Σε κάθε περίπτωση το PSI αποτελεί μία προσωρινή διευκόλυνση. Μειώνεται το πραγματικό χρέος δημόσιο χρέος κατά ένα ποσοστό 20-30%, γεγονός που επιτρέπει κάποια μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών, καθώς τα τοκοχρεολύσια θα είναι μειωμένα κατά 4-5 δις τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Πρακτικά αυτό δεν σημαίνει πολλά πράγματα στο βαθμό που η ελληνική οικονομία συνεχίζει να παράγει ελλείμματα. Και δυστυχώς αυτή εμφανίζεται ως αναπότρεπτη προοπτική με την άκρως υφεσιακή και αντι-αναπτυξιακή συνταγή του μνημονίου.
Θα πρέπει επομένως να γίνουν «πράγματα και θάματα» για να σταθεί η ελληνική οικονομία στα πόδια της και να πορευτεί μέσα από ένα νοικοκύρεμα στον «ιδεατό στόχο» του 2020 σύμφωνα με τον οποίο θα φτάσουμε να χρωστάμε το 120% του ΑΕΠ από το σημερινό 163% που χρωστάμε σήμερα…
Στο ερώτημα αν το PSI θα μπορούσε να γίνει με καλύτερους όρους, η απάντηση είναι μάλλον υποθετική. Ένα μόνο είναι βέβαιο: Οτι τα «κουρεμένα» ομόλογα δεν…ξανακουρεύονται! Άρα ότι κόψαμε-κόψαμε και από εδώ και μπρός πρέπει να πορευτούμε αποκλειστικά και μόνο με τις δικές μας δυνάμεις. Πράγμα που σημαίνει ότι αν δεν καταφέρουμε γρήγορα να «εγγράψουμε» πρωτογενή πλεονάσματα, εξίσου γρήγορα θα κηρύξουμε στάση πληρωμών. Όχι προς τους ξένους πιστωτές. Στο εσωτερικό θα κατεβάσει το κράτος ρολά εις βάρος των πολύπαθων μισθωτών και συναξιούχων του δημοσίου…
Κατά τα άλλα, η Ελλάδα είναι και επισήμως η πρώτη μπανανία της Ευρώπης, το πρώτο προτεκτοράτο στα πρότυπα των αποικιών της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας. Από εδώ και στο εξής τίποτε δε θα μπορούμε να κάνουμε χωρίς να ρωτήσουμε τους ξένους. Ούτε εγκύκλιος δε θα βγαίνει από τα υπουργεία χωρίς έγκριση από την τρόικα. Οικονομικά, είμαστε σε απόλυτη εξάρτηση.
Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο που υπογράφει ο γνωστός δημοσιογράφος-συγγραφέας, Ιγνάσιο Ραμονέ ο οποίος λέει χαρακτηριστικά: «Η 21η Φεβρουαρίου 2012 θα είναι, πλέον, για την Ελλάδα, η ημερομηνία της Μεγάλης Παράδοσης. Είναι η μέρα, που με την υπόσχεση ενός δεύτερου πακέτου ευρωπαϊκής βοήθειας, η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε τους εξευτελιστικούς όρους που επέβαλε «η συμμορία του τριπλού Α» κατά τη σύνοδο του Eurogroup, την οποία ελέγχει η Γερμανία : δρακόντειες μειώσεις στις δημόσιες δαπάνες, περικοπές στους κατώτατους μισθούς του ιδιωτικού τομέα και στις συντάξεις, απόλυση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση της φορολογίας, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις…
Κι όμως, οι Έλληνες είχαν ήδη υποστεί ένα πραγματικό «χρηματοπιστωτικό πραξικόπημα», στις 10 Νοεμβρίου, όταν το Βερολίνο τους επέβαλε μια τρικομματική κυβέρνηση, αποτελούμενη από τους σοσιαλδημοκράτες, τους συντηρητικούς και τους ακροδεξιούς, υπό τον Λουκά Παπαδήμο, πρώην αντιπρόεδρο της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Όμως, η θυσία τους, ύστερα από την απίστευτα σκληρή θεραπεία-σοκ που υφίστανται επί τέσσερα χρόνια, δεν ωφέλησε σε τίποτα.
Αυτή τη φορά, το χτύπημα είναι ακόμα σοβαρότερο, γιατί από την Αθήνα ζητήθηκε μια τεράστια παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, «πιθανόν, η μεγαλύτερη που εκχωρήθηκε από μια χώρα σε καιρό ειρήνης. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα τέθηκε υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, πλέον, σε ότι αφορά στον προϋπολογισμό και τα δημοσιονομικά της, δεν έχει παρά μια «περιορισμένη κυριαρχία».
Αυτή η περιγραφή του Ραμονέ είναι δυστυχώς η πραγματικότητα της σημερινής Ελλάδας. Μπορεί να υπάρξει αντιστροφή της κατάστασης; Εδώ χρειάζονται οι μεγάλοι ηγέτες και οι πατριωτικές πολιτικές.
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου