Είχα γεννηθεί λίγες ώρες πριν, τον είδα για πρώτη φορά, ήταν ψηλός, όμορφος, δυνατός και μοσχοβολούσε λάδια και μέταλλο.
Για χρόνια τον έβλεπα να σηκώνεται στις 4 το πρωί, να ανεβαίνει στο ποδήλατό του και να εξαφανίζεται μέσα στην ομίχλη του Τορίνο, με
κατεύθυνση το Εργοστάσιο.
Τον είδα να αποκοιμιέται στον καναπέ, κατεστραμμένο από τις ώρες δουλειάς και από την παραγωγή χιλιάδων κομματιών, όλων ίδιων, όπως επέβαλε η δουλειά του.
Τον είδα χαρούμενο να περνά τον ελεύθερο του χρόνο με τα παιδιά και τη γυναίκα του.
Τον είδα να υποφέρει, όταν μου είπε ότι ο μισθός του δεν του επέτρεπε να με στείλει στο πανεπιστήμιο.
Τον είδα ταπεινωμένο, όταν του έδωσαν αύξηση 100 λιρών (5 λεπτά) για κάθε ώρα δουλειάς.
Τον είδα κατεστραμμένο, όταν στα 53 του χρόνια, ένας μάνατζερ του Εργοστασίου του είπε ότι ήταν πολύ μεγάλος για τις ανάγκες τους.
Είδα μάνατζερ και βιομήχανους να ζητάνε να ανέβει ακόμη περισσότερο η ηλικία συνταξιοδότησης, είδα οικονομολόγους να παροτρύνουν την παγκοσμιοποίηση του χρήματος, αλλά να ξεχνάνε την παγκοσμιοποίηση των δικαιωμάτων, είδα διευθυντές εφημερίδων να επιβεβαιώνουν ότι οι εργάτες δεν υπήρχαν πια, είδα πολιτικούς να ζητάνε από τους εργάτες να κάνουν θυσίες, για το καλό της χώρας, είδα συνδικαλιστές να λένε ότι το «μοντέρνο» μας ζητάει να γυρίσουμε πίσω.
Μου κόπηκε η ανάσα, όταν τη Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010, στην εφημερίδα «La Stampa” του Τορίνο διάβασα το άρθρο του καθηγητή Mario Deaglio. Μέσα στην έκθεση του καθηγητή, «τα δικαιώματα των εργαζόμενων» γίνονται «κομμάτια, όχι οικονομικά, των αποδοχών», η «υπεράσπιση της θέσης εργασίας» έπρεπε να αντικατασταθεί με μια γενική «εγγύηση της συνέχισης των ευκαιριών εργασίας», αλλά κυρίως ο εργαζόμενος, του οποίου ο μισθός έχει μειωθεί στο ελάχιστο, δε χρειαζόταν πλέον «ελεύθερο χρόνο ώστε να ξοδεύει αυτό το μισθό», αλλά έπρεπε μόνο να σκέφτεται πώς θα ικανοποιήσει τις σημαντικές απαιτήσεις της άλλης πλευράς (εργοδότη). (επανέλαβε αυτή τη θεωρία και στο Radio 24 από τις 17:30 μέχρι τις 18:00 την Τρίτη 27 Ιουλίου 2010).
Σκεπτόμενος ότι ένας άνθρωπος των γραμμάτων, που είναι ικανός να εκφράσει κάθε επιχειρηματολογία, φτάνει στο σημείο να υποστηρίζει ότι ο ελεύθερος χρόνος του εργάτη δεν έχει καμιά αξία γιατί δεν είναι συνδεδεμένος με το χρήμα, μου έκοψε την ανάσα…
Μπήκα στο αυτοκίνητο που κατασκεύασαν οι εργάτες της Mirafiori στο Τορίνο (fiat). Έτρεξα στο σπίτι των γονιών μου. Tον είδα για χιλιοστή φορά. Έγερνε, ο λαβύρινθος, που προκάλεσαν τα εκατομμύρια χτυπήματα της πρέσας, τον έκαναν να χάνει την ισορροπία του, ήταν αδύναμος από την καρδιοπάθεια. ‘Hταν ο πατέρας μου, εργάτης στον τομέα συμπίεσης (πρέσες) για 35 χρόνια, όπου θυσίασε τα πάντα, ανάμεσα στα οποία και τον ελεύθερό του χρόνο, αλλά αυτός ήταν δωρεάν.
Μοσχοβολούσε αξιοπρέπεια.
(Luca Mazzucco)
Μετάφραση: Νιόβη Ζαραμπούκα Χατζημάνου
Πηγη
6 σχόλια:
ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΑΥΤΟ ΣΥΓΚΙΝΕΙ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ,ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΤΣΙ.ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΖΗΤΑΝΕ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΝΑ ΣΥΓΚΙΝΗΘΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ.ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ ΜΑΣ ΗΠΙΑΝΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΣΑΝΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΠΙΝΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΙΜΑ.ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ, ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΙΑ ΣΤΑ ΕΡΓΑ, ΟΧΙ ΑΠΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΑΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ
πόνεσε η ψυχή μου.μακάρι θεέ μου ΄σύντομα να έρθει η ελευθερία.
H katastash einai tragikh...
Eimai molis 18 kai tous katargiemai olous aytous..mesa apo thn kardia mou..mas exoune apoteleiwsei...mas exoune piei to aima...
O kosmos tha 3espasei,kai makari na vroume xana thn eleytheria mas...
Kai episeis eyxomai olopsyxa na ertoun oloi aytoi sthn thesh mas,na niwsoun thn xeftila pou niwthoume kai emeis ayth thn stigmh....
Συμφωνώ απόλυτα με τον 3,46 ολοι μας (οι 55 αρηδες του ιδιωτικού τομέα) εχουμε ζήσει ή ζούμε σήμερα αυτό που περιγράφει ο γιός του εργάτη, αλλά το πρόβλημα ειναι ποιός μας ακούει; Ποιός απο τα κόμματα, τα συνδικάτα,
τίς κλαδικές, τίς συλλογικές συμβάσεις, και τίς επιθεωρήσεις εργασίας ασχολείται με τα δικά μας προβλήματα και με την ανεργία που μας μαστίζει;
Τα εργασιακά μας δικαιώματα απλώς δεν υπάρχουν.
θα αναφέρω ενα παράδειγμα....
Π.Χ.
1. Η εργοδοσία θέλει να μειώσει το προσωπικό και να κάνει απολύσεις, εαν το σωματείο μας κάνει μια πρόταση στην εταιρεία να μην απολύσει εργαζομένους αλλα να μειώσει αντιστοιχα τους μισθούς ολων μας και οτι εμείς θα εργαζόμαστε μια δύο ώρες παραπάνω χωρίς αμοιβή, αυτή η πρόταση αντιβαίνει στην συλλογική σύμβαση εργασίας της ΓΕΣΕΕ, ειναι παράνομη και παρόλο που θα ειναι πρόταση των εργαζομένων οι εργατοπατέρες θα μας λιανίσουν γιατί θα γίνουμε η "κερκόπορτα" της εργοδοσίας οι υπηρέτες του κατεστημένου κλπ κλπ
με αλλα λόγια θα απολυθούν κάποιοι ...
2. Εαν καταλήξουμε με την εργοδοσία σε μια μορφή συμφωνίας δηλαδή οσοι ειναι απο 56 χρονών και πάνω η εργοδοσία να τους καταβάλλει τα υπόλοιπα ενσημα και να βγούν και αυτοί στην συνταξη (οπως του δημοσιου τομέα) η πρόιταση αυτή αντιβαίνει στο νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που λέει οτι αναλογα με την προυπηρεσία μας πρέπει να πάρουμε συνταξη στα 65 και αυτή η πρόταση εινα είσης παράνομη. Αρα δεν γλυτώνουμε τίς απολύσεις.
Ειμαστε μπλεγμένοι στίς συμπλυγάδες της κυβέρνησης και των εργατοπατέρων.
Όπως φαίνεται στην πραγματικότητα κανένας απο τους δύο δεν ενδιαφέρεται για το δικαίωμα στην εργασία.....
@7:03 Εδώ δεν ενδιαφέρονται για το δικαίωμα στη ζωή, για το δικαίωμα στην εργασία θα νοιαστούν; !!!!!
@5:00 Η ελευθερία θα έρθει όσο σύντομα αποφασίσει ο λαός να τη φέρει και μόνο αυτός. Όσο ο λαός θα κάθεται στον καναπέ και θα βολεύεται με τους ίδιους και τους ίδιους απατεώνες να τον κυβερνάνε και μάλιστα δια τηλεοράσεως, η ελευθερία από μόνη της δε θα´ρθει.
Δημοσίευση σχολίου