Τὰ νταραλοειδή.

Eἶναι φτιαχτὸς διότι πληροῖ τὶς προϋποθέσεις. Ὑπάκουος, συγκαταβατικός, δεκτικὸς σὲ «νέες ίδέες», ἐξαρτημένος ἀπὸ τὸ χρῆμα, «ἐπιχειρηματίας», καλογυαλισμένο γρανάζι τῆς μηχανῆς ποὺ...
στήθηκε, μέρος τοῦ προγράμματος συνολικῶς.

Αὐτὸ ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι!

Τὸ ἀντιλαμβανόμαστε πλήρως πλέον!

Εἶναι φτιαχτός, εἶπε ὁ Στελάρας. Φτιαχτός.

Κι ἐγὼ θὰ συμφωνήσω ἀπολύτως μαζύ του.

Κι ὄχι μόνον. Θὰ τὸ πάω καὶ λίγο παρὰ πέρα.

Εἶναι φτιαχτός μόνον αὐτός; Μόνον οἱ ὅμοιοι του; Εἶναι κατασκεύασμα τῆς μηχανῆς ποὺ δημιουργήθηκε μὲ στόχο τὴν ἀποσάθρωσι τῆς σκέψεώς μας. Τοῦ κοινωνικοῦ μας ἱστοῦ. Τῶν δομῶν καὶ τῶν ἰσορροπιῶν μας.

Δὲν πόνεσε ποτὲ τὸ τραγούδι ποὺ τραγούδησε. Πῶς ἀναπαράγουν οἱ μηχανές; Ἔτσι κι αὐτός. Μηχανὴ ἀναπαραγωγῆς ἐπίσης.

Δὲν ἔστειλε μήνυμα καρδιᾶς στὸν ἀκροατή του.

Δὲν μοιράστηκε, δὲν ἔγινε κομμάτια, δὲν ἔγινε ἕνα μὲ τὸν ἦχο καὶ τὸν στίχο.

Πάτησε τὸ κουμπί, ἀναπαρήγαγε τὸ πρόγραμμα καὶ μετὰ ξαναπάτησε τὸ κουμπί γιὰ νὰ σβήσῃ. Ὅπως εἶπε κι ὁ φίλος τοῦ ἱστολογίου Ὀδυσσεῦς, κάτι σὰν ἕνα ὄργανο μουσικῆς κι αὐτός. Σὰν κιθάρα ἢ μπουζούκι ἢ μπαγλαμᾶς.

Τὰ νταραλοειδῆ ἔχουν εἰσβάλλει στὴν ζωή μας, στὴν σκέψι μας, στὴν συνείδησί μας. Τὴν σακάτεψαν τὴν συνείδησίν μας. Τὴν σκέψι μας τὴν ἀκύρωσαν. Ἔτσι εἶναι ὅλα, ἀποφασίσαμε. Καὶ πιάσαμε νὰ μεγαλώνουμε ἐπισήμως, ἀντὶ τῶν παιδιῶν μας, ἀντίγραφα τῶν νταραλοειδῶν. Ἁπλό;

Μεγάλο ἀντιστάθμισμα ἡ πΙότης τῶν νταραλοειδῶν στὴν ζωή μας. Πολὺ μεγάλο. Ποῦ χρόνος τώρα γιά σκέψεις; Προβληματισμούς; Παιδεία;

Τὰ πάντα ἀκραῖα γύρω μας. Τὰ πρότυπα καταρρέουν. Οἱ ἀξίες ξεθωριάζουν. Τὰ ὄνειρα πέθαναν. Ἀπὸ τὴν ἄλλην πλευρὰ τῆς καθημερινότητός μας, μᾶς γνέφουν τὰ λαλάκια. Εἶναι κι αὐτὰ ἐδῶ. Παρουσιάζουν κάποιαν μέθοδο ταχυτάτης ἀνόδου, στὴν κλίμακα τῆς κοινωνικῆς ἱεραρχίας, ἀλλὰ παραμένουν ἀκραῖα. Οἱ ἐκπτώσεις ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε, ἐὰν προστρέξουμε στὰ γνεψίματά τους, μεγάλες καὶ δὲν ἀντέχονται. Κρατᾶμε λοιπὸν τὴν πΙότητα καὶ πορευόμαστε.

Διότι ἐὰν ὅλα εἶναι ἀκραῖα, τότε συντόμως θὰ παρουσιαστῇ καὶ ἡ ἀντίδρασις, ἄρα καὶ ἡ ἀνατροπή.

Ἡ πΙότης λοιπόν. Τί λουστήκαμε στὸν βωμὸ αὐτῆς τῆς πΙότης!!! δὲν λέγεται! Ἀπὸ μίαν τελεία ποὺ συμβόλιζε τὸ «τοῦτ τῆς Χάϊδως» ἔως τὴν ἐλιὰ ποὺ συμβόλιζε τὸν Κρόνο.

Ὅλα τὰ εἴδαμε, τὰ γευθήκαμε, τὰ ζήσαμε. Πειραματόζωα ἐμεῖς, ὑπάκουα. Ἀλλὰ ἡ πΙότης πΙότης. (Ἐκ τοῦ πότης κι ὄχι ἐκ τῆς ποιότητος. Ἐπίσης εἶναι ἄκλιτο, ὅπως κάθε τι εἰσαγώμενον.)

Ποιός θά μποροῦσε λοιπόν νά μᾶς παρασύρῃ καλλίτερα ἀπὸ τόν κάθε ἄλλο στήν πΙότης; Ἕνα ἀκόμη νταραλοειδές φυσικά. Κι ἔτσι τὰ νταραλοειδῆ αὐξάνονταν. Καὶ ἡ πΙότης εἰσέβαλε στὴν ζωή μας καὶ τὴν ἔκανε πιό πΙοτική. Κλωνοποίησις κανονικότατη. Τὶ μουσικές, τὶ θέατρα, τὶ δρώμενα, τὶ ἐκθέσεις, τὶ μουσεῖα, τὶ εἰκαστικὲς δημιουργίες. Πήξαμε στὴν πΙότης καὶ στὴν πλύσι ἐγκεφάλου. Ἀλλάξαμε! Ἀλλοιωθήκαμε!

Κάποτε, παιδί ἀκόμη, θυμᾶμαι στὴν ξενιτιὰ τοὺς γονεῖς μας νὰ τραγουδοῦν τὸ «ξενιτεμένο μου πουλί» καὶ νὰ δακρύζουν. Νὰ ἀκοῦν Στελάρα καὶ νὰ πονοῦν, νὰ αἰσθάνονται τὸν πόνο τοῦ Στέλιου καὶ νὰ μοιράζονται.

Μετὰ τελείωσαν ὅλα. Τὰ συναισθήματα ἄλλαξαν. Ἔσβησαν. Καὶ μᾶς ἔμειναν τὰ νταραλοειδή.

Ἔσβησε καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Στέλιου, διότι «ἀκουγόταν» ἀπὸ ἄλλες συχνότητες. Νὰ μὴν χαλᾶ τὰ νταραλομαγειρέματα.

Κι ἔτσι σήμερα ἀντικρύζουμε μίαν εἰκονικὴ πραγματικότητα.

Τὰ νταραλοειδὴ ἀπέκτησαν ἄποψι. Μᾶς γέμισαν καὶ μᾶς φόρτωσαν «νέες» πολυπολιτισμικὲς ἰδέες, μᾶς στόλισαν μὲ «φασιστικοὺς χαρακτηρισμούς» καὶ μᾶς ἔφτυσαν κανονικότατα!

Ἡ παράστασις ὅμως πλέον τελείωσε.

Τὰ νταραλοειδὴ γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν χρειάζονται τροφή. Πολὺν τροφή. Ἡ ὄρεξίς τους ξεπερνᾶ κι αὐτὴν τοῦ Παγκάλου.

Ἰδοῦ λοιπὸν τὰ πρῶτα θύματα τῶν ἀφεντικῶν τους.

Ἐμεῖς δὲν κινδυνεύουμε. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς μαθημένοι εἴμαστε νὰ ὁρμᾶμε στὶς μᾶχες τὴν τελευταῖα στιγμή. Τὰ νταραλοειδὴ ὅμως δίχως ἐντολές, δίχως καθοδήγησι, δίχως ἐξωγενὴ ῥύθμισι τελειώνουν. Θὰ τὸ δοῦμε κι αὐτό.

Ξεκίνησε μὲ κάτι λάκηδες ἡ παρουσίασις τοῦ ἐπιλόγου.

Σὲ λίγο ἡ αὐλαία πέφτει.

Ἐμεῖς θὰ εἴμαστε ἐδῶ. Αὐτὰ ὅμως τὰ ὄντα, τὰ ψεύτικα, τὰ κατασκευασμένα, τὰ πλαστά δὲν θὰ ξαναϋπάρξουν ποτέ.

Φιλονόη.



Υ.Γ. Ὁ Στέλιος ἀπὸ ἕνα σημεῖο τῆς ζωῆς μου καὶ μετὰ μὲ κούρασε. Δὲν μποροῦσα νὰ ἀκούσω καὶ νὰ κατανοήσω τὴν τόση κλάψα ποὺ ἔσερνε μαζύ του. Τότε. Τώρα, κατανοῶ καὶ μετανοῶ γιὰ τὴν ἐπιλεκτική μου ἐνασχόλησι μαζύ του. Δὲν ἀναθεωρῶ τὴν κούρασι ἀπὸ τὴν κλάψα του. Ἀλλὰ ὁ Στέλιος εἶχε κάτι ποὺ οὐδεῖς ἀπὸ ἐμᾶς ἔχει. Εἶχε καρδιά γεμάτη ἀγάπη γιὰ ὅσα κι ὅσους τὴν ἄξιζαν. Τιμοῦσε τὰ δίκαια καὶ πολεμοῦσε τὰ ἄδικα. Δὲν εἶχε «ὅπλα» μεγάλα, οὔτε γλώσσα πλούσια, οὔτε τρανὲς σπουδές. Βλέπετε, πρόσφυγας κι αὐτός, ἀγωνιστὴς σίγουρα καὶ πολύ, μὰ πάρα πολὺ ἀδικημένος. Γιατί; Διότι ἔτσι εἶναι οἱ δομὲς ἐδῶ καὶ πάρα πάρα πολλὰ χρόνια.
πηγη