Ο εφιάλτης είναι εδώ. Και δεν εξαντλείται στο πλιάτσικο του μισθού, του μεροκάματου και της σύνταξης που ξέραμε παραδοσιακά. Ο εφιάλτης αγγίζει πλέον το μυαλό των ανθρώπων...
. Την ταυτότητά τους, την ψυχή τους, τη συνείδησή τους, τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους. Τα τρόφιμα που ταΐζουν τα παιδιά τους. Τον βομβαρδισμένο με...χημικά αέρα που αναπνέουμε. Την προσωπική και εθνική μας αξιοπρέπεια Γράφει ο Κ. Κυριακόπουλος Μια ανάσα μας χωρίζει πλέον από τις πολυσυζητημένες εθνικές εκλογές. Αυτό που δε θα μας λείψει την επόμενη μέρα, προφανώς θα είναι μια κυβέρνηση που θα κληθεί - τυπικά τουλάχιστον - να διαχειριστεί την πολιτική καθημερινότητα κατά τα ειωθότα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ακόμη και μέσα από τις συμπληγάδες των επαναληπτικών εκλογών, οι προσκυνημένοι στα σχέδια της παγκόσμιας διακυβέρνησης, θα βρουν τον τρόπο να αναδείξουν την εκτελεστική ομάδα των αχυρανθρώπων τους, για να επιτελέσει το ρόλο που θα τις ανατεθεί. Όχι γιατί η συμμορία των προσκυνημένων είναι ισχυρότερη αναφορικά με την κοινωνική της αποδοχή ή ανοχή. Αλλά γιατί – δυστυχώς για την κοινωνία μας – όλοι οι υπόλοιποι επέλεξαν να διαλέξουν αποσπασματικά συνθήματα για να γαντζωθούν από αυτά, και να οικοδομήσουν την ετεροκαθοριζόμενη πολιτική τους ταυτότητα, και δε στοχοποίησαν – ως όφειλαν - συγκεκριμένες πολιτικές προκειμένου να οργανώσουν την πάλη για την ανατροπή τους… ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ… Τα βασικά προβλήματα που δε συνέβαλαν στη δημιουργία και στην ανάδειξη μιας πολιτικής δύναμης πραγματικά νέου τύπου είναι δυό… Το πρώτο είναι ο ασυνείδητος εγκλωβισμός όλων (παλιών αλλά και νεώτερων επίδοξων της πολιτικής) σ ένα παιχνίδι με κανόνες που κανείς δεν τροποποίησε, και που παρέμειναν αναλλοίωτοι στην πορεία του χρόνου. Πρόκειται για κανόνες που έχουν παγιωθεί σ ένα σύστημα που δεκαετίες ολόκληρες μερίμνησε ώστε να μετατρέψει σε κλισέ τη ζωή μας. Αλλά και για ένα καθεστώς που ουσιαστικά εδραιώθηκε και στη βάση παγιωμένων ιδεολογημάτων, που δεν επέτρεψαν σε κανέναν να τολμήσει να ξεβολευτεί από τις αγαπημένες του συνήθειες. Ο καθένας κάνει αυτό που ξέρει και προσπαθεί να το κάνει με τον τρόπο που τον έπεισαν ότι μπορεί. Το δεύτερο είναι το σοβαρό έλλειμμα νηφαλιότητας στο στάθμισμα των πραγματικών δεδομένων που συνθέτουν τη σύγχρονη ζωή. Η κυρίαρχη αντίθεση σαφώς ήταν και παραμένει διαχρονικά η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Αλλά ένα πλέγμα επικαιροποιημένων εθνικών και διεθνικών θεσμών, γεωστρατηγικών προτεραιοτήτων, και πλανητικών σχεδιασμών από τα κέντρα της πραγματικής ισχύος, το οποίο πλέον δεν δικαιούται κανείς να προσπερνά αβλεπεί, έρχεται να περιπλέξει με τρόπο δραματικό, και το πρόβλημα αλλά κυρίως την κατεύθυνση της λύσης αυτού του προβλήματος. Και ο λόγος είναι απλός… Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ… Οι χορογράφοι ξέρουν καλά τι και πως το οργανώνουν, τι επιδιώκουν και στη βάση ποιάς σχεδιασμένης στρατηγικής το υπηρετούν. Οι φύση και θέση αντίπαλοι αυτής της χορογραφίας όμως, αναζητούν αυτοσχεδιάζοντας τη λύση στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, αφού δεν τολμούν να δουν κατάματα τα πραγματικά δραματικά στοιχεία που συνθέτουν τη νέα εποχή. Στη βάση αυτής ακριβώς της διαπίστωσης συμπυκνώνεται και το πολιτικό πρόβλημα της χώρας μας. Από τη μία οι παραδοσιακές δυνάμεις του δικομματισμού, χρησιμοποιούνται απλώς ως βολικά ανδρείκελα στην εξυπηρέτηση «υψηλών» επιδιώξεων των οποίων κατά κανόνα δεν αντιλαμβάνονται, ούτε τον πραγματικό χαρακτήρα ούτε το εύρος των στοχευμένων πολιτικών. Αρκούνται – γιατί έτσι έμαθαν – σε βολικά γι αυτές αντισταθμίσματα μίζας, ρεμούλας και νομής της διαχειριστικής εξουσίας για να είναι απλώς πειθήνιοι. Στο ενδιάμεσο τα κάθε λογής παρακλάδια και πολιτικοί κλώνοι τους, που χαλβαδιάζουν τη «θέση του χαλίφη» - σε μια εποχή που …φτουρούν οι υποψήφιοι χαλίφηδες – και γι αυτό το λόγο είναι καταδικασμένοι να παραδέρνουν σε μια εντός και επί τα αυτά πολιτική φιλολογία. Και στον αντίποδα το ΚΚΕ, που αρκείται στην ευλαβική επαναληψιμότητα συνθημάτων και διακηρύξεων, αλλά που στην ουσία αυτοεγκλωβίζεται σ αυτά, συνθλίβει στη ματαιοδοξία τα πραγματικά περιθώρια της πολιτικής του δράσης, λειτουργεί ως αποτελεσματικό αποκούμπι αλλά όλο και λιγότερο μπορεί να παίξει το ρόλο του πραγματικού εμπνευστή, και πρακτικά εξαντλεί το ρόλο του ως το «κακό παιδί» ενός συστήματος, που κατά τα λοιπά αυτό το σύστημα, λειτουργεί, αποφασίζει, σφραγίζει τη ζωή μας με τις αποφάσεις του, οδηγεί την κοινωνία στα τάρταρα, αλλά επί της ουσίας δεν αισθάνεται τίποτε και με κανέναν τρόπο να το απειλεί. Το να διακηρύσσει λοιπόν το ΚΚΕ ότι κανείς δε θα το βάλει στο χέρι, είναι θεμιτό ως διακήρυξη. Το να σκεφτεί όμως σοβαρά μήπως αυτό που το βάζει στο χέρι είναι ό ίδιος του ο εαυτός, η πολιτική ατολμία του και ενδεχομένως και η φοβική του στάση απέναντι στις προκλήσεις της ιστορίας, είναι μάλλον ένας προβληματισμός που εκ των πραγμάτων αργά ή γρήγορα δε θα αποφύγει να τον κάνει. Να λοιπόν γιατί παρά τον ορυμαγδό κομμάτων, ηγετίσκων, και πολιτικών σχηματισμών, το σύστημα απλώς χαμογελά με τα τερτίπια των ανθρώπων. Γιατί την αναβαθμισμένη του στρατηγική κανείς από δαύτους δε την αντιλαμβάνεται. Και όταν δεν αντιλαμβάνεσαι τη στρατηγική του αντιπάλου σου, τους φορείς και τα κανάλια της προώθησής της, τότε με τα άσφαιρα πυρά σου είναι παντελώς αδύνατο να την αγγίξεις, πολύ δε περισσότερο να την απειλήσεις αποτελεσματικά. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ… Ο σπόρος της οργής κάρπισε στην Ελλάδα. Μαζί μ αυτόν καθημερινά αποκαλύπτεται και το αδίστακτο πρόσωπο της εφιαλτικής χορογραφίας που στήνεται σε βάρος των λαών. Πρόκειται για μια χορογραφία που δεν εξαντλείται στο πλιάτσικο του μισθού, του μεροκάματου και της σύνταξης που ξέραμε παραδοσιακά. Ο εφιάλτης πλέον αγγίζει το μυαλό των ανθρώπων. Την ταυτότητά τους, την ψυχή τους, τη συνείδησή τους, τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους. Τα τρόφιμα που ταΐζουν τα παιδιά τους. Τον βομβαρδισμένο με χημικά αέρα που αναπνέουμε. Την προσωπική και εθνική τους αξιοπρέπεια. Αλλά και στο οικονομικό πεδίο, το κυρίαρχο πρόβλημα πλέον δεν είναι η συγκέντρωση του χρήματος αλλά ο απόλυτος έλεγχός του. Δεκάρα τσακιστή δε δίνουν για τον χάρτινο πλούτο με τον οποίο δανείζουν για να χαλιναγωγούν τους λαούς. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να βάλουν στο χέρι τον πραγματικό πλούτο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τον χάρτινο πλούτο τον κόβουν οι μηχανές τους και όταν κρίνουν πως χρειάζονται το «προϊόν» θα τις βάλουν μπροστά και θα τον παράγουν. Τον πραγματικό πλούτο, δε τον κόβουν οι μηχανές. Τον κλέβουν από τις κατακτημένες πατρίδες. Και δυστυχώς η πατρίδα μας, είναι στο επίκεντρο αυτού του μεγάλου πλιάτσικου που όλα δείχνουν πως αυτό το πλιάτσικο, θα είναι και αιματοβαμμένο. ΕΞΕΓΕΡΣΗ… Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ. Πέρα λοιπόν και ανεξάρτητα από τη δομή του πολιτικού χάρτη την επόμενη μέρα των εκλογών, αυτό που έχει σημασία είναι να συνειδητοποιήσουμε επαρκώς δυο θεμελιακά ποιοτικά χαρακτηριστικά τους. Το πρώτο είναι η διαφαινόμενη γενικευμένη αποστροφή στα πολιτικά ανδρείκελα της μεταπολίτευσης, που σε συνδυασμό με την πολύ υπολογίσιμη και υπερσυσσωρευμένη οργή στην Ελληνική κοινωνία, συνιστούν ένα μείγμα εκρηκτικό που στην κορύφωσή του θα έχει απρόβλεπτες προεκτάσεις. Το δεύτερο είναι η απουσία συγκροτημένης και πραγματικά εναλλακτικής πολιτικής δύναμης ικανής να μετατρέψει την οργή σε εξεγερσιακή δράση, με στόχο και την πραγματική ανατροπή και κυρίως τη στοχευμένη οικοδόμηση μιας διαφορετικής Ελλάδας. Μιλάμε για την ανάγκη ύπαρξης μιας πολιτικής δύναμης, που δε θα διστάσει να οργανώσει την αποφασιστική σύγκρουση της κοινωνίας με το καθεστώς της πολυπλόκαμης καταδυνάστευσης, σε όλα τα επίπεδα και μέχρι την τελική νίκη. Μιλάμε για την ανάγκη της καθολικής εξέγερσης, που θα τσακίσει και θα ακυρώσει στην πράξη το εφιαλτικό σχέδιο της παγκόσμιας διακυβέρνησης, τροφοδοτώντας με ανυπέρβλητη δύναμη το ντόμινο των λαών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μιλάμε για την ανάγκη μιας καθολικής ανατροπής που… - Σε εθνικό επίπεδο θα θεμελιώσει την ύπαρξη μιας πραγματικά εθνικά ανεξάρτητης, κυρίαρχης και ελεύθερης πατρίδας… - Σε οικονομικό επίπεδο θα επιβάλει θεσμικά και ουσιαστικά λαϊκή εξουσία, και στη βάση αυτής της εξέλιξης θα δρομολογήσει όχι μόνο τις πολιτικές των πραγματικών εθνικοποιήσεων, αλλά και το σύνολο μιας πραγματικά αναπτυξιακής πολιτικής σε όλα τα επίπεδα. - Σε κοινωνικό επίπεδο θα θεσμοθετήσει με τρόπο που θα καθιστά πραγματικά ανεπίστρεπτη, την πραγματική λαϊκή κυριαρχία. Οτιδήποτε άλλο πλην αυτού, η ιστορία απέδειξε ότι είναι ημίμετρο που αργά η γρήγορα σφίγγει απειλητικά τη θηλειά στο λαιμό του εξαπατημένου πολίτη. Οτιδήποτε άλλο πλην αυτού, δε συνιστά ουσιαστική αλλαγή στα πολιτικά πράγματα του τόπου, αλλά εξασφαλίζει πεδίον δόξης λαμπρόν για κάθε λογής απατεώνα της πολιτικής και κάθε λογής επικίνδυνο πολιτικό καιροσκόπο. Σε οτιδήποτε άλλο πλην αυτού, διέπρεψαν… η πολιτική ατιμωρησία, το ντροπιαστικό εθνικό ξεπούλημα, το διαπλεκόμενο υπερεθνικό αλισβερίσι που στο όνομα ψευδεπίγραφων δήθεν ευρωπαϊκών και λοιπών προσανατολισμών νομιμοποίησε Μάαστριχτ, Λισαβόνες, Δουβλίνα και δεκάδες άλλες συμφωνίες αντεθνικής υποταγής. Σε οτιδήποτε άλλο πλην αυτού, ευδοκίμησαν… κάθε λογής νομισματικά παιχνίδια, εμπορικές συμφωνίες προκλητικού αφελληνισμού, «κοινωνικές» πολιτικές εθνικής και πολιτισμικής αποσάθρωσης, θεσμικά πλαίσια που αλυσόδεσαν λαούς και αξιοπρέπειες. Σε οτιδήποτε άλλο πλην αυτού, μεγαλούργησαν… η πολιτική σαπίλα, η αγροτική αποδόμηση και η πλήρης αποβιομηχάνιση της χώρας, το ξεπούλημα επιχειρήσεων εθνικής σημασίας και ο πλήρης αφελληνισμός τους. Σε οτιδήποτε άλλο πλην αυτού, στηρίχτηκαν… ο νομικός «πολιτισμός» των εγκληματικών παραγραφών, η ασυδοσία της τραπεζικής δικτατορίας, οι πολιτικές της ληστρικής «κίνησης κεφαλαίων», η νομιμοποιημένη αναζήτηση των φορολογικών παραδείσων, η αποεθνικοποίηση της ναυτιλίας. Σε οτιδήποτε άλλο πλην αυτού, συντηρήθηκαν… οι λογικές της συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο, του διαμελισμού των Βαλκανίων, του στρογγυλοθρονιάσματος Νατοϊκών τουρκοσυμμάχων στην Ελληνική επικράτεια. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος… Αυτό λοιπόν το φαμφαρόνικο ψευδομεγαλείο που οι θιασώτες του επικαλούνται ως άλλοθι ανομιών και ως γκλαμουράτο οικοδόμημα που πρέπει να παραμείνει ιερό και απαραβίαστο, έφερε στην Ελλάδα του 2012 πείνα, δυστυχία, απόγνωση, απελπισία γενικευμένη, ασιτία στα παιδιά μας, πάνω από δυο χιλιάδες δολοφονημένους συμπολίτες μας. Αυτό το γκλαμουράτο οικοδόμημα επέβαλε κουρσεμένα ταμεία, κουρσεμένα ομόλογα, κουρσεμένη αξιοπρέπεια, κουρσεμένη ζωή και θα αφήσει πίσω του μια κουρσεμένη Ελλάδα. Αν κάποτε δε μπορούσαμε να δούμε μπροστά για να διαισθανθούμε τι μας επεφύλασσε η μεγαλοστομία των πολιτικών απατεώνων, αυτό ίσως να είναι και μια αποδεκτή ανθρώπινη αδυναμία απόλυτα κατανοητή από τον καθένα. Αν όμως σήμερα αρνούμαστε να πούμε με τα όνομά του αυτό που βλέπουμε κοιτάζοντας πίσω μας, τότε αυτό δεν ισοδυναμεί απλώς αλλά ταυτίζεται με την απόλυτη ηλιθιότητα. Και δεν ξέρω πόσοι από μας δικαιούμαστε να παραμένουμε ηλίθιοι όταν τα αυριανά θύματα της πολιτικής γκλαμουριάς, μπορεί να είναι τα παιδιά ή τα εγγόνια μας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου