγχρονισμό την περίοδο της μεταπολίτευσης και μέχρι και τη δεκαετία του ’90, όμως το αντίτιμο ήταν πικρό και ήδη το πληρώνουμε πολύ ακριβά. Αφού πρώτα μας έμαθαν να μη στεκόμαστε στα δικά μας πόδια με τις επιδοτήσεις και τα χρηματοδοτούμενα προγράμματα κι αποκτήσαμε έναν εθισμό στο ευρωπαϊκό χρήμα, κι αφού οι κυβερνώντες μας στάθηκαν ανίκανοι να μας πείσουν ότι το χρήμα αυτό εισρέει στη χώρα μας για να μας βοηθήσει να παράγουμε περισσότερα και καλύτερα προϊόντα, εμείς το χρησιμοποιήσαμε για να παράγουμε λιγότερα προϊόντα και περισσότερες υπηρεσίες. Ετσι φτάσαμε στην πτώχευση. Και κανείς τα τελευταία χρόνια δεν έχει μπει στον κόπο να μας εξηγήσει, γιατί τελικά η Ευρωζώνη ήταν τόσο συμφέρουσα για μας – εκτός της αρχικής νομισματικής προστασίας που νομίζαμε ότι απολαμβάναμε. Και το χειρότερο, ξεχάσαμε, ότι όταν αλλάξαμε νόμισμα και το κόστος ζωής τριπλασιάστηκε (α ρε δραχμούλα), είχαμε σα λαός θέσει την προϋπόθεση να αυξηθούν ανάλογα και οι μισθοί μας. Περιμέναμε λίγα χρόνια – ώσπου το ξεχάσαμε κι αυτό, κι όλο αυτό το διάστημα βλέποντας τους αισχρότερους εργατοπατέρες και συνδικαλιστές να μετατρέπονται σε υπουργούς. Ο Καραμανλής (ο Α’) μας έβαλε στην Ενωση του Μπακαλιάρου πουλώντας μας την αίσθηση ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν». Ο Παπανδρέου (ο Β’) μας έμαθε να τα ζητάμε όλα χωρίς να δίνουμε τίποτα, ο Σημίτης μας πήδηξε βάζοντάς μας στην Ευρωζώνη και μας ξαναπήδηξε χρεώνοντας σε μας και στα εγγόνια μας το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων κι ο Καραμανλής (ο Β’), απλά συνέχισε την καταστροφή, αφαιμάζοντας τη μεσαία τάξη και καίγοντας τη χώρα. Οσο για τον Παπανδρέου το Γ' τον Εντολοδόχο, ολοκλήρωσε την καταστροφή και άφησε να αποκαλυφθεί η συνομωσία. Ολοι, στην ίδια συνομωσία συνομώτες: της Ενωσης του Μπακαλιάρου. Κι από τη στιγμή που αφήσαμε αυτούς που μας έκλεβαν τόσα χρόνια να τη σκαπουλάρουν, δώσαμε το χειρότερο μήνυμα: «Είμαστε λαός κορόιδων. Πηδάτε μας!» Κι έτσι, σήμερα περιμένουμε τον κάθε κωλο-ευρωπαίο (με συγχωρείτε κιόλας) να μας πει πως πρέπει να ζήσουμε με ψωμί κι αλάτι και ξεχνάμε πως εδώ και 30 χρόνια, ζούμε μόνιμα με «μέτρα λιτότητας», είμαστε μόνιμα υπό κατάσταση εξυγίανσης, υπό κατάσταση άγχους, μιζέριας και ανοχής. Εν τέλει, δεν ξέρω γιατί πρέπει να νιώθω ότι απειλούμαι με το ενδεχόμενο να «φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη».Γιατί θεωρείται αρνητικό το να είμαι αντιευρωπαϊστής – εκατομμύρια ευρωπαίοι είναι- και γιατί, τελικά, πρέπει να νιώθω ότι κατά παράδοση ανήκω, ως πολίτης, στην Ενωση του Μπακαλιάρου. Σκασίλα μου. Να υπερασπιστούμε το Σύνταγμα μας, με κάθε τρόπο Του Γιώργη Γυπάκη, Aυτοί που επιδιώκουν την πόλωση, επιθυμούν πραξικοπήματα κι εμφύλιους πολέμους. Θα κάνουν τα πάντα για να επικρατήσει η μειοψηφία τους. Αν σήμερα τρομοκρατούν το λαό με τα μέσα ενημέρωσης προκειμένου να του αλλάξουν γνώμη, αύριο, αν κάνουν κυβέρνηση, θα τον τρομοκρατούν με την ένοπλη βία. Δεν έχουν πια, ούτε αιδώ, ούτε ενδοιασμούς, εκείνοι που κατέστρεψαν τη χώρα. Εμφανίζονται ξανά και ξανά στο πολιτικό προσκήνιο επιχειρώντας να ακυρώσουν τη βούλησή μας. Το αισχρό μέτωπο της δεξιάς φτάνει να συνεργαστεί με την ακροδεξιά και την αποτυχημένη και ύποπτη κόρη Μητσοτάκη στερώντας κάθε λαϊκό έρεισμα, γελοιοποιώντας κάθε έννοια πολιτικού ήθους, προκειμένου να μη χάσει (οριστικά αυτή τη φορά) την εξουσία της και επισείει ακόμα και τον... ξεχασμένο από την εποχή του ψυχρού πολέμου "κομμουνιστικό κίνδυνο" για να στρέψει τον κόσμο μακριά από το βδέλυγμα του...Τσίπρα! Μετά την κατάλυση των βασικότερων άρθρων του Συντάγματος, ακόμα και του συνόλου των άρθρων της χάρτας των δικαιωμάτων του ανθρώπου, το μόνο που τους μένει, είναι να επιβάλλουν τα μνημόνια και τα μέτρα τους με πραξικοπηματικό τρόπο. Δεν είναι τυχαίο το απειλητικό ύφος της Λαγκάρντ -μόνο που δε μας τόπε ξεκάθαρα πώς "ο στόχος μας είναι να σας κάνουμε νιγηρία" - ούτε οι χωρίς καμία ηθική νομιμοποίηση και κατα παράβαση όλων των διεθνών νόμων παρεμβάσεις των ξένων παραγόντων στα προεκλογικά πράγματα. Αυτό που διακυβεύεται φυσικά, δεν είναι το είδος του νομίσματος με το οποίο θα συνεχίσει η καπιταλιστική διεθνής το καταστροφικό έργο της, αλλά το αν θα το συνεχίσει σε μια χώρα ακατοίκητη, σε μία χώρα αποχαυνωμένων γουρουνιών, ή αν θα χρειαστεί να το επιβάλλει με άλλον τρόπο.Η γενοκτονία των Ελλήνων είναι προ των πυλών, έρχεται με ταχείς ρυθμούς την επομένη των εκλογών, αν υποκύψουμε στις πιέσεις της Λαγκάρντ, του Σόιμπλε, του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Η κατοχή θα μοιάζει με ενδιαφέρον παραμύθι μπροστά στην ισοπέδωση που ακολουθεί. Και φυσικά, το κύριο όπλο θα είναι το geuro, δηλαδή το νόμισμα που θα εφευρεθεί ειδικά για τη μετατροπή της Ελλάδας σε οικονομικό προτεκτοράτο. Τα "τρία παιδιά ανα θρανίο" που περιέγραψε η μαύρη σκύλα του ΔΝΤ, θα είναι μέσα στο 2013, μια πραγματικότητα. Οι τακτικοί θάνατοι ηλικιωμένων λόγω πείνας και έλλειψης βασικής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, οι συνεχιζόμενες αυτοκτονίες στην παραγωγικότερη γενιά 40-50άρηδων θα είναι ρουτίνα, η εξάπλωση των ναρκωτικών, της εγκληματικότητας, των μεταδοτικών ασθενειών, η αύξηση της παιδικής θνησιμότητας, η γιγάντωση της εργασιακής εκμετάλευσης, ο εκτροχιασμός κάθε είδους κρατικής καταστολής, είναι εικόνες μιας κόλασης, όχι και τόσο μακρινής πια. Το μόνο που μας μένει είναι να υπερασπιστούμε το Σύνταγμα και τα δικαιώματά μας, με κάθε τρόπο. Φυσικά και η μόνη λύση -αρχική λύση- για την Ελλάδα είναι η επιστροφή στο εθνικό της νόμισμα, με τη χάραξη παράλληλων εθνικών πολιτικών προστασίας της οικονομίας και του υγιούς ανταγωνισμού, ανασυγκρότησης του κράτους αλλά και της κοινωνίας. Με κρατικοποίηση των τραπεζών. Με επανεθνικοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων. Με θέσπιση νέων όρων λειτουργίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Με εξασφαλισμένη την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, με την εξασφαλιση των βασικότερων αγαθών επιβίωσης - φτηνή ενέργεια, νερό και διατροφική επάρκεια, να προέχουν, μέσα σε δύο με τρία χρόνια, παρά τους ισχυρούς κλυδωνισμούς και τις δυσκολίες, η Ελλάδα μας, θα επιστρέψει στο βιοτικό επίπεδο που της αξίζει. RESTART Του Γιώργου Γυπάκη Μην τους πιστεύετε. Το διακύβευμα των εκλογών δεν είναι η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας μας. Είναι το χτίσιμο μιας καινούργιας πατρίδας. Είναι το ξεκίνημα μιας νέας Ελλάδας από τις στάχτες της παλιάς. Είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία μας, να κάνουμε restart. Δεν αρκεί να ακυρώσουμε τα μνημόνια και να χαράξουμε μια νέα εθνική πολιτική στην οικονομία, τα εργασιακά, το ασφαλιστικό, το μεταναστευτικό, το ενεργειακό, τις διεθνείς σχέσεις μας. Γιατί η αλλοτρίωση των ιστορικών συνθηκών που δημιουργησαν τη στρεβλή Ελλάδα, αυτή που δεν επιθυμούμε να ανακτήσουμε, είναι πολύ βαθειά και θα χρειαστούν γιγάντιες κοινωνικές μάχες για να τις αλλάξουμε. Επιπλέον, η εισχώρηση των πιο σκοτεινών δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με ριζοσπαστικές αλλαγές. Οι διατροφικοί κώδικες, τα θεσμικά πλαίσια ελέγχου των υδατικών πόρων, οι βιομηχανοποίηση των ΑΠΕ, η κουλτούρα της νεοφιλελευθεροποίησης μέσα από την ιδιωτικοποίηση αγαθών και υπηρεσιών, θα πρέπει να ανατραπούν το σύντομότερο, πριν προλάβουν να αποκτήσουν ρίζες ηθικές και νομικές. Και δεν αρκεί, να αποκαταστήσουμε τα δημόσια αγαθά της παιδείας και της υγείας, ούτε να μεταρυθμίσουμε τις βασικές κρατικές δομές με τρόπο που να υπηρετούν ξανά τον πολίτη και όχι το πολιτικό σύστημα. Γιατί τίποτα από αυτά δεν μπορούν να γίνουν χωρίς τη συμμετοχή των ίδιων των πολιτών, μια συμμετοχή που θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί ως υποχρέωση του πολίτη προς το κοινό συμφέρον. Σε θεσμική και όχι εθελοντική βαση, μέσα κυρίως από την κατάργηση ή τον επανασχεδιασμό του Καλλικράτη, στη βάση όχι ενός συγκεντρωτικού μοντέλου, αλλά ενός μοντέλου που θα στηρίζεται κυρίως στα συνοικιακά συμβούλια ή τις τοπικές συνελεύσεις. Πρέπει να συμμετέχουμε σε κάτι ευρύτερο, σε μια συνολική αναμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας. Πρέπει να επανακαθορίσουμε βασικές έννοιες, όπως η Δημοκρατία και να τις κοινωνήσουμε στις νεότερες γενιές. Να αναδημιουργήσουμε πολιτιστικά πρότυπα. Να μορφώσουμε την κοινή γνώμη ως δέκτη πληροφόρησης. Αν για να ξεκινήσουν όλ' αυτά, χρειάζεται να στηρίξουμε το ΣΥΡΙΖΑ, ή έστω, ένα (απαραίτητο) αντιμνημονιακό δίπολο ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ας το κάνουμε. Αρκεί να μην ξεχνάμε, ότι ο αγώνας που έδωσε την αντιμνημονιακή νίκη στις εκλογές ήταν ο υπερκομματικός. Η νίκη των αντιμνημονιακών δυνάμεων στις εκλογές της 6ης Μάη, είναι ξεκάθαρο, πώς ανήκει σε όλους μας.Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ δεν ωφείλεται μόνο στον αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στον κοινό αγώνα των αντιμνημονιακών δυνάμεων, που κατάφεραν παρά τις αντίξοες συνθήκες (χωρίς μέσα ενημέρωσης και χωρίς λεφτά) να μεταστρέψουν την κοινή γνώμη - ώστε να εκφραστεί στις εκλογές αντιμνημονιακά καταμερίζοντας αναλογικά την ψήφο της. Τη σαφή εντολή λοιπόν, ορθά τη διαχειρίστηκε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κανένα από τα κόμματα του αντιμνημονιακού μπλόκ δεν διαχειρίστηκε σωστά το "μήνυμα" ενότητας που τους έστειλε ο κόσμος. Η ευκαιρία της επόμενης αναμέτρησης είναι ιστορική, γιατί μας δίνει τη δυνατότητα να παλέψουμε ενωμένοι για μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Τώρα που μας δίνεται αυτή η ευκαιρία, ας την αδράξουμε, ας δουλέψουμε στην κοινωνία πιο πολύ από ποτέ, τώρα, που έχουμε τον αέρα των "νικητών", τώρα που όλα κρίνονται από το αν θα βεβαιώσουμε την ορθότητα της λαϊκής βούλησης. Τώρα πρέπει να γιγαντώσουμε την εξέγερση. Τώρα πρέπει να τα δώσουμε όλα, οσο κουρασμένοι κι αν είμαστε. Τώρα πρέπει, να ξαναρχίσουμε δουλειά, μέσα στις τοπικές συνελεύσεις, τα συσσίτια, τα μέτωπα ενάντια στα χαράτσια και όσες άλλες πρωτοβουλίες ξεκίνησαν από τους αγανακτισμένους των πλατειών πέρυσι το καλοκαίρι. Ας ξαναβάλουμε μπροστά τη μηχανή του αγώνα. Ηρθε η ώρα για το μεγάλο restart.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου