Τι θα μας συμβεί στην εβδομάδα που έρχεται;

Ύστερα από δυο χρόνια αποτυχημένων προσπαθειών, που οι αγορές θεώρησαν ανεπαρκείς, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί αντιμετωπίζουν ένα μεγάλο δίλημμα όσον αφορά στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης: Ή θα πάρουν τα πολιτικά δύσκολα μέτρα που θα συνενώσουν τις οικονομίες τους, ή θα ετοιμαστούν για μια διάλυση της ευρωζώνης, που αποτελεί το κεντρικό στοιχείο της μετά-ψυχροπολεμικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.



Εν μέσω αυξανόμενων απειλών για την παγκόσμια οικονομία, και τη σταθερή διάβρωση των οικονομιών της ευρωζώνης, η πολιτική αντίσταση ακόμη και στα πιο σκληρά μέτρα μοιάζει να ελαττώνεται, καθώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπαίνουν σε μια εβδομάδα κρίσιμων διαπραγματεύσεων.

Αυτό που παίζεται είναι η αναδιάρθρωση του ευρωπαϊκού πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Οι κυβερνήσεις θα παραδώσουν μέρος της κυριαρχίας τους επί των δαπανών και των φόρων σε μια κεντρική αρχή, η ευθύνη για τα επί μέρους εθνικά χρέη θα περάσει σε όλους, και πιθανόν η ΕΚΤ να αναλάβει έναν πιο επιθετικό ρόλο στη στήριξη της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Πρόκειται για μια λύση την οποία οι διεθνείς αγορές, και η κυβέρνηση Ομπάμα, επιθυμούσαν από την αρχή της κρίσης. Τώρα που όλα τα περιθώρια στένεψαν, με την παγκόσμια οικονομία να απειλείται με διάλυση, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι παραδέχονται ότι δεν έχουν και πολλές επιλογές.

Όπως λέει ο Olli Rehn, «φτάσαμε σε ένα σημείο κρίσιμων αποφάσεων και δεσμεύσεων, που θα πρέπει να παρθούν… η ένωση θα πρέπει να προχωρήσει μέσα από μια βαθύτερη ολοκλήρωση, αλλιώς θα πάμε σε μια σταδιακή διάλυση… η επιλογή είναι μία».

Μέσα από τις διάφορες διαδικασίες που θα προκύψουν αυτήν την εβδομάδα, και που θα ολοκληρωθούν με την συνάντηση κορυφής, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ελπίζουν πως θα καταφέρουν να πετύχουν γενική συναίνεση σε όλα τα φιλόδοξα σχέδια.

Το μέτρο που συζητιέται περισσότερο είναι η στενότερη οικονομική ένωση των 17 χωρών μελών της ευρωζώνης, και η εκμετάλλευση των πόρων της ΕΚΤ και της Γερμανίας, για να σωθεί το ενιαίο νόμισμα.

Αυτά τα σχέδια βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων εδώ και δυο χρόνια, από τότε που άρχισε να ξετυλίγεται η κρίση, και αποκαλύφτηκε ότι η Ελλάδα έχει σχεδόν πτωχεύσει. Μέχρι σήμερα όμως, τέτοιου είδους προτάσεις πνίγονταν εν μέσω των σύνθετων πολιτικών μιας περιοχής που αποπειράθηκε να συνενώσει κοινωνίες και οικονομίες ριζικά διαφορετικές μεταξύ τους, όπως της κρατικιστικής μεσογειακής Ελλάδας, με την υπέρ-ανταγωνιστική Γερμανία. Καμία από τις δυο δεν είναι ενθουσιασμένη με την ιδέα της βοήθειας προς, ή την αποδοχή βοήθειας από τη μία προς την άλλη.

Ο Nicolas Sarkozy και η Angela Merkel σκοπεύουν να απευθυνθούν προς τα εθνικά τους κοινοβούλια (μέσα στην εβδομάδα), προκειμένου να διατυπώσουν μερικές από τις ευαίσθητες επιλογές που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν στη συνάντηση των 27 ηγετών της ΕΕ του Βελγίου.

Οι νέοι πολιτικοί ηγέτες της Ιταλίας και της Ελλάδας, αναμένεται να καταφτάσουν στη συνάντηση, έχοντας εξασφαλίσει την υπερψήφιση των προϋπολογισμών και των σχεδίων ανάπτυξης που έχουν αναλάβει.

Την Παρασκευή, ο Sarkozy θα έχει συνάντηση με τον David Cameron, ο οποίος είναι ο επικεφαλής της μεγαλύτερης των δέκα χωρών της ΕΕ που δεν χρησιμοποιούν το ευρώ, και που αποτελεί έναν από τους πιο σκληρούς επικριτές των ηγετών της ευρωζώνης, ανησυχώντας πως οι δυσμενείς εξελίξεις απειλούν πλέον και την χώρα του.

Εν τω μεταξύ, το ΔΣ της ΕΚΤ θα συναντηθεί στη Φρανκφούρτη στις 8 Δεκεμβρίου, και το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης θα θεωρηθεί ως ένα πιθανό σημείο καμπής. Η τράπεζα προσπαθεί εδώ και καιρό να σταθεροποιήσει την ευρωπαϊκή οικονομία, προσφέροντας δάνεια σε τράπεζες, και αγοράζοντας τα προβληματικά κρατικά ομόλογα της Ελλάδας, της Ιταλίας, και της Ισπανίας.

Το μεγάλο ζήτημα τώρα είναι αν η ΕΚΤ θα θελήσει να κάνει περισσότερα, με πολλούς Ευρωπαίους αξιωματούχους να ελπίζουν πως η πολιτική δέσμευση στην επερχόμενη συνάντηση κορυφής για μια πιο στενή δημοσιονομική ένωση, θα επιτρέψει στην ΕΚΤ να αναλάβει ακόμη περισσότερες πρωτοβουλίες.

Κάποιοι ενθαρρύνουν την ΕΚΤ να εφαρμόσει πολιτική «οικονομικού μπαζούκα», υποσχόμενη να επενδύσει σε κρατικά ομόλογα σε τέτοιο επίπεδο που θα μείωνε τα κόστη δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας.

Άλλοι πάλι θέλουν την ΕΚΤ να χαλαρώσει τους όρους δανεισμού προς τις ευρωπαϊκές τράπεζες, ή να τους δανείζει για τρία χρόνια, διασφαλίζοντας έτσι ότι το σύστημα δεν αντιμετωπίζει μια βραχυπρόθεσμη κατάρρευση. Προς το παρόν, η ΕΚΤ δανείζει μόνο για έναν χρόνο.



Washington Post

http://www.washingtonpost.com/business/economy/european-debt-crisis-euro-zone-facing-make-up-or-break-up-choice/2011/11/30/gIQAuriAEO_story.html?hpid=z1

Απόδοση: S.A.